Światowy Dzień Grafika (World Graphics Day) to coroczne święto obchodzone 27 kwietnia, od 1995roku w rocznicę powstania Międzynarodowej Rady Stowarzyszeń Grafików Projektantów (Icograda).

Jest to święto zawodu grafika i grafika komputerowego, oraz rysunku graficznego (m.in. grafiki użytkowej, wizerunku firmy), oraz komunikacji wizualnej, (dotyczących środków masowego przekazu i komunikacji społecznej).

Obchody święta mają na celu uznanie pracy grafika, projektowania komunikacji i informacji oraz uświadomienie ich roli w świecie. Projektanci mają nadzieję, że internet może przyczynić się do lepszego porozumienia między ludźmi i przyczynić się do budowania mostów, gdzie istnieją nierówności i podziały.

Z okazji Światowego Dnia Grafika przedstawicielom tej branży wypada życzyć jak najwięcej kreatywności i oryginalnych pomysłów.

Święto narodziło się w 2010 roku za sprawą społeczności portalu forumkwiatowe.pl. W 2002 roku, zawód florysty wpisany został na listę klasyfikacji zawodów i specjalności prowadzoną przez Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej. Zawód wykonywany jest „od wieków”, jednak do tamtej pory nie był sformalizowany.

Jak zostać florystą? Najlepiej ukończyć jeden z dostępnych kursów florystycznych. Te, dostępne są już praktycznie w każdym mieście Polski – niektóre z nich oferują nawet międzynarodowe certyfikaty. Warto dodać, że kursy florystyczne są płatne: podstawowe kosztują średnio 2 000zł, stopień starszego florysty zdobędziemy na kursie za około 5 000zł. Jeśli chcemy pracować w renomowanej firmie dekoratorskiej, warto ukończyć specjalizację – każda z nich to koszt blisko 2 000zł. Na kursach florystycznych można zdobyć specjalizacje z florystyki pogrzebowej (ozdabianie trumien, tworzenie wieńców oraz dekoracje sal przeznaczonych na konsolacje), z florystyki ślubnej (dekoracje sal weselnych, układanie wiązanek ślubnych oraz ozdabianie kościołów) czy aranżacji wnętrz i ogrodów (np. tworzenie kompozycji zgodnych z wizerunkiem firm).

Lekarz weterynarii ( weterynarz) to przedstawiciel jednej z trzech nauk lekarskich obok medycyny i stomatologii, który ukończył 5,5-letnie studia na jednym z wydziałów medycyny weterynaryjnej i uzyskał prawo do wykonywania zawodu. Prawo to nadawane jest przez okręgową izbę lekarsko-weterynaryjną. Osoba ta posiada kwalifikacje do badania i leczenia zwierząt oraz do kontroli środków spożywczych pochodzenia zwierzęcego.

Aby wykonywać pracę lekarza weterynarii, trzeba oprócz ukończonych studiów wyższych na danym kierunku, uzyskać prawo wykonywania zawodu, które na wniosek zainteresowanego wydaje właściwa dla miejsca zamieszkania okręgowa rada lekarsko-weterynaryjna. W Polsce zawód lekarza weterynarii podlega Ustawie o zawodzie lekarza weterynarii.

W pracy lekarza weterynarii, oprócz wiedzy zdobytej na studiach, ważne są odpowiednie predyspozycje osobowościowe, zwłaszcza u lekarzy zajmujących się leczeniem małych zwierząt domowych, jak psy i koty. Praca w lecznicach weterynaryjnych związana jest z dużym kontaktem z właścicielami zwierząt, którzy muszą zaufać weterynarzowi i współpracować z nim podczas leczenia zwierzęcia.

Za pierwszego w historii lekarza weterynarii uważa się Urlugaledinna, wymienianego w zapiskach sprzed 3000 p.n.e. z Mezopotamii. Kolejnych przełomów w tej dziedzinie dokonywali pionierzy medycyny – jak Hipokrates, czy filozofowie jak Arystoteles oraz wynalazcy jak John Boyd Dunlop. Pierwsza lecznica dla zwierząt powstała w III w. p.n.e. w Indiach za panowania króla Aśoki. Za najstarszego sławnego weterynarza w Polsce może być uznany kowal Konrad Królewski (1532) – autor książki Sprawa a lekarstwa końskie, a za patrona lekarzy weterynarii uważany jest w Polsce święty Eligiusz.

Tapiry to rodzina ssaków kopytnych. Obejmuje gatunki występujące na terenach Ameryki Środkowej i Południowej oraz Azji Południowo-Wschodniej. Zwierzęta te mają ciało długości 180–300 cm a ważą 150–400 kg. Samice są zazwyczaj większe i cięższe od samców. Tapiry posiadają krótką trąbę, która powstała z przekształconego nosa i wargi górnej, oraz bardzo krótki ogon. Na kończynie tylnej posiadają trzy, a na przedniej cztery palce, każdy zakończony kopytem. Ciało okryte jest aksamitną sierścią. Tapiry żyją w podmokłych, bagnistych lasach tropikalnych. Są dobrymi pływakami. Mimo pewnego podobieństwa do świni, tapir należy do tej samej grupy ssaków, co nosorożec i koń.

Tapiry są aktywne głównie nocą, lecz na niektórych obszarach można je też spotkać za dnia. Poruszają się po stałych, wydeptanych ścieżkach, które mogą przetrwać kilkadziesiąt lat. Prowadzą samotniczy tryb życia.  Tapiry są dobrymi pływakami i nurkami, przed niebezpieczeństwem chronią się głównie w wodzie. Głównym zmysłem jest wrażliwy słuch. Żywią się roślinnością przybrzeżną, dzikim ryżem i innymi podobnymi roślinami. Zjadają też owoce i rośliny uprawne. Żerują głównie nad brzegami rzek. Nos służy jako organ chwytny, rośliny zrywa ostrymi siekaczami i rozciera zębami bocznymi o szerokich koronach. Ze względu na drapieżniki większość dnia spędza w ukryciu. Mimo sporej wagi dobrze wspina się na strome brzegi. Gruba skóra chroni tapira przed skaleczeniami podczas przedzierania się przez gęstą roślinność. Są płochliwe i zachowują się bardzo cicho. Podobnie jak spokrewnione z nimi konie jedzą dużo pokarmu, lecz nie trawią go całkowicie. Występują na odludnych terenach lub w dobrze chronionych rezerwatach. Ciąża u tapira trwa 390–400 dni. Najczęściej rodzi się jedno młode (rzadziej bliźnięta) o masie ok. 5 kg. U tapirów okres rozwoju młodocianego wynosi ok. 420 dni. W tym okresie młode przebywa z matką. Dojrzałość płciową uzyskują ok. 2,5 do 3 lat. Na dorosłe tapiry polują duże koty: puma płowa i jaguar amerykański. Dla młodych zagrożeniem są kajmany oraz duże węże np. anakonda. Zagrożeniem dla tapirów jest również człowiek, polujący na nie ze względu na ich mięso i skóry.