Środa, 10 lipca – Dzień Nikoli Tesli

Wydarzyło się:

(1913)  W Dolinie Śmierci w Kalifornii odnotowano najwyższą w historii temperaturę na Ziemi (56,7 °C)

(1866)  Amerykanin Edison Clark opatentował ołówek kopiowy

Urodzili się:

(1952)  Emilian Kamiński – polski aktor, reżyser teatralny, filmowy i musicalowy, pisarz, wokalista

(1953)  Magda Gessler – polska malarka, restauratorka, osobowość telewizyjna

Dzisiaj obchodzimy

Dzień Nikoli Tesli

To święto mojego najulubieńszego wynalazcy. Pisałam o Nim nie tylko  (TUTAJ)  .

Dzisiaj – oprócz święta Tesli – mamy jeszcze do przypomnienia kilka ciekawych wydarzeń rozgrywających się na przestrzeni wieków właśnie 10 lipca.

Zaczynajmy więc!

***

10 lipca 1866 roku

Amerykanin Edison Clark opatentował ołówek kopiowy

Ołówek kopiowy („chemiczny”, „atramentowy”) był to specjalny ołówek, obecnie rzadko spotykany, który stosowany był po zwilżeniu rdzenia ołówka (np. śliną). Wynalazł go w 1857 roku K. Puscher, a opatentował 10 lipca 1866 roku Edison Clark.

Stosowany dawniej powszechnie w ołówkach kopiowych błękit anilinowy jest trujący, toteż zdarzały się przypadki martwicy tkanek zanieczyszczonych tym barwnikiem: dochodziło zazwyczaj do oparzeń śluzówki jamy ustnej (od częstego ślinienia ołówka językiem lub trzymania jego końca w ustach) bądź oczu (np. od zaprószenia oka drobinami rdzenia ołówka). Barwnik anilinowy niszczy czerwone ciałka krwi, stąd też może doprowadzić do ciężkiej anemii (niedokrwistości)

Ołówkiem kopiowym pisać można – prócz papieru i drewna – także na innym podłożu, np. na skórze.

Specjalny ołówek, obecnie rzadko spotykany, który stosowany był po zwilżeniu rdzenia ołówka (np. śliną). Wynalazł go w 1857 roku K.Puscher, a opatentował 10 lipca 1866 roku Edison Clark.

Rdzeń takiego ołówka wykonany jest ze ścieralnej glinki (nie podlegającej wypalaniu) nasączonej barwnikiem rozpuszczalnym w wodzie, np.fioletem metylowym; zostawia on ślady odporne na ścieranie gumką. Takim ołówkiem dokonywano wpisów w dokumentach, w których każdy wpis powinien być nieusuwalny i pozostawiać trwały ślad – np. w dokumentach finansowych – w czasach, kiedy nieznany był jeszcze (lub nie dość popularny) długopis, a pióra wieczne nie były dostępne dla wszystkich ze względu na cenę. Potoczna nazwa „kopiowy” pochodzi stąd, że dokument zapisany takim ołówkiem można było skopiować (uzyskując obraz w lustrzanym odbiciu) przy użyciu specjalnej wilgotnej bibuły i prasy – dzięki temu można było na przykład przechowywać kopie wysyłanej korespondencji. Zapis ołówkiem kopiowym był wrażliwy na zawilgocenie (barwnik rozmywał się i spływał), co było istotną niedogodnością w porównaniu z ołówkami grafitowymi; jednak z drugiej strony, również zapisy sporządzone zwykłym atramentem były równie wrażliwe na wilgoć – w XIX i na początku XX wieku nie znano taniego sposobu szybkiego sporządzania trwałych notatek odpornych na wilgoć.

***

10 lipca 1913 roku

w Dolinie Śmierci w Kalifornii odnotowano najwyższą w historii temperaturę na Ziemi (56,7 °C)

Dolina Śmierci ( Death Valley) to obszar bezodpływowej depresji na pustyni Mojave w południowej części stanu Kalifornia. Najniżej położony punkt znajduje się 86 m p.p.m., stanowiąc największą depresję w Ameryce Północnej oraz drugą (po Laguna del Carbón) na półkuli zachodniej. Depresja powstała w trzeciorzędowym rowie tektonicznym.

Dolinę otacza potężne pasmo górskie Panamint z najwyższym szczytem Telescope Peak 3368 m n.p.m. oraz pasmo gór Amargosa.

Klimat zwrotnikowy, suchy, z opadami nie przekraczającymi 50 mm rocznie (w niektórych latach deszcz nie pada w ogóle). To najbardziej suche miejsce Ameryki i jedno z najgorętszych miejsc na Ziemi, gdzie 10 lipca 1913 roku temperatura osiągnęła 56,7 °C (134 °F). Jest to światowy rekord temperatury powietrza. Grunt w letnie dni nagrzewa się często do około 100 °C, co sprawia że można na nim np. smażyć jajka. Wilgotność powietrza wynosi w Dolinie Śmierci średnio około 1%.

Rzeki w Dolinie mają charakter okresowych (Salt Creek, Furnace Creek). Niewielkie słone jezioro o nazwie Badwater zawiera bardzo niezwykłą faunę.

W 1933 została ogłoszona narodowym pomnikiem USA, a w 1994 parkiem narodowym.

• Powierzchnia – 7800 km²
• Długość – 225 km
• Szerokość – od 8 do 25 km
• Najniższy punkt – 86 m p.p.m., dno stawu Badwater

?Dolina Śmierci w USA to NAJGORĘTSZE miejsce na Ziemi

***

66 lat temu, 10 lipca 1953 w Komorowie, przyszła na świat

Magda Gessler – polska malarka, restauratorka, osobowość telewizyjna

Magda Gessler, a właściwie Magdalena Daria Gessler, z domu Ikonowicz to również właścicielka oraz współwłaścicielka kilkunastu restauracji, pisarka i felietonistka.

Ojciec – Mirosław Ikonowicz wywodził się z Wileńszczyzny. Był korespondentem PAP. Matka, Olga Borkowska była pochodzenia rosyjskiego i zajmowała się gastronomią. Brat Magdy Gessler, Piotr Ikonowicz jest politykiem lewicy, prawnikiem i dziennikarzem. Jej ojcem chrzestnym był przyjaciel rodziny, Ryszard Kapuściński.

Matka Mirosława, a babka Magdy pochodziła z Kalisza, i to jej rodzina miała włoskie korzenie.

Spędziła dzieciństwo w Sofii oraz na Kubie, co było związane z działalnością zawodową jej ojca. Ukończyła naukę w XXII LO w Warszawie. W latach 60. XX w. wraz z rodziną zamieszkała w Hawanie, a po kilku latach w Madrycie, gdzie ukończyła malarstwo w Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych św. Ferdynanda.

W czerwcu 2005 wydała książkę Kuchnia moja pasja, a w październiku 2007 Kocham gotować – Magdy Gessler przepis na życie. Od 12 czerwca 2010 pisze felietony kulinarne w tygodniku „Wprost”, a od 5 marca 2012 w tygodniku Newsweek.

Od 6 marca 2010 jest prowadzącą program TVN Kuchenne rewolucje, w którym próbuje ratować upadające restauracje. W listopadzie 2012 ukazała się książka z jej przepisami – Kuchenne Rewolucje. Przepisy Magdy Gessler. Od 2 września 2012 roku jest jurorką polskiej edycji programu MasterChef.

Od października 2017 prowadząca program Food Network Sexy Kuchnia Magdy Gessler, w którym przygotowuje autorskie dania.

16 grudnia 2010 została wyróżniona przez Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi za promocję polskich produktów. W lutym 2014 nawiązała współpracę z Targami Produktów Tradycyjnych i Ekologicznych „Regionalia”. Prowadzony przez nią serwis SmakiZycia.pl objął patronat nad III edycją Targów Regionalia, odbywających się 4–6 kwietnia 2014 w Warszawie.

Zaprojektowała również własną kolekcję obrusów i serwet dla Fabryki Lnu Żyrardów. Okazjonalnie pojawia się w serialach telewizyjnych. W 2008 wystąpiła gościnnie w jednym z odcinków Niani, zaś na początku 2014 w Na Wspólnej. W 2011 użyczyła głosu żółwicy Magdzie w filmie animowanym Mniam!. W 2018 wystąpiła w polskim zwiastunie szóstego sezonu serialu Netfliksa Orange Is the New Black.

Przez pewien Magda Gessler użyczała twarzy parówkom pod nazwą Besos (hiszp. „całusy, buziaczki”) produkowanym przez firmę ZM Peklimar SA. Jest również gwiazdą kampanii reklamowych środków ułatwiających uwalnianie gazów jelitowych oraz poprawiających procesy trawienne.

Po 1986 wróciła do Polski wyszła za Piotra Gesslera, członka rodziny warszawskich restauratorów, syna Zbigniewa Gesslera i brata Adama Gesslera. To on rozbudził w niej fascynację światem kulinariów. Jednak ich romans był zakazany, Piotr był bowiem wtedy mężem Marty Gessler. Piotr zafascynował Magdę swoją niezależnością i pasją.

Po podziale rodzinnej firmy w 1991 Piotrowi i Magdalenie Gesslerom przypadła restauracja „U Fukiera” w Warszawie. Magda bywa niekiedy mylona z pierwszą żoną Piotra Gesslera, Martą Gessler, właścicielką restauracji „Qchnia Artystyczna” i kwiaciarni „Warsztat Woni” w Warszawie. Mają podobne imiona i nazwisko po tym samym mężu.

Magda i Piotr Gessler są rodzicami Lary. Z wykształcenia jest cukiernikiem, prowadzi z mamą cukiernię “Słodki-Słony” w Warszawie. Jest autorką książki Słodki Zielnik Lary. 2 września 2017 Lara wyszła za mąż za Pawła Pawłowskiego.

Była połowa lat 90. Magda Gessler była wówczas żoną Piotra Gesslera, wspólnie prowadzili restaurację „U Fukiera”. Żyło im się spokojnie. Ale Piotr był skryty, małomówny, mało przystępny. A ona jak powietrza potrzebowała bliskiego człowieka, który ma pasję i podziela jej pogląd na życie. Pewnego dnia zjawił się młody człowiek szukający pracy jako kelner. Mariusz.

Był o 13 lat młodszy. Zakochała się w nim.

Odeszła od Piotra. Z Mariuszem tworzyli związek partnerski. A mimo to ich miłość nie przetrwała. Po prawie siedmiu latach rozstali się, nie ujawniając powodów swojej decyzji.

Chociaż trudno w to uwierzyć, Piotr Adamczyk i Magda Gessler byli kiedyś parą. Związek też był krótki, gdyż trwał zaledwie kilka miesięcy. Pikanterii dodaje fakt, że partnerem biznesowym Piotra był jej wcześniejszy narzeczony Mariusz Diakowski. Był kelnerem u Magdy, a dzięki jej pomocy został restauratorem.

Obecnie restauratorka związana jest z kanadyjskim chirurgiem Waldemarem Kozerawskim. Mieszkają w Łomiankach pod Warszawą.

Magda Gessler deklaruje wyznanie prawosławne. Biegle mówi w językach: hiszpańskim, niemieckim, włoskim, porozumiewa się też w języku angielskim i portugalskim^.

W 2018 wyznała, że cierpi na paraliż nerwu trójdzielnego twarzy

***

67 lat temu, 19 lipca 1952 w Warszawie, urodził się

Emilian Kamiński – polski aktor, reżyser teatralny, filmowy i musicalowy, pisarz, wokalista

Emilian Kazimierz Kamiński jest założycielem Fundacji Atut i Teatru Kamienica.

Zaraz po ukończeniu warszawskiej Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w 1975 roku zadebiutował w pierwszym spektaklu Teatru na Woli Pierwszy dzień wolności Kruczkowskiego w reż. Tadeusza Łomnickiego. Jednym z jego największych osiągnięć była rola w spektaklu prozy Edwarda Stachury Się w małej salce Teatru Na Rozdrożu w Warszawie.

Zadebiutował na dużym ekranie w filmie Jana Łomnickiego Akcja pod Arsenałem (1977) jako jeden z młodziutkich uczestników ruchu oporu. Dużą, ciekawszą kreację niestałego w uczuciach Roberta zagrał w obrazie Tango ptaka (1980). Sympatię widzów przyniosła mu postać Jerzego, pełnego fantazji, zakochanego malarza w kinowej i telewizyjnej ekranizacji powieści Kornela Makuszyńskiego Szaleństwa panny Ewy (1985).

W latach 1977–1983 związany był z Teatrem Narodowym, gdzie grał w sztukach reżyserowanych przez Adama Hanuszkiewicza: Mąż i żona (1977), Sen srebrny Salomei (1977-78), Dziady (1978-79), Treny (1979), Bracia Karamazow (1979-80), Dekameron (1980), Samuel Zborowski (1981), Śpiewnik domowy (1982-83) i Komedia pasterska (1982-83).

W latach 1983–2000 związał się z Teatrem Ateneum, gdzie zadebiutował jako reżyser przedstawieniem o szaleństwie dyskotekowej muzyki Słodkie Miasto (1983), był współtwórcą wraz z Wojciechem Młynarskim spektaklu Brel (1985). Widzowie teatralni oglądali go m.in. w głośnych inscenizacjach Adama Hanuszkiewicza: Cyd (1985) i Maria i Woyzeck (1985-86).

Występował także w teatrach warszawskich: Komedia (1989, 2002), Rozmaitości (1990), Powszechnym im. Zygmunta Hübnera, gdzie odniósł sukces jako Janosik-Swój w przedstawieniu Na szkle malowane (1993) oraz zagrał w swojej autorskiej sztuce Romans (1996), Muzycznym 'Roma’ (1999), Studio Buffo jako pan Capuleti w musicalu Janusza Józefowicza Romeo i Julia (2004) oraz Rampa na Targówku (2006). Od roku 1997 powrócił na stałe do Teatru Narodowego.

Z żoną Justyną Sieńczyłło (również aktorką) mieszka w Józefowie pod Warszawą

W 1993 roku na XXVII Festiwalu Teatrów Jednego Aktora w Toruniu odebrał nagrodę jury oraz nagrodę publiczności za monodram Kontrabasista. W 2002 roku na II Krajowym Festiwalu Teatru PR i TV „Dwa Teatry” w Sopocie zdobył wyróżnienie dla autorskiego słuchowiska Romans, a w 2004 roku na XLIII Rzeszowskich Spotkaniach Teatralnych otrzymał II miejsce w plebiscycie publiczności na najlepszą rolę męską Spotkań – za rolę Kempa w przedstawieniu Czuwanie. W 2005 roku został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, a w 2007 roku odebrał Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.

Wybudował prywatną scenę Teatr Kamienica przy al. Solidarności 93 (nieopodal stacji metra Ratusz), gdzie od 27 kwietnia 2009 roku wystawia sztuki.

Jest bratem aktorki Doroty Kamińskiej

Ma trójkę dzieci: Natalię (z pierwszego związku), Kajetana i Cypriana (z obecną żoną Justyą).

Z wykształcenia jest technikiem ekonomistą. Ukończył Technikum Ekonomiczne nr 8 w Warszawie przy ul. Joliot-Curie 13, niedaleko Polskiego Radia.

XVII Forum Humanum Mazurkas-Emilian Kamiński-„O sole mio” rewelacyjna parodia

Źródło:   https://pl.wikipedia.org;    https://plejada.pl;