Piątek, 19 lipca – Dzień Czerwonego Kapturka

Wydarzyło się:

(1937)  W Monachium została otwarta zorganizowana przez nazistów Wystawa sztuki zdegenerowanej

Urodzili się:

(1868)   Florence Foster Jenkins – amerykańska śpiewaczka

Dziś świętujemy

Dzień Czerwonego Kapturka

O tm święcie pisałam już bardzo dużo. W roku 2017 – (TUTAJ) , i w roku 2018 – (TUTAJ) .

Dlatego nic już więcej nie napiszę. Ale aby je uczcić, możecie sobie zrobić bardzo łatwe i zdrowe ciasto bez pieczenia – ciasto

„Czerwony Kapturek”

Tortownica o średnicy 24 cm, wyłożona w całości papierem do pieczenia

SKŁADNIKI:

• składniki na spód;
• 200 g. daktyli
• 150 g. orzechów włoskich
• masa jasna;
• 250 ml. śmietanki 30 %, 250 g. serka mascarpone
• 2 łyżki cukru pudru, 50 g. zmielonych orzechów laskowych
• masa różowa;
• 200 g. malin, kilka jeżyn
• galaretka czerwona+100 ml. wrzątku, 50 g. orzechów nerkowca

PRZYGOTOWANIE:

Spód:

Daktyle należy dzień wcześniej zalać szklanką wody. Na drugi dzień wodę odlać i nożem zmiażdżyć daktyle. Dodać drobno posiekane orzechy włoskie. Masę wyłożyć na dno blachy i umieścić w lodówce.

Jasna masa:

Śmietankę zmiksować na sztywno. Dodać cukier i serek mascarpone. Z powstałej masy odłożyć trzy łyżki – będą potrzebne do masy różowej.
Dodać zmielone orzechy laskowe. Masę wyłożyć na część daktylową.

Masa różowa:

Maliny i jeżyny przetrzeć przez sitko, aby pozbyć się pestek. Wlać zimną galaretkę, odłożone trzy łyżki białej masy oraz drobno posiekane nerkowce. Masę różową wylać na masę jasną. Udekorować malinami.
Ciasto umieścić w lodówce na dwie godziny, a potem – SMACZNEGO!

***

19 lipca 1937

w Monachium została otwarta zorganizowana przez nazistów Wystawa sztuki zdegenerowanej

Wystawa sztuki zdegenerowanej (Die Ausstellung „Entartete Kunst”) to wystawa zorganizowana przez Adolfa Zieglera i Adolfa Hitlera (NSDAP), prezentująca 650 dzieł skonfiskowanych w niemieckich muzeach. Celem wystawy była dyskredytacja niektórych kierunków sztuki awangardowej oraz artystów powiązanych z środowiskami lewicowymi i żydowskimi.

Do „sztuki zdegenerowanej” w nazistowskich Niemczech zasadniczo zaliczano: kubizm, dadaizm, prymitywizm, postimpresjonizm, fowizm, ponadto niektóre nurty surrealizmu, ekspresjonizmu, abstrakcjonizmu i innych kierunków. Za zdegenerowany uznano również niemiecki Bauhaus, ze względu na jego internacjonalistyczny charakter i powiązania z komunistami. Początków degeneracji sztuki awangardowej dopatrywano się w francuskim symbolizmie, brytyjskim estetyzmie oraz impresjonizmie. W tym samym czasie w Niemczech władze promowały powrót do greckich oraz rzymskich wzorów sztuki, klasycyzm, naturalizm, konserwatywny germański symbolizm, romantyczny realizm i akademizm. Z kierunków awangardowych tolerowano poszczególne nurty futuryzmu, funkcjonalizmu, niektóre formy ekspresji i abstrakcji.

Organizatorem wystawy był malarz akademicki i prezes Izby Rzeszy ds. Sztuk Plastycznych Adolf Ziegler, który poprzednio kierował konfiskatami dzieł sztuki współczesnej w muzeach i prywatnych kolekcjach Niemiec. Ogółem skonfiskowano ponad 17 tysięcy dzieł sztuki, z których część zgodnie z rozporządzeniem urzędów państwowych zniszczono, część sprzedano za granicę, a niewielka część trafiła na wystawę „Sztuki zdegenerowanej”.

Obrazy zostały rozmieszczone z rozmysłem chaotycznie i obok nich poumieszczano na ścianach mające je zdyskredytować teksty propagandowe lub obrazy namalowane przez osoby z niepełnosprawnością intelektualną. W tekstach tych podkreślano żydowskie pochodzenie twórców większości wystawionych obrazów. Wystawa obejmowała ok. 650 eksponatów, liczba zwiedzających przekroczyła 2 miliony.

Wystawa trwała od 19 lipca 1937 do 30 listopada tegoż roku. Po jej zamknięciu część eksponatów została pokazana na dwunastu wystawach w innych miastach Niemiec.

Poprzez niechęć do sztuki współczesnej Hitler chciał przekazać swoje antysemickie poglądy. Niemal zaraz po tym wydarzeniu w ramach obchodów „Lata Monachijskiego 1937” „Pierwsza Wielka Niemiecka Wystawa Sztuki”, odbyła się wystawa „Pierwsza Wielka Niemiecka Wystawa Sztuki”, która miała dyskredytować sztukę awangardową i pokazać wyższość sztuki hitlerowskiej. Hitler nie mógł się pogodzić z tym ,że sztuka współczesna rośnie w siłę i zdobywa coraz więcej fanów na całym świecie. Prawdopodobnie dlatego postanowił ograniczyć do niej dostęp, przetrzymując ją w magazynach i mieszkaniach.

Hitler był niespełnionym artystą. Malował poprawnie, jednak pozbawione nowatorstwa prace nie zaskarbiły sobie przychylności ekspertów i kolekcjonerów. Frustracja mogła doprowadzić do nienawiści, którą później jako głowa państwa okazywał poprzez konfiskowanie dzieł na szeroką skalę. Zdaniem niektórych, gdyby Hitler dostał się na Akademię Sztuk Pięknych nie doszłoby do wojny.

***

BOSKA! – trailer

19 lipca 1868 w Wilkes-Barre, urodziła się

Florence Foster Jenkins – amerykańska śpiewaczka

Florence Foster Jenkins, de domo Foster, primo voto Jenkins to amerykańska sopranistka-amatorka. Znana jako „najgorsza śpiewaczka świata”, która pomimo całkowitego braku talentu wokalnego cieszyła się dużą popularnością, a jej koncerty miały zawsze pełną widownię. Dała nawet recital w Carnegie Hall 25 października 1944. Swoją karierę muzyczną finansowała ze środków, jakie dostała w spadku po ojcu – bankierze.

Przyszła na świat jako Narcissa Florence Foster w Wilkes-Barre, jako córka Charlesa Dorrance’a Fostera i Mary Jane Hoagland. Jako dziecko otrzymywała lekcje muzyczne – w późniejszym wieku deklarowała chęć wyjazdu za granicę, aby studiować operę. Jej zamożny ojciec odmówił opłacenia nauki, więc Florence uciekła do Filadelfii z lekarzem Frankiem Thorntonem Jenkinsem. Byli małżeństwem w latach 1885–1902. Po rozwodzie z Jenkinsem zarabiała pracując jako nauczycielka i pianistka. W 1908 roku zamieszkała z aktorem estradowym St. Clairem Bayfieldem (który później został jej menadżerem). Ten związek przetrwał do końca jej życia.

Po śmierci ojca w 1909 roku otrzymała znaczny spadek, który pozwolił jej na rozpoczęcie długo odwlekanej kariery śpiewaczki. Pobierała nauki śpiewu w Filadelfii oraz Nowym Jorku, gdzie założyła i łożyła na utrzymanie „Klubu Verdiego” (ang. Verdi Club). Recitale rozpoczęła w 1912 roku. Śmierć matki w 1928 roku przyniosła jej dodatkowe pieniądze, dzięki którym mogła finansować swoją karierę.

Po wysłuchaniu nagrań oczywistym się staje, iż zdolności rytmiczno-wokalne Jenkins pozostawiały wiele do życzenia, zaś jej łamiący się głos ledwie potrafił utrzymywać dźwięki. Akompaniujący muzyk starał się dostosować do zmian tempa i pomyłek rytmicznych. Na jaw wychodzi także słaba dykcja, zwłaszcza w językach obcych. Pomimo tych oczywistych braków zyskała popularność, gdyż dostarczała widzom rozrywkę. Krytycy opisywali jej dokonania w sposób niejednoznaczny, co zapewne przyczyniło się do podsycenia zainteresowania publiki.

Mimo braku talentu Jenkins była przekonana o swojej wielkości. Chętnie porównywała się do sopranistek Friedy Hempel oraz Luisy Tetrazzini, zaś gromkie śmiechy dobiegające z widowni traktowała jako „profesjonalną zazdrość”. Była świadoma istnienia swoich krytyków, jednak nie pozwoliła, aby wstrzymali rozwój jej kariery.

THE REAL FLORENCE FOSTER JENKINS ON FILM

Jej recitale składały się po części ze standardów operowych Mozarta, Verdiego oraz Straussa, jak również utworów Brahmsa i „Clavelitos” Valverde Sanjuána, stanowiących ulubiony materiał na bisy. Często pojawiały się utwory skomponowane przez nią samą oraz akompaniującego pianistę Cosmé McMoona. Na scenie Jenkins nosiła wymyślne kostiumy, które sama projektowała, często dekorując je piórami i świecidełkami; podczas „Clavelitos” zwykła rzucać w widownię kwiatami z kosza. Po każdym występie McMoon zbierał rozrzucone kwiaty i przygotowywał je do następnego spektaklu.

Po wypadku w taksówce w 1943 roku odkryła, iż jest w stanie wyciągać „wyższe F niż poprzednio”, za co wynagrodziła kierowcę feralnej taksówki kosztownymi cygarami.

Pomimo wielkiego popytu na koncerty śpiewaczki, Jenkins koncertowała tylko w ulubionych miejscach oraz raz do roku w sali balowej hotelu Ritz-Carlton w Nowym Jorku. Na widowni zasiadało ścisłe grono oddanych jej klubowiczek oraz wybrańców – bilety rozdawane były przez samą divę. W wieku 76 lat, na żądanie publiczności wystąpiła w Carnegie Hall. Bilety zostały wyprzedane wiele tygodni przed pokazem. Zmarła miesiąc później w swojej rezydencji, w Hotelu Seymour na Manhattanie.

Florence Foster Jenkins jest bohaterką komedii Boska! (ang. Glorious!) Petera Quiltera, której prapremiera miała miejsce w Birmingham Repertory Theatre w 2005. W Polsce sztuka ta znana jest przede wszystkim ze spektaklu w Teatrze „Polonia” (premiera 27 kwietnia 2007) i Teatrze Telewizji (24 października 2011) z Krystyną Jandą w roli Jenkins. 19 sierpnia 2016 w Polsce, a 23 kwietnia 2016 r. na świecie, miał premierę film Boska Florence z Meryl Streep w roli głównej.

Meryl Streep as Florence Foster Jenkins – Queen of the Night aria (complete)

Nieśmiało przypominam o małej Kasi. Każda złotówka się liczy.

Zapraszam   (TUTAJ)  !

Źródło:   https://pl.wikipedia.org;    http://rynekisztuka.pl;   The ???Entartete Kunst??? (Degenerate Art) exhibition in the Haus der Kunst on Koenigsplatz, Berlin, opened on 26.2.1938. Josef Goebbels visiting the exhibition. Photo, 27.2.1938;