Muzyka jak i plastyka towarzyszyła ludziom od zawsze. Historia muzyki polskiej obejmuje wszystkie epoki począwszy od średniowiecza. Jak podaje Wikipedia pierwszą kompozycją w języku polskim jest pieśń weselna „Oj Chmielu, Chmielu” oraz utwór muzyczny Wincentego z Kielczy Gaude Mater Polonia (XIII wieku). Najstarszą znaną polską pieśnią jest Bogurodzica.

Już w średniowieczu sztuka plastyczna w Polsce rozkwitała, a Kazimierz Wielki stworzył z Krakowa centrum sztuki. Jednym z pierwszych zasłużonych artystów był malarz i rzeźbiarz Wit Stwosz, twórca m.in. głównego ołtarza w krakowskim Kościele Mariackim. Współcześnie plastyka obejmuje ten zakres działań, który nie ma zdefiniowanego charakteru użytkowego. W jej skład wchodzi malarstwo, rzeźba i grafika.

Malarstwo polskie – muzyka pochodzi ze ścieżki dźwiękowej do gry Wiedźmin. Film pokazuje dzieła polskich malarzy, takich jak: Aleksander Gierymski,  Józef Chełmoński, Apoloniusz Kędzierski, Teodor Axentowicz, Wojciech Kossak, Jerzy Kossak, Stanisław Witkiewicz, Stanisław Kamocki, Alfred Wierusz-Kowalski, Włodzimierz Tetmajer, Jan Matejko, Wincenty Wodzinowski.

Muzyka w sposób ekspresyjny określa otaczającą nas rzeczywistość. Funkcją muzyki jest rozbudzanie różnorodnych bogatych odczuć (nastrój muzyki można przedstawić linią, układem kompozycyjnym, formą i jej kształtem brzmienia, tempa). Funkcją plastyki jest natomiast– wyrażanie tych przeżyć kolorem –(funkcja ekspresyjna koloru).

Malowanie muzyki jest jedną z ciekawszych form integrujących aktywne słuchania muzyki z działalnością plastyczną. Chociaż dzieła muzyczne i plastyczne różnią się formą, środkami wyrazu, można w nich dostrzec wzajemne związki i zależności. Pomimo różnic, używa się do ich opisu najczęściej takich samych określeń: harmonia, ton, barwa, kontrast, głębia, czystość, statystyka, dynamika, kontrapunkt. Plastyczna interpretacja utworów muzycznych pobudza wyobraźnię, stwarza okazję do ekspresji słownej, a zaangażowanie emocjonalne wpływa na wyobraźnię, która rozwija się pod wpływem muzyki.

Święto Polskiej Muzyki i Plastyki ma na celu promowanie polskiej sztuki. Należy pamiętać, że mamy doskonałych malarzy, rzeźbiarzy i grafików jak również kompozytorów muzyki i wykonawców. Ale trzeba też dbać o edukację nowych pokoleń artystów. Aktywność twórcza, która jest wyrażona za pomocą artystycznych form wyrazu: tanecznej, ruchowej, słownej czy plastycznej jest wartością, którą warto i należy pielęgnować i rozbudzać.

Dzień Polskiej Niezapominajki to święto przyrody obchodzone corocznie 15 maja, mające na celu promowanie jej walorów, stałe przypominanie o ochronie środowiska i zachowaniu różnorodności biologicznej Polski.
Święto ma również na celu zachowanie od zapomnienia ważnych chwil w życiu, osób, miejsc i sytuacji.

Akcję zapoczątkował w 2002 redaktor radiowej Jedynki, prowadzący „Ekoradio”, Andrzej Zalewski trochę na przekór Walentynkom. Pierwsze obchody odbyły się 15 maja 2002 roku.

W kolejnych latach do akcji edukacji włączali się pszczelarze, szkółkarze, leśnicy i inne środowiska, np. Państwowy Instytut Geologiczny, przedszkola i szkoły oraz wiele czasopism, m.in. Dziennik Zachodni, Gość Niedzielny, Gazeta Olsztyńska.

Do akcji włączyły się również Lasy Państwowe. Z inicjatywą oczyszczenia lasów królewskich Władysława Jagiełły w 2010 roku, wystąpił Ośrodek Edukacji Ekologicznej i Integracji Europejskiej w Jedlni-Letnisko. Do Polskiej Niezapominajki dołączają również rolnicy ekologiczni.

Międzynarodowy Dzień Rodzin to święto obchodzone 15 maja, ustanowione przez Zgromadzenie Ogólne ONZ 20 września 1993.

Pończochy to obcisła, elastyczna część garderoby, okrywająca stopę i część nogi (zwykle do górnej części uda). Tym różnią się od rajstop, które zakrywają całe nogi do pasa. Tak, jak i rajstopy, oprócz waloru praktycznego (ochrony przed zimnem) poprawiają optycznie wygląd damskiej nogi.

Pończochy są jednym z najpopularniejszych fetyszy wymienianych przez mężczyzn i kobiety.

Pończochy były niegdyś elementem garderoby męskiej, dziś już jedynie damskiej. Podtrzymywane są dzięki podwiązkom, najczęściej w postaci specjalnego pasa noszonego na biodrach, gorsetu lub utrzymują się na nogach dzięki doszyciu elastycznej manszety ściągniętej gumą lub podgumowanej silikonową taśmą (tzw. pończochy samonośne). Te drugie zostały wprowadzone na rynek pod koniec lat 60. ubiegłego stulecia przez austriacką firmę Wolford.

Początkowo pończochy produkowane były z bawełny lub jedwabiu. Rewolucyjną zmianę przyniosło dopiero odkrycie nylonu w amerykańskim koncernie DuPont, przez zespół badawczy pod kierunkiem Wallace Carothersa. W następstwie tego odkrycia, w 1940 roku pojawiły się w sprzedaży pierwsze pończochy nylonowe FF (ze szwem) tzw. „nylony” o zupełnie nowych walorach użytkowych. Z kolei w roku 1954 wyprodukowano po raz pierwszy pończochy bezszwowe. Pod koniec lat 50. jakość pończoch produkowanych przez najlepsze z firm nylonowych osiągnęła swoje apogeum, ówczesne wyroby do dziś stanowią wzorzec doskonałości.

Początki odwrotu od pończoch nylonowych są związane z rozpoczęciem masowej produkcji rajstop i wynalezieniem włókna lycra. Jak się okazało, ze względów czysto praktycznych, a zwłaszcza mody na spódnice „mini” producenci uznali rajstopy za bardziej dostosowane do oczekiwań konsumentek. Co więcej, nowa technologia pozwoliła na znaczne obniżenie kosztów produkcji. Pończochy jednak przetrwały. Ich renesans zapoczątkował Wolford wprowadzając na rynek tzw. pończochy samonośne. W wyrobach tego typu, dzięki zastosowaniu paska z silikonu podtrzymującego manszetę, nie ma potrzeby stosowania dodatkowego pasa do pończoch. Choć rozwiązanie to ma również wady (silikon, zwłaszcza w wysokich temperaturach może uciskać nogę), jednakże okazało się prawdziwym rynkowym sukcesem, który szybko został skopiowany, przez innych producentów.

Pończochy mogą mieć fakturę gładką, wzorzystą, ażurową przezroczystą lub kryjącą, matową lub błyszczącą, występują w szerokiej gamie kolorów (choć najpopularniejsze są różne odcienie beżu i czerń). Różnią się także splotem włókna, rodzajem włókna i grubością. Wśród pończoch wyróżniają się szczególnie tzw. klasyczne „nylony”, nie zawierające domieszki elastomerów co sprawia, że są niezwykle transparentne i idealnie dopasowane do kształtu nogi, choć praktycznie nieelastyczne.

Pończochy mocowane do pasa są często uważane za mało wygodne i praktyczne (nie chronią wystarczająco przed zimnem itp.). Obecnie służą często jako bielizna erotyczna, wraz z wyrafinowanymi paskami podtrzymującymi i podwiązkami. Te, do codziennego użytku wymagają szerokich pasów, obecnie stosunkowo drogich i trudno dostępnych.

W ostatnich latach obserwuje się renesans tej części damskiej garderoby i gwałtowny wzrost sprzedaży pończoch, zwłaszcza samonośnych. Do łask powracają także ekskluzywne pończochy nylonowe, często odszukiwane w starych magazynach i z trudem zdobywane przez wielbicielki na aukcjach internetowych.

Ten nieco zapomniany, acz niezwykle zmysłowy element damskiej garderoby, obchodzi dzisiaj swoje międzynarodowe święto. To właśnie tego dnia 1940 roku na amerykańskim rynku mody pojawił się nowy produkt – pończochy nylonowe Fully Fashioned. Wynaleziony w 1935 roku przez markę DuPont nylon, początkowo służył do wyrobu między innymi szczoteczek do zębów, namiotów, a później spadochronów. Kilka lat później zaczęły powstawać z niego pończochy. W ciągu 4 dni sprzedano 4 miliony par, a pamiętna sobota otrzymała nazwę „Nylon Day”. W kolejnym roku sprzedaż wzrosła do 64 milionów par. W związku z przystąpieniem Stanów Zjednoczonych do wojny, produkcja pończoch została zawieszona, a cały zapas nylonu skierowano do zakładów szyjących spadochrony. Wówczas para prawdziwych pończoch ze szwem stała się towarem niezwykle pożądanym, a kobiety pozbawione tego luksusu przyciemniały nogi i malowały na łydce fałszywy szew.

Wraz z zakończeniem wojny, produkcja pończoch nylonowych ruszyła pełną parą. Przez kolejne lata nylony typu FF stanowiły kanon absolutnej elegancji. W 1954 roku po raz pierwszy na rynek wypuszczono pończochy bez szwa, których produkcja była znacznie tańsza i wydajniejsza.

15 maja obchodzony jest Światowy Dzień Kangurowania. Tego dnia na całym świecie w sposób szczególny promowana jest metoda przytulania noworodka „skóra do skóry” przez rodzica, która wspomaga leczenie wcześnie narodzony dzieci, a także budowanie rodzicielstwa bliskości.

Kangurowanie to sposób przytulania noworodka metodą „skóra do skóry”. Oznacza to, że dziecko przytulane jest nagą klatką piersiową do klatki piersiowej matki lub ojca. Dzięki temu słyszy ono bicie serca rodzica, jest delikatnie kołysane, czuje ruchy klatki piersiowej i ogrzewane jest ciepłem ciała rodzica. Poczucie bezpieczeństwa jakie zyskuje podczas przytulania, łagodzi także stres poporodowy.

Jak wykazały liczne badania, takie przytulanie utrzymuje regularne bicie serca u dziecka, dzięki czemu zwiększa się ilość tlenu we krwi, poprawia jego parametry życiowe, ogranicza występowanie zaburzeń oddychania oraz ryzyka infekcji. W przypadku wcześniaków często oznacza to większe szanse na przeżycie.
Co ciekawe, metoda kangurowania powstała właściwie przypadkowo. Za jej twórcę uważa się dr Edgara Reya Sanabrię, który w szpitalu w Bogocie z powodu braku personelu i odpowiedniego sprzętu medycznego polecił, aby noworodki były przytulane przez matki, głównie w celu utrzymania odpowiedniej temperatury ciała. W efekcie umieralność dzieci spadła o połowę, co dało początek badaniom dr Reya nad tą metodą. Dzięki jego publikacjom na ten temat metodę kangurowania upowszechniono na całym świecie.

To święto rolników, którzy w tym dniu wspominają swojego patrona świętego Izydora Oracza. Pochodzący z Hiszpanii Izydor jest patronem wielu parafii w naszym kraju.

Izydor urodził się w Madrycie ok. 1080 r. Pochodził z ubogiej, ale szczerze religijnej rodziny, która z niewiadomych przyczyn przeniosła się na wieś. Bieda w domu zmusiła Izydora jako młodzieńca do pracy w charakterze parobka u zamożnego sąsiada, Jana Vargasa. Z tego czasu pochodzi piękna legenda: oskarżono Izydora, że za mało pracuje, a za wiele się modli. Zdziwiło to gospodarza, u którego pracował, gdyż zawsze powierzone mu prace były na czas dobrze wykonane. Postanowił jednak podpatrzeć. Ujrzał Izydora zatopionego w modlitwie i anioła, który za niego wykonywał orkę.

Po pewnym czasie Izydor ożenił się i wraz ze swoją małżonką, bł. Marią Toribia, przeniósł się do Madrytu. Tu żona porodziła mu syna. Kiedy Arabowie zajęli Madryt, Święty był zmuszony go opuścić. Rychło wszakże do niego powrócił, kiedy miasto zostało odbite z rąk Arabów. Izydor zasłynął z pobożności, z ducha pokuty i z uczynków miłosierdzia. Wszystkim, co w jego mniemaniu mu zbywało, choć sam ubogi, chętnie dzielił się z uboższymi od siebie. Zmarł około roku 1130. Pochowany został na cmentarzu św. Andrzeja. W roku 1170 przeniesiono jego śmiertelne szczątki do kościoła, w którym jako dziecko otrzymał chrzest. Cuda, jakie działy się przy jego grobie, ściągały mnóstwo pielgrzymów. Pomiędzy błogosławionych zaliczył go papież Paweł V w roku 1619, a w kilka lat potem papież Grzegorz XV w roku 1622 wyniósł go do chwały świętych.
Św. Izydor Oracz doznaje szczególnej czci w Madrycie, gdzie w jego uroczystość urządza się wspaniałe celebry w kościołach oraz festyny na ulicach. Także w Polsce jako patron rolników doznawał kiedyś wielkiej czci. Od około dwudziestu lat jego kult jest przywracany, zwłaszcza w okolicach Białegostoku.

Kult św. Izydora dotarł z Hiszpanii do Polski, gdzie popularyzowali go jezuici. Zakładali oni bractwa pod wezwaniem  św. Izydora Oracza, służące objęciu ludności wiejskiej opieką duszpasterską. Uświęcenie rolnictwa i  pracy chłopa zawarte w opiniach o Świętym sprawiło, że jego kult znajdował wyznawców w całej społeczności wiejskiej, w tym, także i wśród osiadłej na wsi szlachty. Zwłaszcza polskie ziemiaństwo, gospodarujące na własnych folwarkach, chętnie utożsamiało się ze statusem rolnika, jakim był św. Izydor.

Od 1996 roku około połowy maja corocznie odbywa się pielgrzymka Św. Izydora Oracza do Sanktuarium Matki Bożej Lubeckiej w Lubecku organizowana przez Śląską Izbę Rolniczą. Od 2017 roku wraz z pielgrzymką organizowany jest konkurs orki zabytkowymi traktorami i wystawa zabytkowych maszyn rolniczych.