Robotnikom obniżono płace o 100-300 złotych, a pracownicy administracji nie otrzymywali premii, co budziło szczególne niezadowolenie. Także w przedsiębiorstwach budowlanych wprowadzono nowe siatki płac, które sprowadzały się do obniżek wynagrodzeń. Wzniesiono dodatek progresywny uzależniony od wykonania norm produkcyjnych, a w Zakładach Przemysłu Gumowego „Stomil” sprzeciw załogi wywoływało zaszeregowanie pracowników niezgodne z obowiązującym taryfikatorem płac. Z kolei w Miejskim Przedsiębiorstwie Komunikacyjnym pracownicy bezskutecznie domagali się wypłacenia dodatku mrozowego z poprzednich miesięcy, który otrzymywali tramwajarze w innych miastach. Skarżyli się także na niesłuszny podział premii za współzawodnictwo pracy. Szczególne niezadowolenie panowało jednak w Zakładach im. Stalina Poznań  (ZiSPO, dawniej H. Cegielski), które były największym pracodawcą w Poznaniu i regionie, a zarazem polem najostrzejszego konfliktu pomiędzy robotnikami a kadrą zarządzającą i władzami partyjno-państwowymi. Średnia płaca wszystkich robotników przemysłowych w Poznaniu w 1955 roku była o 100 złotych niższa od przeciętnej w kraju. Mniejsze niż gdzie indziej były także nakłady inwestycyjne. W roku 1956 – w przeliczeniu na jednego mieszkańca – stołeczna Warszawa otrzymywała 1276 zł, konserwatywny Kraków 1147 zł, proletariacka Łódź – 572 zł, a Poznań zaledwie 368 złotych. Panowało przekonanie, że Wielkopolska ze swoją stolicą jest dostatecznie bogata i obejdzie się bez wsparcia. Tymczasem warunki życia w Poznaniu systematycznie się pogarszały. Za wzrostem liczby mieszkańców (w latach 1946-1956 o 120.000 osób) nie nadążały inwestycje komunalne i mieszkaniowe. Panował dotkliwy brak lokali, a stan budynków był coraz gorszy. Na to nakładały się represje aparatu bezpieczeństwa mające ułatwiać ideologiczne eksperymenty w gospodarce. Władze PRL prześladowały wielkopolskich rolników uznawanych za „kułaków”. Szczególnie intensywnie i brutalnie prowadzono tutaj kolektywizację. W czerwcu 1956 roku województwo poznańskie było drugim w kraju pod względem liczby istniejących spółdzielni rolniczych (1391), ustępując tylko wrocławskiemu (1680). Poza tymi bolączkami istotny wpływ na wybuch niezadowolenia miały także czynniki psychologiczne, tradycje i świadomość społeczeństwa. Poznaniacy przyzwyczajeni od pokoleń do gospodarności, rzetelności, dobrej organizacji, a także względnego dostatku – ze szczególną frustracją i zniechęceniem przyjmowali absurdy ustroju komunistycznego. W stolicy Wielkopolski panowała wyjątkowa niezgoda na bałagan, marnotrawstwo, biurokrację, niekompetencję rządzących, ubożenie społeczeństwa i fałszywą propagandę. Pracownicy coraz głośniej domagali się rewizji norm, dochodziło do krótkotrwałych strajków na poszczególnych wydziałach, a spotkania robotników z dyrekcją przeradzały się w burzliwe wiece. To wszystko sprawiło, że w czerwcu 1956 roku Poznań stanowił bardzo podatny grunt dla wystąpień przeciwko komunizmowi. Wystarczyła jedna iskra, którą był poranny strajk w ZiSPO. W Poznaniu trwały właśnie Międzynarodowe Targi, centrum miasta pełne było zagranicznych gości i dziennikarzy, toteż organizatorzy protestu liczyli, że władze nie będą mogły zignorować manifestacji ani tym bardziej brutalnie jej stłumić.

28 czerwca 1956 robotnicy w poznańskich Zakładach im. Stalina ZiSPO, rozpoczęli strajk generalny, który przerodził się w wielotysięczną manifestację. Wieść o strajku podawano sobie z ust do ust, wkrótce dotarła do zakładów po przeciwnej stronie miasta. Do pochodu robotników ZiSPO przyłączały się załogi kolejnych zakładów mijanych po drodze.  Wkrótce już kilka robotniczych pochodów kierowało się w stronę centrum. Warunki pracy wszędzie były skandaliczne i nikogo nie trzeba było namawiać do protestu. „Czy macie za dużo chleba?” – na ten okrzyk z pochodu ludzie porzucali warsztaty i wychodzili za bramę.