Kiedy stałam się już kobietą i jednocześnie zawodową aktorką, cała moja długa droga polegała na tym, żeby widziano mnie inaczej niż tylko przez pryzmat mojej powierzchowności. Przez długie lata przez tę moją kobiecość odbierano mi prawo nie tylko do posiadania talentu, ale też często intelektu, czyli … mam w dupie wizerunek. To wygląd zewnętrzny, a mnie interesuje, co w ludziach i we mnie jest w środku. Teraz jestem taka, w jaką mnie przekształciło życie, dzieci i role.

Piątek, 22 marca –  Światowy Dzień Wody, Dzień Ochrony Bałtyku

Wydarzyło się:

(1895) W Paryżu odbył się pierwszy pokaz filmu braci Lumière „Wyjście robotników z fabryki Lumière w Lyonie”

(1903) Z powodu suszy zabrakło wody w wodospadzie Niagara

Urodzili się:

(1887) Chico Marx – amerykański aktor komediowy

(1957) Jacek Kaczmarski – polski poeta piosenkarz i kompozytor

(1962) Katarzyna Figura – polska aktorka

 

Światowy Dzień Wody

Dzień Ochrony Bałtyku

 

Tematem przewodnim dzisiejszych świąt nietypowych jest WODA.

Natomiast patrząc na to co się dzieje za oknem, przypuszczam, że i wiosenna pogoda chce utrzymać się w temacie. Co prawda jest dość ciepło (10°C) ale niebo ciemnieje z każdą godziną. Nie miałabym nic przeciwko deszczowi myjącemu zakurzone ulice, gdyby nie prywata. Otóż starsza córka wyjeżdża na weekend w Tatry (aby w Chochołowskiej podziwiać krokusy) i przydałaby się wtedy ładna pogoda.   😉

 

 

 

Jeżeli myślimy, że kłopoty z wodą dotyczą tylko dzisiejszych czasów, to oczywiście mijamy się z prawdą.

 

Otóż 116 lat temu, w roku 1903

z  powodu suszy zabrakło wody w wodospadzie Niagara

 

 

Ponieważ na ten temat trudno jest coś konkretnego znaleźć, dla zobrazowania tego wydarzenia posłużę się innym dniem w którym Niagara Falls wysechł.

Było to w 1969 roku – Korpus Inżynierów US Army zatrzymał bieg rzeki Niagara od amerykańskiej strony wodospadu. Tymczasowa zapora jest widoczna w prawym górnym rogu tego zdjęcia.

 

 

Korpus Inżynierów US Army przeprowadził badania geologiczne skał na dnie, aby móc ocenić w jakim stopniu erozja doprowadziła do destabilizacji brzegów koryta.

Badania oraz naprawa dna i brzegów w celu opóźnienia erozji amerykańskich wodospadów trwały od czerwca do listopada, zatrzymując wodę po raz pierwszy od 12 000 lat.

W tym czasie Niagara, ten drugi co do wielkości wodospad świata (wysoki na 64 metry, średni przepływ 6000 m³/s) wyglądał mniej więcej tak, jak przypuszczalnie w roku 1903. Można więc wnioskować, że susza była wręcz katastrofalna.

 

***

124 lata temu – 22 marca 1895 roku

w Paryżu odbył się pierwszy pokaz filmu braci Lumière, na którym przedstawiono film „Wyjście robotników z fabryki Lumière w Lyonie”

22 marca 1895 roku w Paryżu po raz pierwszy zaprezentowany został 46 sekundowy film nakręcony przez Louisa Lumière – La Sortie de l’usine Lumière à Lyon, przedstawiający pracowników zakładów Lumiere wychodzących na ulicę. Ten krótki film uznawany jest za jeden z pierwszych filmów dokumentalnych. Nakręcono go przy użyciu Kinematografu, skonstruowanego przez braci Lumière.

Mimo, iż to im przypisuje się skonstruowanie tego urządzenia, wielu ekspertów i historyków sugeruje, że pierwszym twórcą był  Ottomar Anschütz, który miał stworzyć prototyp takiego urządzenia w 1886 roku.

Kinematograf pozwalał na nagrywanie filmów oraz ich odtwarzanie. W przypadku filmu Wyjście pracowników z fabryki wykorzystano taśmę  35 mm. Do nakręcenia trwającego 46 sekund filmu potrzebowano aż 17 metrów taśmy, mimo, iż film nakręcono z szybkością 16 klatek na sekundę.

Oficjalna premiera filmu miała miejsce 28 grudnia 1895 roku podczas projekcji 10 pierwszych filmów braci Lumière. Film ten powstał prawie rok przed słynnym filmem L’Arrivée d’un train en gare de La Ciotat (pol. Wjazd pociągu na stację w La Ciotat) autorstwa braci Lumière.

 

Bracia Lumiere – Wyjście robotników z fabryki [1895]

***

132 lata temu, w 1887 w Nowym Jorku, urodził się

Chico Marx – amerykański aktor komediowy

Chico, a właściwie Leonard to jeden z braci Marx – rodzeństwa aktorów teatralnych i filmowych. Ich rodzice to żydowscy emigranci: Sam Marx z Alzacji i Miene Schönberg emigrantka niemiecka z Dornum.

Był najstarszy z całej piątki, ale został najpóźniej włączony w rodzinny interes. Jego pseudonim brzmiał początkowo Chicko, co oznaczyło kobieciarza. Jednak gdy bracia zdecydowali się używać swych przezwisk w wodewilach spiker popełnił błąd i nazwał Leonarda „Chico” i od tej pory tak już zostało. Jego cechą charakterystyczną był wypracowany włoski akcent.

Jako aktor filmowy zadebiutował wraz z braćmi w 1921 roku w filmie Humor Risk. Później pojawił się w takich filmach jak Orzechy kokosowe, Sucharki w kształcie zwierząt, Małpi interes, Końskie pióra i Kacza zupa, Noc w operze, Dzień na wyścigach, czy Szczęśliwa miłość.

Chico Marx był dwukrotnie żonaty. Z pierwszą żoną, Betty Carp, miał córkę Maxine, jednak małżeństwo zakończyło się rozwodem w 1940 roku. Ponownie ożenił się w 1958 roku z Mary De Vithas, i to drugie małżeństwo przetrwało do jego śmierci. Zmarł w Los Angeles w wieku 74 lat na zawał serca.

 

Harpo & Chico play Mama Yo Quiero

***

Gdyby żył, miałby tyle samo lat co ja.

22 marca 1957 w Warszawie, urodził się

Jacek Kaczmarski – polski muzyk i poeta

a także polonista, prozaik, piosenkarz, kompozytor i autor tekstów piosenek

Znany głównie dzięki piosenkom o tematyce historycznej (Rejtan, czyli raport ambasadora; Sen Katarzyny II, Lekcja historii klasycznej, Jałta, Ballada wrześniowa) i społeczno-politycznej (Mury, Nasza klasa, Obława).

Postać powszechnie kojarzona z etosem pierwszej „Solidarności” oraz stanem wojennym – okresem, kiedy jego liryka, rozpowszechniana w nieoficjalnych wydawnictwach, identyfikowana była jako głos antykomunistycznej opozycji.

 

Jacek Kaczmarski był synem malarki żydowskiego pochodzenia, Anny Trojanowskiej-Kaczmarskiej i wieloletniego prezesa Zarządu Głównego Związku Polskich Artystów Plastyków Janusza Kaczmarskiego. Uczęszczał do XV Liceum Ogólnokształcącego im. Narcyzy Żmichowskiej w Warszawie. W 1980 ukończył studia na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego.

 

 

Działalność artystyczną rozpoczął w połowie lat 70. XX w., jednak teksty do wielu utworów powstawały dużo wcześniej. Zadebiutował na Warszawskim Jarmarku Piosenki w 1976 roku, a rok później na Studenckim Festiwalu Piosenki w Krakowie zdobył nagrodę za utwór Obława. Związany był z kabaretem „Pod Egidą” Jana Pietrzaka, grupą Piosenkariat oraz Teatrem na Rozdrożu.

 

 

W 1979 wraz z Przemysławem Gintrowskim i Zbigniewem Łapińskim przygotował program poetycki Mury. Następnym wspólnym programem był Raj. W 1981 roku Jacek Kaczmarski zdobył nagrodę dziennikarzy na Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu za Epitafium dla Włodzimierza Wysockiego, następnie (w sierpniu) drugą nagrodę na Festiwalu Piosenki Prawdziwej w Gdańsku. Kolejne programy to Muzeum – poetyckie interpretacje polskiego malarstwa nawiązujące do ostatnich dwustu lat polskiej historii oraz Krzyk – z tytułowym utworem napisanym do obrazu Edwarda Muncha. Utwór Mury stał się, wbrew pierwotnemu znaczeniu, hymnem rodzącej się „Solidarności” i antykomunistycznej opozycji.

U schyłku 1981, podczas trasy koncertowej Kaczmarskiego we Francji, w Polsce ogłoszono stan wojenny. Przebywając na emigracji koncertował on m.in. w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Australii, RPA, Izraelu oraz w większości krajów Europy Zachodniej. Występował na rzecz podziemnej „Solidarności”, brał udział w licznych akcjach charytatywnych.

W 1984 został członkiem Redakcji Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa w Monachium z własnym programem Kwadrans Jacka Kaczmarskiego. Pisał też komentarze polityczne, prowadząc audycję tego radia Fakty, Wydarzenia, Opinie.

W roku 1995 Jacek Kaczmarski wraz z drugą żoną Ewą i 7-letnią córką Patrycją osiedlił się w Australii, skąd przyjeżdżał do Polski na koncerty i promocje kolejnych płyt. Pobyt w Australii zaowocował nowymi tekstami.

W 2001 Kaczmarski obchodził 25-lecie działalności artystycznej.

Na przełomie 2001 i 2002 Kaczmarski zauważył u siebie bóle gardła i trudności ze śpiewaniem. 12 stycznia 2002 odbył ostatni koncert w Arcueil pod Paryżem z programem „Szukamy stajenki”, kolejne koncerty odwołał z uwagi na zły stan zdrowia. W marcu 2002 zdiagnozowano u Jacka Kaczmarskiego zaawansowane stadium płaskonabłonkowego raka przełyku (czasem podawany jest rak krtani). Sprawa jego choroby nabrała medialnego rozgłosu. Zorganizowano serię koncertów charytatywnych z udziałem m.in. Aloszy Awdiejewa, Michała Bajora i Skaldów. Wielu ludzi, w tym artystów, wspierało go finansowo podczas kosztownych zabiegów. Kaczmarski nie zdecydował się na zabieg wycięcia ognisk nowotworu ze względu na złe rokowania operacyjne, stosował alternatywne metody leczenia w Centrum Rehabilitacji i Regeneracji Onkologicznej w Innsbrucku, polegające na próbie niszczenia guza nowotworowego za pomocą hipertermii oraz stosowania środków homeopatycznych i typowych dla medycyny chińskiej. Na początku 2003 przeszedł zabieg tracheotomii. W późniejszym czasie leczył się u jednego z warszawskich znachorów. Na początku 2004 Kaczmarski całkowicie stracił głos i kontaktował się jedynie w formie pisemnej. 17 marca 2004 otrzymał nagrodę Fryderyka za całokształt twórczości. Nagrody nie był już w stanie odebrać osobiście. Nad ranem 10 kwietnia 2004 w szpitalu w Gdańsku stracił przytomność i zmarł tego samego dnia po południu. Przed śmiercią został ochrzczony w wyznaniu rzymskokatolickim. 24 kwietnia jego prochy spoczęły w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.

Był członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich, zasiadał też w Radzie Nadzorczej Stowarzyszenia Pracowników Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa.

22 marca 2007, w 50 rocznicę urodzin, Sejm uczcił pamięć Jacka Kaczmarskiego, podkreślając jego szczególne zasługi dla Polski.

 

 

Od 20 czerwca 2012 jest patronem skweru nieopodal liceum, do którego uczęszczał. W centrum Wrocławia patronuje również niewielkiej uliczce, przy której w czerwcu 2008 roku odsłonięto upamiętniającego go krasnala.

 

Jacek Kaczmarski – Modlitwa o Wschodzie Słońca

***

Dzisiaj świętuje swoje 57 urodziny. 22 marca 1962 w Warszawie, przyszła na świat

Katarzyna Figura – polska aktorka filmowa, telewizyjna i teatralna

oraz symbol seksu lat 80. i 90.

W 1985 ukończyła PWST w Warszawie, edukację kontynuowała w paryskim Conservatoire d’Art Dramatique. Występowała również na deskach Teatru Współczesnego. Współpracowała z Teatrem Nowym w Warszawie i Krakowskim Teatrem Scena STU.

 

 

 

Swoją karierę aktorską zaczynała od epizodów w filmach Krzysztofa Kieślowskiego i Wojciecha Jerzego Hasa. W połowie lat 80. jeszcze przed ukończeniem szkoły aktorskiej, zasłynęła z ról w Pociągu do Hollywood i Kingsajzie. Udział w obu wymienionych filmach sprawił, że Figura zaczęła być postrzegana jako seksbomba.

W pierwszej połowie lat 90. grała role w filmach zagranicznych, m.in. amerykańskich czy francuskich. Zasłynęła z komediowej roli Ryszardy Siarzewskiej w filmach Kiler i Kilerów 2-óch. W następnych latach zyskała uznanie krytyków filmowymi rolami w Ajlawju, Żurku, Ubu król, a także występami teatralnymi. Laureatka Złotych Lwów dla najlepszej aktorki w 1999 i 2003, a także Orła w 2004 za główną rolę kobiecą w filmie Żurek. Od 2013 wykłada w Gdyńskiej Szkole Filmowej.

W filmie Porno zagrała Superblondynę, co niejako odpowiadało wizerunkowi, jaki przypisywano jej w Polsce – seksownej blondynki z dużym biustem.

 

 

Wyjątek stanowią role zagrane w filmach u Andrzeja Kondriatuka (Mleczna droga, gdzie zagrała Śmierć, Wrzeciono czasu i Słoneczny zegar). Zagrała także w Autoportrecie z kochanką, Szczęśliwego Nowego Jorku i Historiach miłosnych.

Pod koniec lat 90. zagrała w dwuczęściowej komedii Kiler, Juliusza Machulskiego. W 1999 za rolę Gosi w Ajlawiu Marka Koterskiego otrzymała Złote Lwy za pierwszoplanową rolę kobiecą na 24. FPFF. W 2002 zagrała epizodyczną rolę w Pianiście Romana Polańskiego.

 

 

Rok później w Żurku zagrała kobietę uwięzioną na marginesie społeczeństwa z ciężarną, piętnastoletnią córką. Aktorka wspominała: Musiałam przebić się przez własne szczęście. Po urodzeniu dziecka patrzyłam na świat jak na nieustannie odnawiający się cud i nie mogłam wejść łatwo w postać kobiety, której wszystko się rozsypuje. Za tę rolę podczas 6. ceremonii wręczenia Orłów otrzymała nagrodę w kategorii najlepsza główna rola kobieca.

 

 

Z kolei w dramacie Ubu król zagrała odrażającą Ubicę. Udział w tym filmie przyniósł aktorce Złote Lwy za najlepszą pierwszoplanową rolę kobiecą.

Zaczęła pojawiać się w telewizyjnych sitcomach jako „special guest star”; w 2005 regularnie w serialu Wiedźmy. W 2008 Figura wystąpiła w siódmej edycji programu rozrywkowego TVN Taniec z gwiazdami. Jej partnerem tanecznym był Rafał Maserak, z którym odpadła w trzecim odcinku, zajmując dwunaste miejsce.

Trzykrotnie pozowała do polskiej edycji „Playboya”: w maju 1994 (nr 18), kwietniu 1997 (nr 53) i październiku 2008 (nr 190).

Brała udział w akcji charytatywnej „Podziel się dzieciństwem”. Wzięła udział w spektaklu „Lady Oscar” z którego wpływy przeznaczono na Fundusz Stypendialny Klubu Rotary oraz zakup pojazdu specjalistycznego do przewozu dzieci niepełnosprawnych dla ośrodka rehabilitacyjnego OREW w Gdyni.

 

 

W 1986 wyszła za mąż za biznesmena Jana Chmielewskiego z którym rozstała się w 1989. W latach 90. związana była z reżyserem Abelem Ferrarą. W maju 2000 poślubiła amerykańskiego biznesmena, producenta filmowego Kaia Schoenhalsa. W 2012 w wywiadzie dla „Vivy” wyznała, że przez lata była ofiarą przemocy domowej. Od tamtej pory toczy się sprawa rozwodowa między obojgiem małżonków.

Ma troje dzieci: syna Aleksandra, z poprzedniego małżeństwa z biznesmenem Janem Chmielewskim, oraz dwie córki – Koko Claire  i Kaszmir Amber.

W 2013 przeprowadziła się do Gdyni, a ponadto została wykładowcą w Gdyńskiej Szkole Filmowej

 

Katarzyna Figura: YUMA

 

 

 

Źródło:   https://pl.wikipedia.org;  https://rarehistoricalphotos.com;   https://www.smartage.pl;   https://pl.wikiquote.org;

Dodaj komentarz