Nie leczyłam się, nie zaszywałam, nie byłam na odwykach. Zostało mi to ODJĘTE któregoś pięknego dnia po wielu próbach, modlitwach, błaganiach. Dokładnie tak, jak mówię: ODJĘTE – i od tej pory nie wypiłam niczego, co ma w sobie alkohol, czyli … Zawsze byłam wierząca i modliłam się. Nawet po pijanemu; wchodziłam do kościoła i błagałam o łaskę…

Poniedziałek, 29 kwietnia –  Międzynarodowy Dzień Tańca, Dzień Solidarności Międzypokoleniowej, Dzień Pamięci o Wszystkich Ofiarach Wojen Chemicznych,

 

Wydarzyło się:

(1968) Na Broadwayu w Nowym Jorku odbyła się premiera musicalu Hair

Urodzili się:

(1907)  Tino Rossi – francuski piosenkarz pochodzenia włoskiego

(1947)  Stanisława Celińska – polska aktorka i piosenkarka

 

Dzisiejsze święta nietypowe to

Międzynarodowy Dzień Tańca

Dzień Solidarności Międzypokoleniowej

Dzień Pamięci o Wszystkich Ofiarach Wojen Chemicznych

o których przeczytacie  (TUTAJ) .

Zapewne jesteście również zainteresowani tym, co też dawniej, w takim dniu jak dzisiaj wydarzyło się ciekawego?

 

 

***

Otóż 51 lat temu, 29 kwietnia 1968 roku

na Broadwayu w Nowym Jorku odbyła się premiera musicalu Hair

 

Aquarius (Let the Sunshine in)

Hair (pełny tytuł Hair: The American Tribal Love-Rock Musical) to amerykański musical rockowy. Autorami libretta są James Rado i Gerome Ragni, muzyki Galt MacDermot. Musical osadzony jest w realiach lat sześćdziesiątych XX wieku i opisuje losy nowojorskiej komuny hippisów kontestujących wojnę wietnamską. Dzieło uznawane za pierwszy w historii musical rockowy, wzbudzało kontrowersje tematyką i formą (wolna miłość, rewolucja seksualna, narkotyki, nagość na scenie). Kilka utworów stało się hymnem pokoleniowym.

Prapremiera miała miejsce w październiku 1967 r. w off-off-broadwayowskim teatrze Public Theater, a w kwietniu 1968 spektakl został przeniesiony na Broadway, gdzie odbyło się 1750 spektakli. Wielokrotnie wystawiany na całym świecie, sprzedaż soundtracku pierwszego broadwayowskiego wykonania przekroczyła 3 miliony sprzedanych egzemplarzy.

Hair został wymyślony przez dwóch aktorów: Jamesa Rado i Gerome’a Ragni, którzy spotkali się w 1964 roku i zaczęli wspólnie tworzyć tekst. Główne postaci nosiły rysy autobiograficzne – flegmatyczny Claude był alter ego Rado, odpowiednikiem Ragni był ekstrawertyczny Berger. Inspirację do libretta były postaci spotykane na ulicach, znajomi – twórcy obracali się w środowisku ludzi unikających poboru do wojska, znali wielu wydalonych ze szkoły średniej za długość włosów.

Rado i Ragni pochodzili z różnych środowisk artystycznych. Rado w college’u pisał muzyczne rewie inspirowany klasycznymi broadwayowskim dziełami, potem poszedł na studia aktorskie u Lee Strasberga. Ragni był natomiast aktywnym członkiem off-off-broadwayowskiego eksperymentalnego The Open Theatre. Podczas pisania Hair Ragni grał w sztuce Viet Rock, opowieści o młodych mężczyznach wmieszanych w wojnę w Wietnamie i koncepcja improwizowanych dialogów tego eksperymentalnego przedstawienia została później wykorzystana w Hair.

 

Hair – Hair Song (first and original from 1968) – Zen

 

Rado i Ragni przedstawili swój projekt producentowi Ericowi Blau, który przez wspólnego znajomego skontaktował ich z kanadyjskim kompozytorem Galtem MacDermotem – twórcą już utytułowanym, wyraźnie kontrastującym osobowością z przyszłymi współpracownikami. Mimo to zdecydował się skomponować muzykę do rock and rollowego przedstawienia. Komponował mając dostarczane gotowe teksty libretta. Pierwsza, wstępna wersja musicalu powstała w 3 tygodnie.

Twórcy przedstawili musical kilku producentom z Broadwayu spotykając się z odmowami. W końcu producent Joe Papp zdecydował o wystawieniu Hair w nieukończonym jeszcze off-off-broadwayowskim Public Theater. Produkcja nie przebiegała gładko, dobór aktorów i nowoczesny materiał był niezrozumiały dla wielu pracowników. Dyrektor artystyczny, Gerald Freedman wycofał się we frustracji w ostatnim tygodniu i wrócił na prośbę producenta po katastrofalnej próbie kostiumowej.

Produkcja uzyskała dość chłodne recenzje, niemniej cieszyła się powodzeniem u publiczności.

Producent i biznesmen Michael Butler po kilkukrotnym obejrzeniu spektaklu wspomógł Joe Pappa, aby można było kontynuować przedstawienie w nowym miejscu.

Do premiery na Broadwayu zatrudniono reżysera Toma O’Horgana, mającego reputację reżysera eksperymentalnego. Podczas prób wykorzystywał techniki zabawy i improwizacji, wiele z nich zostało włączone do scenariusza. Reżyser i nowa choreograf Julie Arenal skłonili aktorów do spontaniczności wprowadzając ekspansywny styl inscenizacji, nigdy wcześniej nie widziany na Broadwayu.

Z produkcji na Broadwayu wycofał się natomiast producent Papp. Początkowo wydawało się, że Butler nie będzie w stanie znaleźć właściciela teatru chcącego wystawić kontrowersyjny tekst. Butler wykorzystując powiązania polityczne i rodzinne namówił jednak właściciela Biltmore Theatre, Davida Cogana do udostępnienia desek.

Spektakl miał premierę na Broadwayu w dniu 29 kwietnia 1968 roku. Premierową obsadę stanowili:

  • James Rado (autor libretta) jako Claude,
  • Gerome Ragni (autor libretta) jako Berger,
  • Lynn Kellogg jako Sheila,
  • Steve Curry jako Woof,
  • Lamont Washington jako Hud,
  • Sally Eaton (powtarzająca rolę z prapremiery) jako Jeanie,
  • Shelley Plimpton (powtarzająca rolę z prapremiery) jako Crissy,

W obsadzie pojawili się również m.in. Diane Keaton, Ben Vereen, w późniejszych miesiącach m.in. Keith Carradine, Barry McGuire, Meat Loaf.

 

HAIR – „Let the Sun Shine In”

 

Musical przedstawia filozofię hippisów z lat 1960, którzy protestowali przeciwko Złu w Ameryce: rasizmowi, zniszczeniu środowiska, ubóstwu, seksizmowi, przemocy w domu, wojnie w Wietnamie, korupcji w polityce. Wbrew poglądowej opinii, hippisi czuli szacunek dla Ameryki wierząc, że są prawdziwymi patriotami, jedynymi, którzy autentycznie chcą uratować kraj i uczynić go lepszym. Długie włosy nie były tylko symbolem buntu, ale także nowych możliwości, odrzucenia dyskryminacji i schematycznych wzorców płciowych – równość między mężczyznami i kobietami. W stroju dżinsy, koszule robocze były odrzuceniem materializmu. Odzież z innych kultur, zwłaszcza Trzeciego Świata, Indian, reprezentowała ich świadomość globalnej społeczności i odrzucenie amerykańskiego imperializmu i egoizmu. Proste bawełniane stroje oraz inne naturalne tkaniny były odrzuceniem syntetyków, ekologicznym powrotem do naturalnych rzeczy. Niektórzy hippisi nosili stare mundury z II wojny światowej dokooptowując symbole wojny do filozofii niestosowania przemocy.

Po raz pierwszy od kilkudziesięciu lat (po Porgy and Bess z 1935) musical broadwayowski poruszył problem integracji rasowej. Jedna trzecia postaci była Afroamerykanami, przy czym czarnoskórzy członkowie plemienia są równi pozostałym nie odgrywając tradycyjnych w branży rozrywkowej ról czarnoskórych – niewolników lub służących. Spektakl był ogromną szansą dla czarnoskórych aktorów w historii show-businessu w USA.

 

The Cowsills Hair 1969 IN COLOR !!

 

w 1979 roku zrealizowano wersję filmową musicalu, ze scenariuszem Michaela Wellera i wyreżyserowaną przez czechosłowackiego emigranta Miloša Formana.

W rolach głównych wystąpili:

  • John Savage jako Claude,
  • Treat Williams jako Berger,
  • Beverly D’Angelo jako Sheila,
  • Don Dacus jako Woof
  • Dorsey Wright jako Hud,
  • Annie Golden jako Jeanie

Twórcy Rado i Ragni nie byli zadowoleni z filmu, uważając że Forman przedstawił hipisów jako ekscentryków bez odwołania do ruchu pokojowego i nie uchwycił esencji oryginalnej produkcji scenicznej. Film otrzymał jednak ogólnie bardzo pochlebne recenzje.

A oto fragment filmu:

 

Hair – Aquarius

***

29 kwietnia 1907 w Ajaccio na Korsyce, urodził się

Tino Rossi – francuski piosenkarz pochodzenia włoskiego

Tino Rossi, właściwie Constantino Rossi  światową karierę rozpoczął w 1934 od występów w Casino de Paris. Wykonywał głównie sentymentalne piosenki włoskie i francuskie. Grywał też w filmach. W 1959 gościł w Polsce.

Najpopularniejsze nagrania: „La Cucaracha”, „Mama”, „Amapola”, „Angelina”, „Tango Italiano”.

Tino Rossi zmarł 26 września 1983 w Paryżu.

 

Tino Rossi – AMAPOLA

 

***

Urodziła się 29 kwietnia 1947 w Warszawie. Dziś świętuje 72. urodziny

Stanisława Celińska – polska aktorka, piosenkarka

Właściwie Stanisława Maria Celińska-Mrowiec – jest obecna na scenie od 51 lat.

Udowodniła, że karierę wokalną można rozpocząć w każdym wieku. Przynosi nadzieje i wsparcie wszystkim osobom dotkniętym nałogiem alkoholowym oraz ich bliskim. Trudno znaleźć Polaka, który nie wiedziałby, kim jest Stanisława Celińska.

Zadebiutowała w teatrze w 1968 roku. Rok później ukończyła Państwową Wyższą Szkołę Teatralną w Warszawie pod kierunkiem Ryszardy Hanin. Występowała w teatrach warszawskich: Współczesnym (1969–1974, 1981–1983, 2006–2011), Nowym (1983–1988), Dramatycznym (1989–1990), Studio (1995–2003) i Kwadrat, a także Teatrze Nowym w Poznaniu (1990–1991). Brała udział w programach muzycznych i spektaklach Studenckiego Teatru Satyryków. W latach 2011–2015 była aktorką Nowego Teatru w Warszawie, gdzie występowała w spektaklach Krzysztofa Warlikowskiego.

Wielokrotnie brała udział w Przeglądzie Piosenki Aktorskiej, a jej występy otrzymywały zawsze pozytywne recenzje krytyków, dzięki jej tubalnemu głosowi, osobowości i umiejętnościom interpretacyjnym. Do klasyki przeszedł jej krótki, ale bardzo efektowny występ z piosenką Uśmiechnij się! Jutro będzie lepiej! w 1994 roku.

W 2009 ukazał się jej singiel Atramentowa rumba w duecie Z Los Locos, natomiast w 2012 wydała wspólnie z pianistą Bartłomiejem Wąsikiem i Royal String Quartet płytę Nowa Warszawa. W maju 2015 premierę miał jej album Atramentowa… (status podwójnej platyny), a w październiku tegoż roku album Atramentowa… Suplement będący kontynuacją i dopełnieniem poprzedniego (status platyny) oraz Świątecznie...(status złotej płyty). Wszystkie trzy płyty Stanisławy Celińskiej znalazły się w pierwszej pięćdziesiątce najlepiej sprzedających się płyt w roku 2016. 25 maja 2018 odbyła się premiera kolejnej płyty zatytułowanej „Malinowa”, która w październiku tego samego roku zdobyła status złotej płyty.

W czerwcu 2018 artystka wystąpiła w koncercie Od Opola do Opola podczas LV Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej, na którym otrzymała Nagrodę TVP1. 10 listopada 2018 wystąpiła podczas Koncertu dla Niepodległej, gdzie wykonała utwory Warszawo ma oraz Modlitwa o pokój.

Jest dwukrotną laureatką Orła za najlepsze drugoplanowe role kobiece w filmach Pieniądze to nie wszystko (2001) i Joanna (2010).

Jej mężem był aktor Andrzej Mrowiec. Ma dwoje dzieci: córkę Aleksandrę i syna Mikołaja. Otwarcie mówi o swoim alkoholizmie i o tym, że udało się jej wyrwać z nałogu. Zaczęła pić, kiedy miała 36 lat a skończyła pięć lat później. Jednak część okresu dorastania Aleksandry i Mikołaja przypadł na czas, kiedy wciąż borykała się z problemami.

W lipcu 1988, w wieku 41 lat definitywnie zaprzestała używania alkoholu w jakiejkolwiek postaci. W abstynencji jest tak radykalna, że nawet nie używa perfum na bazie alkoholu.

 

Gdzie jesteś dziewczyno – Stanisława Celińska

 

***

Wędrując dzisiaj po internecie, trafiłam na taki oto interesujący filmik. Myślę, że dla znających się na rzeczy może być jeszcze bardziej interesujący  😉

 

Jeśli to nie zmusi was do uwierzenia, to już nic tego nie sprawi

 

Takich filmików w sieci pokazuje się coraz więcej. Zainteresowanych namawiam do poszukiwań.

 

 

 

 

Źródło:    https://pl.wikipedia.org;   https://pl.aleteia.org;

Dodaj komentarz