Poniedziałek, 11 marca –  Dzień Sołtysa, Światowy Dzień Sanitarny

Wydarzyło się:

(1928)  Otwarto Ogród Zoologiczny w Warszawie

Urodzili się:

(1944) Wojciech Korda – polski gitarzysta, wokalista, kompozytor, członek zespołu Niebiesko-Czarni

(1965) Halina Benedyk – polska piosenkarka

Dzień Sołtysa

Światowy Dzień Sanitarny

Zainteresowanych dzisiejszymi świętami zapraszam  (TUTAJ) .

A teraz przejdźmy do wydarzeń które miały miejsce właśnie 11 marca.

***

11 marca 1928 roku

otwarto Ogród Zoologiczny w Warszawie

Miejski Ogród Zoologiczny w Warszawie to ogród zoologiczny znajdujący się przy ul. Ratuszowej 1/3 w dzielnicy Praga-Północ w Warszawie.

Został otwarty w 1928. Początkowo zajmował powierzchnię 12 ha i posiadał ok. 500 okazów zwierząt. Obecnie jego powierzchnia wynosi ponad 39 ha.

Warszawa długo nie miała właściwego ogrodu zoologicznego. Wprawdzie już Jan III Sobieski miał zwierzyniec w Wilanowie-Morysinie, a i później powstawały niewielkie menażerie prywatne, pod tym względem jednak Warszawa późno dołączyła do Paryża, Amsterdamu, Budapesztu, czy Poznania, który miał swój ogród zoologiczny już w 1875 roku.

10 lipca 1926 staraniem Mieczysława Pągowskiego został otwarty niewielki zwierzyniec na ul. Koszykowej 47. Zajmował powierzchnię ok. 0,75 ha, ale znalazły się w nim takie ciekawe okazy zwierząt, jak: niedźwiedź brunatny, lemury, koczkodany, aligator, kangur, jeżozwierz, aguti i wiele egzotycznych ptaków. Równocześnie wspólnym wysiłkiem kilku nauczycieli zoologii utworzono niewielki zwierzyniec przy ul. Bagatela. Oba ogrody cieszyły się wielką sympatią warszawiaków. W rok później zoo Pągowskiego przeniosło się na 10-hektarowy teren przy alei 3 Maja, jednakże koszty utrzymania były tak wysokie, że wkrótce ogród zaczął podupadać.

Uchwałą magistratu z dnia 14 czerwca 1927 przyjęto decyzję o utworzeniu Miejskiego Ogrodu Zoologicznego na Pradze. Jego otwarcie dla publiczności nastąpiło 11 marca 1928 roku. Prowadzenie ogrodu powierzono Wenantemu Burdzińskiemu, byłemu dyrektorowi i założycielowi ogrodu zoologicznego w Kijowie. Pierwszymi mieszkańcami ogrodu stały się zwierzęta z upadłego zwierzyńca Pągowskiego oraz mniejszych menażerii.

Po śmierci Wenantego Burdzińskiego dyrektorem ogrodu został Jan Żabiński, człowiek wielkiej wiedzy, miłośnik zwierząt i popularyzator przyrody. W 1937 przyszło na świat słoniątko, co było osiągnięciem na skalę światową. Azjatycka słonica Tuzinka, potomstwo słonicy Kasi i słonia Jasia, była dwunastym słoniem urodzonym w warunkach ogrodu zoologicznego. Słoniątko bardzo szybko stało się ulubieńcem warszawiaków.

Podczas obrony miasta w 1939 personel, ze względów bezpieczeństwa, musiał odstrzelić zwierzęta drapieżne i słonia Jasia. Słonica Kasia zginęła wskutek wybuchu bomby.

Po kapitulacji miasta wywieziono do Niemiec najcenniejsze okazy, w tym ukochaną przez warszawiaków Tuzinkę. Wywózkę zwierząt zarządził dawny znajomy Jana Żabińskiego, Lutz Heck, dyrektor Berlińskiego Ogrodu Zoologicznego, od lat 30. XX wieku pracujący nad „odtworzeniem” wymarłego w XVII wieku tura. Heck zabrał do Monachium żubry i tarpany; te pierwsze miały posłużyć do odtworzenia tura, symbolu siły i potęgi, do którego chętnie odwoływali się naziści. Tuzinka została wywieziona do Królewca, wielbłądy i lamy do Hanoweru, hipopotamy do Norymbergi, konie Przewalskiego do Wiednia, a rysie i zebry do Schorfheide.

Podczas wojny teren ogrodu zoologicznego było miejscem, w którym Jan i Antonina Żabińscy udzielali pomocy Żydom. Dzięki ich działaniom wojnę przeżyła m.in. rzeźbiarka Magdalena Gross. Na kanwie tej historii powstał amerykański film pt. Azyl. Na parterze i w piwnicach zachowanej modernistycznej willi Pod Zwariowaną Gwiazdą, w której mieszkali Żabińscy, znajduje się wystawa związaną z tymi wydarzeniami.

Decyzja o odbudowie zoo podjęta została w 1946 roku i od razu przystąpiono do odbudowy i remontu budynków oraz gromadzenia zwierząt. W lipcu 1948 zoo zostało ponownie otwarte – ze 150 okazami, pochodzącymi głównie z darów od osób prywatnych. Po szybkim rozwoju nastąpiła stagnacja, wobec podjęcia decyzji o przeniesieniu zoo poza granice Warszawy, co zaowocowało długoletnim niedoinwestowaniem.

W 1978 zoo liczyło ok. 2000 okazów zwierząt reprezentujących 380 gatunków. W latach 1970-1978 frekwencja wynosiła ok. 900 000 zwiedzających rocznie. W latach 80. XX wieku zoo znalazło się w planie inwestycyjnym miasta i nastąpiła poprawa – powstały nowe budynki i poprawiły się warunki bytowe zwierząt.

W 1997 został otwarty wówczas bardzo nowoczesny pawilon dla gadów (herpetarium). Pod koniec roku 1998 otwarto ptaszarnię wraz z azylem dla ptaków krajowych. 2 maja 2003 r. zakończyła się budowa słoniarni oraz budynków dla nosorożców. 14 stycznia 2006 r. otwarto pawilon dla bezkręgowców. 12 lipca 2006 r. wybieg dla jaguarów.

W 26 września 2008 został otwarty pawilon dla małp człekokształtnych. Wprowadzono tam: dwa goryle sprowadzone z Zurychu (Azizi został przywieziony do Warszawy 28 sierpnia, urodził się w 2000 roku.) oraz z Holandii (M’Tongé został przywieziony do Warszawy 3 września). W drugiej części budynku zamieszkują szympansy. Oba gatunki mają do dyspozycji wybiegi wewnętrzny i zewnętrzny.

10 kwietnia 2010 odbyło się uroczyste otwarcie nowego obiektu dla hipopotamów i rekinów w którym od marca przebywały rekiny (między innymi żarłacze czarnopłetwe) oraz hipopotamy: Hugo (3 listopada 2009 przyjechał z Ostrawy) z Anielą. W 2014 roku do zoo przyjechały niedźwiedzie polarne Gregor i Aleut.

W maju 2018 wybudowano nowe wejście do ogrodu od strony ul. Jagiellońskiej. W tym samym roku podjęto decyzję o rezygnacji z hodowli niedźwiedzi brunatnych, gdyż ten gatunek w skali Europy nie jest zagrożony. Trzy niedźwiedzice mieszkające na wybiegu przy al. „Solidarności” (Tatra, Sabina i Miała) nie będą miały następców, a wybieg po ich śmierci ma zostać przekazany miastu.

Zoo Warszawa

***

11 marca 1944 w Poznaniu urodził się

Wojciech Korda – polski gitarzysta, wokalista, kompozytor, członek zespołu Niebiesko-Czarni

Wojciech Korda, właściwie Wojciech Kędziora był współtwórcą muzyki pierwszej polskiej rock-opery Naga, której tematem jest „poszukiwanie prawdy i egzystencjalnego wyboru sposobu życia”.

W zespole Niebiesko-Czarni występował od początku 1964 do 30 czerwca 1976 czyli do chwili rozwiązania. Następnie występował w duecie z żoną Adą Rusowicz w zespole Ada-Korda i Horda. W latach 80. i 90. występował w klubach krajów skandynawskich i USA. Po powrocie kontynuował występy wraz z Tomaszem Dziubińskim, z którym współpracuje z przerwami od 1959, i jego zespołem.

Jest laureatem „Złotej Dziesiątki” Festiwalu Muzycznych Talentów w Szczecinie (1962), Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu (1965) oraz „Złotego Kamertonu” w 1991, nagrody ustanowionej przez redakcję Music News.

1 stycznia 1991 wracał wraz żoną Adą Rusowicz i nowo poznanymi znajomymi z koncertu w Warszawie. W wyniku wypadku samochodowego pod Poznaniem zginęli wszyscy poza Wojciechem Kordą. Ma dwójkę dzieci, Bartłomieja i Annę, dobrze nam znaną wokalistkę Annę Rusowicz.

14 stycznia 2014 został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi za osiągnięcia artystyczne.

WOJCIECH KORDA i Niebiesko Czarni – Adagio Cantabile

***

35 lat temu tak śpiewała…

Frontiera ’84 – Halina Benedyk i Marco Antonelli

11 marca 1965 w Szprotawie, przyszła na świat

Halina Benedyk – polska piosenkarka, wokalistka popowa

Halina Benedyk już od IV klasy szkoły podstawowej rozpoczęła równolegle naukę w szkole muzycznej, którą ukończyła w klasie skrzypiec i fletu poprzecznego.

Debiutowała na Festiwalu Piosenki Radzieckiej w Zielonej Górze w 1983 roku, gdzie zdobyła Brązowy Samowar. Na Festiwalu w Sopocie w 1984 roku wraz z włoskim piosenkarzem Marco Antonellim zaśpiewała piosenkę „Frontiera”, która zajęła co prawda, dopiero 3. miejsce w konkursie, ale stała się w Polsce wielkim przebojem.

Po tym sukcesie wokalistka rozpoczęła tournée po Polsce z orkiestrą Jerzego Miliana. W 1985 roku Benedyk nawiązała współpracę z „Estradą Poznańską” i jednocześnie podjęła naukę w Studium Piosenkarskim w Poznaniu. Tworzyła nagrania radiowe i telewizyjne z orkiestrą „Alex Band” pod dyrekcją Aleksandra Maliszewskiego oraz orkiestrą Zbigniewa Górnego. W 1987 roku wystąpiła na Festiwalu w Opolu z piosenką „Mamy po 20 lat”, dzięki której otrzymała „Nagrodę Publiczności” oraz „Miss Obiektywu” od dziennikarzy. Utwór stał się niezmiernie popularny, otrzymał tytuł „Piosenki Roku” w 1 Programie Polskiego Radia. W 1988 roku reprezentowała po raz kolejny Polskę na Festiwalu w Sopocie. Dostała wtedy nagrodę Międzynarodowej Organizacji Festiwali „FIDOF” za utwór „Mój koncert” i „Mamy po 20 lat”.

Lata 1990–1993 spędziła w Szwajcarii, towarzysząc mężowi Aleksandrowi Maliszewskiemu i jego orkiestrze w występach. W połowie lat 90. rozpoczęła działalność artystyczną dla dzieci.

Halina Benedyk i Marco Antonelli spotkali się ponownie w 2011 roku, aby  po dwudziestu sześciu latach od sukcesu w Sopocie, nagrać nową płytę, której oczywiście dali tytuł „Frontiera”. I wystąpić z serią koncertów.

Frontiera Official – Halina Benedyk i Marco Antonelli

Po kolejnych pięciu latach przerwy wrócili na rynek z nowym teledyskiem. 2 października 2015 roku wydali nowy singiel „Solo Noi” („Tylko my”). Muzykę napisał mąż Haliny, Aleksander Maliszewski, a tekst przyjaciel Marco, Alfredo Mormone. Utwór promowany był we włoskiej prasie, m.in. Corriere della Sera, La Repubblica i gazetach neapolitańskich.

Warto było czekać te 30 lat, by mieć w swoim repertuarze taki utwór jak Solo Noi – mówi ruszając na podbój Włoch.

Piosenkarka otrzymała nagrodę w Plebiscycie Gwiazd Dobroczynności organizowanym przez Stowarzyszenie Akademii Rozwoju Filantropii wspólnie z Magazynem SHOW, w kategorii Wolontariusz w edycji z 2013/2014 roku. Często prowadzi warsztaty wokalne i pracuje jako juror na konkursach muzycznych.

Czasami występowała śpiewając ze swymi, dziś już dorosłymi córkami – Weroniką i Wiktorią.

Solo Noi – Halina Benedyk & Marco Antonelli

Źródło:   https://pl.wikipedia.org;   https://gloswielkopolski.pl;