Czwartek, 31 stycznia –  Międzynarodowy Dzień Przytulania, Dzień Iluzjonistów, Dzień Narodzin Rosyjskiej Wódki, Dzień Zebry, (1982) urodziła się Elena Paparizou, – szwedzka piosenkarka greckiego pochodzenia, (1956) urodziła się Małgorzata Zajączkowska – polska aktorka

O wszystkich tych świętach pisałam już  (TUTAJ) i  (TUTAJ) .

***

31 stycznia 1982 w Borås w szwedzkiej prowincji Västergötland, urodziła się

Elena Paparizou, szwedzka piosenkarka greckiego pochodzenia

Od siódmego roku życia uczyła się gry na pianinie, trenowała balet i tańce tradycyjne. W wieku trzynastu lat zaczęła przygotowania wokalne. Jako czternastolatka, wraz z trójką dzieci pochodzenia latynoamerykańskiego, założyła swój pierwszy zespół hip-hopowy o nazwie Soul Funkomatic, który zakończyła działalność dwa lata później.

Swoją karierę rozpoczęła w wieku 17 lat w duecie „Antique” założonym wraz z Nikosem Panagiotidisem. Duet istniał w latach 1999-2004. Ich słynne przeboje to „Opa Opa”, „Dinata Dinata” czy „Die for you”, z którym w 2001 roku reprezentując Grecję, na Konkursie Piosenki Eurowizji w Kopenhadze (Dania) zajęli trzecie miejsce. Duet ten rozpadł się w 2003 roku, gdyż Helena chciała rozpocząć karierę solową. W 2004 roku wydała debiutancką płytę „Protereotita”. Rok później telewizja ERT zaproponowała jej reprezentowanie Grecji podczas jubileuszowego, 50. Konkursu Piosenki Eurowizji w Kijowie (Ukraina). Podczas krajowych preselekcji zaśpiewała trzy utwory, ale wybrano „My number one”. Zwyciężyła jako pierwsza reprezentantka Grecji, która triumfowała na Konkursie Piosenki Eurowizji.

Helena Paparizou – My Number One (Eurovision 2005 Greece WINNER)

Rok później impreza odbyła się w Atenach (Grecja), którą rozpoczęła Helena śpiewając zwycięski utwór. Artystka zdobyła wiele nagród m.in. trzy statuetki nagrody Arion (2005 i 2007), statuetki: Cyprus Music Awards (2006), Balkan Music Awards (2010), European Border Breaker (2007) oraz 18 statuetek  Mad Video Music Awards (2004-2012).  Jej „To All The Heroes” było oficjalną piosenką XIX Mistrzostw Europy w lekkoatletyce, którą Helena zaśpiewała na ich otwarciu, 6 sierpnia 2006 roku w Göteborgu (Szwecja) na stadionie Ullevi.

***

 31 stycznia 1956 w Warszawie, przyszła na świat

Małgorzata Zajączkowska – polska aktorka

W dzieciństwie nigdy nie marzyła o karierze aktorskiej. Grała w szkolnych przedstawieniach ponieważ był to pretekst do zwolnienia z lekcji. Bardzo chciała zostać chirurgiem. Zdanie zmieniła po rozstaniu z chłopakiem. Wtedy postanowiła że zostanie aktorką.

Studiowała na uniwersytecie PWST w Warszawie. Już tam zaczęła odnosić pierwsze sukcesy. W 1976 roku zadebiutowała na wielkim ekranie w filmie Agnieszki Holland „Zdjęcia próbne”. Po ukończeniu szkoły rozpoczęła prace w Teatrze Narodowym. Pierwszą role zagrała w sztuce A. Strindberga „Pierwsze ostrzeżenie”. Jej kariera potoczyła się błyskawicznie. Uznanie krytyki przyniosła jej rola Grażyny w dramacie „Constans”.

W 1981 roku na cztery dni przed stanem wojennym pojechała na wycieczkę do Paryża, aby odwiedzić przyjaciółkę ze studiów, Joanne Pacułe. Okazało się że powrót do Polski będzie bardzo trudny. Wtedy poczuła się bezsilna. Nie znała francuskiego a w Paryżu nie miała zbyt wielu znajomych. Gdy już miała wracać pierwszym pociągiem ze Szwecji zadzwoniła do niej Agnieszka Holland. To był kolejny przypadek, który wpłynął na życie aktorki. W szybkim tempie dostała stypendium Forda oraz niewielką rólkę w filmie Andrzeja Wajdy „Danton”.

Niedługo potem poznała swojego przyszłego męża Karola Steina z którym wyjechała do USA. Zamieszkali w luksusowym apartamencie na Manhattanie. Gdy uzyskała stypendium na New York University, przybrała nazwisko męża i zaczęła funkcjonować jako Margaret Sophie Stein. W 1988 roku kiedy to była już w siódmym miesiącu ciąży dowiedziała się że Paul Mazursky planuje zekranizować książkę „Enemies”. Małgorzata była zachwycona. Wysłała do reżysera swoje zdjęcie i list o tym, że marzy o roli Jadwigi.

Odpowiedź dostała dopiero po kilku miesiącach. Po rozmowie wstępnej reżyser był nią zachwycony i bez wahania powierzył jej rolę. Był to jej pierwszy film w Stanach. Partnerowała takim gwiazdom jak Anjelica Houston i Lena Olin. Podczas uroczystej gali premierowej nie umiała jeszcze chodzić po czerwonym dywanie. Musiała to robić dwa razy. Krytycy jednak docenili jej role. Była jedną z faworytek do Oscarowej nominacji. Z dnia na dzień jej twarz stawała się coraz bardziej rozpoznawalna. Kolejną rolę zagrała w telefilmie wyprodukowanym przez Glenn Close „Rodzina Sary. Anons”. Do współpracy zaprosił ją również Woody Allen. Reżyser powierzył jej epizodyczną rolę Lilly w komedii „Strzały na Broadwayu”. Aktorka odmówiła jednak samemu Kevinowi Costnerowi który proponował jej rolę w filmie „Wodny świat”. Widzowie mogli ją jednak oglądać w popularnym serialu „All My Children”. Ostatnią rolę za granicą zagrała u boku Sary Michelle Gellar w komedii „Nieodparty urok”.

Po rozwodzie z mężem w 1999 roku wróciła do Polski. Została przyjęta bardzo życzliwie. Chociaż miała duże problemy ze znalezieniem ról. W końcu zaproponowano jej udział w „Złotopolskich”. Od tej pory zaczęła dostawać coraz więcej propozycji. Największy rozgłos zyskała dzięki roli w filmie Jerzego Stuhra „Pogoda na jutro”. Od czasu do czasu zajmuje się dubbingiem. Można ją było usłyszeć w roli Kate Baker w komedii „Fałszywa dwunastka” oraz Królowej Lilian w „Shreku 2”. Zachwyciła krytyków w spektaklu „Kocham O’Keeffe” gdzie występowała z Krzysztofem Kolbergerem. Prywatnie jest bardzo zapracowana. Gra w filmach, pisze sztuki teatralne, tłumaczy książki, adaptuje je na scenę oraz udziela lekcji aktorstwa.

W roku 2015 zagrała w czarno-białym filmie „Noc Walpurgi” w reżyserii Marcina Bortkiewicza – jako Nora Sedler. To opowieść o operowej diwie i młodym dziennikarzu, który podczas wywiadu odkrywa mroczną przeszłość gwiazdy. Wojenne traumy, tajemnice sprzed lat i erotyczny pojedynek dwójki nieznajomych.

Akcja filmu toczy się w noc Walpurgi, 30 kwietnia 1969 roku, w szwajcarskiej operze, tuż po zakończeniu przedstawienia „Turandot” Giacomo Pucciniego. Gdy gasną światła, ze sceny schodzi wielka diva operowa, Nora Sedler. Pod drzwiami jej garderoby czeka na nią dwudziestokilkuletni, skromny dziennikarz, Robert, umówiony na wywiad z artystką. Impulsywna Nora, wielka i nieokiełznana niczym Maria Callas, wyrzuca go za drzwi, ale w końcu zgadza się na rozmowę. Od początku jednak prowadzi z nim misterną grę, nieustannie go przyciągając i odpychając. W powietrzu unosi się erotyczne napięcie. Robert, nie bez wewnętrznych oporów, wyraża na tę dziwną grę zgodę.

Siłą produkcji jest niejednoznaczna relacja głównych bohaterów, szalenie przepełniona erotyzmem oraz z minuty na minutę coraz mniej tłumioną agresją. Nora Sedler i Robert już od pierwszych chwil swojego spotkania rywalizują, początkowo upewniając się na ile mogą sobie pozwolić. Gdy alkohol pójdzie w ruch, a duet nabierze pewności siebie, hamulce puszczają. Bohaterowie słowami, niczym sztyletami, dźgają się na przemian, a ta wymiana przykrości sprawia im przyjemność. To wojna, w której nie bierze się jeńców, wszystkie chwyty są dozwolone.

W 2016 wystąpiła w filmie Ryszarda Bugajskiego „Zaćma”, w którym  kreuje postać „kobiet dojrzałych, z pełną siłą”. Jej zdaniem produkcji filmowych, które zaoferują ciekawe role doświadczonym aktorkom, będzie w Polsce coraz więcej. Tę szansę na zmianę daje demografia. Społeczeństwo coraz bardziej się starzeje, a zawsze jest przyjemnie oglądać film o swoim pokoleniu, odnaleźć się na ekranie – mówi Małgorzata Zajączkowska.

Źródło:  https://pl.wikipedia.org;    https://www.filmweb.pl;    http://www.filmpolski.pl;    http://kultura.gazeta.pl;   https://www.polskieradio.pl;