Poniedziałek, 21 stycznia – Niebieski Poniedziałek, Dzień Babci, (1922) Telly Savalas – amerykański aktor i piosenkarz pochodzenia greckiego, (1924) Benny Hill – brytyjski aktor komik, (1947) Bogusław Mec – polski piosenkarz i kompozytor,

Telly-Savalas-Some-Broken-Hearts-Never-Mend-www.my-free-mp3.net-.mp3

Dzisiaj celebrujemy

o którym rok temu pisałam   (TUTAJ) .

oraz

Dzień Babci

Idea Dnia Babci powstała w roku 1964 roku z inicjatywy tygodnika „Kobieta i Życie”. Święto to funkcjonuje już 55 lat.

O Dniu Babci pisałam  (TUTAJ) .

A dzisiaj, wszystkim Babciom, dedykuję w prezencie wspomnienie interesujących panów, którzy w tym właśnie dniu przyszli na świat. Co prawda było to dawno – ale – wspomnienia miłe są…

***

21 stycznia 1922 roku, w Nowym Jorku na Long Island, przyszedł na świat

Telly Savalas – amerykański aktor i piosenkarz pochodzenia greckiego

Telly Savalas urodził się jako drugie z pięciorga dzieci emigrantów z Grecji, Christiny i Nicka Savalasów. W 1940 ukończył szkołę średnią w rodzinnym Floral Park na Long Island. Później uczęszczał na Uniwersytet Columbia w Nowym Jorku, gdzie studiował język angielski i psychologię. Dyplom uzyskał w 1948. W międzyczasie przez 3 lata (1943–1946) służył w Armii Stanów Zjednoczonych. Po wojnie pracował w radiu, prowadząc popularny program.

Jako aktor debiutował w telewizji; stosunkowo późno, bo w wieku 37 lat. Na przełomie lat 50. i 60. pojawiał się gościnnie w szeregu popularnych seriali telewizyjnych, m.in. Nietykalni, Prawo Burke’a, Ścigany, Bonanza, Strefa mroku, Spotkanie z Alfredem Hitchcockiem.

Jako aktor filmowy zadebiutował w 1961 rolą w dramacie Młodzi dzicy w reżyserii Johna Frankenheimera, gdzie gwiazdą był Burt Lancaster. Rok później zagrał w kolejnym filmie Frankenheimera pt. Ptasznik z Alcatraz (1962). Rola w nim przyniosła mu jedyną w karierze nominację do Oscara.

W następnych latach otrzymał kolejne filmowe propozycje stając się jedną z czołowych gwiazd Hollywoodu. W 1964 reżyser George Stevens zaproponował mu rolę Poncjusza Piłata w epickim filmie biblijnym Opowieść wszech czasów (1965). Stevens postawił jeden warunek; Savalas miał zgolić do tej roli włosy. Aktor zgodził się bez wahania. I tak już pozostało; Savalas golił włosy codziennie przez resztę życia, a łysina stała się z czasem jego znakiem firmowym.

Na przełomie lat 60. i 70. stworzył swoje najsłynniejsze filmowe kreacje grając w dziełach, które przeszły do historii kina. W 1967 w legendarnym filmie wojennym Roberta Aldricha pt. Parszywa dwunastka zagrał wyrazistą postać sadystycznego skazańca Archera Maggotta. Następną znaną kreacją Savalasa była rola Blofelda – przeciwnika Jamesa Bonda w filmie W tajnej służbie Jej Królewskiej Mości (1969). Rok później wystąpił w popularnej komedii wojennej Złoto dla zuchwałych (1970; reż. Brian G. Hutton). W 1973 zagrał diabła w horrorze Mario Bavy Dom egzorcyzmów. Jednak największą sławę przyniosła mu rola porucznika Theodore „Theo” Kojaka w serialu telewizyjnym Kojak.

W latach 1973–1978 powstało 118 odcinków serialu. Rola ta uczyniła z Savalasa jednego z najbardziej rozpoznawalnych aktorów na świecie – utożsamianego właśnie z tą postacią. Kojak – nowojorski policjant z wydziału zabójstw; niezwykle elegancki i opanowany z nieodłącznym lizakiem-kuleczką w ustach, w przyciemnionych okularach i charakterystyczną łysiną stał się z czasem jedną z ikon popkultury. Rola Kojaka oprócz olbrzymiej popularności przyniosła Savalasowi 2 Złote Globy (w 1975 i 1976) i 2 nominacje do tej nagrody (w 1977 i 1978) oraz nagrodę Emmy w 1974.

Po sukcesie serialu nie udało mu się już właściwie stworzyć żadnej znaczącej kreacji. Do najbardziej znanych filmów z późniejszego okresu kariery należą: Po tragedii Posejdona (1979), Ucieczka na Atenę (1979) i Wyścig armatniej kuli II (1984). Pod koniec lat 80. wystąpił w kontynuacjach Parszywej dwunastki, w roli mjr. Wrighta – zastępując zmarłego Lee Marvina. Również w latach 80. powrócił do roli Kojaka. W latach 1985–1990 powstało 6 pełnometrażowych filmów o przygodach nowojorskiego policjanta. Pomimo ciężkiej choroby pozostawał aktywny do ostatnich tygodni życia. Dwa ostatnie filmy, w których się pojawił, miały swoje premiery już po jego śmierci.

W 1989 w czasie rutynowych badań wykryto u Savalasa raka. Przeszedł pomyślną operację, jednak wkrótce pojawiły się przerzuty. Zmarł w dzień po swoich urodzinach, 22 stycznia 1994 w wyniku komplikacji związanych z rakiem pęcherza moczowego i rakiem gruczołu krokowego.

Telly Savalas – If

Oprócz kariery aktorskiej odniósł międzynarodowy sukces jako piosenkarz. W 1975 roku z własną wersją utworu „If” z repertuaru amerykańskiej grupy Bread osiągnął 1 miejsce na listach przebojów w Wielkiej Brytanii. Światowe powodzenie zapewnił mu kolejny cover „Some Broken Hearts Never Mend” (z repertuaru Dona Williamsa), wylansowany w 1980 roku.

Serial „Kojak” krótko po premierze był emitowany w wielu krajach, także w Polsce. Okrągłe lizaki, takie jak te z serialu, były u nas nazywane „kodżakami”. Tak samo nazywano wszelkich łysych, łysoli, łysielców, łysków – po prostu wszelkich mężczyzn z łysymi głowami.

***

2 lata później, 21 stycznia 1924 w Southampton w Anglii, urodził się

Benny Hill – brytyjski aktor, komik

Pracował kompulsywnie i miał jedynie kilku przyjaciół. Nie ożenił się, mimo że oświadczyny złożył dwóm kobietom – obie odrzuciły jego propozycje. Nie przywiązywał wagi do dóbr materialnych, mieszkał w wynajętych mieszkaniach, nie miał nigdy własnego samochodu. Jedyną przyjemnością i luksusem, na który sobie pozwalał, były podróże po Europie (głównie po Francji), podczas których szukał także inspiracji do swojej twórczości. Mówił po francusku, niemiecku, hiszpańsku i holendersku.

Po skończeniu szkoły Benny Hill pracował w różnych zawodach, m.in. w zawodzie mleczarza, operatora mostów czy dobosza, zanim został asystentem inspicjenta. Przez wzgląd na swoją pracę zmienił imię na Benny, jako wyraz hołdu dla swego ulubionego komika Jacka Benny’ego. Pod koniec II wojny i w okresie początków telewizji pracował jako aktor radiowy (lektor w słuchowiskach). Po raz pierwszy w telewizji pojawił się w 1949 w programie „Hi there” („Cześć!”). Kontynuował swoją dotychczasową pracę, jednak było to raczej sporadyczne, aż w końcu wystartował z autorskim projektem „The Benny Hill Faking Show” w telewizji BBC w 1955.

Wystąpił w niezliczonej liczbie krótkich skeczy , odgrywając rolę pożądliwego, lubieżnego, nigdy do końca nie osiągającego zamierzonego celu osobnika, który mimo tego był uroczym protagonistą. Był wszechstronny i ukazywał się w wielu przebraniach. Slapstickowy humor i dwuznaczności były jego znakiem rozpoznawczym. Jego skecze były krytykowane przez niektórych za seksizm. Benny odpierał ataki, twierdząc, że postacie kobiece w skeczach były zazwyczaj inteligentne i posiadały własną godność, podczas gdy goniący je mężczyźni byli jedynie błaznami. Stosował w swoich filmach przyspieszanie zwane także „undercranking”, oraz gagi wizualne celem stworzenia „żywej animacji”. Również używał technik takich jak parodia czy pantomima. Był również kompozytorem oraz wokalistą tzw. „patter songs”. Jego program oglądała publiczność w ponad 100 krajach.

Po raz pierwszy w USA show był wyemitowany w styczniu 1979 i wyświetlane wraz z serią reedytowanych półgodzinnych programów, zaczerpniętych z odcinków specjalnych ITV. Amerykańska wersja „The Benny Hill Show” posiadała znacznie mniej „pikantnej” treści, niż ta z Wysp Brytyjskich. Widowisko zostało nagrodzone „Specjalną nagrodą miasta Montreux” na festiwalu „Rose d’Or” w 1984.

W 1989 Thames Television zrezygnowała z Benny’ego, powołując się na spadek w oglądalności. Niektórzy uzasadniali to tym, że show stał się ofiarą poprawności politycznej, inni natomiast sądzili, że styl komedii był po prostu zbyt staroświecki. Powodem, na który również się powoływano, było charakterystyczne, pożądliwe gapienie się postaci granej przez Hilla na atrakcyjne kobiety – uważano, że im był starszy, tym mniej czarująco to wyglądało. Później Benny Hill nagrał już tylko kilka epizodów dla amerykańskiej telewizji.

Stan zdrowotny Hilla zaczął się pogarszać na początku lat 90. Ważąc 108 kg przy wzroście 1,79 m, cierpiał na problemy z sercem, powiązane z nadwagą. Stan jego zdrowia wciąż się pogarszał, zdiagnozowano też niewydolność nerek.

Zmarł w wieku 68 lat (lub 67 – niektóre źródła mówią o 1925  jako roku jego urodzenia) około 20 kwietnia 1992 roku, będąc sam w swoim mieszkaniu. Uważa się, że powodem śmierci był zawał serca.

Hill zostawił majątek, oszacowany w testamencie na 10 milionów funtów. Ponieważ nie żyli już ani rodzice, ani brat z siostrą. Cała fortuna została podzielona między siostrzenice i bratanków aktora – ludzi, którzy nie utrzymywali z Hillem żadnego kontaktu, a w dodatku otwarcie przyznawali, że nie tylko go nie lubią, ale wręcz nim gardzą. Kiedy jednak zaoferowano im spadek, przyjęli go bez wahania.

***

W roku 1947,  w Tomaszowie Mazowieckim, urodził się

Bogusław Mec – polski piosenkarz, artysta plastyk i kompozytor

Absolwent Wydziału Projektowania Ubiorów w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi. Zadebiutował w 1969 r. na Łódzkiej Giełdzie Piosenki, otrzymując nagrodę główną, nagrodę publiczności oraz wyróżnienie specjalne jury. W latach 1969–1972 występował w łódzkich klubach studenckich: „77”, „Klubie Plastyków” czy „SPATiF-ie”.

W 1971 roku został laureatem koncertu Debiuty podczas Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu, a jeszcze tego samego lata triumfował na festiwalu Fama. Rok później ponownie wygrał w Opolu, tym razem w konkursie głównym. Otrzymał Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki za utwór Włodzimierza Nachornego i Jonasza Kofty „Jej portret”, która do dziś pozostaje jego największym przebojem.

Krótko potem Bogusław Mec wyruszył w trasę z Czesławem Niemenem oraz rozpoczął współpracę z Polskim Stowarzyszeniem Jazzowym, dzięki której miał możliwość grać z najlepszymi muzykami w kraju. W kolejnych latach wylansował kilka kolejnych hitów, między innymi „Na pozór”, „Zagubiłem się”, oraz „Może znajdę”. W 1977 roku kolejnym szlagierem okazał się utwór „Mały biały pies”, duet z Ewą Dębicką z zespołu Alibabki, a w 1980 roku popularność zyskała kompozycja „W białej ciszy powiek”, która zdobyła drugie miejsce w Opolu oraz zwyciężyła na Festiwalu OIRT w Pradze.

Zawsze był elegancki w śpiewaniu, nie miał nachalnych piosenek. Jego przeboje były szlachetne.

W trudnych dla polskiej kultury latach 80. Bogusław Mec koncertował w Stanach Zjednoczonych, ZSRR, Jugosławii, Hiszpanii i NRD, ale nie dawał publiczności o sobie zapomnieć. Dużo podróżował, między innymi do Afryki, którą po latach wspominał jako najpiękniejszą wyprawę artystyczną.

Mimo wyjątkowego głosu, śpiewanie nie było wielką pasją Bogusława Meca. Na początku lat 90. przypomniał światu, że z wykształcenia jest malarzem. Zorganizowana w Sztokholmie wystawa jego obrazów cieszyła się sporym zainteresowaniem a wszystkie dzieła zostały wtedy sprzedane. Połączenie jego dwóch talentów zaowocowało z czasem nową formą koncertową „Śpiewający wernisaż”. Występy Bogusława Meca były podzielone na dwie części, a w przerwie odbywały się rozmowy o malarstwie.

Jego znakiem firmowym był czarny kapelusz i długi płaszcz.

W 1979 otrzymał odznakę „Zasłużony Działacz Kultury”. Pośmiertnie odznaczony został srebrnym medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis.

Leczył się od lat. Po tym jak artysta dowiedział się o chorobie w 2001 roku, przeszczepiono mu w Klinice Hematologii w Katowicach szpik kostny, dawcą była starsza siostra Danuta. Przeszczep się przyjął, ale choroba nie ustąpiła. W walce z nowotworem wspomagała muzyka najbliższa rodzina. Najbardziej  wspierała go żona Jolanta Mec – byli małżeństwem 38 lat oraz córka Luiza, która idąc w artystyczne ślady ojca ukończyła Akademię Sztuk Pięknych w Łodzi i po szkole zajęła się grafiką.

Po raz ostatni artysta pojawił się na scenie 8 marca podczas koncertu zorganizowanego z okazji Dnia Kobiet w Kolbudach. Zmarł trzy dni później – 11 marca 2012 w zgierskim szpitalu.

Jolanta Mec lubi wspominać męża, słucha jego piosenek, pielęgnuje pamięć o nim. Chce, by wnuki Ernest  i Franciszek, z których narodzin tak bardzo się cieszył, wiedzieli, kim był ich dziadek.

***

Co jeszcze dzisiaj się wydarzyło?

Otóż zaczyna się wydarzać coś bardzo dobrego. Zobaczcie sami:

Prawdziwi POLSCY Lekarze – I Sympozjum TLMZ

Źródło:   https://pl.wikipedia.org;  https://programtv.onet.pl;   https://www.pomponik.pl;   https://www.se.pl;