Środa, 15 maja – Święto Polskiej Muzyki i Plastyki, Dzień Niezapominajki, Międzynarodowy Dzień Rodzin, Międzynarodowy Dzień Pończoch Nylonowych, Światowy Dzień Kangurowania, Patronalne Święto Rolników
Wydarzyło się:
(1905) Założono Las Vegas
(1951) W Pradze otwarto pierwszą na świecie izbę wytrzeźwień
(1990) Portret doktora Gacheta Vincenta van Gogha został sprzedany za 82,5 mln dolarów
Urodzili się:
(1953) Mike Oldfield – brytyjski muzyk, multiinstrumentalista i kompozytor
Dzisiejszy dzień obfituje w bardzo ciekawe święta nietypowe. Są nimi:
Święto Polskiej Muzyki i Plastyki
Dzień Niezapominajki
Międzynarodowy Dzień Rodzin
Międzynarodowy Dzień Pończoch Nylonowych
Światowy Dzień Kangurowania
Patronalne Święto Rolników
O wszystkich nich pisałam w zeszłym roku (TUTAJ) .
Oprócz świąt nietypowych, mamy jeszcze kilka ciekawych wydarzeń.
***
15 maja 1905 w amerykańskim stanie Nevada, w hrabstwie Clark
założono Las Vegas
Las Vegas, to najbardziej zaludnione miasto na świecie kojarzone jest przede wszystkim z grami hazardowymi, zakupami oraz wyszukanymi restauracjami i luksusowymi hotelami. Las Vegas, które samo siebie określa mianem Światowej Stolicy Rozrywki, słynie z ogromnych kasyn i powiązanych z nimi atrakcji. Tolerancja dla różnych form rozrywki dla pełnoletnich przypisała Las Vegas tytuł Miasta grzechu.
Założone w 1905 roku, Las Vegas oficjalnie nabyło prawa miejskie w 1911 roku. Pod koniec XX wieku, Las Vegas było najgęściej zaludnionym amerykańskim miastem powstałym w tymże stuleciu.
Nazwy Las Vegas bardzo często używa się również w szerszym zakresie, obejmującym nie posiadające praw miejskich obszary hrabstwa Clark otaczające miasto, a w szczególności Las Vegas Strip. Odcinek Las Vegas Boulevard o długości 6,8 kilometra, znany jako the Strip, obejmuje głównie jednostki osadnicze w postaci m.in.: Paradise, Winchester oraz Enterprise.
Pierwszym odnotowanym przybyszem z Europy w Las Vegas Valley był Raphael Rivera w 1829 roku. Nazwa Las Vegas została wymyślona przez hiszpańskiego badacza i handlarza, Antonio Armijo, który podróżował z Teksasu na północno-zachodnie tereny Stanów Zjednoczonych, zgodnie ze szlakiem Old Spanish Trail. Przemierzając trasę, natrafił na obszar dzisiejszego Las Vegas, w którym pustynny krajobraz wyparty został przez artezyjskie studnie i rozległe tereny strumieni oraz zielonych łąk (vegas w języku hiszpańskim); stąd wzięła się nazwa miasta.
3 maja 1844 roku do Las Vegas Valley, pozostającego częścią Meksyku, dotarł John C. Frémont. Stał on na czele grupy naukowców, wojskowych oraz obserwatorów Korpusu Inżynieryjnego Armii Stanów Zjednoczonych. 10 maja 1855 roku, po aneksji ziem meksykańskich przez Stany Zjednoczone, Brigham Young oddelegował 30 misjonarzy Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich, prowadzonych przez Williama Bringhursta, na te tereny, by nawracać Pajutów na mormonizm.
Pajutowie – pierwotni mieszkańcy terenów obecnego Las Vegas
W pobliżu obecnego centrum miasta wybudowano fort, który służył jako przystanek dla podróżujących wzdłuż szlaku, zwanego „Korytarzem Mormońskim” pomiędzy Salt Lake City, a San Bernardino. Mormoni opuścili Las Vegas w 1857 roku z powodu wybuchu wojny w Utah. Las Vegas zostało założone jako miasto kolejowe 15 maja 1905 roku, kiedy to 45 hektarów ziemi, należącej dotychczas do korporacji San Pedro, Los Angeles and Salt Lake Railroad zostało wystawionych na aukcję. Las Vegas było częścią hrabstwa Lincoln, aż do 1908 roku, gdy weszło w skład nowo utworzonego hrabstwa Clark. W 1910 roku, w Las Vegas wybudowany został kościół katolicki pod wezwaniem św. Joanny D’Arc. 16 marca 1911 roku Las Vegas zyskało status miasta wydzielonego; jego pierwszym burmistrzem był Peter Buol.
Las Vegas było początkowo przystankiem dla podróżujących na zachód, dlatego też na początku XX wieku stało się popularnym miastem kolejowym. Było jednocześnie postojowym punktem dla okolicznych kopalń, a zwłaszcza tych wokół miasta Bullfrog, które dostarczały towary do reszty kraju. Wraz z rozprzestrzenianiem się kolei, Las Vegas traciło na ważności, jednak sąsiedztwo zapory Hoovera spowodowało, że w latach 30. zwiększyła się liczba mieszkańców miasta, a także liczba turystów je odwiedzających. Budowie zapory, położonej w odległości 48 kilometrów na południowy wschód od miasta, towarzyszyło formowanie Mead – największego sztucznego jeziora w Stanach Zjednoczonych. Legalizacja hazardu w 1931 roku doprowadziła do budowy kompleksów rozrywkowych w postaci kasyn/hotelów, z których słynie Las Vegas. Największy rozwój w tym aspekcie miał miejsce w latach 40. i związany był z napływem do miasta naukowców z Manhattan Project – projektu naukowo-badawczego, zmierzającego do konstrukcji i produkcji bomby atomowej.
Pod koniec lat 40., aż do lat 60., Las Vegas stało się „kopalnią złota” dla organizacji przestępczych. Większość oryginalnych, ogromnych kasyn została wybudowana lub była zarządzana przez członków klanów mafijnych, a w tym między innymi przez Benjamina „Bugsy’ego” Siegela oraz Meyera Lansky’ego. Szybki rozwój Las Vegas w latach 50. wiązał się również z faktem, że dotychczasowe stolice hazardu, a w tym Galveston i Hot Springs, stopniowo zaostrzały przepisy, aż w końcu wprowadziły całkowite zakazy hazardu. W latach 60., głównie za sprawą działalności Howarda Hughesa, Las Vegas zaczęło odchodzić od korzeni „Dzikiego Zachodu”, transformując w kosmopolityczne miasto. W 1989 roku, wraz z otwarciem The Mirage, doszło do przełomu w historii nowoczesnego Las Vegas. Obiekt, zawierający pozłacane okna, wyznaczył nowe standardy luksusu i zapoczątkował erę megakompleksów. Jego właściciel, inwestor Steve Wynn, uważany jest za „ojca współczesnego Las Vegas”.
Las Vegas Spacer po mieście, atrakcje hotele.
***
15 maja 1951 roku
w Pradze otwarto pierwszą na świecie izbę wytrzeźwień
Dokładnie 15 maja 1951 roku w Pradze przy ulicy „U Apolinarza” powstała pierwsza na świecie izba wytrzeźwień. Jednak już wtedy miejsce to było znane Czechom. To właśnie tu, trzy lata wcześniej, a więc w 1948 roku, powstało centrum leczenia uzależnienia alkoholowego. I jak w 2011 roku na antenie Czeskiego Radia wspominał założyciel izby – Jaroslav Skala – to właśnie wyleczeni alkoholicy podsunęli mu pomysł takiego miejsca, zwracając uwagę, że wprawdzie oni już mają ten problem za sobą, ale ciągle jest jeszcze wiele innych osób, które nie mogą sobie z tym poradzić.
Jako największe zagrożenie alkoholizmu wskazywali nie odpowiedzialność za czyny, ale to, że pijany osobnik mógł sam sobie zrobić krzywdę, bądź zostać pobity – na przykład przez policjantów. Dlatego proponowali stworzenie jakiegoś bezpiecznego miejsca izolacji, aby osoby pijane nie były wystawione na jeszcze większe zagrożenie niż to, które przynosił sam alkohol.
Przez lata czeskie „zachytki” były więc raczej miejscem początku odwyku niż zwykłym hotelem dla osób pod wpływem. Obecnie „na izbę” rocznie trafiają średnio 23 tysiące Czechów.
***
15 maja 1990 roku
Portret doktora Gacheta Vincenta van Gogha został sprzedany za 82,5 mln dolarów
Portret doktora Gacheta to obraz Vincenta van Gogha namalowany w 2 wersjach w czerwcu 1890 podczas pobytu artysty w miejscowości Auvers-sur-Oise.
Do zawarcia znajomości doktora Gacheta z van Goghiem doszło na jesieni 1888, gdy ten dowiedział się, że Theo van Gogh poszukuje pod Paryżem lekarza i odpowiedniego mieszkania dla brata Vincenta, który przebywał w szpitalu w Saint-Remy po ataku szału, jaki miał w Arles (odciął sobie wówczas ucho). Van Gogh przyjechał do Auvers 20 maja 1890 i nawiązał kontakt z lekarzem. Doktor Gachet był specjalistą chorób serca i sprawował nie tylko opiekę medyczną nad van Goghiem, gdy ten przebywał w Auvers-sur-Oise, ale został również jego bliskim przyjacielem.
Portret doktora Gacheta (wersja I), Portret doktora Gacheta (wersja II)
Obraz nabył w latach 1890-1891 brat Vincenta – Theo van Gogh. Po jego śmierci 25 stycznia 1891 do 1897 obraz nadal znajdował się w rodzinie. W 1897 wdowa po Theo van Goghu, Johanna van Gogh Bonger sprzedała obraz za 300 franków prywatnemu kolekcjonerowi w Kopenhadze. W 1904 obraz znalazł się w posiadaniu niemieckiego marszanda Paula Cassirera. W 1911 obraz zakupiła miejska galeria Städel z Frankfurtu nad Menem. Znajdował się on w jej zbiorach do 1933, kiedy został ukryty w obawie przed nazistami. W 1937 Ministerstwo Propagandy Rzeszy odkryło obraz i w ramach walki ze sztuką zdegenerowaną skonfiskowało go i pospiesznie sprzedało pewnemu marszandowi w Amsterdamie. Ten z kolei sprzedał obraz kolekcjonerowi Siegfriedowi Kramarsky’emu, który zabrał dzieło ze sobą do Nowego Jorku. Tam było ono często wypożyczane Nowojorskiemu Muzeum Metropolitalnemu.
15 maja 1990 rodzina Kramarsky’ego wystawiła obraz na sprzedaż w nowojorskim oddziale domu aukcyjnego Christie’s. Tam zainteresował się nim japoński kolekcjoner Ryoei Saito i zakupił go płacąc 82,5 mln dolarów (wliczając prowizję), co było wówczas światowym rekordem w handlu dziełami sztuki.
Obraz w przeliczeniu na wartość dolara z 2008 byłby wart ponad 136 mln dolarów i stał się najdroższym wówczas obrazem świata.
Saito wkrótce wywołał skandal ogłaszając, iż chciałby, aby po jego śmierci obraz spalono. Zmarł on w 1996 i od tamtej chwili dalsze losy obrazu nie są znane.
W 2007 pojawiły się doniesienia, iż obraz został sprzedany 10 lat wcześniej inwestorowi austriackiego pochodzenia Wolfgangowi Flöttlowi. Ten z kolei miał dzieło odsprzedać pewnemu anonimowemu nabywcy.
Jeśli chodzi o Portret doktora Gacheta (wersja II), to istnieje podejrzenie, że nie jest on autorstwa van Gogha ale wyszedł spod pędzla dr. Gacheta.
Gachet sam był malarzem – malował kopie obrazów impresjonistów, m.in. Cézanne’a, Renoira, Moneta i właśnie van Gogha, dlatego podejrzenie to ma rację bytu.
Do rozstrzygnięcia tych wątpliwości brakuje analizy radiograficznej dwóch portretów dr. Gacheta namalowanych przez van Gogha. Pierwsza wersja, zwana „portretem z książkami”, nie budzi zastrzeżeń specjalistów. Wątpliwości powstają wobec wersji drugiej, na której dr Gachet trzyma w ręku naparstnicę. Zdaniem najwybitniejszego specjalisty od van Gogha, Jana Hulskera, jakość „portretu z naparstnicą” jest gorsza niż pierwszej. W dodatku o ile sam van Gogh w swej korespondencji wiele razy wspomina o „portrecie z książkami”, to nie czyni najmniejszej wzmianki o wersji „z naparstnicą”. Rozstrzygnięcie sporu jest na razie niemożliwe, ponieważ pierwsza wersja obrazu zniknęła w tajemniczych okolicznościach po śmierci będącego w jej posiadaniu japońskiego kolekcjonera Ryoei Saito.
***
15 maja 1953 w Western Elms Avenue w Reading (południowa Anglia) , urodził się
1953 Mike Oldfield – brytyjski muzyk, multiinstrumentalista i kompozytor
Mike Oldfield, właściwie Michael Gordon Oldfield w swojej twórczości łączy rock progresywny z muzyką folkową, klasyczną, elektroniczną i new-age. Jest multiinstrumentalistą, który stał się sławny dzięki swoim solowym, instrumentalnym albumom.
Oldfield jest bratem multiinstrumentalistki Sally Oldfield i kompozytora Terriego Oldfielda. Ma siedmioro dzieci: Molly, Dougala i Luke’a z Sally Cooper; Greta i Noah z Anitą Hegerland; Jake’a oraz Eugene z Fanny Vandekerckhove.
Jego ojciec Raymond Oldfield był lekarzem rodzinnym, a matka Maureen Liston – irlandzką pielęgniarką. Starsze rodzeństwo – siostra Sally i brat Terry, również związali się z branżą muzyczną i nawet pojawili się na kilku albumach artysty. Oldfield miał też młodszego brata Davida, który miał zespół Downa i umarł w wieku niemowlęcym. Mając lat trzynaście przeprowadził się z rodziną do Harold Wood w Essex.
Oldfield samodzielnie nauczył się gry na gitarze i już jako nastolatek zaczął grywać w lokalnych klubach folkowych w Reading. W tym też czasie zaczął tworzyć swoje pierwsze kompozycje. W 1967 r. Oldfield wraz z siostrą Sally założyli wspólnie folkowy zespół The Sallyangie.
Kiedy stali się rozpoznawalni w lokalnym środowisku, podpisali kontrakt z wytwórnią Transatlantic Records. Ich pierwszy i jedyny album ukazał się w 1968 r. i nosił tytuł Children of the Sun. Po rozpadzie The Sallyangie, Mike dołączył do brata Terryego i tak powstał rockowy zespół Barefoot.
Jako 16-latek został basistą w zespole Soft Machine Kevina Ayersa, gdzie następnie grał na gitarze prowadzącej. Wspólnie z Soft Machine nagrał w 1971 roku album „Shooting at the Moon”. Wtedy też zaprzyjaźnił się z klawiszowcem grupy, Davidem Bedfordem, kompozytorem i pianistą, który wprowadził Mike’a w tajniki muzyki symfonicznej.W roku 1970 nagrał dwuczęściową kompozycję, w której zawarł najlepsze ze swych pomysłów muzycznych, grając samodzielnie na kilkunastu różnych instrumentach. Nie potrafił zainteresować swym projektem żadnej wytwórni, dopóki nie trafił do studia Richarda Bransona i Toma Newmana. Branson podjął się wydania płyty jako pierwszego tytułu swojej nowej wytwórni – Virgin. Album „Tubular Bells” ukazał się w maju 1973 roku, a sukces który odniósł okazał się jednym z największych w historii muzyki. Jednocześnie, dzięki tej płycie, stworzył rynek dla stylu nazwanego później New Age. W 1974 roku Oldfield otrzymał nagrodę Grammy za Najlepszy Utwór Instrumentalny.
Uciekając przed rozgłosem artysta przeprowadził się na prowincję, gdzie komponował starannie realizowane suity instrumentalno-wokalne, nagrywając albumy „Hergest Ridge” (1974), „Ommadawn” (1975) oraz „Incantations” (1978). Inspiracje czerpał z muzyki folkowej Wysp Brytyjskich, muzyki afrykańskiej i muzyki dawnej.
W początkach lat 80. Oldfiled porzucił swoje epickie opowieści muzyczne na rzecz lżejszego brzmienia i krótkich przebojowych piosenek. Kolejne krążki „Crises” (1983), „Discovery” (1984) i „Islands” (1987) były ukłonem artysty w kierunku popu. Zdarzało się, że Oldfield brał na siebie rolę wokalisty, najczęściej jednak zapraszał do studia gości, między innymi nagrywał wspólnie z Maggie Reilly, Barry Palmerem, Maxem Baconem, Jonem Andersonem, Bonnie Tyler czy Rogerem Chapmanem.
Nagrywając w roku 1990 płytę „Amarok” Oldfield powrócił do tworzenia suit. W 1993 roku, w 20. rocznicę debiutu, zaprezentował album „Tubular Bells 2”, dzieło oparte na pomyśle z pierwszej płyty, lecz zrealizowane w dojrzalszy sposób oraz z zastosowaniem nowoczesnych technik nagraniowych. Wydanie albumu poprzedzał koncert premierowy zorganizowany na dziedzińcu edynburskiego zamku. Płyta została przyjęta z entuzjazmem zarówno przez fanów, jak i przez krytyków muzycznych.
Trzy kolejne płyty Mike nagrał w swym domu na Ibizie. „The Song Of Distant Earth” z 1996 roku była cyklem utworów opowiadających o przestrzeni kosmicznej. „Voyager” z tego samego roku, zawierała muzykę inspirowaną folkiem brytyjskim. Na wydanym 2 lata później albumie „Tubular Bells 3” znalazł się nowy materiał luźno związany z kilkoma pomysłami muzycznymi zaczerpniętymi z wcześniejszych dokonań. Fani Oldfielda byli zachwyceni pomimo, iż krytyka przyjęła album niezbyt życzliwie. W latach 1999-2002 Mike wydał jeszcze trzy płyty: „Guitars”, „The Millennium Bell” i „Tres Lunas”.
W 2003 roku, w 30. rocznicę premiery „Tubular Bells” ukazał się ten właśnie album, choć nie jest to wznowienie oryginału. Oldfield, wykorzystując najnowsze osiągnięcia technologiczne, ponownie nagrał dzieło swego życia. Podobnie jak w oryginalnej wersji, zagrał na wszystkich instrumentach i wyprodukował album. Partie wokalne nagrała Sally Oldfield, a w roli mistrza ceremonii występuje słynny angielski komik John Cleese. Album zawiera dodatkowo płytę DVD, na której znajdują się trzy utwory: „Introduction”, „Fast Guitars” oraz „Basses”. Dołączony został również nowy teledysk do utworu „Introduction”.
Dwa lata później, we wrześniu 2005 roku, artysta zaprezentował podwójny album, zatytułowany „Light & Shade”. Pierwsza płyta zawiera muzykę stonowaną, utrzymaną w klimacie ambient, nawiązującą do muzyki etnicznej czy nawet klasyki. Na drugiej znajdują się utwory bardziej dynamiczne, przebojowe, chociaż wciąż pełne specyficznej aury, jaka zawsze kojarzy się z tym muzykiem. Poszczególne kompozycje zainspirowały najbliższe postaci i wydarzenia z życia Mike’a Oldfielda, miejsca, w których mieszkał czy nawet współtworzone przez niego gry komputerowe.
W 2007 roku Oldfield doszedł do wniosku, że jeszcze nigdy nie skomponował od początku do końca klasycznej suity. Podjął decyzję by stworzyć autorski album z muzyką poważną. W 2008 roku nakładem Mercury Records wydana została płyta Music of the Spheres, typowe dzieło muzyki poważnej, lekko nawiązujące do debiutanckiej płyty. Album zyskał przychylność słuchaczy, osiągając pierwsze miejsce w brytyjskim zestawianiu płyt z muzyką poważną oraz miejsca w pierwszej dwudziestce większości krajów europejskich.
Przez długi czas nie były znane dalsze plany Oldfielda. Wytwórnia Mercury starała się jak najlepiej wykorzystać kontrakt z muzykiem, wydając reedycje starszych albumów w najrozmaitszych formatach (jak choćby płyty winylowe). W 2014 roku ukazał się nowy album Man on the Rocks. W 2017 roku wydano kolejny album Oldfielda zatytułowany Return to Ommadawn.
Mike Oldfield – Wonderful Land
Abstrahując od moich sympatii – polecam do zastanowienia:
(TUTAJ) , (TUTAJ) , i jeszcze (TUTAJ) .
Źródło: https://pl.wikipedia.org; https://www.rmf.fm; http://www.mikeoldfield.org; https://podroze.onet.pl; tytułowy cytat – Elvis Presley „Viva Las Vegas”