Poniedziałek, 26 listopada – ostatni car Rosji Mikołaj II Romanow poślubił Aleksandrę Fiodorowną
Dzień dzisiejszy nie wyróżnia się niestety żadnym świętem nietypowym. Nie znaczy to jednak, że nie mam w związku z nim nic ciekawego do opowiedzenia. Wprost przeciwnie.
Moja dzisiejsza opowieść dotyczy schyłku Imperium Rosyjskiego, a właściwie 23 lat przed jego definitywnym końcem, będącym jednocześnie końcem historii rosyjskich carów. Jak nietrudno się domyślić, mowa o ostatnim carze Wszechrusi – Mikołaju II.
Aida-Nikolaychuk-Uletaj-2013-www.my-free-mp3.net-.mp3
124 lata temu, dokładnie 26 listopada 1894 roku
ostatni car Rosji Mikołaj II Romanow poślubił Aleksandrę Fiodorowną
Mikołaj II Aleksandrowicz Romanow urodził się 6 maja 1868 roku w pałacu carskim w Petersburgu jako pierwsze z sześciorga dzieci następcy tronu carskiego Aleksandra III z dynastii Romanowów i jego żony carycy Marii Fiodorowny. Miał trzech braci: Aleksandra (zmarłego jako roczne dziecko), Jerzego i Michała oraz siostry Ksenię i Olgę.
Wszystkie dzieci Aleksandra III, na jego osobiste życzenie, były wychowywane z największą możliwą prostotą. Twierdził, iż chce „mieć normalne rosyjskie dzieci, a nie cieplarniane roślinki”. Następca tronu i jego rodzeństwo spali na twardych łóżkach i myli się w zimnej wodzie, zaś plan każdego dnia był szczegółowo opracowany przez rodziców. Mikołaj dorastał w poczuciu głębokiego respektu wobec ojca. Dominująca pozycja ojca w rodzinie mogła skutkować wyrobieniem u Mikołaja postawy ukrywania swoich uczuć i niezdolności do samodzielnego podejmowania decyzji, zwłaszcza że to jemu, jako najstarszemu, Aleksander stawiał największe wymagania. Wpływ ojca wykształcił u młodego carewicza z jednej strony kompleksy, z drugiej: głęboko zakorzenione poczucie obowiązku i misji zachowania rosyjskiego samowładztwa.
Mikołaj wykazywał duże chęci do nauki i chętnie czytał, chociaż zdaniem prywatnych nauczycieli większe zdolności wykazywał jedynie w dziedzinie historii i języków obcych, miał natomiast niechętnie odnosić się do faktu bycia najstarszym synem carewicza Aleksandra III, a więc potencjalnym następcą tronu po śmierci swojego dziadka Aleksandra II.
W 1881 Aleksander II zginął w zamachu; Mikołaj został w tym momencie następcą tronu. Program jego prywatnego kształcenia został rozszerzony o matematykę, ekonomię polityczną, historię, literaturę, geografię, podstawy prawa, teoretyczną wiedzę o wojskowości, a od 1887 także ćwiczenia wojskowe. W 1890 jego edukację uznano za zakończoną; pod względem wszechstronności dyscyplin, w jakich carewicz poszerzał wiedzę, był najstaranniej wykształconym z carów rosyjskich.
Mikołaj od pierwszych lat wychowywany był w duchu głęboko religijnym i miał szczerze interesować się doktryną prawosławną. Z dzieciństwa wyniósł również zainteresowanie literaturą rosyjską; jako nastolatek sam pisał opowiadania, głównie o charakterze satyrycznym. Ponadto od 1 stycznia 1882 do końca życia regularnie prowadził pamiętnik.
Mając szesnaście lat Mikołaj został formalnie uznany za pełnoletniego. 6 maja 1884 w czasie stosownej uroczystości w Pałacu Zimowym carewicz złożył przysięgę wierności ojcu-carowi, a następnie przysięgę wojskową na sztandar pułku kozackiego, którego był członkiem tytularnym. Trzy lata później carewicz Mikołaj otrzymał stopień wojskowy porucznika i został włączony do składu Preobrażeńskiego Pułku Gwardii. Przez dwa miesiące mieszkał razem z innymi żołnierzami w koszarach. W kolejnych latach otrzymywał honorowo kolejne wysokie tytuły wojskowe: został komendantem I Baterii Kawalerii Gwardyjskiej i dowódcą Szwadronu Huzarów Gwardyjskiego Pułku Carskiej Wysokości. Był również tytularnym dowódcą V Austriacko-Węgierskiego Pułku Ułanów, którą to rangę otrzymał od cesarza Franciszka Józefa I. 17 października 1888 wyszedł cało z wypadku kolejowego, w czasie którego wykoleił się carski pociąg i zginęły 22 osoby.
Młody Mikołaj Aleksandrowicz prowadził ożywione życie towarzyskie, natomiast nie przejawiał żadnego zainteresowania polityką. Chcąc wdrożyć następcę tronu do jego przyszłych obowiązków, ojciec Aleksander III powołał go w dniu jego 21. urodzin do rady ministrów i do Rady Państwa. Mikołaj uczestniczył w posiedzeniach tych ciał, jednak rzadko zabierał głos, a wielu przekazywanych mu dokumentów – jak zanotował w pamiętniku – w ogóle nie czytał.
W 1890 dwudziestodwuletni Mikołaj nawiązał znajomość z tancerką Matyldą Krzesińską.
Matylda była najmłodszą córką polskiego tancerza charakterystycznego, od 1853 w służbie rosyjskiego baletu cesarskiego, słynnego mazurzysty Feliksa Krzesińskiego i jego polskiej żony Julii z Dymińskich, urodzonej w Warszawie, ale wyszkolonej już w Petersburgu byłej tancerki tamtejszego baletu.
Kiedy poznali się Matylda miała 17 lat i kończyła szkołę baletową. Ich niewinna początkowo wzajemna sympatia przerodziła się w płomienny romans.
Był to jego pierwszy poważny związek z kobietą. Carewicz poznał Krzesińską w czasie dyplomowego spektaklu wychowanków dworskiego teatru, po zakończeniu którego występujące artystki zostały zaproszone do stołu razem z rodziną carską. Mikołaj był zauroczony młodą kobietą, jednak szczegóły ich znajomości nie są znane. Wiadomo jedynie, że kilkakrotnie spotykali się za kulisami Teatru Maryjskiego. Dla ułatwienia im kontaktów dwór cesarski wynajął nawet i wyposażył do jej dyspozycji wygodną willę w Petersburgu. Według historyków sam Aleksander III zainspirował tę znajomość. Uznając, że dorastający syn – podobnie jak jego bracia – prędzej czy później nawiąże romans z kobietą, z którą nie będzie mógł się ożenić, sam znalazł odpowiednią kandydatkę. Również ojciec nakazał jednak carewiczowi przerwać tę znajomość, co Mikołaj uczynił. Kontakty zostały zerwane gwałtownie wiosną 1894, kiedy następca tronu zaręczył się oficjalnie z księżniczką Alicją Heską. Matylda została wtedy przez carewicza hojnie wynagrodzona, otrzymała na własność wynajmowany dotąd dom i wysokie odszkodowanie. Podobno Mikołaj II jako car nigdy się już potem z nią nie spotkał na osobności, ale nadal często oglądał ją na scenie i zawsze wspierał dyskretnie, gdy tylko potrzebowała.
Więcej bardzo ciekawych rzeczy o naszej pięknej Polce można dowiedzieć się (TUTAJ) .
Księżniczka Alicja Heska urodzona jako Wiktoria Alicja Helena Ludwika Beatrycze Hessen-Darmstadt, z ojca Ludwika IV (wielki książę Hesji) i matki Alicji Koburg, księżniczki Zjednoczonego Królestwa, wielkiej księżnej Hesji i Renu. Po jej śmierci, Alicja w wieku 6 lat została oddana na dwór brytyjski, pod opiekę babki – królowej Wiktorii.
W wieku dwunastu lat, księżniczka Alicja pierwszy raz spotkała następcę tronu rosyjskiego – carewicza Mikołaja, starszego od niej o cztery lata. Młodzieniec podarował jej wówczas broszkę, jednak speszona Alicja zwróciła mu ją następnego dnia. Po raz drugi spotkali się w tym samym roku na ślubie siostry Alicji, Elżbiety, z wielkim księciem Sergiuszem Aleksandrowiczem Romanowem. Po tym spotkaniu Mikołaj odnotował w dzienniku, iż zakochał się w Alicji. Jego zainteresowanie Alicją Heską zostało dostrzeżone i skrytykowane przez rodziców, którzy uważali ją za niezbyt dobrą partię.
W wieku szesnastu lat Alicja odrzuciła oświadczyny księcia Alberta Wiktora. Królowa Wiktoria uszanowała jej decyzję, choć miała nadzieję, że księżniczka zmieni zdanie. W 1891 roku odrzuciła drugą propozycję małżeństwa, również aranżowaną przez jej babkę, tym razem z księciem Maksymilianem Badeńskim. Okazjonalnie korespondowała z carewiczem Mikołajem.
Chcąc dopełnić edukacji syna, Aleksander III wysłał go w październiku 1890 w podróż zagraniczną przez Egipt, Indie, Cejlon, Syjam, Singapur i Japonię, gdzie carewicz miał poznawać kulturę odwiedzanych państw i odbywać oficjalne wizyty. Car świadomie zdecydował się nie wysyłać syna na Zachód Europy, lecz na obszar, który uważał za cel rosyjskiego oddziaływania cywilizacyjnego. Podróż została przerwana w Japonii, gdzie Mikołaj został zaatakowany przez policjanta mieczem samurajskim i ranny w głowę. Carewicz powrócił wówczas do kraju przez Zabajkale i Syberię. W maju 1891 we Władywostoku wziął udział w uroczystym rozpoczęciu budowy Kolei Transsyberyjskiej.
Poszukiwania odpowiedniej małżonki dla przyszłego cesarza Rosji rozpoczęły się w 1889. Jako pierwsza kandydatka wymieniana była Małgorzata, młodsza siostra cesarza niemieckiego Wilhelma II. Ostatecznie została ona odrzucona z powodu obaw o stan zdrowia i odmowy zmiany wyznania z luterańskiego na prawosławne. Ten drugi powód stał się również przyczyną niepowodzenia starań rodziny carskiej o ślub cesarzewicza Mikołaja z Heleną, córką hrabiego Paryża. Rodzice Mikołaja pragnęli przy tym, by przyszłe małżeństwo ich syna było nie tylko korzystne pod względem dynastycznym, ale i szczęśliwe.
W latach 1892–1894 Mikołaj kontynuował romans z Matyldą Krzesińską, równocześnie deklarując uczucie do Alicji Heskiej i dążąc do przekonania rodziców do zaakceptowania tego związku. Przekonywał również księżniczkę heską do przyjęcia prawosławia, czemu ta początkowo stanowczo się przeciwstawiała.
W 1894 roku Aleksander III i jego żona zmienili zdanie w sprawie przyszłego małżeństwa najstarszego syna i zgodzili się, by ten oświadczył się Alicji Heskiej.
Ostatecznie Alicja zgodziła się na zmianę wyznania i 7 kwietnia 1894 zostały oficjalnie ogłoszone jej zaręczyny z carewiczem Rosji.
Oficjalne zdjęcie Mikołaja i Aleksandry po ogłoszeniu ich zaręczyn.
W październiku tego samego roku Alicja została przedstawiona carowi Aleksandrowi III – w tym celu udała się do rezydencji Romanowów w Liwadii. W tym samym czasie stan zdrowia ojca Mikołaja II pogorszył się na tyle, że carewicz objął w jego zastępstwie większość obowiązków państwowych.
1 listopada 1894 roku monarcha zmarł, pozostawiając koronę swemu najstarszemu synowi. Tego samego dnia Mikołaj został ogłoszony jego następcą i przyjął od członków najbliższej rodziny oraz obecnych w Liwadii urzędników i wojskowych przysięgę wierności.
Planował ożenić się z Alicją natychmiast, jeszcze w Liwadii, zaś do udziału w ceremonii zaprosić jedynie najbliższą rodzinę. Ostatecznie został przekonany do zmiany planów i organizacji ślubu w Petersburgu, zgodnie z tradycją. Alicja towarzyszyła rodzinie carskiej w czasie przewozu ciała zmarłego cara do Petersburga oraz w czasie pogrzebu.
26 listopada 1894 roku metropolita petersburski i ładoski Palladiusz udzielił Mikołajowi i Aleksandrze ślubu. Ze względu na trwającą żałobę po carze młodzi nie zorganizowali przyjęcia ani nie mieli prawa do miesiąca miodowego. Nowożeńcy zamieszkali w Pałacu Aniczkowskim razem z carycą-wdową.
Oficjalny portret cara Mikołaja II i Carycy Aleksandry Fedorowej w 1894 roku.
W dniu urodzin Mikołaja w Rosyjskim Kościele Prawosławnym przypadało wspomnienie św. Hioba, co Mikołaj II traktował w dorosłym życiu jako złą wróżbę, często powtarzając urodziłem się w dniu cierpiącego Hioba.
Wróżba powoli zaczyna się spełniać.
Na część drugą historii Romanowów zapraszam w przyszłym roku – 17 lipca.
W dniu tragicznej śmierci ostatniego cara i całej jego rodziny.
Źródło: https://pl.wikipedia.org;