Wszystkim nam zdarza się przysnąć podczas podróży w autobusie czy pociągu lub w poczekalni do lekarza. Albo w kinie na nudnym filmie. Nie wspominając drzemek na plaży czy na ławce w parku (dzisiaj nie radzę, bo mróz straszny 🙂 za oknem). Albo podczas nieciekawego wykładu w auli uczelnianej, na posiedzeniu zarządu czy podczas obrad w europarlamencie.

Krótka drzemka w ciągu dnia to samo dobro. Mózg się regeneruje, myśl oczyszcza i czas szybciej upływa.
Nie wiadomo, kto i gdzie wpadł na pomysł, by powołać do życia święto czczące drzemkę w miejscu publicznym. Obchodzone jest ono jednak od kilku lat na całym świecie.

Jak je obchodzić? Oczywiście drzemiąc. Nie musimy się przy tym bać policji – w świetle obowiązujących w Polsce przepisów spanie w miejscu publicznym wykroczeniem nie jest.

Nazwa dinozaury oznacza „straszne jaszczurki”, dlatego też może wprowadzać w błąd – dinozaury nie były jaszczurkami, ani nie były z nimi blisko spokrewnione. Reprezentują natomiast oddzielną grupę „gadów” – oprócz ptaków, ich najbliższymi współczesnymi krewniakami są krokodyle. Jak wiele wymarłych form, nie wykazują one cech „gadzich”, jak zmiennocieplność czy poruszanie się na kończynach odwiedzionych na boki. Co więcej, wiele grup prehistorycznych zwierząt, takich jak mozazaury, ichtiozaury, pterozaury, plezjozaury, a nawet Dimetrodon, popularnie uznawanych za dinozaury, gadami w rzeczywistości nie są.

Przez pierwszą połowę XX wieku, zanim uznano ptaki za dinozaury, większość społeczności naukowej uznawała dinozaury za powolne i zmiennocieplne. Zmiana nastąpiła w latach 60. (odrodzenie dinozaurów). Stwierdzono, że wszystkie dinozaury prowadziły aktywny tryb życia i cechowały się szybkim metabolizmem, wykazywały też liczne adaptacje umożliwiające interakcje społeczne.

Odkąd naukowcy zaczęli badać i opisywać pierwsze skamieliny nieptasich dinozaurów w pierwszej połowie XIX wieku, zmontowane szkielety nieptasich dinozaurów stały się głównymi atrakcjami muzeów wielu krajów, a dinozaury stały się częścią kultury. Wielkie rozmiary niektórych grup, jak również niekiedy przerażająca i fantastyczna natura, zapewniły tym stworzeniom regularną obecność w bestsellerach książkowych i filmowych, jak Zaginiony świat Arthura Conan Doyle’a czy Park Jurajski Michaela Crichtona. Trwały entuzjazm opinii publicznej dla tych zwierząt doprowadził do znacznego wsparcia finansowego dla poświęconej im dziedziny nauki.

A media ciągle donoszą o nowych odkryciach…