Na całym świecie obchodzony dziś jest Dzień Sprzeciwu Wobec Bicia Dzieci. W Polsce obchodzony będzie po raz 15. i po raz ósmy pod rządami ustawy wprost zakazującej stosowania kar cielesnych wobec najmłodszych.

W Polsce zakaz bicia dzieci regulowany jest Ustawą o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie i Kodeksem rodzinnym i opiekuńczym. Od 2010 r. zapisany jest w nich wprost zakaz stosowania jakichkolwiek kar cielesnych wobec dzieci przez osoby wykonujące władzę rodzicielską oraz sprawujące opiekę lub pieczę nad małoletnim. Przepis ten pozbawiony jest sankcji.
Mimo to, przepis pełni ważną rolę: nie pozwala bowiem sądom odstępować od wymierzenia kary na podstawie Kodeksu karnego, gdy naruszenie nietykalności cielesnej nastąpiło „w celach wychowawczych”.
Główny problem ze stosowaniem przepisu o zakazie bicia dzieci – to fakt, że przestępstwo naruszenia nietykalności cielesnej jest ścigane z oskarżenia prywatnego, a gdy dziecko jest bite, karane fizycznie, to ono samo nie może złożyć prywatnego oskarżenia, bo nie ma zdolności do czynności prawnych. Oczywiście nie zrobi tego rodzic, który je bije, a drugi rodzic też nie może w takich sytuacjach reprezentować dziecka przed sądem.
Inny problem to brak prawnego zakazu poniżającego traktowania dzieci.

Zakaz stosowania kar cielesnych pod kątem prawnym nie wyczerpuje całego spektrum możliwej przemocy wobec dzieci, czy też braku zainteresowania i obojętności wobec najmłodszych.
Każdy, komu jest wiadome, że dziecku dzieje się krzywda, powinien zawiadomić o tym odpowiednie organy.

Dziecko trzeba chronić nie tylko przed krzywdzeniem fizycznym, ale też przed psychicznym. Bicie niszczy ufność dziecka i burzy poczucie własnej wartości. Dzieci, które są często bite, uczą się stosowania przemocy. Uczy je, że „silniejszy ma zawsze rację”.
Ale strach nie jest skuteczną metodą uczenia dzieci pożądanych zachowań. Bite dzieci zwykle zachowują się dobrze tylko wtedy, kiedy stosujący przemoc dorosły znajduje się w pobliżu. Wspomnienia z dzieciństwa osób, które jako dzieci były często bite, są zwykle pełne gniewu i urazy.

Bicie dziecka jest wyrazem bezsilności, złości i frustracji rodzica, nie zaś edukacją dziecka. Dzieci są często bite za zachowania, które nie są „złe” czy „niewłaściwe”, ale wynikają z ich naturalnej potrzeby badania świata, a także z potrzeb związanych z odżywianiem, snem, ruchem czy chęcią zwrócenia na siebie uwagi.
Dzieci najłatwiej uczą się pożądanych zachowań, kiedy dorośli wyjaśniają im, jak powinny postępować, rozmawiają z nimi oraz własnym zachowaniem dają im przykład odpowiedzialności, troski i samodyscypliny.
Dziecko nie jest niczyją własnością, należy zawsze taktować je podmiotowo.

Po raz pierwszy Światowy Dzień Sprzeciwu Wobec Bicia Dzieci zorganizowała w USA w 1998 r. amerykańska organizacja EPOCH (End Physical Punishment of Children) a jej celem było przekonanie rodziców i opiekunów, żeby zrezygnowali ze stosowania kar cielesnych wobec swoich podopiecznych.

W Polsce Światowy Dzień Sprzeciwu wobec Bicia Dzieci jest obchodzony od 2003 r.