Po raz pierwszy Dzień Czytania Tolkiena ogłoszono 25 marca 2003 roku. Organizatorem było stowarzyszenie The Tolkien Society. Od tamtej pory święto obchodzone jest co roku w kilku krajach na świecie, w tym w Polsce.

A teraz, korzystając okazji, zapraszam do czytania Tolkiena:

„- Niestety – rzekł – wszyscy popełniamy błędy. Nie twierdzę, żem posiadł mądrość, młody człowieku, z wyjątkiem może tej niewielkiej, którą nabywa się wraz z upływem lat. A to doświadczenie podpowiada mi, że czasem, ci którzy mają dobre zamiary wyrządzają więcej krzywd niż ci, co pozwalają rzeczom biec ich własną drogą. Przepraszam cię za to, com rzekł, jeśli obudziło to nienawiść w twym sercu. Ja jednak wciąż myślę, że to przedwcześnie może wypowiedziana, ale jednak prawda. Z pewnością nawet chłopiec musi zrozumieć, że owoc jest owocem i nie osiąga on pełni swego istnienia, dopóki nie dojrzeje. A zatem zmarnowanie niedojrzałego owocu jest gorsze nawet niż okradzenie człowieka, który go doglądał – w ten sposób okrada się świat, powstrzymuje się dobrą rzecz przed jej wypełnieniem. Postąpić tak, to jak dołączyć do tego wszystkiego co jest złe, do wszystkich pasożytów i chorób dręczących drzewo i do nieprzyjaznych wiatrów. A to jest postępowanie orków.

– I postępowanie ludzi – stwierdził Saelon – Nie! Nie mam na myśli tylko dzikich ludów, albo tych co żyją „w Cieniu”, jak się czasem mówi. Myślę o wszystkich Ludziach. Dziś nie zmarnowałbym zielonego owocu. Ale tylko dlatego, że nie miałbym teraz z niedojrzałych jabłek żadnego pożytku, nie dla twoich wyniosłych racji, panie Borlasie. W rzeczywistości twoje racje są dla mnie tak nieświeże, jak jabłka, które przetrzymywano nazbyt długo. Dla drzew wszyscy ludzie są orkami. Czy ludzie zastanawiają się nad dopełnieniem historii drzewa, gdy zabierają się do jego ścięcia? Z jakiegokolwiek powodu – czy pod uprawę ziemi, czy po to by użyć jego ciała jako drewna do budowy lub pod opał, albo po prostu aby mieć lepszy widok? Gdyby drzewa mogły osądzać, czy postawiłyby ludzi ponad orkami, a także ponad wszystkimi dręczącymi je pasożytami i chorobami? Mogłyby zapytać, czy też człowiek ma większe prawo do karmienia się ich sokami od wszystkich pasożytów?

– Człowiek – rzekł Borlas – który dogląda drzewo i czuwa by nie dręczyły go pasożyty i wielu innych wrogów nie działa jak ork lub szkodnik. Jeśli spożywa jego owoc, nie robi tego aby drzewo zranić. Drzewo wydaje owoce ponad swe potrzeby – aby przetrwał jego gatunek.

– Pozwólmy mu zatem zjeść owoc lub użyć go dla zabawy – powiedział Saelon. Jam jednak mówił o zabijaniu: ścinaniu i spalaniu; jakim prawem ludzie czynią takie rzeczy drzewom?

– Nie. Tyś nie o tym mówił. Mówiłeś o osądzie drzewa w tej materii. Ale drzewa nie są sędziami. To dzieci Eru są władcami. Mój osąd, będący jednym z wielu ludzkich osądów, już poznałeś. Zła tego świata nie było zrazu w wielkim Temacie, pojawiło się ono wraz z dysharmonią Melkora. Ludzie nie nadeszli z tym brakiem harmonii. Wkroczyli oni w dzieje później, jako nowina pochodząca wprost od Eru, Jedynego, i dlatego nazywają się Jego dziećmi, a do używania wszystkiego co było obecne w Temacie mają oni, dla ich własnego dobra, prawo – rzecz jasna bez pychy i złej woli, ale z szacunkiem.

Jeśli najmłodsze dziecię leśnika odczuwa chłód zimy, to nie skrzywdzi się nawet najdumniejszego z drzew, jeśli każemy mu poddać swe ciało aby móc ogrzać dziecko ogniem. Ale dziecku nie wolno niszczyć drzewa dla zabawy czy w złości, kaleczyć jego kory albo łamać gałęzi. A dobry gospodarz użyje wpierw, o ile może, leżącego już drewna, albo martwego drzewa; nie zetnie młodego drzewa i nie pozostawi go by zbutwiało dla własnej przyjemności i dla zabawy toporem. To orkowa zabawa.”