Piątek, 9 lutego – Międzynarodowy Dzień Pizzy

Dzisiaj świętujemy Dzień Pizzy, dla której wielu z nas dałoby się nieraz pokroić na kawałki. Nic więc dziwnego, że codziennie sprzedawanych jest na świecie około 13 milionów pudełek pizzy.

Pizza to potrawa kuchni włoskiej, obecnie znana prawie na całym świecie. Jest to płaski placek z ciasta drożdżowego, posmarowany sosem pomidorowym, posypany tartym serem mozzarella i ziołami, pieczony w bardzo mocno nagrzanym piecu. Pizzę podaje się na gorąco, lecz rozpowszechnione jest jedzenie jej również na zimno.

Tradycyjnym miejscem spożywania pizzy są pizzerie, lokale gastronomiczne specjalizujące się w przyrządzaniu i serwowaniu pizzy.

Wypiekane płaskie i okrągłe placki znane były praktycznie wszystkim kulturom starożytnym, np. w dawnym Egipcie i spełniały również funkcję płatniczą. W starożytnym Rzymie popularne były focaccie przyprawiane ziołami i serem.

Słowo piza pojawia się po raz pierwszy w dokumencie z 997 roku. W XVII wieku mianem pizzy alla mastunicola określano wypiek przyprawiony bazylią i serem, a pizzą ai cecinelli – placek z rybą.

Po pojawieniu się we Włoszech pomidorów (przywiezionych po odkryciu Ameryki) zaczęto wykorzystywać je do przyprawiania pizzy. Lokale gastronomiczne zwane ”pizzeriami” pojawiły się po raz pierwszy w XVIII wieku w Neapolu. Ich popularność była tak duża, że wzbudziły zainteresowanie króla Ferdynanda II Burbona, który odwiedził jeden z nich i tym samym bardzo przyczynił się do wzrostu popularności pizzy. W 1889 roku znany na owe czasy neapolitański pizzaioli (po włosku osoba robiąca pizzę), –  Raffaelo Esposito, zadedykował królowej Małgorzacie Sabaudzkiej trzy rodzaje pizzy: ”alla mastunicola” (z serem i bazylią), ”marinara” (z pomidorami) – te dwa rodzaje były już dobrze znane – oraz nową wersję: z mozarellą. Była ona w barwach włoskiej flagi; zielony to bazylia, biały ser mozarella a czerwony to pomidor. Ta trzecia pizza najbardziej przypadła do gustu królowej. Od jej imienia pizza ta do dzisiaj zwana jest ”margeritą”.

Włosi wyróżniają dwie odmiany pizzy: neapolitańską i rzymską. Pizza rzymska ma grubsze ciasto – od 1 do 2 cm, aby dobrze podtrzymywało składniki, oraz mocno zarumienione i podniesione brzegi. Pizza neapolitańska jest bardzo cienka (maksymalnie 3 mm) i nie ma zaokrąglonych brzegów.

Z Neapolu pizza trafiła do Stanów Zjednoczonych, gdzie wypiekano ją już pod koniec XIX wieku. W północnej części Włoch spopularyzowała się jednak dopiero po II wojnie światowej dzięki robotnikom z południa półwyspu emigrującym za pracą w północne rejony kraju.

Dziś neapolitana chroniona jest certyfikatem TSG (ang. „świadectwo szczególnego charakteru”) wydawanym przez Komisję Europejską. Oznacza to, że tę odmianę włoskiego specjału przyrządzać można wyłącznie według ściśle określonej, tradycyjnej receptury.

Nie oznacza to jednak, że my przygotowując ją sobie dzisiaj, musimy trzymać się ściśle przepisu. Eksperymentujmy, a może kiedyś nasza wersja przypadnie do gustu jakiemuś celebrycie i przejdzie do historii niczym margerita dedykowana królowej Małgorzacie.

Źródło:   https://pl.wikipedia.org;    fragment wiersza http://www.fundacja.zoltylatawiec.pl;