Poniedziałek, 8 kwietnia – Międzynarodowy Dzień Romów, Międzynarodowy Dzień Opozycji Przeciw GMO
Wydarzyło się:
(1876) W mediolańskiej La Scali odbyła się premiera opery Gioconda Amilcare Ponchielliego
(1949) W Chorwacji utworzono Park Narodowy Jezior Plitwickichaks w reżyserii Davida Lyncha
Urodzili się:
(1990) Stacja ABC wyemitowała pilotażowy odcinek serialu Miasteczko Twin Pe
(1941) Vivienne Westwood – brytyjska projektantka mody
(1969) Dulce Pontes – portugalska piosenkarka
Dziś obchodzimy:
Międzynarodowy Dzień Romów
Międzynarodowy Dzień Opozycji Przeciw GMO
Dużo już na ten temat pisałam, i jeżeli jesteście zainteresowani, to zapraszam (TUTAJ) .
A co ciekawego dzisiaj przygotowałam dla Was ? Oczywiście „ciekawego” z mojego subiektywnego punktu widzenia. 😉
***
143 lata temu (8 kwietnia 1876) w mediolańskiej La Scali
odbyła się premiera opery Gioconda Amilcare Ponchielliego
Gioconda to jedyna opera Ponchiellego stale utrzymująca się w repertuarze scenicznym.
Sukces opery Ponchiellego Litwini zachęcił wydawnictwo Ricordi do zamówienia u niego w 1874 kolejnego utworu. Napisanie libretta zlecono Arrigowi Boito, który za podstawę wziął dramat Victora Hugo Angelo, tyran Padwy. Komponowanie zajęło Ponchiellemu półtora roku. Prapremiera w mediolańskiej La Scali była sukcesem. W wiodących partiach wystąpili: Maddalena Mariani-Masi (Gioconda), Marietta Biancolini-Rodriguez (Laura), Eufemia Barlani-Dini (Ślepa), Gottardo Aldighieri (Barnaba), Ormondo Maini (Alvise) i — uważany za największego tenora swego pokolenia — Julian Gayárre (Enzo).
Przed kolejnymi inscenizacjami Ponchielli poprawiał partyturę. Największe zmiany wprowadził przed wystawieniem Giocondy w Wenecji (1876), kolejne przed premierą w Rzymie (1877), następne zaś przed przedstawieniem opery publiczności w Genui (1879). Po ponownym wystawieniu utworu w La Scali (1880) szybko obiegła ona inne sceny (Neapol – 1881, Bolonia i Santiago de Chile – 1882, Petersburg, Barcelona, Londyn, Budapeszt, Nowy Jork – 1883, Wiedeń – 1884, Piacenza i Warszawa – 1885, Berlin – 1886 i Bruksela – 1887).
Gioconda jest operą trudną do wystawienia, gdyż wymaga aż sześciorga wybitnych śpiewaków dla obsadzenia wiodących partii Giocondy, Enza, Laury, Alvisa, Ślepej i Barnaby. Wielkimi wykonawczyniami partii tytułowej były m.in. Lillian Nordica, Florence Easton, Eugenia Burzio, Gianna Arangi Lombardi, Emmy Destinn, Rosa Raisa, Rosa Ponselle, Gina Cigna, Zinka Milanov, Maria Callas, Renata Tebaldi, Leonie Rysanek i Montserrat Caballé. Partię Enza wykonywali wielcy tenorzy, m.in. Enrico Caruso, Beniamino Gigli, Giovanni Zenatello, Francesco Merli.
Zainteresowanie Giocondą podtrzymywane jest przez popularność niektórych fragmentów opery: arii Enza Cielo e mar z II aktu, arii Giocondy Suicidio! z IV aktu i Tańca godzin – muzyki baletowej z III aktu.
A teraz mam dla Was propozycję na wakacje. Słuchając Tańca Godzin Ponchiellego –
Amilcare Ponchielli: La Gioconda – The Dance of the Hours
– przenieśmy się do Chorwacji, gdzie w 1949 roku
utworzono Park Narodowy Jezior Plitwickich
Jest to park narodowy w Chorwacji, położony w środkowej części kraju ok. 140 kilometrów od Zagrzebia niedaleko wschodniej granicy z Bośnią i Hercegowiną.
Pierwszy rezerwat na tym terenie został założony w 1928. Park narodowy natomiast rozpoczął swą działalność w kwietniu 1949. Granice, kilkakrotnie poszerzane, ostatecznie w 1997 objęły powierzchnię 29 500 ha. W 1979 Park Narodowy Jezior Plitwickich znalazł się na liście Światowego Dziedzictwa Kulturalnego i Przyrodniczego UNESCO
Jego największą atrakcją jest 16 jezior krasowych o zapierającej dech w piersiach barwie wody, połączonych ze sobą licznymi wodospadami.
Jeziora leżą w południowej części gór Mała Kapela, wchodzących w skład Gór Dynarskich. Dzielą się na dwa zespoły połączone kaskadowo – Górne i Dolne Jeziora. Zasilane są systemem wód powierzchniowych, wśród których wyróżniają się potoki Crna rijeka i Bijela rijeka. Oddzielone są od siebie trawertynowymi groblami, na których tworzą się wodospady – naliczono ich ponad 90. Długość wszystkich jezior wynosi łącznie 8,2 km, a ich łączna powierzchnia to ok. 200 hektarów.
W skład Górnych Jezior wchodzą kolejno: Prošćansko jezero, Ciginovac, Okrugljak, Batinovac, Veliko jezero, Malo jezero, Vir, Galovac, Milino jezero, Gradinsko jezero, Burgeti i Kozjak. Jezioro Kozjak jest największym ze wszystkich jezior: ma powierzchnię 80 hektarów i jest głębokie na 49,5 m. W skład Dolnych Jezior wchodzą: Milanovac, Gavanovac, Kaluđerovac i Novakovića Brod usytuowane kolejno w głębokiej i wąskiej kanionowatej dolinie. Potok Plitvica, dopływający po powierzchni otaczającej Plitwickie Jeziora wierzchowiny w rejon najniższego z jezior, spada w głąb doliny wysokim na 78 m Wielkim Wodospadem. Jest to największy wodospad Chorwacji. Wody Plitvicy i systemu Jezior Plitwickich łączą się w wysokiej na blisko 25 m kaskadzie Sastavci , poniżej której dają początek rzece Korana. Różnica wysokości pomiędzy taflą pierwszego jeziora (636 m n.p.m.) a początkiem rzeki Korany (480 m n.p.m.) wynosi 156 m.
Na terenie Parku znajdują się również jaskinie. Największe z nich to Supljara o długości 70 metrów i Golubinjaca o długości 160 metrów.
Park narodowy wokół Jezior Plitwickich jest licznie odwiedzaną atrakcją turystyczną. W miesiącach letnich przyjeżdża tu kilka tysięcy osób dziennie. Na teren Parku można wejść jednym z czterech przygotowanych wejść, przy których urządzone są obszerne parkingi i centra obsługi turystów. Zwiedzać Park można kilkunastoma różnymi trasami, na których są odcinki do pokonania pieszo, niewielkimi statkami pasażerskimi oraz pociągami drogowymi. Trasy przygotowane są i oznakowane tak, aby dostosować ich stopień trudności do indywidualnych możliwości turystów: najkrótsze z nich zajmują do 2 godzin, najdłuższe – do 8 godzin wędrówki. Niedozwolone jest jednak opuszczanie oznakowanych ścieżek, a także biwakowanie, rozpalanie ognisk, łowienie ryb, kąpiel w jeziorach itp.
Na terenie parku stwierdzono około 1100 gatunków roślin, w tym wiele unikatowych endemitów. Są tu rośliny zarówno śródziemnomorskie, jak i właściwe terenom borealnym. Spośród roślin zielnych należy wymienić występowanie na terenie Parku blisko 50 gatunków storczykowatych, a więc prawie tyle samo, co na terenie całej Polski.
To tu znajduje się jedna z piękniejszych puszcz bukowo-jodłowych – Corkova uvala. Jeśli chodzi o faunę to na terenie parku oprócz ryb, płazów i gadów, możemy spotkać dziki, jelenie, wilki, a nawet niedźwiedzia brunatnego oraz mnóstwo gatunków najróżniejszego ptactwa. Samych gatunków motyli można tu naliczyć ponad 300!
W czasach starożytnych obszar współczesnego parku narodowego zamieszkiwany był przez liczne ludy. Najczęściej wymienia się: Celtów, Ilirów, Japygów, Rzymian i Awarów. Ze średniowieczem związana jest lokalna legenda tłumacząca powstanie zbiorników wodnych. Według niej ludzie żyjący na tych terenach cierpieli z powodu susz. Kiedy wydawało się, że nic ich nie uratuje z pomocą przyszła im czarodziejka nazywana Czarną Królową. Za pomocą magii sprowadziła ulewę, która raz na zawsze zmieniła wygląd tego obszaru
Aby Was jeszcze bardziej zachęcić, proponuję obejrzeć piękne ujęcia Parku z lotu ptaka (w tym wypadku – drona)
Croatia’s amazing Plivitce (best from drone!)
***
Pamiętacie ?
Twin Peaks Series Trailer
29 lat temu, właśnie 8 kwietnia 1990
stacja ABC wyemitowała pilotażowy odcinek serialu Miasteczko Twin Peaks w reżyserii Davida Lyncha
Miasteczko Twin Peaks (tytuł oryginalny Twin Peaks) to amerykański serial telewizyjny stworzony przez Marka Frosta i Davida Lyncha. Opowiada o śledztwie prowadzonym przez agenta FBI Dale’a Coopera (Kyle MacLachlan) w sprawie morderstwa uczennicy liceum Laury Palmer (Sheryl Lee). Serial był emitowany do 10 czerwca 1991. Nazwa serialu pochodzi od fikcyjnego waszyngtońskiego miasteczka, w którym ma miejsce akcja.
Miasteczko Twin Peaks stało się jednym z najchętniej oglądanych seriali 1990 roku oraz zyskało uznanie krytyków, zarówno amerykańskich, jak i zagranicznych. Zdobyło rzeszę oddanych fanów i stało się częścią popkultury, do której odwołują się seriale telewizyjne, reklamy, komiksy, gry, filmy i teksty piosenek. Jednak zmniejszająca się oglądalność doprowadziła do tego, że produkcję zakończono. Serial doczekał się prequelu: Twin Peaks: Ogniu krocz ze mną z 1992 roku oraz kontynuacji w postaci serialu Twin Peaks: The Return w 2017 roku.
Tak jak w innych dziełach Lyncha (zwłaszcza w Blue Velvet), Twin Peaks bada różnice między pozorami małomiasteczkowej przyzwoitości a mrocznymi sferami życia, które kryje. Wraz z rozwojem fabuły zostają ukazane ciemne strony pozornie niewinnych bohaterów, a także podwójne życia, jakie wiedli.
Miasteczko Twin Peaks jest zgodne z dziełami Lyncha jako całość, ponieważ niełatwo przypisać je do konkretnego gatunku. Jego niepokojąca atmosfera i paranormalne elementy są typowe dla horrorów, lecz melodramatyczne przedstawienie dziwacznych postaci zaangażowanych w moralnie wątpliwe działania, odzwierciedla komiczną parodię amerykańskich oper mydlanych. Tak jak pozostałe dzieła Lyncha, serial przedstawia poważne moralne pytania przyozdobione specyficznym humorem ze sporą dozą surrealizmu.
Inspiracją dla fabuły serialu było niewyjaśnione brutalne morderstwo 20-letniej Hazel Drew z Sand Lake w stanie Nowy Jork, do którego doszło w 1908 i które było szeroko opisywane przez ówczesną prasę. Scenarzysta Mark Frost dowiedział się o tej sprawie od swojej babci, która mieszkała niedaleko Sand Lake.
***
8 kwietnia 1941 roku w wiosce Tintwistle, w hrabstwie Derbyshire, w dystrykcie High Peak , przyszła na świat
Vivienne Westwood – brytyjska projektantka mody
i biznesmenka, która w dużej mierze wywarła ogromny wpływ na współczesną modę punk i nowej fali. W latach siedemdziesiątych związana była z zespołem Sex Pistols za pośrednictwem impresario Malcolma McLarena i ich butiku 'Sex’ na King’s Road w Londynie.
W 2006 roku królowa brytyjska Elżbieta II „za zasługi dla mody” przyznała jej tytuł szlachecki i podczas oficjalnej ceremonii w pałacu Buckingham uhonorowała ją Orderem Imperium Brytyjskiego, przyznawanym obywatelom brytyjskim, którzy przyczynili się do rozsławienia Wielkiej Brytanii na całym świecie, posiada ponad 60 sklepów na świecie, przygotowuje niezwykle kosztowne i wyszukane stroje haute couture.
Urodziła się na północy Anglii jako najstarsza z trójki rodzeństwa. Jej rodzice poznali się na tańcach i pobrali dwa tygodnie po wybuchu II wojny światowej. Jej ociec Gordon Swire na początku wojny dostał pracę w fabryce zbrojeniowej i dzięki temu nie został powołany do wojska, a wcześniej pracował jako sprzedawca owoców, a matka Dora Swire pracowała jako tkaczka w miejscowej przędzalni bawełny. Jej dziadek, Ernest Swire, miał pochodzenie bułgarskie. Uczęszczała do Glossop Grammar School. Kiedy miała siedemnaście lat, jej rodzice przenieśli się do Londynu i kupili pocztę na przedmieściach. W 1958 roku, kiedy miała 19 lat, jej rodzina przeprowadziła się do Harow, gdzie studiowała złotnictwo w Harrow School of Art. Po podjęciu pracy w fabryce uczęszczała do college’u nauczycielskiego przy University of Westminster.
W 1962 spotkała swojego pierwszego męża Dereka Westwooda, praktykanta fabryki The Hoover Company, którego poślubiła 21 lipca 1962; Vivienne przygotowała własną suknię ślubną na ceremonię. Mieli syna Benjamina 'Bena’ Arthura (ur. 1963). Ich małżeństwo trwało trzy lata (1965), zanim spotkała Malcolma McLarena, znanego później jako menadżera punkowego zespołu Sex Pistols. Mieli syna Josepha Joseph Ferdinanda Corré (ur. 30 listopada 1966).
W 1971 roku w Londynie na 430 King’s Road – Westwood i McLaren otworzyli sklep „Let It Rock”, później znany jako „Sex”, „Too Fast To Live Too Young To Die” i „Seditionaries”. Razem zrewolucjonizowali modę. Początkowo sklep oferował przede wszystkim ubrania w stylu subkultury „Teddy boys”, równolegle Westwood i McLaren projektowali kostiumy teatralne oraz filmowe. W 1975 roku McLaren i Westwood zmienili profil sklepu – w ofercie pojawiły się stroje dla fetyszystów, sadomasochistów i koszulki z pornograficznymi nadrukami. W projektach ubrań McLaren i Westwood wykorzystali punkowy styl. Westwood otworzyła cztery sklepy w Londynie, które ostatecznie rozwijały się w Wielkiej Brytanii i na świecie, sprzedając coraz bardziej różnorodny asortyment towarów.
W 1988 roku podjęła współpracę z austriackim projektantem mody Andreasem Kronthalerem, za którego w 1992 roku wyszła za mąż.
Vivienne Westwood jesień-zima 2017/2018
Była autorką projektu kostiumu Madonny w teledysku „Rain” (1993), a także Elisabeth Shue w dramacie Mike’a Figgisa Zostawić Las Vegas (1995), Cuby Goodinga Jr., Helen Mirren i Vanessy Ferlito w filmie kryminalnym Zawód zabójca (2005) oraz aktorów muzycznego dramatu biograficznego BBC Kłopotliwy chłopak (Worried About the Boy, 2010) z Francisem Magee.
***
Swoje 50. urodziny świętuje dzisiaj urodzona 8 kwietnia 1969 roku w Montijo koło Lizbony
Dulce Pontes – portugalska piosenkarka
autorka tekstów i kompozytorka, tworząca głównie piosenki popowe i folkowe. Sama definiuje się jako „artystka world music”
Jej twórczość przyczyniła się do odrodzenia w latach dziewięćdziesiątych XX wieku portugalskiej miejskiej muzyki folkowej, znanej jako fado. Obdarzona jest silnym, dramatycznym i łatwo przekazującym emocje głosem, uznawana jest za jedną z najsłynniejszych i najbardziej cenionych portugalskich wokalistek.
Początkowo Dulce Pontes zamierzała zostać pianistką. Zdecydowała się na karierę piosenkarki po tym, jak w wieku 18 lat wygrała konkurs w swym rodzinnym mieście. Wkrótce potem zaczęła próbować swych sił jako aktorka w portugalskiej telewizji i teatrze. W 1991 z piosenką „Lusitana Paixão” wygrała krajowe eliminacje do Konkursu Piosenki Eurowizji, dzięki czemu reprezentowała Portugalię w konkursie rozgrywanym w Rzymie. W finale zajęła ósme miejsce.
W 1992 wydała swój debiutancki album, zatytułowany Lusitana. Zawierał on lekkie utwory popowe z elementami muzyki folk. Nie był to jeszcze repertuar wychodzący naprzeciw możliwościom, ambicjom i wyobraźni artystki. W 1993 wydała następną płytę, zatytułowaną Lágrimas. Album ten prezentował iberyjską muzykę folk, głównie fado.
Umiejętność mieszania tradycyjnego fado ze współczesnymi stylami muzyki i nieustanne poszukiwanie nowych form muzycznej ekspresji szybko stało się znakiem rozpoznawczym twórczości Dulce Pontes. Dulce Pontes została obwołana następczynią legendarnej pieśniarki fado Amalii Rodrigues. Największym sukcesem albumu stała się piosenka „A canção do mar”, która z czasem stała się jedną z najbardziej znanych poza granicami kraju piosenek portugalskich. Utwór pojawił się też na ścieżce dźwiękowej hollywoodzkiego filmu Lęk pierwotny z Richardem Gere’em i Edwardem Nortonem w rolach głównych.
W 1995 wydała album Brisa do coração, a następny, zatytułowany ’Caminhos, wydała w 1996. W 1999 zaprezentowała album O Primeiro Canto, który krytycy zgodnie uznali za najlepszy i najambitniejszy w dorobku artystki. Nowości pojawiające się na tym albumie to elementy jazzu oraz fakt, że album ten jest prawie w całości akustyczny. Wiele z utworów na nim się znajdujących zostało napisanych przez Dulce. W poszukiwaniu materiału i inspiracji do tego albumu artystka zjeździła wiejskie regiony Portugalii, odszukując i wydobywając z zapomnienia stare tradycyjne melodie i instrumenty. Śpiewa na tym albumie nie tylko po portugalsku, ale też w innych językach iberyjskich – galicyjskim i mirandyjskim.
W 2002 wydała album kompilacyjny, zatytułowany Best Of. Rok później zaprezentowała kolejną płytę studyjną, zatytułowaną Focus, która nagrała w ścisłej współpracy i pod patronatem włoskiego kompozytora muzyki filmowej Maestro Ennio Morricone. Focus został nagrany w całości we Włoszech, zawiera utwory śpiewane po portugalsku, hiszpańsku, włosku i angielsku.
Poza Ennio Morricone, Dulce Pontes współpracowała między innymi z takimi światowej sławy artystami jak Andrea Bocelli, Cesária Évora, Caetano Veloso, Marisa Monte, Carlos Nuñez, The Chieftains i Kepa Junkera. Duet z angolskim artystą Waldemarem Bastosem jest jednym z ciekawszych utworów na płycie O Primeiro Canto. W duecie z grecką artystką Eleftherią Arvanitaki Dulce Pontes śpiewała po grecku.
Działalność koncertowa odgrywa bardzo dużą rolę w karierze Dulce Pontes. Poza ojczystą Portugalią Dulce koncertuje bardzo często w Hiszpanii (jest tam najpopularniejszą portugalską artystką) oraz w Grecji.
Andrea Bocelli, Dulce Pontes – O Mare E Tu – Live From Milan, Italy / 1999
Źródło: https://pl.wikipedia.org; http://nk.pl/grupa; https://lasti.pl;