Poniedziałek, 22 lipca – Dzień Aproksymacji Pi, Europejski Dzień wsparcia dla Ofiar Przestępstw z Nienawiści, Narodowe Święto Odrodzenia Polski, Święto Marii Magdaleny
Wydarzyło się:
(1952) Uchwalono Konstytucję PRL. Przyjęto m.in. nową nazwę państwa – Polska Rzeczpospolita Ludowa, zniesiono urząd prezydenta, który zastąpiono Radą Państwa
(1955) W Warszawie oddano do użytku Pałac Kultury i Nauki
(1834) Adam Mickiewicz poślubił w Paryżu Celinę Szymanowską
Urodzili się:
(1812) urodziła się Celina Mickiewiczowa – żona Adama
Dzisiaj mamy kilka świąt – dwa nietypowe:
Dzień Aproksymacji Pi
Europejski Dzień wsparcia dla Ofiar Przestępstw z Nienawiści
najważniejsze polskie święto państwowe w okresie Polski Ludowej:
Narodowe Święto Odrodzenia Polski
oraz święto kościelne:
Święto Marii Magdaleny
O nich wszystkich pisałam (TUTAJ) .
Moi rodzice urodzili się w Rzeczpospolitej Polskiej i lata ich młodości przypadły w tym właśnie kraju. Mimo, że udało się im nie opuścić ojczyzny – ja urodziłam się w Polsce Ludowej. Gdy przyszłam na świat, socjalizm panował już 5 lat.
22 lipca 1952
uchwalono Konstytucję PRL. Przyjęto m.in. nową nazwę państwa – Polska Rzeczpospolita Ludowa (PRL), zniesiono urząd prezydenta, który zastąpiono Radą Państwa.
Konstytucja Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (konstytucja stalinowska, konstytucja lipcowa) opracowana była w pierwotnej postaci według wzoru stalinowskiej konstytucji ZSRR z 1936 i była głównie aktem deklaratywno-propagandowym. Nie regulowała działania głównego ośrodka władzy politycznej, czyli PZPR. W praktyce konstytucja miała mniejsze znaczenie niż statut PZPR, który wprost odwoływał się do idei komunistycznej.
Polska Rzeczpospolita Ludowa (PRL) to była oficjalna nazwa państwa polskiego w latach 1952–1989. W latach 1944–1952 funkcjonowało jako Rzeczpospolita Polska. W okresie 1944–1989, propagandowo, potocznie i niekiedy w oficjalnych aktach władz nazywane było Polską Ludową. W latach 1944–1989 Polska była państwem niesuwerennym, pozostającym pod dominacją ZSRR. Rządy sprawowała komunistyczna Polska Partia Robotnicza, a następnie Polska Zjednoczona Partia Robotnicza, przy formalnym istnieniu ugrupowań satelitarnych jako tzw. „stronnictw sojuszniczych” (Zjednoczone Stronnictwo Ludowe i Stronnictwo Demokratyczne).
Urząd Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej istnieje nieprzerwanie od grudnia 1922 roku, kiedy to urząd Prezydenta II Rzeczypospolitej zastąpił urząd Naczelnika Państwa Republiki Polskiej (powołany w 1918 w miejsce rozwiązanej wtedy Rady Regencyjnej Królestwa Polskiego). Po 1939 roku jego depozytariuszami byli prezydenci Polski na Uchodźstwie w Paryżu, Angers i Londynie.
W Polsce Ludowej urząd ten powołano w 1947 i istniał do 1952. Jego funkcje przejęła kolegialna Rada Państwa PRL z Przewodniczącym Rady Państwa na czele.
W wyniku porozumień Okrągłego Stołu urząd prezydenta został przywrócony w 1989. Ponieważ ówczesna oficjalna nazwa państwa brzmiała: Polska Rzeczpospolita Ludowa, wybrano jedynego w historii prezydenta PRL.
***
Trzy lata później, 22 lipca 1955
w Warszawie oddano do użytku Pałac Kultury i Nauki
Pałac Kultury i Nauki, PKiN (do 1956 był to Pałac Kultury i Nauki im. Józefa Stalina) to najwyższy budynek w Polsce (pod względem wysokości całkowitej), znajdujący się w śródmieściu Warszawy na placu Defilad 1. Właścicielem gmachu jest miasto stołeczne Warszawa. Pałac jest siedzibą Rady miasta stołecznego Warszawy, która obraduje w Sali Warszawskiej. Zarządza nim miejska spółka Zarząd Pałacu Kultury i Nauki Sp. z o.o. Od 2007 gmach znajduje się w rejestrze zabytków.
Warsaw downtown sunrise aerial view, Poland
Pałac stanowił „dar narodu radzieckiego dla narodu polskiego”. Wybudowany został w latach 1952–1955 według projektu radzieckiego architekta Lwa Rudniewa, który inspirował się moskiewskimi drapaczami chmur (znanymi poza Rosją jako Siedem Sióstr), wzorowanymi na amerykańskich wieżowcach w stylu art déco. Architektonicznie jest mieszanką socrealizmu i polskiego historyzmu. Razem ze wspornikiem antenowym, będącym integralną częścią iglicy, ma wysokość 237 metrów.
Pałac jest siedzibą wielu przedsiębiorstw i instytucji użyteczności publicznej, w tym czterech teatrów, trzech muzeów (Narodowego Muzeum Techniki, Muzeum Ewolucji PAN i Muzeum Domków dla Lalek), kina, Collegium Civitas, władz Polskiej Akademii Nauk oraz Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów. Organizowane są tam także różnego typu wystawy i targi – od 1958 przez wiele lat odbywały się tam Międzynarodowe Targi Książki i towarzyszące im kiermasze, a także przez kilka lat (na przełomie XX i XXI wieku) targi Komputer Expo. Mieści się w nim sala konferencyjno-widowiskowa na 3000 osób (Sala Kongresowa) oraz Pałac Młodzieży wraz z basenem.
Wszystkie Pałace Kultury na świecie!
***
22 lipca 1812 przyszła na świat
Celina Mickiewiczowa, żona Adama
Celina Mickiewicz z domu Szymanowska to żona pisarza Adama Mickiewicza i matka sześciorga jego dzieci.
Urodziła się jako córka pianistki Marii Szymanowskiej (z frankistowskiej rodziny Wołowskich) i Józefa Szymanowskiego. Jej przyrodnią siostrą była Zofia Szymanowska-Lenartowicz.
22 lata później – 22 lipca 1834
Adam Mickiewicz poślubił w Paryżu Celinę Szymanowską
O czym marzyła urokliwa niewiasta obdarzona manierami prawdziwej damy, wychodząc za cenionego poetę? Tego do końca nie wiadomo. Małżeństwo było dla Celiny przede wszystkim ratunkiem przed samotnością. Nie wniosła w posagu do domu Adama ani sławy i splendoru, ani pieniędzy i znajomości. Wniosła jedynie swoje łzy, szaleństwo i obłęd, którym dzieliła się z mężem. Mimo to ofiarowała mu wiele, wieszcz jednak tego nie doceniał, przynajmniej do czasu jej śmierci. Celina chciała być muzą, natchnieniem dla starszego o czternaście lat Mickiewicza, a przy tym wzorową gospodynią, słowem – matką i żoną idealną. Całe życie strzegła domowego ogniska i desperacko starała się wzniecić płomień gorącego uczucia, który okazał się jednak zbyt mały dla wielkiego poety
Z małżeństwa tego narodziło się sześcioro dzieci – córki Maria i Helena oraz czterech synów: Władysław, Józef, Aleksander oraz Jan.
Celina Mickiewicz z córkami, Marią i Heleną, portret autorstwa Zofii Szymanowskiej, 1851 r.
Małżonka Mickiewicza spotkała się z niechęcią środowiska polskiej emigracji, w tym m.in. Zygmunta Krasińskiego. Zarzucano jej rozrzutność, brak umiejętności gotowania, tendencje do dominacji w związku, niezrównoważenie psychiczne.
W 1838 roku uznała się za wieszczkę, a także wcielenie Matki Bożej, odkupicielkę Polski, emigracji i Żydów. Twierdziła też, że posiada moc uzdrawiania, którą, w jej opinii z powodzeniem, wypróbowała na ciężko chorym Adolfie Zaleskim. Adam Mickiewicz początkowo sam opiekował się żoną, lecz gdy uznał, że jej stan psychiczny pogarsza się, oddał ją do szpitala dla obłąkanych w Vanves, gdzie kilkakrotnie przeszła terapię polegającą między innymi na straszeniu pacjentów, odmawianiu im snu czy też polewaniu zimną wodą. Uwolnił ją stamtąd Andrzej Towiański twierdząc, że dokonał jej cudownego uzdrowienia.
Niezbyt dobrani małżonkowie, zwróceni teraz oboje w stronę mistycyzmu i „towianizmu”, odbudowywali powoli swoje relacje na gruncie „międzypłciowej spółki bratniej” i powinowactwa dusz.
Wtedy pojawiła się Anna Józefa Maria Deybel, zwana Xawerą. Nie wydawała się Celinie zagrożeniem. Nic nie podejrzewając, przyjęła ona kobietę pod swój dach w roli guwernantki, oddając jej w opiekę młodych Mickiewiczów.
Niewinnie wyglądająca Xawera (zapamiętana przez pamiętnikarzy epoki ze wzruszającego wykonania Słowiczku mój na melodię skomponowaną przez samego pana domu), gdy wchodziła do gabinetu poety nie okazywała się już tak delikatnym dziewczątkiem. Wystarczyło jedno spojrzenie, aby kochający kobiece wdzięki romantyk stracił głowę, a rodzinny spokój Mickiewiczów legł w gruzach…
Aleksander i Jan Mickiewiczowie, portret pędzla Zofii Szymanowskiej z 1851 roku
Deybel omotała Mickiewicza. Jak opisywał Władysław Bełza, gdy schorowana Celina siedziała w domu i karmiła kolejne nowo narodzone dziecko, Xawera towarzyszyła Mickiewiczowi we wszystkich pielgrzymkach. Tylko ona była w stanie wywołać w poecie stan uniesienia twórczego.
Żona Mickiewicza wiele wycierpiała. Nie tylko z powodu trawiącej ją choroby psychicznej, ale i wielokrotnych zdrad męża.
Zmarła 5 marca 1855 roku.
Została pochowana na cmentarzu Père-Lachaise. Po ekshumowaniu jej zwłok przeniesiono je na cmentarz Les Champeaux w Montmorency. Grobowiec rodziny Mickiewiczów istnieje tam do dziś.
Po śmierci Celiny w 1855 Mickiewicz pozostawił nieletnie dzieci (te ślubne jak i te z Xawerą) w Paryżu pod opieką Zofii Szymanowskiej-Lenartowicz i wyjechał do Konstantynopola, gdzie sam wkrótce zmarł.
Troje dzieci Adama i Celiny doczekało wolnej Polski. W 1922 roku zmarła Maria , w 1926 roku – Władysław. Najmłodszy Józef odszedł w 1938 roku, i na nim wygasło nazwisko rodziny.
Źródło: https://pl.wikipedia.org; https://ciekawostkihistoryczne.pl; https://paryskiesalonyromantykow.wordpress.com;