Koronacja najdłużej panującej Królowej, czyli … Niezniszczalna Władczyni

Niedziela, 2 czerwca –  Dzień bez Krawata, Dzień Chemika

Wydarzyło się:

(1847)  Podczas ślubu w kościele św. Piotra  wykonano po raz pierwszy Marsz weselny Felixa Mendelssohna-Barholdy’ego

(1953)  Elżbieta II została koronowana na królową Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej

Urodzili się:

(1977)  Katarzyna Stankiewicz – polska piosenkarka alternatywna

 

 

Dziś świętujemy

Dzień bez Krawata

który opisałam równo rok temu –  (TUTAJ)  .

Pierwsza niedziela czerwca to właśnie jest dzisiaj i dlatego świętujemy jeszcze

Dzień Chemika

Jego opis znajdziecie  (TUTAJ)  .

Teraz przybliżę Wam to, co wydarzyło się jeszcze tego dnia w nowożytności, a także w bliższych nam czasach współczesnych.

 

***

 

2 czerwca 1847 w angielskim Tiverton

podczas ślubu w kościele św. Piotra  wykonano po raz pierwszy Marsz weselny Felixa Mendelssohna-Barholdy’ego

Jakob Ludwig Felix Mendelssohn Bartholdy to niemiecki kompozytor okresu romantyzmu. Urodził się 3 lutego 1809 w Hamburgu a zmarł w wieku 38 lat – 4 listopada 1847 w Lipsku.

Marsz weselny pojawia się w najsłynniejszym dziele Mendelssohna Sen nocy letniej.  Marsz po raz pierwszy pojawił się w tej kompozycji jako „intermezzo” między aktami IV i V  (zawiera ucztę weselną) i jako epilog.

Podczas uroczystości ślubnych, utwór jest często używany jako fanfara, która zamyka nabożeństwo kościelne i rozpoczyna wyprowadzanie małżeństwa z kościoła do gości.

Pierwsze wykonanie Marsza Weselnego odbyło się na ślubie Dorothy Carew i Toma Daniela w kościele św. Piotra w Tiverton 2 czerwca 1847. Niestety, wykonanie to przeszło bez echa.

Drugi raz, ale po raz pierwszy na ślubie pary królewskiej, wykonano Marsz Weselny Mendelssohna  25 stycznia 1858, w kaplicy królewskiej St. James’s Palace w Londynie podczas ślubu księżnej Wiktorii Koburg (najstarszej córki królowej Wiktorii) z księciem Fryderykiem Hohenzollernem (późniejszym cesarzem Niemiec). Wyboru utworu dokonała panna młoda.

Po królewskim weselu w 1858 roku utwór zyskał tak ogromną popularność, że stał się stałym elementem kościelnych uroczystości weselnych.

 

Felix Mendelssohn – Bartholdy – Marsz Weselny (fragment)

***

66 lat temu, 2 czerwca 1953 roku, w opactwie westminsterskim

Elżbieta II została koronowana na królową Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej

Elżbieta II, właściwie Elżbieta Aleksandra Maria Windsor, urodziła się na Bruton Street 17 w Mayfair w Londynie 21 kwietnia 1926. Jest królową Wielkiej Brytanii z dynastii Windsorów od 6 lutego 1952 (koronowana 2 czerwca 1953).

Jej ojcem był książę Yorku Albert, późniejszy król Jerzy VI. Jej matką była Elżbieta Bowes-Lyon, córka Claude’a Bowesa-Lyona, 14. hrabiego Strathmore i Kinghorne. Elżbieta została ochrzczona w Pokoju Muzycznym pałacu Buckingham przez Cosmo Langa, arcybiskupa Yorku. Jej rodzicami chrzestnymi byli: dziadek król Jerzy V, i jego żona królowa Maria, Maria Windsor, księżniczka królewska i hrabina Harewood, pradziad stryjeczny Artur, książę Connaught i Strathearn, Claude Bowes-Lyon, lord Strathmore, ojciec matki, oraz Mary Frances Bowes-Lyon, lady Elphinstone, starsza siostra matki.

Pierwsze imię otrzymała po swojej matce, drugie po swojej prababce, królowej Aleksandrze, trzecie po swojej babce, królowej Marii. Jako dziecko była nazywana przez swoją rodzinę „Lilibet”. Dzieciństwo spędziła na Piccadilly Road 145, gdzie mieszkali wówczas Yorkowie. Jej wychowaniem zajmowała się niania, późniejsza pokojówka królowej, Margaret MacDonald, zwana „Bobo”. Elżbieta była posłusznym dzieckiem, ale przekonanym o swojej wysokiej pozycji i dbałą o należną jej rangę. Jako wnuczka panującego brytyjskiego monarchy w linii męskiej miała prawo do tytułu „Jej Królewskiej Wysokości”. Jej pełny tytuł brzmiał: Jej Królewska Wysokość Księżniczka Elżbieta z Yorku. W momencie urodzenia zajmowała trzecie miejsce w linii sukcesji do brytyjskiego tronu, po swoim stryju, księciu Walii, i ojcu. Mimo iż jej narodzinom towarzyszyło zainteresowanie społeczeństwa, było wówczas mało prawdopodobne, że Elżbieta odziedziczy tron Wielkiej Brytanii. Książę Walii jednak nie miał żadnego potomstwa, nie był nawet żonaty. Elżbieta nie miała też brata, który (choćby i młodszy) wyprzedziłby ją w linii sukcesji do tronu. Elżbieta miała tylko młodszą o cztery lata siostrę, Małgorzatę.

W 1932 Elżbieta z rodzicami i siostrą („nasza czwórka” – jak zwykł mawiać Jerzy VI) przeprowadziła się do Royal Lodge w parku przy zamku Windsor. Rok później edukacja księżniczki została powierzona guwernantce Marion Crawford, zwanej „Crawfie”. Elżbieta wychowywała się z siostrą w odosobnieniu, daleko od rówieśników, co miało chronić Elżbietę przed chorobami dziecięcymi (na które i tak zachoruje jako dorosła osoba). Elżbieta, u której guwernantka dostrzegła „niezachwiane poczucie obowiązku”, uczyła się według bardzo prostego programu – historia (aby poznać świetność Wielkiej Brytanii), geografia (aby poznać ogrom Imperium Brytyjskiego) i Biblia. Jako dziedziczka korony będzie się później uczyć jeszcze historii prawa państwowego.

Program edukacji był skromny i miał swoje braki. Na kilka lat przed objęciem tronu Elżbieta zwierzyła się pokojówce Bobo: Przy stole nie rozumiem, o czym rozmawiają ludzie wokół mnie. Ogarnia mnie przerażenie na myśl o zasiadaniu wśród cudzoziemców dyskutujących na tematy, które są mi kompletnie nieznane. Przyszła królowa była dzieckiem poważnym, zorganizowanym i systematycznym. Zdarzało jej się wstawać wieczorem z łóżka, aby sprawdzić, czy ubrania w szafie są dobrze złożone.

Kiedy Elżbieta miała 10 lat, umarł jej dziadek, król Jerzy V. Tron objął stryj, książę Walii, jako Edward VIII. Ten jednak, nie mogąc poślubić swojej wybranki, dwukrotnie rozwiedzionej Amerykanki Wallis Simpson, abdykował (po 11 miesiącach) 11 grudnia 1936. Ojciec Elżbiety, książę Yorku, został wówczas królem jako Jerzy VI. Elżbieta została następczynią tronu. Zachwycona swoim nowym statusem pochwaliła się siostrze, która na to odpowiedziała: „Poor you…” (Biedactwo…). Wraz ze wstąpieniem ojca na tron Elżbieta uzyskała tytuł Jej Królewskiej Wysokości Księżniczki Elżbiety.

Gdy wybuchła II wojna światowa, Elżbieta i Małgorzata zostały wysłane do zamku Windsor w Berkshire. Pojawiały się sugestie, aby wysłać księżniczki do Kanady, co królowa Elżbieta skomentowała: Dzieci nie mogą wyjechać beze mnie, ja nie mogę opuścić króla, a król nigdy nie opuści kraju. W Windsorze Elżbieta z siostrą pracowały przy kopaniu transzei w pobliskim parku. W 1940 14-letnia księżniczka po raz pierwszy wystąpiła na antenie BBC w programie „Children’s Hour”. Zawiesiła również lekcje języka niemieckiego (władała już biegle francuskim) i rozpoczęła naukę historii Stanów Zjednoczonych.

Na początku 1945 Elżbiecie udało się przekonać ojca, aby pozwolił jej wstąpić do kobiecej służby wojskowej. Księżniczka wstąpiła do Women’s Auxiliary Territorial Service z numerem matrykuły 230873, ze stopniem podporucznika (Second Subaltern). Została przeszkolona na kierowcę i mechanika, uzyskując ostatecznie stopień kapitana (Junior Commander). Podczas obchodów Dnia Zwycięstwa w Londynie 8 maja 1945 Elżbieta stojąca na balkonie pałacu Buckingham, ubrana w mundur swojej służby, została nagrodzona gromkimi oklaskami przechodniów.

Pierwszą oficjalną zagraniczną wizytę Elżbieta podjęła w 1947. Celem podróży był Związek Południowej Afryki. 21 kwietnia w Kapsztadzie świętowała swoje 21. urodziny. Z tej okazji powiedziała: Oświadczam wobec was wszystkich, iż poświęcę całe moje życie, jakiekolwiek będzie, długie czy krótkie, służbie wam i wielkiej imperialnej Wspólnocie, której członkami jesteśmy my wszyscy.

22 lipca 1939 Elżbieta z siostrą i rodzicami udali się z wizytą do Akademii Marynarki w Dartmouth. Niestety, wybuchła tam epidemia świnki i wizyta nie mogła się odbyć. Wówczas lord Louis Mountbatten wyznaczył na przewodnika i opiekuna księżniczek młodego oficera niemiecko-duńskiego pochodzenia, przy tym związanego rodzinnie z tronem Grecji Filipa (ur. 10 czerwca 1921), kuzyna Elżbiety i Małgorzaty. Filip jest synem księcia Andrzeja Greckiego i Alicji Battenberg, córki 1. markiza Milford Haven. 18-letni wysoki i postawny oficer wywarł wielkie wrażenie na księżniczce.

Związek z Filipem nie przypadł do gustu parze królewskiej. Przeciwna była zwłaszcza królowa Elżbieta. Krewni Filipa byli blisko związani z reżimem nazistowskim. Królowi Jerzemu nie przypadł do gustu mężczyzna ubogi, pretensjonalny, z „po prostu godną pożałowania” garderobą. W sierpniu 1946 Filip został zaproszony do zamku Balmoral i, mimo niechęci Jerzego i Elżbiety, zaręczył się z następczynią tronu. Jerzy wysłał córkę w podróż do Afryki mając cichą nadzieję, że zapomni o kuzynie. Podróż nie spełniła jednak zamierzonego efektu i 10 czerwca 1947 zaręczyny Filipa i Elżbiety zostały podane do publicznej wiadomości.

Ślub odbył się 20 listopada 1947 w opactwie westminsterskim. Miesiąc miodowy młoda para spędziła w Broadlands, posiadłości lorda Mountbattena. Małżonkowie przeprowadzili się później do Clarence House. Filip wyjechał, kontynuując służbę wojskową na Malcie. Elżbieta dwukrotnie go tam odwiedzała, zatrzymując się w maltańskiej posiadłości Mountbattena, Villa Guardamangia. W latach 1949–1951 Elżbieta stale mieszkała na Malcie. W tym czasie była tytułowana Jej Królewską Wysokością Księżną Edynburga, gdyż jej mąż otrzymał z okazji ślubu tytuł księcia Edynburga.

14 listopada 1948 Elżbieta urodziła swoje pierwsze dziecko. Niedługo później król Jerzy postanowił, że potomkowie jego córki mają prawo do tytułu „Królewskiej Wysokości”. Filip i Elżbieta mają czworo dzieci, które na podstawie orzeczenia Tajnej Rady z 1960 noszą nazwisko Mountbatten-Windsor, ale tylko te, które nie będą bezpośrednio w linii sukcesji do tronu. Karol, używa również podwójnego nazwiska.

Księżniczka Anna, książę Jerzy, książę Filip, królowa Elżbieta II, książę Edward i książę Karol, 1972 rok

Dzieci Filipa i Elżbiety to:

  • Karol (ur. 14 listopada 1948), książę Walii, następca tronu
  • Anna (ur. 15 sierpnia 1950), księżniczka królewska, żona Marka Phillipsa, następnie Timothy’ego Laurence’a
  • Andrzej (ur. 19 lutego 1960), książę Yorku
  • Edward (ur. 10 marca 1964), hrabia Wesseksu

Choroba ojca sprawiała, że Elżbieta przejmowała coraz więcej jego obowiązków. W 1951 odwiedziła Grecję, Włochy i Maltę. W październiku wybrała się do Kanady, a następnie odwiedziła prezydenta Harry’ego Trumana w Waszyngtonie. W styczniu 1952 razem z mężem udała się w podróż po krajach Wspólnoty Narodów. Odwiedziła wówczas 15 krajów, wygłosiła 157 przemówień, uczestniczyła w 135 przyjęciach i 50 balach. Podróż trwała tak długo, że kiedy wróciła, dzieci ledwo ją poznały. Podczas pobytu w Keni do Elżbiety przyszła wiadomość, że 6 lutego 1952 jej ojciec, król Jerzy VI, zmarł na raka gardła.

Elżbieta II została ogłoszona królową w czwartek, 7 lutego 1952, w St. James’s Palace. Odrębna proklamacja została wydana tego samego dnia w Kanadzie przez Tajną Radę Królowej.

24 marca 1953 zmarła również na raka gardła królowa-wdowa Maria Teck (matka króla Jerzego VI a babka Elżbiety), jednak przed śmiercią wyraziła życzenie, aby z tego powodu nie przekładano koronacji. Odbyła się ona w czerwcu 1953. Królowa  długo powtarzała każdy gest, przyzwyczajała się do noszenia korony, trzymając ją na głowie podczas śniadania, oraz chodziła po pałacowych korytarzach z prześcieradłami przytroczonymi do ramion. W dniu koronacji była całkiem odprężona. Gdy opuszczała pałac Buckingham i wsiadała do karety mającej ją zawieźć do Westminsteru, jedna z druhen zapytała ją, jak się czuje. Wspaniale – odpowiedziała królowa – Właśnie rozmawiałam przez telefon z moim trenerem. Mój koń jest faworytem w Derby.

Film 9.5mm – Koronacja Elżbiety II (1953r.)

Aby dobrze wypaść przed kamerą podczas transmisji swojej ceremonii koronacyjnej, pomalowała usta na kolor niebieski. Dzięki temu na monochromatycznym ekranie telewizora wyglądały one na bardzo wyraziste.

O godzinie 11:00 Elżbieta weszła do opactwa westminsterskiego. Przebywało tam już 7000 osób. Królowa była ubrana w szkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem narzucony na satynową suknię. Asystowało jej 6 druhen noszących tren. Elżbieta przeszła nawę główną, kierując się ku drewnianemu tronowi Edwarda Wyznawcy, gdzie znajdował się kamień koronacyjny. Następnie zwróciła się ku czterem stronom świata, a arcybiskup Canterbury Geoffrey Fisher obwieścił zgromadzonym: Panowie, przedstawiam wam królową Elżbietę, waszą niezaprzeczalną królową, wam wszystkim, którzy tu przybyliście złożyć jej hołd i oddać się jej na służbę. Czy gotowi jesteście ją uznać? Lordowie odpowiedzieli God save Queen Elizabeth.

Kolejnym etapem ceremonii była przysięga na Biblię. Królowa zobowiązała się rządzić królestwem i krajami Wspólnoty Narodów zgodnie z ich prawami i zwyczajami oraz umacniać wiarę anglikańską. Następnie miała podpisać pergamin, jednak kałamarz okazał się pusty. Za radą lorda wielkiego szambelana królowa tylko udawała, że podpisuje. Następnie zdjęła płaszcz, diadem i klejnoty, i zasiadła na tronie pod złotym baldachimem podtrzymywanym przez czterech kawalerów Orderu Podwiązki.

Nastąpił moment sakry. Arcybiskup namaścił świętymi olejkami dłonie, pierś i czoło królowej. Następnie królową ubrano w długą, białą albę i złotą tunikę. Przypięto jej insygnia nowej godności – ostrogi św. Jerzego (symbol rycerskości), którymi zostały muśnięte jej kostki, królewski miecz (który Elżbieta zaniosła do ołtarza w geście oddania się w służbę Bogu), jabłko (znak supremacji duchowości nad doczesnością), bransolety (znak mądrości i szczerości), które zostały założone na jej nadgarstki, pierścień, założony na palec serdeczny prawej dłoni, berło z krzyżem (symbol sprawiedliwości) i berło z gołębicą (symbol Ducha Świętego). Następnie królowa została odziana w purpurowy, haftowany złotem, aksamitny płaszcz. W czasie koronacji został wykonany hymn koronacyjny Georga Friedricha Händla Zadok the Priest, który od 1727 powtarza się na każdej uroczystości koronacyjnej brytyjskiego monarchy. Na zakończenie arcybiskup nałożył jej na głowę koronę św. Edwarda, a lordowie jeszcze raz zawołali God save Queen Elizabeth.

Następnie trzej książęta krwi królewskiej – Edynburga, Gloucester i Kentu – a za nimi pozostali lordowie, złożyli hołd królowej. Później Elżbieta z mężem przyjęli komunię pod dwiema postaciami. Ceremonię zakończyło odśpiewanie Te Deum. Po trzygodzinnej ceremonii królowa, z ciężką koroną na głowie, berłem w lewej i jabłkiem w prawej ręce, miała kłopoty z powstaniem i poprosiła o pomoc arcybiskupa. Następnie opuściła opactwo, wymieniwszy wcześniej koronę św. Edwarda na lżejszą państwową koronę imperialną.

Oprócz godności królowej Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej jest również głową 15 innych państw: Antigui i Barbudy, Australii, Bahamów, Barbadosu, Belize, Grenady, Kanady, Jamajki, Nowej Zelandii, Papui-Nowej Gwinei, Saint Kitts i Nevis, Saint Lucia, Saint Vincent i Grenadyn, Tuvalu i Wysp Salomona, które razem z Wielką Brytanią mają status tzw. Commonwealth realm.

Liczba państw, w których panowała Elżbieta II zmieniała się podczas jej panowania. Wszystkich państw, które uznawały ją za głowę państwa było 33.

Od 9 września 2015 królowa Elżbieta II jest najdłużej panującym monarchą Wielkiej Brytanii; pobiła rekord królowej Wiktorii (63 lata, 7 miesięcy i 2 dni), której jest praprawnuczką. Od 13 października 2016 jest najdłużej panującą żyjącą głową państwa na świecie. Wcześniej tytuł ten przysługiwał Ramie IX – królowi Tajlandii, który rządził od 1946 do swojej śmierci w 2016.

 

 

***

2 czerwca 1977 w Działdowie, przyszła na świat

(1977)  Katarzyna Stankiewicz – polska piosenkarka alternatywna

Umiejętności wokalne szlifowała w Miejskim Domu Kultury w rodzinnym Działdowie. Zadebiutowała na scenie muzycznej w 1995, kiedy w wieku 18 lat wystąpiła w programie Szansa na sukces. Zaśpiewała wówczas piosenkę „Zamigotał świat” w odcinku z zespołem Varius Manx i zajęła pierwsze miejsce.

 

Kasia Stankiewicz – Zamigotał świat (Szansa na sukces 1995 )

Rok później zastąpiła Anitę Lipnicką w roli wokalistki zespołu. W marcu nagrała z muzykami materiał na ich kolejną płytę. W maju ukazał się pierwszy singel – „Orła cień”, który dotarł na szczyt wielu polskich list przebojów.

Varius Manx – Orla Cien (Video)

Rok później zastąpiła Anitę Lipnicką w roli wokalistki zespołu. W marcu nagrała z muzykami materiał na ich kolejną płytę. W maju ukazał się pierwszy singel – „Orła cień”, który dotarł na szczyt wielu polskich list przebojów. 21 czerwca 1996 odbyła się premiera nowego krążka zatytułowanego Ego. Tydzień później zespół wystąpił na 33. Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu, na którym wręczono im Złotą Płytę. W tym samym dniu płyta uzyskała status platyny.

W tym samym roku Stankiewicz wzięła udział w nagraniu utworu „Kamienne schodki”, który zaśpiewała w duecie z Ireną Santor na potrzeby jej albumu zatytułowanego Duety. W sierpniu wystąpiła na galowym koncercie laureatów festiwalu sopockiego w 1996. W październiku i listopadzie zespół wyruszył w wielką trasę koncertową, w ramach której odwiedził 16 największych miast w Polsce. W trakcie koncertu w Warszawie zespół otrzymał multiplatynę za ponad 400 tys. sprzedanych egzemplarzy płyty Ego. W tym samym roku zespół otrzymał dwie statuetki Złotego Mikrofonu „Popcornu” za przebój roku („Orła cień”) oraz za wygraną w kategorii „Zespół roku”. Sama wokalistka otrzymała także nagrodę „Machinera” w kategorii „Debiutanka roku”, wręczaną przez magazyn „Machina”.

W lutym 1997 odbyła się premiera filmu Nocne graffiti, w ścieżce dźwiękowej którego znalazła się piosenka „Najlepszy z dobrych” nagrana przez Stankiewicz oraz trzy piosenki Varius Manx: „Małe zaćmienie”, „Nieme ściany” oraz „Ruchome piaski”, która stała się przebojem w kraju. Od marca do maja zespół nagrywał materiał na swoją kolejną płytę, zaś w kwietniu Stankiewicz wzięła udział w nagraniu dwóch piosenek – „Uratujcie go” i „Cicho tu” – na płytę Kayah zatytułowaną Zebra.

7 września o godz. 12:00 zespół witał zaproszonych gości na dachu jednego z budynków w Warszawie, gdzie prezentował swój nowy album zatytułowany End. Przy pracy nad pierwszym solowym albumem wspierał ją jej partner, producent muzyczny Radosław Łuka.

Dzień później odbyła się premiera handlowa krążka, który w tym samym dniu uzyskał status złotej płyty. Piosenka „Czy tak chcesz” została włączona do akcji „Clean Up the World” i promowała sprzątanie świata przez cały rok. Stankiewicz planowała w tym czasie solowy projekt.

21 maja 1999 ukazała się pierwsza solowa płyta Stankiewicz, zatytułowana po prostu Kasia Stankiewicz. W czerwcu Stankiewicz ruszyła w promocyjną trasę po Polsce, a potem grała kilkanaście koncertów w całym kraju.

W marcu 2000 zespół Varius Manx wydał płytę zatytułowaną Najlepsze z dobrych, która powstała z okazji dziesięciolecia powstania zespołu. Płyta zawierała najlepsze utwory z ostatnich lat oraz cztery nowe kompozycje. 7 kwietnia w warszawskiej Sali Kongresowej odbył się jubileuszowy koncert zespołu, zaś w maju muzycy odbyli trasę koncertową razem z radiem RMF FM, która odbyła się pod nazwą: Majówka Varius Manx i RMF FM. W wakacje grupa zagrała kilka koncertów w kraju, zaś niedługo potem Stankiewicz odeszła z zespołu, a jej miejsce zajęła Monika Kuszyńska.

Po odejściu z Varius Manx, Stankiewicz zaczęła przygotowania do wydania drugiej solowej płyty. Wiosną 2001 w radiu ukazał się utwór „Niepewność”, który nagrała w duecie z Michałem Żebrowskim na potrzeby jego albumu studyjnego zatytułowanego Lubię, kiedy kobieta. W tym samym roku piosenkarka zaczęła pracę nad nowym albumem solowym. Album zatytułowany Extrapop ukazał się w 2003. Płyta została bardzo dobrze przyjęta przez krytyków i publiczność. W 2004 Stankiewicz ogłosiła przerwę w karierze z powodu narodzin swojego syna – Fryderyka. Ojcem jest wspomniany wcześniej Radosław Łuka.

W październiku 2006 wydała swój kolejny solowy album studyjny, zatytułowany Mimikra. Trzecim singlem tego albumu była piosenka „W środku myśli”, z którą piosenkarka startowała w polskich preeliminacjach do konkursu „Sopot Festival 2007”.

Na początku 2008 Stankiewicz nagrała utwór „Night Club”, który znalazł się na ścieżce dźwiękowej serialu Pitbull. W tym samym czasie Stankiewicz pracowała nad nowym materiałem w studiach w Polsce i Wielkiej Brytanii, a producentem albumu został Eddie Stevens. Kilkakrotnie przekładana premiera płyty spowodowana była pracą nad ostatecznym kształtem albumu, o którym sama piosenkarka powiedziała: to nie tylko mój nowy album, nad którym pracowałam ostatnie cztery lata, to multidyscyplinarny projekt, w który zaangażowali się artyści z całego świata. 10 października 2014 ukazał się album zatytułowany Lucy and the Loop, który Stankiewicz nagrała w islandzkim studiu Bedroom Community

W 2016 Stankiewicz wyruszyła z zespołem Varius Manx w jubileuszową trasę koncertową z okazji 25-lecia istnienia grupy. Ich pierwszy występ miał miejsce 31 grudnia 2015 podczas koncertu sylwestrowego TVP2 we Wrocławiu. W marcu i kwietniu brała udział w piątej edycji programu Dancing with the Stars. Taniec z gwiazdami. 

Radek Łuka nie tylko wyprodukował jej trzy  płyty ale odegrał kluczową rolę w jej życiu artystycznym. I prywatnym. To człowiek, który nauczył ją w życiu najwięcej. Niestety związek nie przetrwał. Wokalistka zdecydowała się na rozstanie.

Dziś Kasia kończy 42 lata i jest w nowym związku. Jest szczęśliwie zakochana, ale mocno pilnuje, by nie stało się to tematem plotek. Jej partner pracuje w branży, jest jednym z kierowników ekipy technicznej, z którą Kasia pracuje. A największa miłość jej życia, syn Fryderyk, ma już prawie 15 lat!

Varius Manx & Kasia Stankiewicz – Śliwkowy Deszcz

 

 

 

 

Źródło:       https://viva.pl;   https://www.pomponik.pl;   media.iwm.org.uk/domena publiczna;  

Dodaj komentarz