Czwartek, 17 stycznia – Dzień Dialogu z Judaizmem, Dzień Wszystkich Fajnych, Eartha Kitt – amerykańska aktorka piosenkarka i artystka (1927) , Lidia Korsakówna – polska aktorka teatralna i filmowa (1934), Jerzy Turek – polski aktor teatralny i filmowy (1934), Jim Carrey – kanadyjsko-amerykański aktor komediowy scenarzysta i producent filmowy (1962)

O obydwu dzisiejszych świętach nietypowych pisałam   (TUTAJ) .

A tak naprawdę, to gdy obejrzycie się dookoła siebie – nie zauważycie fajnych ludzi? To ich święto!

LUDZIE SĄ FAJNI – Formacja Nieżywych Schabuff

Dzisiaj jeszcze, będziemy celebrować rocznice urodzin kilku znanych osobistości sceny muzycznej, teatralnej i filmowej o ciekawych osobowościach, czyli – też fajnych!

***

Została poczęta w wyniku gwałtu. Po 9. miesiącach, przyszła na świat 17 stycznia 1927, na plantacji bawełny w niewielkim mieście North w Karolinie Południowej. To

Eartha Kitt – amerykańska aktorka, piosenkarka i artystka

Urodziła się jako Eartha Mae Keith. Jej matka, Annie Mae Keith, była pochodzenia afrykańskiego i czirokeskiego. Ojciec był pochodzenia niemieckiego i miał być on synem właścicieli plantacji, na której urodziła się piosenkarka. Kitt była wychowywana przez matkę, a następnie jej rodzinę. W latach 40. wyjechała do Nowego Jorku, gdzie ukończyła Metropolitan Vocational High School, obecnie High School of Performing Arts.

Kitt rozpoczęła swoją karierę w 1943, w zespole Katherine Dunham Company, w którym występowała do 1948.

Stała się rozpoznawalna dzięki charakterystycznemu głosowi i stylowi, a ze względu na biegłą znajomość języka francuskiego i niemieckiego, zdobyła popularność również w Europie.

Była aktorką Orsona Wellesa. W latach 60. zasłynęła rolą Kobiety-Kota w telewizyjnym serialu „Batman”. 

Kitt występowała również w rewiowych teatrach i kasynach w Las Vegas, gdzie poznała naszą piosenkarkę Violettę Villas. W latach 70. kontynuowała karierę aktorską, gościnnie występowała w amerykańskiej telewizji oraz w sztukach na Broadwayu.  Na początku lat 80. wylansowała przeboje disco Where Is My Man, I Love Men oraz I Don’t Care. Występowała głównie w Stanach Zjednoczonych oraz w Europie Zachodniej. W 1991 roku Kitt powróciła na ekrany kin w filmie Ernesta Scared „Stupid” jako panna Hackmore. W 1995 zagrała gościnnie w serialu „Pomoc domowa”.

Eartha Kitt – C´est Si Bon

Występowała do ostatnich dni życia, zmarła na raka jelita grubego w 2008 roku. Miała 81 lat

***

Urodziła się 17 stycznia 1934 roku,  w Baranowiczach terenie obecnej Białorusi.

Lidia Korsakówna – polska aktorka teatralna i filmowa

Po II wojnie światowej zamieszkała wraz z rodzicami w Wałbrzychu. W latach 50. XX w. występowała w Państwowym Zespole Pieśni i Tańca „Mazowsze”.

W początkach kariery uosabiała szanse awansu, jaką nowa władza stworzyła utalentowanej młodzieży.

Lidia Korsakówna – Małe mieszkanko na Mariensztacie (TVP 1963)

Bohaterowie filmowej opowieści odbudowywali stolicę, bijąc kolejne dzienne normy. Właśnie w tym filmie, zupełnie przez przypadek zagrała Hankę Ruczajównę, dziewczynę, która przyjeżdża do Warszawy i tu zdobywa zawód murarza. W tym czasie sama śpiewała i tańczyła w Zespole „Mazowsze”. Miała ładny głos, ale do wykonania tytułowej piosenki, realizatorzy filmu wybrali jednak inną dziewczynę z „Mazowsza” – Irenę Santor.

Wybuchł skandal, gdyż aktor miał żonę i małego synka. Zakochany Brusikiewicz chciał się rozwieść, ale żona postawiła stanowcze weto. Wkrótce dzielił swój czas na dwa domy, bo żadna z pań nie chciała z niego zrezygnować. Po siedmiu latach szarpaniny w końcu dostał rozwód.

Lidia wyszła za niego we wrześniu 1963 roku, ale wcześniej musiała przełknąć gorzką pigułkę. Trzy miesiące przed ślubem urodziła ukochanemu córkę Lucynę – w tym samym czasie przyszła na świat jego druga córka z byłą już żoną. Lidia przeżyła szok, ale szybko się z tym uporała. Nie rozdzieliła męża z dziećmi, a bywało, że wychowywała obie dziewczynki. Córki występowały razem w filmach.

Lidia kochała męża ślepo i wiele mu wybaczała. Podobno dlatego, że uwielbiała jego poczucie humoru. – Miał ogromną potrzebę przyjmowania świata z optymistycznej strony – opowiadała o mężu i podkreślała, że życie z nim minęło jej jak najszczęśliwszy dzień.

Z Syreny rzadko przenosiła się w obszary innych gatunków scenicznych, głównie dzięki propozycjom otrzymywanym z Teatru Telewizji, gdzie w latach 60. i 70 otrzymała kilka interesujących propozycji. Zagrała m. in. Justynę w adaptacji „Granicy” Zofii Nałkowskiej czy tytułową bohaterkę w sztuce Federico Garcii Lorki „Yerma”. A  jej możliwości aktorskie były znacznie większe, co udowodniła choćby swym drugim ważnym filmem, jakim był – „Wyrok” Jerzego Pasendorfera z 1961 roku. Zagrała w nim alkoholiczkę, matkę głównego bohatera Adasia. W pamięci pozostanie też jako wierna Marina, dwórka królowej Bony w telewizyjnym serialu Janusza Majewskiego.

Swój wielki talent dramatyczny miała szansę właściwie udowodnić tylko raz, gdy w 1976 roku wystąpiła gościnnie w Teatrze Na Woli w sztuce Antonio Buro Vallejo „Gdy rozum śpi” w reżyserii Andrzeja Wajdy. Wystawiono ją dla Tadeusza Łomnickiego, który wcielił się w słynnego malarza Goyę, wówczas już starego, głuchego i zgorzkniałego. Jego godną partnerką okazała się właśnie Lidia Korskakówna jako wierna kochanka i służąca, porozumiewająca się z Goyą wyłącznie na migi.

Była niezwykle skromna, w dzieciństwie zresztą jąkała się, więc jej decyzja o wyborze aktorstwa była zaskoczeniem dla rodziny. Nie umiała jednak walczyć o role, wcześnie i zdecydowanie za szybko zdecydowała się na aktorską emeryturę.

Już później na ekranie i scenie pojawiała się tylko sporadycznie. Kilka lat po śmierci Brusikiewicza sprzedała dom. Pieniądze przekazała córce, która potrzebowała ich na rehabilitację obciążonego poważną wadą genetyczną synka Roberta. Sama zamieszkała w Domu Artystów Weteranów Scen Polskich w Skolimowie.

Publiczność o niej jednak nie zapomniała, nadał cieszyła się ogromną sympatią i popularnością. W 2011 roku otrzymała też tytuł Honorowego Obywatela Warszawy.

Korsakówna zmarła 6 sierpnia 2013 roku. Miała 79. lat.

***

W tym samym roku a nawet w tym samym dniu co Lidia Korsakówna, urodził się jej sceniczny kolega

Jerzy Turek – polski aktor teatralny i filmowy 

Urodził się 1934 roku w miejscowości Tchórzowa koło Węgrowa. W 1958 r. ukończył studia w warszawskiej PWST. W tym samym roku zadebiutował jako aktor teatralny rolą Teodora Rousseau w sztuce „Lato w Nohant” – wg Jarosława Iwaszkiewicza, w reżyserii Mariana Godlewskiego – wystawionej w Teatrze Ziemi Opolskiej w Opolu.

Pierwszą rolą filmową Jerzego Turka był powstaniec w „Eroice” Andrzeja Munka (1957). Rok później Turek wystąpił w jednej z głównych ról w „Krzyżu Walecznych” Kazimierza Kutza, zrealizowanym wg scenariusza Józefa Hena.

W 1961 r. zagrał w wojennym „Kwietniu” Witolda Lesiewicza, a w 1963 r. w komedii Tadeusza Chmielewskiego „Gdzie jest generał…”, partnerując Elżbiecie Czyżewskiej.

W latach 60. wystąpił m.in. w serialach „Barbara i Jan” (reż. Jerzy Ziarnik i Hieronim Przybył), „Kapitan Sowa na tropie” (reż. Stanisław Bareja) oraz „Czterej pancerni i pies” (reż. Konrad Nałęcki). W latach 70. zagrał m.in. kilka znakomitych ról komediowych, np. zaopatrzeniowca Zygmunta Bączyka w „Nie lubię poniedziałku” Tadeusza Chmielewskiego (1971) i milicjanta Frania w „Nie ma mocnych” Sylwestra Chęcińskiego (1974).

Słynną rolę Wacława Jarząbka, trenera II klasy w klubie sportowym Tęcza, wykreował w „Misiu” Barei w 1980 r. Wygłosił tam pamiętne przemówienie do szafy: „Czasem, aż oczy bolą patrzeć, jak się przemęcza dla naszego klubu prezes Ochódzki Ryszard, naszego klubu Tęcza. Ciągle pracuje! Wszystkiego przypilnuje i jeszcze inni, niektórzy, wtykają mu szpilki. To nie ludzie – to wilki! To mówiłem ja – Jarząbek Wacław, trener drugiej klasy.”

Do postaci Jarząbka powrócił po latach w „Rozmowach kontrolowanych” Chęcińskiego (1991) i „Rysiu” Stanisława Tyma (2007).

Do najsłynniejszych filmowych ról Turka należą także: Tadeusz Kubiak – trzymany „pod pantoflem” mąż śpiewaczki Kolińskiej w serialu Barei „Alternatywy 4” (1983), porywczy Zenon Solski w komediach Romana Załuskiego „Kogel-mogel” (1988) i „Galimatias czyli Kogel-mogel II” (1989) oraz listonosz Józef Garliński w serialu „Złotopolscy” (od 1997 r.).

Jerzy Turek wyżej cenił teatr niż film. Jego kariera teatralna obejmuje m.in. występy na scenach Teatru Ziemi Opolskiej i teatrów warszawskich – Syreny, Polskiego, Narodowego, Rozmaitości, Kwadrat.

Turek był też związany z warszawskim Kabaretem Owca, założonym w połowie lat 60. przez satyryka i aktora Jerzego Dobrowolskiego.

Jerzy Turek wykreował również wiele cenionych ról w Teatrze Telewizji, w spektaklach reżyserowanych m.in. przez Adama Hanuszkiewicza, Gustawa Holoubka, Zygmunta Huebnera i Jerzego Antczaka.

W wywiadach podkreślał, że nie znosi nierzetelności i niepunktualności – u aktorów takie zachowania uważał za przejaw „niezawodowego podejścia do pracy”.

Jerzy Turek w lipcu 2009 roku przeszedł udar mózgu. Przez wiele miesięcy leżał w szpitalu. Aktor cierpiał też na choroby układu krążenia. Zmarł 14 lutego 2010 w wieku 76 lat na białaczkę.

Dla upamiętnienia Jerzego Turka, chciałam przypomnieć Wam jedną z form krótkometrażowych z cyklu „Opowieści niezwykłe” będącą adaptacją polskiej literatury, w tym przypadku – Henryka Rzewuskiego „Ja gorę!”, w reżyserii Janusza Majewskiego. Warto pamiętać i takie jego role.

JA GORĘ! – Janusz Majewski – 1967 (część pierwsza)

***

Również dzisiaj, czyli 17 stycznia ale 1962 roku, przyszedł na świat w Newmarket w Kanadzie

Jim Carrey – kanadyjsko-amerykański aktor komediowy, scenarzysta i producent filmowy

Jim Carrey, James Eugene Redmond Carrey urodził się jako syn Kathleen i Percy’ego Carreya, księgowego i muzyka jazzowego (saksofonisty i klarnecisty). Jego rodzina miała irlandzkie, szkockie i francuskie pochodzenie, a jego nazwisko oryginalnie brzmiało Carré. Uczęszczał do Aldershot High School w Burlington. Podczas lekcji zabawiał towarzystwo naśladując Jimmy’ego Stewarta czy Henry’ego Fondę. Kiedy miał 12 lat, jego ojciec stracił pracę, rodzina została eksmitowana, a tym samym zmuszona żyć w przyczepie. W wieku 14 lat, wskutek pogarszającej się sytuacji materialnej rodziny, rozpoczął pracę w linii produkcyjnej w Hucie Titan. Jako 15-latek opuści szkołę średnią, pracując w fabryce, a nocą występując jako komik w nocnym klubie Yuk Yuk w Toronto, lecz jego występy spotkały się z negatywną krytyką.

W 1979 roku przeniósł się do Los Angeles w Kalifornii. Trafił do programów NBC: The Tonight Show i Saturday Night Live (1980–81). Regularnie występował w Mitzi Shore Comedy Show. Grał główne role w kanadyjskich telefilmach, w komediodramacie telewizyjnym Przedstawiamy… Janet (Introducing… Janet, 1981) jako Tony Moroni i komedii muzycznej Miedziana góra  jako Bobby Todd. Pojawił się też gościnnie w serialu NBC The Duck Factory (1983) jako Skip Tarkenton, sitcomie NBC Buffalo Bill (1984) jako odtwórca Jerry’ego Lewisa z Dabneyem Colemanem i Joanną Cassidy, telefilmie kryminalnym CBS Śmierć przed kamerą z Stacy Keachem oraz programie Ulica Sezamkowa.

Wkrótce wystąpił w komedii Richarda Lestera Kto pierwszy, ten lepszy z Michaelem O’Keefe i Beverly D’Angelo, komedii Raz ugryziona, z Lauren Hutton i komediodramacie Francisa Forda Coppoli Peggy Sue wyszła za mąż, z Kathleen Turner i Nicolasem Cage, dramacie sensacyjnym Pula śmierci  z Clintem Eastwoodem oraz muzycznej komedii romantycznej science fiction Juliana Temple’a Ziemskie dziewczyny są łatwe (1989) jako Wiploc z Geeną Davis i Jeffem Goldblumem.

Szeroką popularność zyskał występem w Ace Ventura: Psi detektyw (1994). Film zarobił ponad 100 milionów dolarów w pierwszym miesiącu wyświetlania. Carrey otrzymał nagrodę Blockbuster Entertainment Award. W tym samym roku otrzymał nominację do Złotego Globu za rolę w Masce. W 1995 powstał sequel Ace Ventura: Zew natury. MTV uhonorowała aktora swoją filmową nagrodą za występ w filmie Głupi i głupszy.

W 1998 otrzymał kolejną nominację do Złotego Globu za film Kłamca, kłamca (1997), jednak otrzymał go dopiero za rolę Trumana w filmie Petera Weira Truman Show. Drugim Złotym Globem został uhonorowany po występie w Człowieku z księżyca (1999). Za rolę ekscentrycznego amerykańskiego komika Andy Kaufmana został nominowany do American Comedy Award i Canadian Comedy Award.

Kolejne lata to astępna nominacja i Złoty Glob za film Ja, Irena i Ja (2000) oraz 2 nominacje i Złoty Glob dla  Grinch: świąt nie będzie (2000). Rok 2003 – film Bruce Wszechmogący – 1 Złoty Glob i 2 nominacje, rok 2004 – film Lemony Snicket: Seria niefortunnych zdarzeń – 1 nagroda i 4 nominacje, a film Zakochany bez pamięci – 5 nominacji. Kolejny 2005 rok i nagrodzony film – Dick i Jane: Niezły ubaw – 2 nominacje, rok 2007 – Numer 23 – 2 nominacje, rok 2008 – Jestem na tak – 1 nagroda 4 nominacje, rok 2011 – Pan Popper i jego pingwiny – 1 nominacja, rok 2014 – Głupi i głupszy bardziej – 2 nominacje i ostatni 2018 rok – Kidding – 1 nominacja do Złotego Globu.

Tak więc Jim Carrey, to nie tylko hiperruchliwy komik o niezwykłej mimice ale zdobywca niezliczonej ilości Złotych Globów i nominacji do nich. Czekamy na Oskary!

Jim Carrey ” The Mask „- Hocus Pocus (2013 video mix)

W 1997 magazyn „People” nazwał go jednym z 50 najprzystojniejszych mężczyzn świata a angielski magazyn „Empire” umieścił go na 54 pozycji wśród 100 najwspanialszych gwiazd kina.

Źródło:   https://pl.wikipedia.org;   https://www.rp.pl;   https://kobieta.interia.pl;   https://dzieje.pl: