Poniedziałek, 3 czerwca – Dzień Dobrej Oceny, Dzień Savoir-Vivre,

Wydarzyło się:

(1937)  Książę Windsoru Edward (do czasu abdykacji w 1936 roku król Edward VIII) poślubił we Francji Amerykankę Wallis Simpson

Dziś świętujemy

Dzień Dobrej Oceny

Dzień Savoir-Vivre

O świętach tych możecie przeczytać   (TUTAJ) .

Natomiast teraz zapraszam Was do przeczytania i obejrzenia tego, co przygotowałam dzisiaj, w pierwszy dzień tygodnia, w którym jak zapowiadają synoptycy ma dominować słoneczna pogoda. Tylko lokalnie mogą pojawić się opady deszczu oraz burze.

W kolejnych dniach należy spodziewać się dużego wzrostu temperatury. Miejscami termometry pokażą nawet 28-30 stopni.

Można więc zacząć myśleć o lecie i wakacjach!

***

Wczoraj pisałam o brytyjskiej rodzinie królewskiej a zwłaszcza o koronacji najdłużej panującej Królowej Wielkiej Brytanii i Irlandii – Elżbiecie II. Dzisiaj chciałabym napisać o jej stryju, królu Edwardzie VIII, mniej żelaznym niż Elżbieta.

Będąc królem Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej i dominiów, cesarzem Indii i Obrońcą Wiary – po 11 miesiącach panowania (od 20 stycznia 1936 do 11 grudnia 1936), wyrzekł się tronu w imię wielkiej miłości do kobiety niższego stanu.

A potem ją poślubił.

Było to 3 czerwca 1937, kiedy

Książę Windsoru Edward (do czasu abdykacji w 1936 roku król Edward VIII) poślubił we Francji Amerykankę Wallis Simpson

Edward VIII, a właściwie Edward Albert Chrystian Jerzy Andrzej Patryk Dawid, urodziła się 23 czerwca 1894 w Richmond.

Książę Walii od 1911 (inaugurowany na zamku w Caernarfon), po ustąpieniu z tronu otrzymał tytuł księcia Windsoru (Duke of Windsor). Był najstarszym synem księcia Yorku (późniejszego króla Jerzego V) i Marii Teck, córki Franciszka, księcia Teck.

Rodzice Edwarda, książę i księżna Yorku, nie zajmowali się zbytnio wychowywaniem dzieci, podobnie jak większość brytyjskich rodziców z klasy wyższej. Opiekę nad Edwardem i jego młodszym rodzeństwem sprawowały nianie. Ojciec był dla Edwarda bardzo surowy. Przyszły król wspominał później o strachu, który go ogarniał, gdy szambelan oświadczał: „Jego Królewska Mość życzy sobie zobaczyć się z panem w bibliotece”. Kiedy mały Edward został przez nianię zaprezentowany swoim rodzicom, rozpłakany chłopczyk nie wywarł na nich pozytywnego wrażenia.

W 1906 Edward wstąpił jako kadet do szkoły marynarki w Osborne House w Cowes. W 1908 został przydzielony do bazy morskiej w Dartmouth. Edward dobrze się uczył i miał dobre stopnie ze wszystkich przedmiotów. Wyjątkiem była matematyka. Jego ówcześni wychowawcy opisywali księcia jako mającego „przesadną potrzebę podobania się, zjednywania sobie ludzi”.

W 1911 w Dartmouth Edward zapadł na świnkę, która szalała wówczas wśród kadetów. Choroba miała u niego wyjątkowo ostry przebieg i później niektórzy stwierdzali w tym przyczynę jego młodocianego i zniewieściałego wyglądu. Świnka może też powodować bezpłodność. Niektórzy uważają, że stało się tak w wypadku Edwarda, który miał zdawać sobie sprawę ze swojej bezpłodności, co miało zaważyć na jego decyzji o abdykacji.

Kiedy w 1910 zmarł król Edward VII, a ojciec księcia Edwarda został królem Jerzym V, młody (16 lat) Edward automatycznie uzyskał tytuły księcia Kornwalii i księcia Rothesay. 23 czerwca 1910 ojciec mianował go księciem Walii i hrabią Chester.

W 1912 Edward przebywał kilka miesięcy w Paryżu u markiza de Breteuil, aby doskonalić się w języku francuskim. Po powrocie do Wielkiej Brytanii wystąpił z Royal Navy i rozpoczął naukę w oksfordzkim Magdalen College. Uczelnię opuścił po 3 latach bez żadnego tytułu naukowego. Jego ocena uniwersytecka brzmiała: „Nigdy nie będzie miał skłonności do książek”. Wzorem swojego dziadka Edwarda VII książę Walii interesował się modą. Pod pewnymi względami wiódł jednak żywot ascety – jadł i spał niewiele, nawet pił bez zakąszania z powodu obsesyjnej obawy przed tyciem.

Po wybuchu I wojny światowej w 1914 Edward wstąpił do Grenadierów Gwardii (Grenadier Guards). Na początku wojny był trzymany z dala od frontu i pozwalano mu jedynie na odwiedzanie szpitali. 29 września 1914 o mało nie zginął, kiedy podczas inspekcji oddziałów w Vermelles pocisk artyleryjski trafił w jego samochód, zabijając kierowcę. Książę jednak usilnie naciskał, aby przeniesiono go do jednostek frontowych. W końcu udało mu się dopiąć swego. Promowany na oficera, Edward przejawiał w okopach zamiłowanie do ryzyka i pogardę śmierci. Cóż tam moja śmierć, mam czterech braci – mówił.

Minister wojny, lord Kitchener, miał jednak inne poglądy na kwestię życia i śmierci następcy tronu i odwołał Edwarda z linii frontu. Resztę wojny książę spędził w Sztabie Generalnym jako adiutant dowódcy Brytyjskiego Korpusu Ekspedycyjnego, generała Johna Frencha. Wojnę zakończył w Mons w Belgii, jako major przydzielony do sztabu głównego Kanadyjskiego Korpusu Ekspedycyjnego. W 1916 otrzymał Military Cross, chociaż twierdził, że nań nie zasłużył.

Po zakończeniu wojny książę Walii zaczął pasjonować się wyścigami konnymi, ale król Jerzy V widział syna w roli „nadzwyczajnego ambasadora” Korony i nakazywał mu odwiedzać kolejne kraje brytyjskiego imperium. W latach 1919–1935 szereg oficjalnych wizyt w ponad 50 krajach.

Książę nie czuł się dobrze podczas tych podróży. Protokół, oficjalne przemowy, przyjęcia i formalistyka ogromnie mu ciążyły. Nie lubił oficjalnych przyjęć, przepadał natomiast za ludźmi oryginalnymi i uwielbiał suto zakrapiane imprezy. Podczas pobytu w Wielkiej Brytanii zawsze przejawiał zainteresowanie problematyką gospodarczą, odwiedzał ośrodki przemysłowe i okręgi górnicze.

W 1930 Jerzy V dał Edwardowi własną rezydencję w Fort Belvedere niedaleko Sunningdale w hrabstwie Berkshire. Tutaj Edward nawiązał wiele romansów. Upodobał sobie starsze od niego mężatki. Wśród nich były dziedziczka angloamerykańskiej fortuny tekstylnej Freda Dudley Ward, amerykańska aktorka filmowa Mildred Harris i lady Furness.

Ta ostatnia przedstawiła Edwarda w 1930 Bessie Wallis Simpson, żonie biznesmena Ernesta Simpsona. Edward i Wallis spotkali się ponownie w 1931 (Wallis Simpson została wówczas przedstawiona rodzinie królewskiej) i 1932. Księciu przypadła do gustu niezależność Amerykanki i jej bezpośredniość.

Młodsza o dwa lata od Edwarda Amerykanka po raz pierwszy spotkała księcia na jednym z przyjęć. Między Wallis a Edwardem rodziła się coraz większa zażyłość. Jej żywe usposobienie i szczerość przypadły księciu do gustu.

Kiedy w 1933 lady Furness wyjeżdżała do Stanów Zjednoczonych, powierzyła Edwarda (którego nazywała „człowieczkiem”) opiece pani Simpson (Mrs Simpson, jak zwała ją prasa). Właśnie wtedy Edward i Wallis zostali kochankami. Jej romans z angielskim władcą wywołał oburzenie – wszak Wallis była 40-letnią, dwukrotną rozwódką. Od roku 1934 para stała się nierozłączna.

Miłosny związek Edwarda i amerykańskiej rozwódki znalazł się w kręgu zainteresowań specjalnego oddziału londyńskiej policji, która miała za zadanie zbadać prawdziwą naturę ich związku. Związek następcy tronu wzbudzał zainteresowanie ówczesnych elit politycznych, i to nie tylko brytyjskich.

Królowi Jerzemu nie przypadały do gustu romanse syna. Król często wyrażał obawę, co stanie się, gdy Edward odziedziczy koronę. W roli swojego dziedzica widział młodszego syna, Alberta, księcia Yorku, i swoją ulubioną wnuczkę, Elżbietę.

Król Jerzy V zmarł w nocy 20 stycznia 1936 i książę Walii Edward wstąpił na tron pod imieniem Edwarda VIII. Następnego dnia złamał protokół, przypatrując się proklamacji swojej osoby jako króla z okna St. James’s Palace w towarzystwie pani Simpson.

Społeczeństwo brytyjskie wychodziło właśnie z głębokiego kryzysu gospodarczego i wiązało wielkie nadzieje z nowoczesnym i wysportowanym królem, który wolał jazz od dud. Był również pierwszym brytyjskim królem, który latał samolotem – przyleciał z Sandringham do Londynu na specjalne posiedzenie Tajnej Rady, związane z jego wstąpieniem na tron. Edward cieszył się wówczas ogromną popularnością w społeczeństwie, mniejszą jednak w kręgach związanych z IV Rządem Narodowym pod przewodnictwem konserwatysty Stanleya Baldwina. Jego poglądy budziły niepokój rządu. Konsternację powodowały głównie zażyłe stosunki z ambasadorem III Rzeszy w Londynie, Joachimem von Ribbentropem.

Tymczasem pojawiły się plotki mówiące o tym, że król zamierza poślubić Wallis Simpson, która złożyła już pozew rozwodowy w sądzie w Ipswich. Latem 1936 król afiszował się z kochanką podczas rejsu po Morzu Śródziemnym na pokładzie luksusowego jachtu „Nahlin”. Na prośbę Edwarda brytyjska prasa powstrzymywała się od komentowania romansu (uważało się wówczas, że nie godzi się dżentelmenowi atakować członka rodziny królewskiej, któremu etykieta zabraniała odpowiadać na ataki), jednak bez skrępowania opisywały go gazety zagraniczne. 27 października sąd ostatecznie orzekł rozwód Wallis Simpson. Nic już teoretycznie nie stało na przeszkodzie jej małżeństwu z królem. Teoretycznie, gdyż temu związkowi sprzeciwiały się rodzina królewska, opinia publiczna, Kościół i rząd.

W 1936 Edward ogłosił zamiar poślubienia Wallis. Kiedy parlament nie zgodził się na ten ślub, Edward abdykował 10 grudnia 1936 roku. W nocy 11 grudnia 1936 książę Edward wygłosił na falach BBC mowę pożegnalną do narodu napisaną z pomocą Churchilla. Wyjaśnił w niej motywy swojej abdykacji. Słynne zdanie z tego przemówienia brzmi: „Uwierzcie mi, gdy mówię do was, że uznałem za niemożliwe dźwiganie wielkiego ciężaru odpowiedzialności bez pomocy i wsparcia kobiety, którą kocham”

Melodramatyczne przemówienie, zamiast wzbudzić sympatię Brytyjczyków, zabrzmiało w ich uszach drobnomieszczańsko. Społeczeństwo nie wybaczyło królowi porzucenia państwa dla amerykańskiej rozwódki. Nie okazało więc żalu, gdy 12 grudnia 1936 Edward opuścił Anglię na pokładzie HMS „Fury” i udał się do Australii.

Jego następcą, jako król Jerzy VI, został książę Yorku (ojciec Elżbiety).

Książę Windsoru poślubił Wallis Simpson w prywatnej ceremonii 3 czerwca 1937 w Chateau de Candé, niedaleko Tours we Francji. Kiedy Kościół Anglii odmówił uznania tego małżeństwa, proboszcz z hrabstwa Durham, wielebny Robert Anderson Jardine, zaoferował gotowość do udzielenia ślubu, co książę z radością przyjął. Edward chciał zaprosić na ślub swoich braci, książąt Gloucester i Kentu, oraz kuzyna, lorda Louisa Mountbattena, ale Jerzy VI kategorycznie zabronił komukolwiek z rodziny królewskiej uczestniczenia w tej ceremonii.

Również w kolejnych latach Edward i jego żona byli traktowani przez rodzinę królewską z dużym dystansem. Książę Windsoru otrzymał też zakaz pojawiania się na dworze królewskim.

W1952 uczestniczył w pogrzebie swojego brata Jerzego VI , ale na koronację bratanicy Elżbiety II (rok później) nie został zaproszony.

The Royal Family at the Queen Mary Plaque Unveiling in London (1967) | British Pathé

Źródło:   https://pl.wikipedia.org;