Sobota, 22 czerwca – Światowy Dzień Garbusa, Dzień Kultury Fizycznej

Wydarzyło się:

(1634)  Holenderski malarz Rembrandt poślubił Saskię van Uylenburgh

Urodzili się:

(1943)  Klaus Maria Brandauer – austriacki aktor, reżyser filmowy

(1949)  Meryl Streep – amerykańska aktorka filmowa, telewizyjna i teatralna

Święta nietypowe obchodzone w dzisiejszym dniu, to:

Światowy Dzień Garbusa

Dzień Kultury Fizycznej

Opisałam je już rok temu,  (TUTAJ)  .

***

22 czerwca 1634 roku

holenderski malarz Rembrandt poślubił Saskię van Uylenburgh

Rembrandt Harmenszoon van Rijn  (1606 – 1669) to holenderski malarz, rysownik i grafik. Uważany jest powszechnie za jednego z największych artystów europejskich i światowych. Obok Jana Vermeera i Fransa Halsa jest najważniejszym malarzem w sztuce holenderskiej „złotego wieku” – okresu, w którym kultura, nauka, gospodarka, potęga militarna i wpływy polityczne Holandii osiągnęły apogeum.

W 1631 r. Rembrandt osiadł w Amsterdamie, gdzie marszand obrazów Hendrick van Uylenburgh (wiele lat mieszkający w Krakowie, później w Gdańsku) zaproponował mu otwarcie u siebie pracowni. Za jego pośrednictwem Rembrandt otrzymał prestiżowe zamówienia (malował głównie portrety zamawiane przez najbogatsze rodziny Amsterdamu). Właśnie przez Hendricka van Uylenburgh, Rembrandt poznał Saskię van Uylenburgh.

Saskia van Uylenburgh urodziła się w Leeuwarden, była najmłodszym spośród ośmiorga dzieci Rombertusa van Uylenburgh, burmistrza Leeuwarden i jednego z  założycieli uniwersytetu w Franeker. W wieku 12 lat została sierotą. 5 czerwca 1633 roku para zaręczyła się.

22 czerwca 1634 roku Rembrandt poślubił Saskię van Uylenburgh

Żona, córka burmistrza, wniosła posag w wysokości 40 tys. florenów. Młodzi małżonkowie zamieszkali w luksusowym domu w dzielnicy nad rzeką Amstel. Artysta często uwieczniał żonę na swoich płótnach.

Rembrandt, Portrait of Saskia van Uylenburgh (1612–1642), circa 1633–1634, Gemäldegalerie Alte Meister, Kassel.jpg (Wikimedia Commons)

W 1635 r. Rembrandt otworzył pracownię w wynajętym magazynie, przez którą przewinęło się następnie kilkudziesięciu uczniów. W styczniu 1639 r. kupił duży dwupiętrowy dom przy Jodenbreestraat, w dzielnicy żydowskiej.

W 1640 r. umarła matka Rembrandta. Umarło też pierwszych troje jego i Saskii dzieci: Rombertus (1635), Cornelia (1638) i również Cornelia (1640). W 1641 r. przyszedł na świat Tytus.

14 czerwca 1642 r. w wieku 30 lat umarła (prawdopodobnie na gruźlicę) Saskia. Została pochowana w Oude Kerk w Amsterdamie.

W testamencie Saskia rozdzieliła sumę 40 tys. florenów pomiędzy męża i syna Tytusa. Tytusem zajęła się najęta guwernantka, bezdzietna wdowa Geertje Dircx, która wkrótce została metresą Rembrandta.

W 1646 r. do domu Rembrandta przybyła nowa służąca, 23-letnia Hendrickje Stoffels, która zastąpiła Geertje. Rembrandt zakochał się w niej, ale nie mógł jej poślubić, gdyż naraziłby się na stratę wielkiej części spadku po Saskii. Oskarżeni zostali o konkubinat. W 1654 r. Hendrickje urodziła córkę (również) Cornelię; równocześnie została ekskomunikowana.

Rembrandt starzejąc się popadał w ruinę i izolował się od świata, coraz mniej czasu poświęcał wykonywaniu zamówień. W 1656 r. stał się bankrutem. Zbiory artysty zostały wystawione na licytację i sprzedane.

W 1663 r. umarła Hendrickje. 4 września w wieku 22 lat umarł Tytus, zaledwie kilka miesięcy po ślubie z Magdaleną van Loo.

Rembrandt zmarł 4 października 1669 r. w małym domku w dzielnicy Rozengracht, gdzie mieszkał ze swoją 15-letnią córką Cornelią. Pochowany został 8 października obok Saskii, Tytusa i Hendrickje w Westerkerk w Amsterdamie.

Właśnie o życiu Rembrandta traktuje film Rembrandt w reżyserii Charlesa Mattona z roku 1999 roku, w którym główną rolę gra nasz drugi dzisiejszy bohater. To z niego pochodzą zdjęcia we wpisie.  Film w całości (niestety bez lektora) możecie obejrzeć   (TUTAJ) .

*

22 czerwca 1943 w Bad Aussee w Austrii.

(1943)  Klaus Maria Brandauer – austriacki aktor, reżyser filmowy

Właściwie to Klaus Georg Steng – jako syn Marii Brandauer i Georga Stenga, urzędnika państwowego. Później przyjął imię swojej matki jako część swojego zawodowego nazwiska, Klaus Maria Brandauer. Uczęszczał do niemieckiej Hochschule für Musik und Darstellende Kunst w Stuttgarcie.

W 1963 zadebiutował na scenie w tytułowej roli w sztuce Don Carlos. Występował potem w teatrach w Tybindze, Salzburgu, Düsseldorfie, Zurychu i słynnym Burgtheater w Wiedniu.

Po raz pierwszy pojawił się na małym ekranie w telewizyjnym melodramacie historycznym Das Käthchen von Heilbronn (1968). W 1975 wystąpił w drugim sezonie serialu Derrick w odcinku 8 pt.: „Pfandhaus”.

W miniserialu Jan Krzysztof (Jean-Christophe, 1978) zagrał tytułową rolę kompozytora. Rozgłos światowy przyniosła mu kontrowersyjna postać aktora Hendrika Hoefgena, który ulega zarażeniu faszyzmem i degraduje się moralnie w dramacie Istvána Szabó – Mefisto (Mephisto, 1981).

W filmie sensacyjnym Nigdy nie mów nigdy (Never Say Never Again, 1983) zagrał Maximiliana Largo, diabolicznego oponenta Jamesa Bonda, z którym rozgrywa elektroniczny pojedynek w kasynie w Monte Carlo.

Klaus Maria Brandauer’s worst moments as Largo – Never Say Never Again

Rola pułkownika Alfreda Redla w dramacie Istvána Szabó Pułkownik Redl (Oberst Redl, 1985) pozwoliła mu na zademonstrowanie całej jego ekspresji i skali talentu.

István Szabó: „Oberst Redl” (1985)

W telewizyjnej adaptacji powieści Henryka Sienkiewicza Rai Uno Quo vadis (1985) wcielił się w postać bufonowatego Nerona.

W dramacie biograficznym Rembrandt (1999) był tytułowym holenderskim malarzem Rembrandtem van Rijn.

W swoim dorobku ma także występ w dramatach: Jerzego Skolimowskiego Latarniowiec (The Lightship, 1986) z Robertem Duvallem, Ulice złota (Streets of Gold, 1986) u boku Adriana Pasdara i Wesleya Snipesa, Rewolucja francuska (La Révolution française, 1989) jako Georges-Jacques Danton z Jane Seymour, Samem Neillem, Claudią Cardinale i François Cluzetem. Zagrał także w dreszczowcu Wydział Rosja (The Russia House, 1990) u boku Seana Connery i Michelle Pfeiffer, ekranizacji powieści Jacka Londona Biały Kieł (White Fang, 1991) z Ethanem Hawkiem oraz biblijnym telefilmie Harry’ego Winera Jeremiasz (Jeremiah, 1998) w roli króla Nabuchodonozora z tytułową rolą Patricka Dempseya i Leonor Varelą. W filmie Druidzi (Vercingétorix, 2001) u boku Christophera Lamberta wystąpił w roli Juliusza Cezara. W dramacie Istvána Szabó Hanussen (1988) zagrał niemieckiego jasnowidza Klausa 'Hanussena’ Schneidera.

W 1963 poślubił Karin Kathariną Müller, z którą ma syna. Byli razem do jej śmierci (13 listopada 1992) w wieku 47 lat. W dniu 6 lipca 2007 Brandauer ożenił się ponownie z Natalie Krenn.

Za drugoplanową kreację w melodramacie Sydneya Pollacka Pożegnanie z Afryką (Out of Africa, 1985) z Meryl Streep i Robertem Redfordem został uhonorowany nagrodą Złotego Globu oraz zdobył nominację do Oscara i Nagrody BAFTA.

Grał w nim rolę braci bliźniaków, dwu szwedzkich baronów, kuzynów Karen. Pierwszego, von Blixen-Finecke – kochanka Karen, który nie dotrzymuje obietnicy małżeńskiej i drugiego – późniejszego męża, Brora von Blixen-Finecke, równie nieodpowiedzialnego bon vivanta.

Zwei Szenen aus Jenseits von Afrika

Rolę głównej bohaterki – pisarki Karen Blixen zagrała Meryl Streep, która za Pożegnanie z Afryką otrzymała nagrodę Davida di Donatello (w kategorii: najlepsza aktorka zagraniczna) i Nagrodę Stowarzyszenia Krytyków Filmowych z Los Angeles (w kategorii: najlepsza aktorka).

*

Właśnie 22 czerwca 1949 w Summit, w stanie New Jersey w USA, przyszła na świat

(1949)   Meryl Streep – amerykańska aktorka filmowa, telewizyjna i teatralna

Właściwie to Mary Louise Streep. Jest powszechnie uważana za jedną z najbardziej utalentowanych i szanowanych aktorek wszech czasów.

Mary Louise Streep urodziła się jako córka Mary Wolf, artystki i byłej redaktorki sztuki, i Harry’ego Williama Streepa Juniora, kierownika w zakładach farmaceutycznych Merck & Co. Aktorka ma dwóch braci, Danę i Harry’ego. Streep ma korzenie niemieckie, szwajcarskie i brytyjskie. Streep jest daleką krewną Williama Penna, założyciela Pensylwanii; zapisy świadczą, iż jej rodzina była jednym z pierwszych nabywców gruntów w Pensylwanii.

Została wychowana w nurcie prezbiterianizmu. W 1971 uzyskała licencjat z wyróżnieniem na wydziale dramatycznym w Vassar College. W ramach wymiany studenckiej studiowała także w Dartmouth College. Tytuł magistra Streep otrzymała na Uniwersytecie Yale’a, gdzie studiowała na wydziale dramatycznym. Podczas studiów grała różne role na scenie Yale Repertory Theatre, między innymi w sztuce Biesy Dostojewskiego w reżyserii Andrzeja Wajdy (jedną z głównych ról w sztuce grała Elżbieta Czyżewska). Grała również postać Heleny w Śnie nocy letniej oraz osiemdziesięciolatkę na wózku inwalidzkim w komedii autorstwa nieznanych wówczas dramaturgów Christophera Duranga i Alberta Innaurato. „To oczywiste…”, powiedział wówczas dziekan Robert Brustein, „…że jest skazana na sukces”

Zadebiutowała na scenie teatralnej w 1971, grając w sztuce The Playboy of Seville. Na ekranach pojawiła się po raz pierwszy w 1977, w filmie telewizyjnym The Deadliest Season. W tym samym roku wystąpiła w drugoplanowej roli w filmie Julia. Sukces artystyczny i komercyjny przyszedł szybko, głównie dzięki rolom w filmach Łowca jeleni (1978) i Sprawa Kramerów (1979), za które Streep otrzymała swoje pierwsze nominacje do Oscara; drugi z tych tytułów przyniósł jej pierwsze zwycięstwo. Drugiego Oscara, tym razem dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej, zdobyła za film Wybór Zofii (1982). Trzydzieści lat później odebrała trzecią statuetkę za rolę w biograficznym obrazie o byłej brytyjskiej premier Margaret Thatcher pt. Żelazna Dama.

Trzykrotna laureatka Oscara i niekwestionowana rekordzistka w liczbie nominacji do tej nagrody. Streep otrzymała łącznie 21 nominacji do Oscara oraz 31 nominacji do Złotego Globu (w 2017 otrzymała również nagrodę za całokształt twórczości imienia Cecila B. DeMille’a). Żaden inny aktor w historii obydwu nagród nie otrzymał więcej nominacji. Jej praca przyniosła również między innymi: dwie nagrody Emmy, dwie nagrody Gildii Aktorów Ekranowych, nagrody na Festiwalach Filmowych w Cannes i Berlinie, sześć nagród Stowarzyszenia Nowojorskich Krytyków Filmowych, pięć nominacji do nagrody Grammy, dwie nagrody BAFTA, nagrodę Australijskiego Instytutu Filmowego i nominację do nagrody Tony. Została odznaczona przez Amerykański Instytut Filmowy za całokształt twórczości w 2004. W roku 2000 otrzymała francuski Order Sztuki i Literatury I Klasy. Prezydent Barack Obama uhonorował ją w 2010 Narodowym Medalem Sztuki, a w 2014 Prezydenckim Medalem Wolności.

Na pytanie, czy religia odgrywa ważną rolę w jej życiu, w wywiadzie udzielonym w 2009 odpowiedziała: „Nie uznaję żadnej doktryny. Nie należę do kościoła, świątyni czy synagogi lub aśramy”

Zanim odkryła świat teatru i kina, marzyła, by zostać piosenkarką.

SLIPPING THROUGH MY FINGERS (ABBA) Mamma Mia +Lyrics

Największe znaczenie ma dla niej życie rodzinne.

Była zaręczona z Johnem Cazale, który w marcu 1978 zmarł na raka. 30 września 1978 wyszła za mąż za rzeźbiarza Donalda J. „Dona” Gummera. Mają czworo dzieci: syna Henry’ego Wolfa „Harry’ego” Gummera (1979) oraz trzy córki: Mary Willę „Mamie” Gummer (1983), Grace Jane Gummer (1986) i Louisę Jacobson Gummer (1991). Mamie i Grace Gummer zostały aktorkami.

Mamma Mia! (2008) – Mamma Mia (Here I Go Again) Scene (2/10) | Movieclips

Tak śpiewała i tańczyła 11 lat temu. Dziś kończy 70 lat. Co nam jeszcze pokaże?

Na niedzielny wieczór polecam jeden z mniej znanych filmów z Meryl Streep  – Co się wydarzyło w Madison County – film zrealizowany w 1995 r. przez Clinta Eastwooda na podstawie powieści Roberta J. Wallera pod tym samym tytułem.

Remembering – The Bridges of Madison County

Źródło:    https://pl.wikipedia.org;   black-and-white-gorgeous-meryl-streep-pretty-favim-com-493928;