Czwartek, 11 lipca –  Światowy Dzień Ludności

Wydarzyło się:

(1893)  Japończyk Kōkichi Mikimoto uzyskał pierwszą perłę hodowlaną

Urodzili się:

(1914)  Anibal Carmelo Troilo – argentyński kompozytor i muzyk tanga

(1934)  Giorgio Armani – włoski projektant mody

(1954)   Ilona Łepkowska – polska scenarzystka filmowa i serialowa, pisarka

Dzisiaj obchodzimy

Światowy Dzień Ludności

o którym  możecie przeczytać  (TUTAJ) .

***

11 lipca 1893 roku

Japończyk Kōkichi Mikimoto uzyskał pierwszą perłę hodowlaną

Perły hodowane to perły powstałe w wyniku zamierzonej ingerencji człowieka we wnętrze mięczaków perłorodnych. Stymulacja mięczaka do produkcji perły polega na wprowadzeniu do wnętrza jego ciała pobranej od innego osobnika tkanki nabłonka płaszcza, mającej zdolność do produkcji masy perłowej.

W przypadku hodowli pereł jądrowych dodatkowo wprowadzane jest sztuczne jądro, które będzie stanowiło wzorzec kształtu perły i skróci cykl hodowli perły.

W polskiej terminologii jubilerskiej i naukowej stosuje się nazwę „perły hodowane”, choć spotyka się też wersję „perły hodowlane”.

Cztery podstawowe gatunki pereł hodowanych to:

• perły słodkowodne o jasnych barwach (przede wszystkim białe, kremowe i w kolorach pastelowych), zazwyczaj o słabym połysku, rzadko kuliste. Obecnie hodowane przede wszystkim w Chinach. Są tanie w hodowli, zazwyczaj wykorzystywane do produkcji popularnej biżuterii.
• perły słonowodne Akoya to perły jądrowe, o kulistym kształcie, jasnych barwach (biała, srebrnoszara, słomkowozłota) i wysokim połysku. Osiągają rozmiary od 3 do 10,5 mm. Hodowane przede wszystkim w Japonii, na mniejszą skalę również w Chinach i Wietnamie. Z uwagi na wysoki połysk przez znawców uważane są za najpiękniejsze perły.
• perły słonowodne Tahiti – perły jądrowe, o naturalnie ciemnych barwach, nazywane perłami „czarnymi”, choć w ich przypadku idealnie czarna barwa uznawana jest za mało atrakcyjną. Osiągają rozmiary od 8 do 18 mm, niezmiernie rzadko zdarzają się perły powyżej 18 mm lub poniżej 8 mm. Hodowane w Polinezji Francuskiej.
• perły słonowodne South Sea – perły jądrowe o dwóch podstawowych odmianach – białej i złotej. Hodowane w Australii, Indonezji, Birmie i na Filipinach. Osiągają rozmiary od 9 do 20 mm. Perła South Sea nazywana jest czasem „Królową pereł”.

Rozpoczęcie hodowli pereł na początku XX wieku spowodowało zaprzestanie połowów pereł naturalnych i wyparło je z powszechnego obrotu handlowego.

Inicjatorem i jednym z głównych twórców hodowli pereł morskich był Kōkichi Mikimoto (858-1954), japoński naukowiec i hodowca. To właśnie on 126 lat temu, uzyskał pierwszą perłę hodowlaną.

Prowadził eksperymenty nad możliwością hodowli i inicjowania powstania pereł u małża Pinctada martensii. W 1889 r. w zatoce Ago i w 1890 r. w zatoce Toba założył dwie duże hodowle, z których pozyskiwał perły półkoliste. Od 1893 r. prowadził badania nad otrzymaniem pereł okrągłych w swojej nowej hodowli na wyspie Tatoku. W 1896 r. przyznano mu pierwszy patent na sposób hodowli pereł półkolistych, a w 1908 r. także na otrzymywanie pereł okrągłych.

Jego córka wyszła za mąż za innego badacza hodowlanych pereł, Tokichiego Nishikawę (1874–1909). Po tym fakcie firma Mikimoto zaczęła intensywnie się rozwijać. Istnieje do dzisiaj tworząc Mikimoto Jewelry MFG.CO.LTD

Pośmiertnie w 1954 r. otrzymał Order Świętego Skarbu (najwyższą klasę – Wielką Wstęgę).

Jak to jest zrobione: Perły hodowlane

***

11 lipca 1914 w urodził się w Calle Cabrera w Argentynie

Anibal Carmelo Troilo – argentyński kompozytor i muzyk tanga argentyńskiego, zwłaszcza bandoneonu

Ojciec nadał mu pseudonim Pichuco , imię którym nazwali go najlepsi przyjaciele. Pseudonim – neapolitańskie picciuso oznaczał „beksa”. Miał brata Marcosa i siostrę, Concepción, która zmarła w młodym wieku.

Od dzieciństwa Troilo słuchał bandoneonu w barach swojej dzielnicy. W wieku 10 lat przekonał matkę do kupienia mu pierwszego bandoneonu. Mama Felisa kupiła go za 140 pesos. Chciała spłacić instrument w 14 ratach po 10 pesos; ale po czwartej racie sprzedawca zniknął i nigdy nie domagał się reszty.

Z tym bandoneonem Troilo grał przez większość swojego życia.

Rok później, w 1925 roku (kiedy miał 11 lat) Pichuco wykonał swój pierwszy występ w barze przy Mercado de Abasto (centralnym rynku owoców i warzyw w Buenos Aires). Później założył orkiestrę damską. W wieku 14 lat utworzył już kwintet.

W grudniu 1930 r. został zatrudniony w słynnym sekstecie skrzypka Elvino Vardaro, pianisty Osvaldo Pugliese i Alfredo Gobbi (syna) (który był tylko drugim skrzypkiem grupy, ale później stał się sławny jako dyrygent orkiestry).  Ten sekstet nie nagrał żadnych nagrań.

Troilo przeszedł przez liczne orkiestry, m.in. Juan Pacho Maglio , Julio de Caro , Juan D’Arienzo , Angel D’Agostino i Juan Carlos Cobián .

Ze swoją orkiestrą (której członkowie bardzo się różnili) pracował prawie nieprzerwanie, zarówno w występach na żywo, jak i nagraniach, aż do śmierci, 1975 r.

Od 1953 r. do połowy lat 60. Troilo przez pewien czas prowadził równoległą działalność muzyczną w duecie z gitarzystą Roberto Grelą, który później stał się kwartetem Troilo-Grela. W 1968 roku, już zdystansowany od Greli, założył własny kwartet. Oprócz tego Troilo nagrał dwa utwory ( El motivo y Volver ) z duetem bandoneon z Ástorem Piazzollą .

W 1938 r. ożenił się z Greczynką Zitą (Ida Dudui Kalacci). Właściwie Pichuco zamieszkał z Zitą dopiero po śmierci matki.

Troilo w całej swojej karierze, skomponował wiele dobrych i szeroko rozpowszechnianych piosenek  zarówno instrumentalnych, jak i śpiewanych. Jego kompozycje cechuje względna harmoniczna prostota i bardzo piękne melodie, proste, ale nie oczywiste. Wśród tych instrumentalnych możemy wyróżnić milonga La trampera i tangos Milonguero triste , Responso i Contrabajeando (to drugie we współpracy z Piazzolla). Wśród śpiewanych, są:  Barrio de tango , Che bandoneón , Sur – wszystkie z tekstami Homero Manzi ; Disencounter , The Last Curse , Maria i The Last Bluff , z Cátulo Castillo ; Garúa  z wierszami Enrique Cadícamo ; Całe moje życie i Moje smutne tango z tekstami José María Contursi.

W 1953 roku Troilo utworzył duet z gitarzystą Roberto Grelą, aby zagrać w sztuce El patio de la morocha (bardziej jak sainete niż musical) autorstwa Cátulo Castillo , gdzie Troilo zagrał rolę bandoneonisty Eduardo Arolasa.

Różni historycy podejrzewają Troilo o uzależnienie od alkoholu i kokainy

Zmarł 18 maja 1975 r. we włoskim szpitalu z powodu udaru i kolejnych zatrzymań akcji serca. Jest pochowany w Rincón de los Notables na cmentarzu La Chacarita.

ANÍBAL TROILO QUEJAS DEL BANDONEÓN

***

11 lipca 1934 w Piacenzie, we Włoszech urodził się

Giorgio Armani – włoski projektant mody

Giorgio Armani to nie tylko projektant mody ale współzałożyciel przedsiębiorstwa Giorgio Armani S.p.A.

Miał być lekarzem, potem zrezygnował i zainteresował się fotografią. Później pracował w domu towarowym La Rinascente jako dekorator witryn. W latach 1961-1970 Armani pracował jako projektant w domu mody Nino Cerruti, by później zacząć pracować na własną rękę.

W 1974 roku, wspólnie ze swoim partnerem, Sergio Galeottim (który zmarł na AIDS w 1985 roku), założył przedsiębiorstwo pod firmą Giorgio Armani S.p.A. najpierw zajmujące się modą męską, a od 1975 również damską.

Stworzył także markę Emporio Armani. Sławę zyskał szyjąc dla wielu hollywoodzkich sław, w szczególności Richarda Gere w filmie Amerykański żigolak (American Gigolo) na początku lat 80. Armani produkuje także perfumy.

W 1996 Armani był jednym z kilku projektantów zamieszanych w aferę korupcyjną z udziałem polityków.

W 2001 udzielił wywiadu, w którym zapytany, co było jego największą porażką w życiu, odpowiedział, że „niemoc zatrzymania śmierci swojego partnera”.

W 2002 został honorowym ambasadorem UNHCR – urzędu Organizacji Narodów Zjednoczonych upoważniony do przewodzenia i koordynacji międzynarodowych działań mających na celu ochronę uchodźców.

Armani zajął się wystrojem najniższych pięter najwyższego budynku świata – Burdż Chalifa. Piętra te służą jako hotel.

Zaprojektował kilkanaście kreacji dla Lady Gagi.

Majątek projektanta szacuje się na 8,9 mld USD (2018)

https://youtu.be/MiIklG1G2wo

Acqua di Gioia Spot Full (Giorgio Armani) HD

***

11 lipca 1954 , w Warszawie przyszła a świat

Ilona Łepkowska – polska scenarzystka filmowa i serialowa, pisarka

Nazywana “królową polskich seriali” –  jest obecnie jedną z najpopularniejszych polskich scenarzystek.

W 1977 została absolwentką Wydziału Zarządzania Uniwersytetu Warszawskiego. W 1982 ukończyła Zaoczne Studium Scenariuszowe przy PWSFTViT w Łodzi.

Od 8 marca 2008 do końca kwietnia 2010 występowała w niektórych sobotnich wydaniach magazynu satyryczno-publicystycznego TVN24. Szkło kontaktowe.

Jest córką historyka Tadeusza Łepkowskiego.

W roku 1976 Ilona Łepkowska zagrała role epizodyczne w takich produkcjach filmowych jak “Barwy ochronne” w reż. Krzysztofa Zanussiego oraz “Człowiek z marmuru” (reżyseria: Andrzej Wajda), na tym kończąc jednak swoją przygodę z profesją aktorską.

Po studiach podjęła pracę dla Przedsiębiorstwa Transportu i Spedycji Przemysłu Mięsnego, wówczas to również zaczęła pisać scenariusze. Ale nie tylko, bo i wówczas przez trzy kolejne lata Łepkowska zajmowała się organizowaniem widowni i reklamą w teatrze, który wtedy prowadził Jan Machulski z małżonką.

Swój debiut jako tworząca scenariusze miała w związku z filmem pt. “Wakacje z Madonną” z roku 1983. Następnie podjęła współpracę przy serialu dla najmłodszych Ryszarda Zatorskiego “Kacperek” (rok 1985), a do spółki z Magdaleną Łazarkiewicz napisała też scenariusz do debiutu reżyserki, czyli do produkcji zatytułowanej “Przez dotyk”, która to zdobyła nie tylko nagrodę dziennikarzy na FPFF w Gdyni, lecz także prestiżową nagrodę Grand Prix na Femmes Film Festival w Creteil.

Polacy jednak oprócz  wielu poważnych produkcji kinowych pokochali Łepkowską za najpopularniejsze seriale w Polsce. Razem z Wojciechem Niżyńskim potrafiła stworzyć chociażby popularny “Klan”, później “Na dobre i na złe”, oraz “M jak miłość” i “Barwy szczęścia”. Przyniosło jej to w roku 2007 roku wręczenie nagrody Super Wiktora – za całokształt twórczych osiągnięć.

Jest związana z architektem i politykiem Czesławem Bieleckim. Nie mają ślubu, ale mówią o sobie „mąż”, „żona”. „Partner” brzmi dla nich biznesowo i homoseksualnie. „Konkubent” – też nie… „Narzeczony” w wieku 60 lat? Zresztą narzeczeństwo oznacza dążenie do ślubu. Gdyby weszła w życie ustawa o związkach partnerskich, pewnie zarejestrowali by swój. Za to na ślubie je nie zależy. W domu do stołu podaje raz ona, a raz „mąż”.

Ze swego pierwszego związku jaki miała z Andrzejem Wojnachem, Łepkowska ma córkę Weronikę Wojnach, która zawodowo podąża śladami rodziców. Z wykształcenia jest operatorką filmową. Ukończyła wydział operatorski PWSFTviT w Łodzi. Pracuje również jako reżyserka, realizatorka telewizyjna i fotografka.

Poza partnerem siłę daje pani Ilonie działalność charytatywna. Między innymi funduje stypendia w fundacji siostry Chmielewskiej i działa w fundacji opiekującej się dziećmi z warszawskiej Pragi.

Pierwsza praca Ilony Łepkowskiej? Przy mięsie!

Źródło:   https://pl.wikipedia.org;   https://es.wikipedia.org;    https://www.pomponik.pl;   https://zyciorysy.info;   https://www.fakt.pl;