Sobota, 16 lutego –  Międzynarodowy Dzień Listonoszy i Doręczycieli Przesyłek, Dzień Poczty Polskiej

Wydarzyło się:

(1937) Amerykanin Wallace Hume Carothers opatentował nylon

Urodzili się:

(1930) Peggy King – amerykańska piosenkarka

(1939) Czesław Niemen, polski muzyk, wokalista, kompozytor, autor tekstów piosenek

(1940) Roberto Innocenti, włoski ilustrator

Dzisiejsze święta nietypowe to:

***

Urodzony 27 kwietnia 1896 w Burlington w amerykańskim stanie Iowa, chemik, kierownik działu chemii organicznej w koncernie DuPont

Amerykanin Wallace Hume Carothers – opatentował nylon

Nylon to tkanina syntetyczna (czyli pochodzenia nienaturalnego), służący do wytwarzania różnego rodzaju ubrań. Charakteryzuje się stosunkowo dużą wytrzymałością, szybkim wysychaniem oraz tym, że się nie gniecie.

Nylon to swego rodzaju rewolucja w modzie, gdyż jest on pierwszą w historii sztucznie wyprodukowaną tkaniną. Na początku XX wieku społeczeństwo zmagało się z problemem, jakim był niedobór tworzyw naturalnych, z których można by produkować, między innymi, ubrania.

Rozwiązaniem tego problemu zajął się koncern DuPont, a właściwie jego pracownik – chemik Wallace’a Corothersa.

Po ukończeniu szkoły średniej Wallace Carothers rozpoczął studia na wydziale zarządzania w college’u w Des Moines w stanie Iowa. Następnie Carothers zdecydował się na dalszą naukę i tym razem za cel studiów wybrał chemię, którą ukończył na uniwersytecie w Południowej Dakocie. Okazało się, że właśnie chemia stała się pasją życia Carothersa, zaś swoją edukację przypieczętował on obroną w roku 1924, doktoratu z chemii na uniwersytecie w Illinois.

Carothers podjął następnie pracę badawczą jako asystent na wydziale chemii Uniwersytetu Harvarda, zajmując się m.in. badaniem właściwości polimerów. W tym czasie koncern DuPont intensywnie pracował nad wynalezieniem syntetycznego odpowiednika naturalnego jedwabiu. Projekt ten stał się wkrótce kluczowym przedsięwzięciem przedsiębiorstwa, a Carothers zgodził się na pracę dla DuPont, przejmując wkrótce kierownictwo badań. Na bezpośredniego przełożonego Carothersa wyznaczono Elmera K. Boltona. Ten poprosił Carothersa o pokierowanie badaniami nad poliolefinami, które jak się wydawało mogły prowadzić do odkrycia tworzywa, z którego dałoby się prząść sztuczne włókna.

Pierwszy przełom w badaniach pojawił się w kwietniu 1930 roku, kiedy to asystent Carothersa, Arnold M. Collins zdołał otrzymać pierwsze tworzywo włóknotwórcze – neopren. Polimer ten okazał się bardzo drogi w produkcji, co ograniczało jego potencjalne zastosowania. Prawdziwy przełom przyniosło dopiero odkrycie Juliana Hilla. Julian Hill zajmował się badaniami poliamidów i to właśnie Hill dokonał przełomowego odkrycia, stwierdzając, że badana przez niego próbka tzw. poliamidu 6-6 rozciąga się, zachowując jednocześnie swój jedwabisty połysk. Początkowo jednak próby opracowania technologii produkcji tego poliamidu zakończyły się niepowodzeniem i Carothers zdecydował w pewnym momencie o zaprzestaniu badań nad tym polimerem. Wiele wskazuje na to, że być może początkowo nie docenił znaczenia odkrycia, lub przeszacował trudności technologii produkcji. Na szczęście decyzję o kontynuowaniu badań podjął szef Carothersa Elmer Bolton. Kierowana przez Carothersa grupa badawcza w ciągu kilku lat zdołała przełamać wszystkie problemy chemiczne oraz technologiczne, co w roku 1937 umożliwiło komercyjne wykorzystanie włókna. Kluczowym punktem technologii był pomysł Carothersa użycia zamiast dwóch monomerów – ich mieszaniny w formie stałej soli tzw. sól AH – nazwanej na cześć wynalazcy solą Carothersa.

Nylon stał się sensacją wystawy światowej w Nowym Jorku. Carothers nie doczekał sukcesu swojego odkrycia. Chorował na cyklofrenię (choroba dwubiegunowa) i w przebiegu fazy depresyjnej popełnił samobójstwo wypijając roztwór cyjanku potasu. Zmarł nie przypuszczając nawet, że jego odkrycie – nylon, zawojuje cały świat.

Pończochy nylonowe pojawiły się w ogłoszeniach DuPont w New York Times w 1938, w kontekście nowego tworzywa – nylonu. Które opisywano jako „w pełni syntetyczne włókno z węgla, wody i powietrza”, o niezwykłych właściwościach. Sam pomysł aby produkować pończochy z tych elementów wydawało się wielu ówczesnym ludziom cudem. To była nowa alchemia! W dniu 15 maja 1940 roku na rynku amerykańskim po raz pierwszy na szeroką skalę zadebiutowały pończochy nylonowe.

***

16 lutego 1930 roku w Greensburgu (Pensylwania), przyszła na świat

Peggy King – amerykańska piosenkarka popowa

Posiada swoją gwiazdę na Hollywoodzkiej Alei Gwiazd.

Mężatką była trzy razy. Najpierw poślubiła trębacza-puzonistę Knobby’ego Lee w 1953 roku, którego poznała w trakcie koncertowania z Ralphem Flanaganem . Knobby i Peggy rozwiodli się w 1956 r. Przez 2 lata była w związku z Andre Previn’em w 1958 r. W 1959 poślubiła publicystę Billa Kirkpatricka. Na początku lat 60. wyszła za mąż za Samuela Rudofkera z Filadelfii , z którym miała dwoje dzieci, Jonathana Kinga Rudofkera (1962-2000) i Suzanne (1963).

The Peggy King Story

***

16 lutego 1939 w Starych Wasiliszkach, urodził się

Czesław Niemen – polski muzyk, wokalista, kompozytor i autor tekstów piosenek

Właściwie to Czesław Juliusz Niemen-Wydrzycki a Wasiliszki znajdowały się w ówczesnym województwie nowogródzkim (obecnie Białoruś). Jego rodzicami byli Anna z domu Markiewicz i Antoni Wydrzycki wykonujący liczne prace rzemieślnicze, m.in. strojenie fortepianów i naprawę zegarów. Miał starszą o 13 lat siostrę Jadwigę. Śpiewał już w szkolnym chórze w szkole dziesięciolatce oraz w chórze kościelnym (tam grał też na organach). W latach 1953–1954 uczęszczał do klasy fortepianu liceum pedagogicznego w Grodnie. Grał też na bajanie (rosyjska odmiana akordeonu). W 1958 roku poślubił w Grodnie swoją pierwszą miłość, Marię Klauzunik.

Do powojennej Polski został przesiedlony w 1958 roku w ramach ostatniej fali masowych wysiedleń Polaków z Kresów Wschodnich. Rodzina Wydrzyckich zdecydowała się ostatecznie na repatriację, by Niemen uniknął powołania do Armii Radzieckiej. Spędzili rok w obozie dla repatriantów w Drawsku Pomorskim, a następnie zamieszkali w Świebodzinie, Białogardzie i ostatecznie Kołobrzegu, a Czesław znalazł się w Gdańsku. Tam rozpoczął naukę w średniej szkole muzycznej, w klasie fagotu. Równocześnie występował w studenckich teatrach, kabaretach i klubie Żak w Gdańsku, śpiewając po hiszpańsku i polsku piosenki latynoamerykańskie, akompaniując sobie na gitarze. Jednocześnie zarabiał, pracując dorywczo w porcie lub jak ojciec – strojąc fortepiany. W tym okresie poznał i zaprzyjaźnił się z Helmutem Nadolskim.Wraz z żoną Marią i córką też Marią (1960) mieszkał wówczas w Sopocie. Małżeństwo przetrwało do 1971 roku.

W 1962 roku poznał Franciszka Walickiego, który zaczął go promować i organizować występy. W tym samym roku odniósł duży sukces na Festiwalu Młodych Talentów w Szczecinie i w nagrodę odbył trasę po kraju z zespołem Czerwono-Czarni. To właśnie Walicki z trudem przekonał Niemena, by zamiast piosenek latynoskich i rosyjskich zaczął grać rocka

Po odniesieniu pierwszych sukcesów w konkursach wykonawców amatorów, zaczął dzięki Walickiemu występować z zespołem Niebiesko-Czarni i komponować.

Czesław Niemen – Pamiętam ten dzień (1964) Live

Od 18 do 20 stycznia 1964 Czesław Niemen wraz z grupą Niebiesko-Czarni występował przed koncertami Marleny Dietrich w Sali Kongresowej w Warszawie. W pierwszej części koncertu Marlene Dietrich usłyszała utwór Niemena „Czy mnie jeszcze pamiętasz”, który w listopadzie 1964 nagrała na płytę z własnym tekstem „Mutter, hast du mir vergeben” –  (ORYGINAŁ)   .

Oficjalnie opuścił zespół Niebiesko-Czarni w listopadzie 1965, a jesienią 1966 wraz z muzykami formacji Chochoły utworzył zespół Akwarele. W roku następnym odbył z nimi pierwszą trasę, rozpoczętą koncertem 16 stycznia 1967 r. w Jeleniej Górze. W czerwcu 1967 wystąpił z piosenką tytułową z płyty „Dziwny jest ten świat” na festiwalu w Opolu, gdzie wzbudził wielkie zainteresowanie i otrzymał m.in. nagrodę Polskiego Radia. Piosenka „Dziwny jest ten świat” stała się najbardziej znanym z polskich protest songów i hymnem młodzieży końca lat 60.

W 1967 Czesław Niemen wystąpił m.in. na festiwalu w Sopocie oraz w Kolonii w Niemczech, a w styczniu 1968 śpiewał na targach MIDEM w Cannes.

Niemen nagrał album Sukces, który został złotą płytą, stał się też bohaterem filmu krótkometrażowego pod tym tytułem, w reżyserii Marka Piwowskiego, który pokazano w czerwcu 1968 roku (ORYGINAŁ). W październiku 1968 Niemen i Akwarele nagrali jeszcze płytę Czy mnie jeszcze pamiętasz?.

Od lutego 1969 do lipca 1970 Czesław Niemen z zespołem występował we Włoszech, początkowo jako I Niemen, a od lipca 1969 w zmienionym składzie jako Niemen Enigmatic. Grał głównie w klubach, a w czerwcu 1970 r. wystąpił na festiwalu Cantagiro.

Czesław Niemen blisko związał się z piosenkarką Faridą, którą poznał we Włoszech, a w listopadzie 1970 odbył trasę po Polsce. Artystka po wielu latach zwierzyła się, że był miłością jej życia.  – fragment koncertu poświęconego Czesławowi Niemenowi w 10 rocznicę śmierci – (ORYGINAŁ).

W swej twórczości Czesław Niemen włączał się w kolejne dominujące w światowej muzyce rockowej prądy, tworząc własne, indywidualne i charakterystyczne odmiany muzyki – od rocka psychodelicznego przez symfoniczny rock progresywny (album Niemen Enigmatic z monumentalnym utworem „Bema pamięci żałobny-rapsod” do tekstu C. K. Norwida)

Czesław Niemen, od 1968 grający na organach Hammonda, z wolna rozbudował swoje klawiszowe instrumentarium, dodając najpierw melotron, a potem, jako pierwszy polski muzyk, syntezator Mooga. Nowoczesne i drogie wówczas wyposażenie pozwoliło mu nagrać wspomniany, prawie całkowicie elektroniczny album, stawiający go w jednym rzędzie z takimi awangardowymi muzykami i grupami jak Tangerine Dream, Klaus Schulze czy Vangelis.

Jesienią 1971 Niemen zetknął się z awangardowym kontrabasistą Helmutem Nadolskim. Z nim oraz z muzykami grupy SBB stworzył Grupę Niemen, która działała od grudnia 1971 do sierpnia 1973, kiedy to koncertem w Białymstoku zakończyła swoją działalność. W następnym miesiącu powstała grupa Niemen Aerolit, która nagrała końcu roku 1974 płytę zatytułowaną nazwą zespołu. Działalność Niemena przerwała śmierć perkusisty Piotra Dziemskiego w marcu 1975, którą głęboko przeżył. Zadedykował mu płytę Katharsis.

W 1975 Niemen poślubił swą drugą żonę Małgorzatę, z którą miał dwie córki Natalię (1976) i Eleonorę  (1977). Występował solo i w zmieniających się składach, nagrywał sporo muzyki teatralnej.

Karierę Czesława Niemena zakłóciło wprowadzenie stanu wojennego. W maju 1982 z grupą Kombi wystąpił w Sztokholmie, ukazała się też kaseta z jego muzyką filmową. Później występował sporadycznie, np. w listopadzie 1984 grał w Teatrze Wybrzeże w Gdańsku, a 12 grudnia 1985 grał w klubie Stodoła w Warszawie. 11 i 12 lipca 1986 zaśpiewał na zlocie Old Rock Meeting w Operze Leśnej w Sopocie, a jesienią zagrał na festiwalu Jazz Jamboree w Warszawie.

W 1987 wystąpił w Jarocinie, potem grał w Skandynawii, a 29 listopada 1987 dał koncert w Queen Elizabeth Hall w Londynie. Pozostał czynnym muzykiem także w latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych XX wieku koncertując, komponując i sporadycznie nagrywając, zajmując się głównie pisaniem muzyki filmowej i teatralnej. W latach 90. zajął się również malarstwem oraz grafiką komputerową.

1 marca 1990 Niemen wystąpił na Festiwalu w San Remo, a rok później ponownie na MIDEM. W 1992 wziął udział w spektaklu Księga Krzysztofa Kolumba w Teatrze Muzycznym w Gdyni. W maju 1993 grał w Nowym Jorku, a w 1995 wziął udział wraz z zespołem Dżem i wieloma zaproszonymi muzykami w koncercie upamiętniającym zmarłego Ryszarda Riedla.

Od wielu lat Czesław Niemen cierpiał na nowotwór układu chłonnego, który próbował zwalczyć przy pomocy medycyny naturalnej. Zmarł 17 stycznia 2004 w Centrum Onkologii w Warszawie z powodu powikłań związanych z zapaleniem płuc, na które zapadł w szpitalu. Jego zwłoki, zgodnie z ostatnią wolą artysty, zostały skremowane a urna z prochami została złożona 30 stycznia 2004  w katakumbach na Starych Powązkach w Warszawie.

Żegnało go ok. 2,5-3 tysięcy ludzi, w tym oficjalni przedstawiciele władzy. W momencie rozpoczęcia pogrzebu, o godzinie 13.00, z inicjatywy Marka Niedźwieckiego, wiele stacji radiowych w Polsce wyemitowało „Dziwny jest ten świat”, oddając w ten sposób hołd zmarłemu artyście.

Niemen – Coś co kocham najwięcej

***

16 lutego 1940 roku w Bagno a Ripoli (Firenze), urodził się

Roberto Innocenti – włoski ilustrator

Innocenti jest artystą-samoukiem. W wieku 13 lat opuścił szkołę, by pomóc swojej rodzinie, pracując w hucie. W wieku 18 lat udał się do Rzymu i rozpoczął pracę w animacji filmowej. Rysować nauczył się sam, przygotowując plakaty filmowe i teatralne oraz pracując jako projektant grafiki i animacji w studiu animacji w Rzymie (1960). Następnie, od 1970 roku poświęcił się ilustrowaniu książek.

Innocenti zasłynął jako ilustrator klasyki literackiej. Pracował w galeriach sztuki, w agencjach reklamowych, a dziś zajmuje się ilustracją. Pracuje w wielu międzynarodowych wydawnictwach. 

Ilustrował książki ETA Hoffmanna, Charlesa Perraulta, Charlesa Dickensa, Oscara Wilde’a, Carlo Collodi i Christophe’a Gallaza oraz wielu innych autorów.

Był wielokrotnie nagradzany na świecie twórca ilustracji do literackiej klasyki: Dziadka do orzechów, Pinokia, Opowieści wigilijnej, Calineczki i innych baśni.

Jest laureatem wielu nagród, m.in. w 2008 roku został uhonorowany prestiżową Nagrodą im. Hansa Christiana Andersena, przyznawaną przez Międzynarodową Izbę ds. Książek dla Młodych (IBBY). Wśród licznych nagród i wyróżnień za ilustracje książkowe należy wymienić jeszcze Złote Jabłko na Biennale Ilustracji Bratysława (BIB) i Srebrny Medal Towarzystwa Ilustratorów w Nowym Jorku.

„New Yorker”, komentując Pinokia z jego ilustracjami, zanotował, że wydanie to jest z pewnością najpiękniejszą edycją, jaką kiedykolwiek widział świat. Przygody Pinokia są pierwszą ilustrowaną przez niego książką wydaną w Polsce. Osadzona w XIX wieku historia przesiąknięta jest atmosferą Florencji, rodzinnego miasta zarówno dla autora, Carla Collodiego, jak i samego ilustratora. Melancholijne, szczegółowe ilustracje obrazują codzienne życie w Toskanii, chłopów, wieś, miasto z ich zwyczajnymi sprawami. Scenki pełne detali, odrapanych do cegły ścian, zarośniętych trawą ścieżek, melancholijnie sunących po niebie, chmur zaskakują widza mnogością perspektyw i realizmem. Nic dziwnego, bo  ponoć przed przystąpieniem do pracy nad książką, ilustrator zjechał pół Toskanii, fotografując stare, opuszczone domy, nikomu niepotrzebne już murki, zapuszczone ścieżki.

Współautor znanej ilustrowanej książki o Holocauście Rose Blanche.

Książki, które zilustrował zostały opublikowane we Francji, Szwajcarii, Niemczech, Hiszpanii, Holandii, Belgii, Szwecji, Danii, Norwegii, Finlandii, Włoszech, Słowenii, Bułgarii, Kanadzie, Tajwanie, Japonii i Stanach Zjednoczonych.

Mieszka i pracuje w Montespertoli w pobliżu Florencji.

Prace ilustrowane przez niego:

Chistophe Gallaz, Rose Blanche, Script Editions, 1985

Charles Perrault, Cendrillon, Gallimard, 1990

Carlo Collodi, Les Aventures de Pinocchio, Gallimard, 1988.

Charles Dickens, Un Chant de Nöel, Gallimard, 1991

Ernest Theodor Wilhelm Amadeus Hoffmann, Casse-Noisette, Gallimard, 1996.

Źródło:   https://pl.wikipedia.org;   https://mediarodzina.pl;   http://www.brown.edu;   https://archiwum.allegro.pl;  https://ozonee.pl;