Dzień Sołtysa to coroczne polskie święto obchodzone w większości przypadków 11 marca. Lokalnie można napotkać inne daty. Pochodzenie nie jest znane, jednak w ostatnich latach staje się coraz popularniejsze w gminach wiejskich. Święto to ma na celu okazanie wdzięczności i szacunku sołtysom za ich pracę oraz zwrócenie uwagi społeczeństwa na rolę sołtysa w polskiej wsi. Z okazji tego święta organizowane są spotkania, biesiady i konkursy, a na wielu oficjalnych stronach internetowych urzędów gminy i miasta składane są przez wójtów i burmistrzów życzenia dla lokalnych sołtysów i radnych rad sołeckich.

Osobiście nigdy nie miałam przyjemności poznać żadnego prawdziwego sołtysa, ale jak większości z nas (rocznik 1950+), nie obce mi są malownicze postacie sołtysa Kierdziołka i sołtysa z Wąchocka. Ten drugi doczekał się nawet pomnika, odsłoniętego 28 czerwca 2003 roku w podzięce za honorowe uczestnictwo w dowcipach o Wąchocku.

W styczniu minęła 92. rocznica urodzin Jerzego Ofierskiego (1926-2006), artysty scenicznego, aktora i pisarza, który sympatię publiczności zdobył dzięki kreowanej przez siebie postaci sołtysa Kierdziołka, wiejskiego  filozofa, który celnie demaskował ludzkie wady i absurdy systemu.

Przez 50 lat Ofierski związany był z postacią sołtysa, która zyskała niezwykłą popularność nie tylko w kraju, ale także wśród środowisk polonijnych. Ze swoimi monologami występował na scenach europejskich i w USA.

„Cie choroba!” – tak Jerzy Ofierski zaczynał swoje monologi, w których wcielał się w postać rezolutnego chłopa. Każdy kłopot wsi ten chłopski filozof kwitował: „Ale się porąbało!”.

„Oj, tak, panie” – wtóruje mu, dumnie spoglądając z granitowego cokołu, inny znany sołtys – z Wąchocka.
I choć jeden wymyślony, drugi – odlany ze stopu metali obiekt żartów i kpin – obaj są symbolami polskich sołtysów.