Piątek, 15 marca – Europejski Dzień Konsumenta, Światowy Dzień Praw Konsumenta, Dzień Piekarzy i Cukierników, Międzynarodowy Dzień Przeciwko Brutalności Policji, Dzień Domeny, Dzień Walki z Chrapaniem
Wydarzyło się:
(1936) Uruchomiono kolej linową na Kasprowy Wierch
(1956) W Nowym Jorku odbyła się broadwayowska premiera musicalu My Fair Lady
(1972) Premiera filmu Ojciec chrzestny w reżyserii Francisa Forda Coppoli
Urodzili się:
(1952) Andrzej Grabowski – polski aktor i wokalista
Dzisiejsze święta nietypowe to:
Europejski Dzień Konsumenta
Światowy Dzień Praw Konsumenta
Dzień Piekarzy i Cukierników
Międzynarodowy Dzień Przeciwko Brutalności Policji
Dzień Domeny
O nich wszystkich pisałam (TUTAJ) . Dzisiaj świętujemy jeszcze
Dzień Walki z Chrapaniem
Nie wszyscy zdajemy sobie z tego sprawę, ale chrapie prawie co dziesiąty człowiek – z czego 80 procent to mężczyźni. Kobiety zaczynają chrapać zwykle po menopauzie. Lekarze twierdzą, że 60 procent dorosłych chrapie w tak zwany fizjologiczny sposób i nie jest to szkodliwe dla zdrowia. Natężenie dźwięków wydobywających się z ust chrapiącego człowieka może osiągnąć głośność nawet 90 decybeli. Można to porównać z pracującą kosiarką do trawy, która wytwarza hałas na poziomie 75-93 decybeli.
Chrapanie nie jest chorobą, a objawem utrudnionego przepływu powietrza przez gardło. Niebezpieczeństwo pojawia się, gdy chrapanie staje się patologiczne i towarzyszy mu tzw. bezdech, czyli brak przepływu powietrza przez krtań. Zdarza się to zwłaszcza osobom ze skrzywioną przegrodą nosową, wydłużonym podniebieniem miękkim, powiększonymi migdałkami, przerośniętym języczkiem lub innymi nieprawidłowościami w budowie dróg oddechowych. Nocne koncerty częściej dają ludzie otyli, chorujący na nadciśnienie tętnicze, kobiety po menopauzie i ci, którzy idą spać po wypiciu większej porcji alkoholu.
Rekord głośności chrapania według Księgi Rekordów Guinnessa wyniósł 87,5 decybeli. Wśród wybitnych polityków z głośnego chrapania słynął brytyjski premier Winston Churchill. Podczas podróży statkiem w 1944 r. oficer marynarki dokonał pomiaru hałasu jaki wydawał podczas snu premier. Wyniósł on 35 decybeli.
***
15 marca 1936 roku w Tatrach
uruchomiono kolej linową na Kasprowy Wierch
Kolej linowa na Kasprowy Wierch to całoroczna kolej linowa z Kuźnic na szczyt Kasprowego Wierchu. W całości przebiega przez teren Tatrzańskiego Parku Narodowego. Operatorem kolei są Polskie Koleje Linowe S.A.
Inicjatorem budowy kolei był ówczesny prezes Polskiego Związku Narciarskiego i wiceminister transportu inż. Aleksander Bobkowski. Decyzja budowy zapadła w lipcu 1935. Inwestorem była specjalnie powołana spółka z o.o. pod nazwą „Towarzystwo Budowy i Eksploatacji Kolei Linowej Zakopane (Kuźnice) – Kasprowy Wierch” z siedzibą w Warszawie. Udziałowcami były: Polskie Koleje Państwowe, Liga Popierania Turystyki, Polskie Biuro Podróży „Orbis”, Towarzystwo Krzewienia Narciarstwa oraz gdańska stocznia.
Budowa kolei pociągnęła za sobą kolejne inwestycje: obserwatorium na Kasprowym Wierchu, tzw. ceprostradę (znad Morskiego Oka na Szpiglasową Przełęcz) i hotel na Kalatówkach.
Była to pierwsza inwestycja tego typu w Polsce, a sześćdziesiąta na świecie. Składa się ona z dwóch niezależnych od siebie odcinków: z Kuźnic na Myślenickie Turnie (uruchomiony 26 lutego 1936; przejazd próbny jednego wagonika na tym odcinku wykonał monter firmy Bleichert 17 lutego 1936) i z Myślenickich Turni na Kasprowy Wierch. Na każdym odcinku na jednej linie zawieszone były dwa wagoniki – jeden poruszający się do góry, a drugi na dół. Maszyny wybudowała stocznia w Gdańsku, natomiast liny – fabryka w Sosnowcu. Inwestycja powstawała w rekordowym tempie 7 miesięcy. Prace zakończono już 29 lutego 1936, a pierwsi pasażerowie wjechali na Kasprowy Wierch 15 marca 1936, po 227 dniach od rozpoczęcia budowy.
Duma II RP: Kolejka na Kasprowy Wierch AleHistoria odc.39
***
15 marca 1956 w Nowym Jorku w Mark Hellinger Theatre
odbyła się broadwayowska premiera musicalu My Fair Lady
Musical powstał na podstawie sztuki George’a Bernarda Shawa Pigmalion, według scenariusza Alana J. Lernera i z muzyką Fredericka Loewe.
Musical grano przedpremierowo w Shubert Theatre w New Haven, a następnie od 15 lutego 1956 przez cztery tygodnie wystawiany był w Erlanger Theatre w Filadelfii. Obyło się 2717 przedstawień – liczba rekordowa jak na owe czasy. W wystawianej tam wersji w rolach głównych pierwotnie występowali Rex Harrison oraz Julie Andrews.
Akcja musicalu dzieje się w Londynie w XIX wieku, gdzie językoznawca, prof. Higgins, zakłada się z przyjacielem, że przemieni uliczną kwiaciarkę w damę z wyższych sfer. Przypadkowym obiektem eksperymentu staje się Eliza Doolittle
W 1964 roku powstała nagrodzona ośmioma Oscarami adaptacja filmowa My Fair Lady w reżyserii George’a Cukora z Audrey Hepburn i Reksem Harrisonem w rolach głównych.
„I Could Have Danced All Night” – Audrey Hepburn, „My Fair Lady” (1964)
***
15 marca 1972 roku odbyła się
premiera filmu Ojciec chrzestny w reżyserii Francisa Forda Coppoli
Ojciec chrzestny (The Godfather) to amerykański dramat gangsterski. Fabuła filmu oparta jest na powieści amerykańskiego pisarza włoskiego pochodzenia Maria Puzo o tym samym tytule. Scenariusz napisali wspólnie Puzo i Coppola.
Aktorzy występujący w filmie to m.in. Marlon Brando, Al Pacino, Robert Duvall, Diane Keaton oraz James Caan. Film opowiada o historii rodziny mafijnej Corleone w latach 1945–1955. Dalsze losy rodziny Corleone zostały ukazane w Ojcu chrzestnym II oraz Ojcu chrzestnym III.
Jedną z ważniejszych części książki Puza, która nie została pokazana w filmie, była historia życia Don Corleone, jego przybycie do Stanów Zjednoczonych, małżeństwo, ojcostwo, zabójstwo Don Fanucciego, i cała droga na szczyt mafii. Wszystko to zostało przedstawione w filmie Ojciec chrzestny II.
Wybory, jakich dokonał Coppola, niezbyt podobały się wytwórni, szczególnie Marlon Brando jako Vito Corleone. Paramount chciało w tej roli obsadzić Laurence’a Oliviera, lecz ten nie mógł zagrać z powodów zdrowotnych. Jednakże Paramount nadal nie dawało zgody Coppoli na zatrudnienie Brando, przytaczając problemy jakie miał on na poprzednich planach zdjęciowych. Po usilnych błaganiach Coppola dostał pozwolenie na obsadzenie Brando w filmie, pod warunkiem, że nie zarobi tyle, ile w poprzednich produkcjach, oraz jeśli przyrzeknie, że nie będzie stwarzać problemów, tak jak robił podczas kręcenia innych filmów.
Brando za grę w Ojcu chrzestnym otrzymał Oskara.
ojciec chrzestny pierwsza scena najlepsza 0001
***
15 marca 1952 w Chrzanowie urodził się
Andrzej Grabowski – polski aktor teatralny i filmowy, artysta kabaretowy oraz wokalista
Rodzinnym miastem Andrzeja Grabowskiego jest małopolska Alwernia, w której mieszkał wraz z braćmi – Mikołajem, aktorem i reżyserem i Wiktorem, inżynierem górnikiem.
W wieku sześciu lat rozpoczął naukę w szkole podstawowej, w wieku siedemnastu lat zdał maturę. Powtarzał trzeci rok studiów, w 1974 ukończył Państwową Wyższą Szkołę Teatralną w Krakowie, niedługo później zaś rozpoczął pracę aktorską na deskach Teatru im. Juliusza Słowackiego w Krakowie, z którym związany był przez wiele następnych lat. Pierwszy sukces osiągnął dzięki roli w spektaklu „Przepraszam, czy tu biją” (Tarnowski Teatr im. Ludwika Solskiego, reż. Ryszard Smożewski, 1976), za którą otrzymał Nagrodę Młodych Stowarzyszenia Polskich Artystów Teatru i Filmu (SPATiF-u). Za swe role teatralne otrzymał wiele innych nagród i wyróżnień. Niejednokrotnie występował wspólnie ze swoim bratem Mikołajem Grabowskim (również aktorem i reżyserem). Zasłynął również jako konferansjer i kabareciarz o szczególnym talencie komediowym.
Na dużym ekranie zadebiutował już w czasie studiów w filmie Odejścia, powroty, przez wiele lat jednak obsadzano go jedynie w rolach epizodycznych bądź drugoplanowych. W 1989 zagrał swoją pierwszą większą rolę w filmie Feliksa Falka Kapitał, czyli jak zrobić pieniądze w Polsce, gdzie wcielił się w postać Stefana Sapiei. Kolejną ważną rolą była kreacja Andrzeja Jurewicza, ojca głównej bohaterki serialu Telewizji Polskiej pt. Boża podszewka (1997) w reżyserii Izabelli Cywińskiej. Szczególną popularność Andrzej Grabowski zawdzięcza roli Ferdynanda Kiepskiego w telewizyjnym serialu komediowym Świat według Kiepskich emitowanym na antenie kanału Polsat od marca 1999 roku. Sitcom przez kilka lat bił rekordy popularności i zdobywał nagrody dla najlepszego serialu komediowego, dlatego aktor zaczął być powszechnie utożsamiany z postacią, której rolę odgrywał.
W życiu prywatnym nie lubi żartować na pokaz.
Andrzej Grabowski & Cedury – Listopad
Źródło: https://pl.wikipedia.org; http://www.medonet.pl; tytułowe cytaty – http://lubimyczytac.pl;