Czwartek, 30 sierpnia – Dzień Taksówkarza, Międzynarodowy Dzień Pamięci Osób Zaginionych
Dzień Taksówkarza
O Dniu Taksówkarza już pisałam (TUTAJ) . Dzisiaj tylko chciałam Was ostrzec i powiedzieć czego nie znoszą taksówkarze:
Taksówkarze nie znoszą wozić pijanych ludzi. Nie cierpią, gdy ktoś płaci kartą, bo tracą wtedy 10 procent wynagrodzenia. Denerwują się, gdy ktoś wsiądzie do taksówki stojącej za nimi na postoju. Nie lubią pasażerów z voucherami, ani gdy ktoś ich pospiesza. Źle znoszą spóźnianie się pasażera. Niechętnie wożą ludzi z psami, bo psy zostawiają w taksówce sierść. Nie lubią, gdy coś się w taksówce je albo pije. Czasem mają nawet na szybie naklejkę z przekreślonym hamburgerem i napojem ze słomką. Najgorszą rzeczą, jaką można zrobić w taksówce jest wymiotowanie w niej. To wiadomo. Ale są rzeczy mniej oczywiste, których nie lubi każdy taksówkarz.
A jest to:
- przesuwanie się po tapicerce wsiadając do taksówki,
- trzaskanie drzwiami zamykając je,
- mówienie kierowcy, jakiej muzyki macie słuchać podczas jazdy,
- torbę należy trzymać na kolanach a nie z boku, na siedzeniu,
- nie należy rozmawiać przez telefon,
- nie należy mówić kierowcy, gdzie tworzą się korki,
- nie należy rozmawiać z taksówkarzem o tym, co go nie interesuje ani się z nim kłócić (najlepszy temat to oczywiście pogoda),
- nie należy być ponurym,
- wręcz zakazane jest używanie perfum wewnątrz samochodu,
- należy być kulturalnym wobec kierowcy – wszak powierzamy mu własne życie,
- przy wysiadaniu nie należy być ślamazarnym, tylko szybko zapłacić i rozpłynąć się we mgle, oczywiście uważając na przesuwanie się po siedzeniu i na trzaskanie drzwiami.
Międzynarodowy Dzień Pamięci Osób Zaginionych
Międzynarodowy Dzień Pamięci Osób Zaginionych to święto obchodzone corocznie 30 sierpnia z inicjatywy organizacji pozarządowej FEDEFAM, założonej w 1981 w Kostaryce, w celu zwrócenia uwagi społeczeństwa na los osób potajemnie uwięzionych i zaginionych w wielu krajach Ameryki Łacińskiej i na ich złe traktowanie.
Rezolucją 47/133 18 grudnia 1992 roku Zgromadzenie Ogólne ONZ przyjęło Międzynarodową konwencję o ochronie wszystkich osób przed wymuszonym zaginięciem w celu zwalczania przestępstwa wymuszonych zaginięć, wspierania i umacniania nieustających wysiłków na rzecz zapobiegania torturom oraz złemu traktowaniu osób we wszystkich częściach świata. Z kolei rezolucją A/RES/65/209 21 grudnia 2010 roku Zgromadzenie ustanowiło Międzynarodowy Dzień Ofiar Wymuszonych Zaginięć obchodzony przez system ONZ również 30 sierpnia.
Wymuszone zaginięcia są wykorzystywane przez rządy do uciszania dysydentów i eliminowania przeciwników politycznych, prześladowania mniejszości etnicznych, religijnych i politycznych, oraz jako narzędzie represji. Mają na celu wyjęcie ofiar spod ochrony prawnej, ukrycie tożsamości sprawców i losu zaginionych, z których wielu jest torturowanych lub zabijanych.
W Polsce przypadki tzw. wymuszonych zaginięć w krajach, które nie przestrzegają praw człowieka nagłaśnia m.in. Amnesty International (TUTAJ) .
Również w Polsce możemy mieć do czynienia z tego typu przestępstwami. Według danych Fundacji Itaka każdego roku policja odnotowuje około 15 tys. zaginięć obywateli polskich w kraju i za granicą. Część z nich stanowią osoby dorosłe: ofiary uprowadzeń i morderstw. Coraz częściej giną osoby wyjeżdżające za granicę w poszukiwaniu pracy. Są oszukiwane przez nieuczciwych pośredników. Niekiedy padają ofiarą handlu ludźmi i są zmuszane do niewolniczej pracy. Kobiety trafiają do agencji towarzyskich, wiele osób przetrzymywanych jest w obozach pracy (więcej informacji na stronie Fundacji Itaka (TUTAJ) .
Źródło: https://pl.wikipedia.org; http://kobieta.gazeta.pl; wiadomosci.ngo.p; https://amnesty.org.pl