Głęboko wierzył w przeznaczenie. Mawiał, że największy wpływ na jego los miały trzy wydarzenia, czyli … Alfons Mucha, artysta nieśmiertelny i ponadczasowy

Środa, 24 lipca – Dzień Policjanta, Międzynarodowy dzień wirtualnej miłości, Dzień Pszczółki Mai

Wydarzyło się:

(1876) Powódź zniszczyła Panamint City w Kalifornii

Urodzili się:

(1860)  Alfons Mucha – czeski grafik i malarz, jeden z czołowych przedstawicieli secesji i fin de siècle’u

(1900)  Aleksander Żabczyński – polski aktor teatralny, estradowy, kabaretowy i filmowy

(1933)  Jerzy Harasymowicz – polski poeta

(1969)  Jennifer Lopez – amerykańska modelka, piosenkarka i aktorka pochodzenia portorykańskiego

 

Święta nietypowe występujące dzisiaj to:

Dzień Policjanta

Międzynarodowy dzień wirtualnej miłości

Dzień Pszczółki Mai

Wszystkich tych, którzy nie odwiedzali mojego bloga w zeszłym roku, zapraszam   (TUTAJ) .

 

***

24 lipca 1876 roku

powódź zniszczyła Panamint City w Kalifornii

Niegdyś tętniło w nich życie. Dziś w opuszczonych budynkach hula wiatr, a nieliczne ocalałe przedmioty zachowują pamięć o swych właścicielach i dawnych czasach. Odwiedzają je już tylko zbłąkani turyści, choć według niektórych… także i duchy. I mimo, że na to właśnie wskazuje ich nazwa – ghost towns (miasta-widma) należy tłumaczyć raczej jako miasta wymarłe lub opuszczone przez swoich mieszkańców.

Panamint City to jedno z wielu opuszczonych amerykańskich miast, położone 1921 m n.p.m., w hrabstwie Inyo stanu Kalifornia, dokładnie w Panamint Range, blisko Doliny Śmierci i ok. 3 mile na północny zachód od Peak Sentinel.

Surprise Canyon był zamieszkiwany przez plemiona Shoshone i / lub Kawaiisu na krótko przed założeniem miasta.

Powstało w latach 1873–1874, zaraz po tym jak w 1872 zostały odkryte pierwsze samorodki srebra. Srebro odkryli William L. Kennedy, Robert L. Stewart i Richard C. Jacobs, bandyci, którzy używali Surprise Canyon jako kryjówki.

Szybko powstały fabryki, sklepy, dzielnica czerwonych latarni a nawet – cmentarz. Pod koniec XIX wieku liczba mieszkańców wyniosła 2000. Wydawało także własną gazetę, Panamint News. Podstawą gospodarki było wydobycie srebra. Panamint City cieszyło się złą opinią ze względu na częste napady. W związku z tym górnicy przetapiali wydobyte srebro na wielkie sztaby, których kradzież była prawie niemożliwa.

24 lipca 1876 roku powódź zniszczyła prawie całe miasto.

Do roku 1983 władze hrabstwa utrzymywały drogę do Panamint City. Zaprzestano, gdy ulewne deszcze spowodowały falę powodziową, która całkowicie wymyła kanion. Teraz możliwy jest dojazd wyłącznie samochodami terenowymi z napędem na cztery koła.

Dzisiaj stanowi atrakcję dla entuzjastów miast duchów, wyposażonych w odpowiednie pojazdy i sprzęt pomagający przetrwać.

Pojęcie “ghost town” nie jest ścisłe i kryje w sobie miejsca niemal zupełnie zrównane z ziemią, jak i te całkiem opuszczone, jednak z wyraźnymi śladami zabudowań. Można mówić także o tak zwanych „semi ghost towns”, które zaznały znacznego spadku demograficznego, pozostała w nich jednak niewielka grupa mieszkańców.

Wpisem tym zapoczątkowuję nowy cykl, w którym od czasu do czasu będę opisywać Wam te ciekawe miejsca, które przecież są na całym świecie. Owiane tajemnicą przez całe lata czekają tam – na WAS!

 

***

24 lipca 1860 w Iwanczycach na południu Moraw, przyszedł na świat

Alfons Mucha – czeski grafik i malarz, jeden z czołowych przedstawicieli secesji i fin de siècle’u

Twórczość Muchy łączy tradycje bizantyńskie i współczesne. Znakiem rozpoznawczym Muchy są grafiki kobiet w stylu belle époque – wyidealizowana postać pięknej kobiety otoczonej naręczem kwiatów i liści, symbolami i arabeskami.

Już od najmłodszych lat wykazywał zainteresowanie sztuką. Chętnie rysował i nie miały dla niego znaczenia ani narzędzia, ani rodzaj powierzchni. Niestety jego brak zainteresowania nauką poskutkował wyrzuceniem ze szkoły, a następnie odrzuceniem na Akademii Sztuk Pięknych w Pradze. Mimo przeciwności losu i niechęci rodziców, pracował ciężko i dążył do rozwoju kariery artystycznej. W wieku 19 lat otrzymał pierwszą pracę – twórcy scenografii w wiedeńskim teatrze. W kolejnych latach podejmował się różnorodnych zajęć wiedząc, że najdrobniejsza nawet praca przybliżała go do celu.

Głęboko wierzył w przeznaczenie i mawiał, że największy wpływ na jego los miały trzy wydarzenia.  Pierwszym było ujrzenie dzieła malarza Johanna Umlaufa w morawskim kościele w Uście i kontakt z samym artystą. Dzięki rozmowie z nim, Alfons uświadomił sobie, że w przyszłości również może stać się cenionym artystą.

Kolejnym było poznanie hrabiego Khuen-Belassim, który został mecenasem Muchy i opłacał jego naukę za granicą. Akademię Sztuk Pięknych w Monachium ukończył w oszałamiającym tempie. Jego praca egzaminacyjna była tak dobra, że przyjęto go od razu na trzeci rok studiów. W Paryżu, gdzie kontynuował naukę na Académie Julian również bardzo dobrze sobie radził wygrywając akademickie konkursy. Dwa lata później mecenas, hrabia Khuen-Belassi, przestał wspierać go finansowo. Z dnia na dzień Alfons Mucha dołączył do grona ubogich paryskich artystów. Na początku zarabiał niewiele jako ilustrator książek dla dzieci, tygodników itp.  Jednak powoli, dzięki wytrwałej pracy, jego pozycja na rynku sztuki wzrosła i ugruntowywała się. Zamieszkanie bliżej akademii spowodowało, że Alfons Mucha znalazł się w centrum artystycznego świata. W tym właśnie okresie poznał wielu wybitnych artystów.

Trzecim istotnym w życiu Muchy wydarzeniem było stworzenie w roku 1894 afiszu dla słynnej aktorki Sarah Bernhardt do jej nowej sztuki „Gismonda”. Zachwycona plakatem aktorka podpisała z artystą sześcioletni kontrakt, który stał się jego przepustką do światowej sławy. W tym okresie w Paryżu zorganizowano również dwie indywidualne wystawy dzieł Alfonsa, a w 1900 r. wziął udział w paryskiej wystawie światowej. Okres między 1893 a 1903 rokiem to czas, kiedy powstały najważniejsze dzieła artysty. Powoli rodził się słynny „le style Mucha”.

W 1904 roku, sławny już w Europie artysta wyruszył na podbój Ameryki, która również okazała się dla niego przychylna. W roku 1906 Alfons Mucha ożenił się z młodą Czeszką. Marie Chytilovà, która zgłosiła się do jego pracowni na lekcje rysunku, pozostała w jego życiu na zawsze.

Artysta sam zaprojektował pierścionek zaręczynowy. Po kilkunastu latach Mucha wraz z żoną i córką Jaroslavą przenieśli się do Czech, gdzie na świat przyszedł ich syn, Jiři.

Ogromnym marzeniem Muchy było stworzenie Epopei słowiańskiej (1912-1926). Był to cykl 20 monumentalnych płócien przedstawiających historię Słowian, głównie Czech. W ramach przygotowania się do tworzenia Epopei, Mucha odbył kilka podróży w głąb kraju. Odwiedził Morawy, ale nie tylko – pojechał również do Rosji. Przy okazji robił dużo zdjęć, które później pomogły mu w pracy. Podczas podróży chciał zaczerpnąć wiedzy na temat mitów, podań i folkloru Słowian. Prezentowane na wystawie zdjęcia sygnalizują znaczenie, jakie fotografia miała dla Muchy. Artysta zajmował się nią przez całe życie, już w okresie studiów w Monachium, traktując zdjęcia jako element swego warsztatu, nie zaś odrębną dziedzinę twórczości. Pojawiały się na nich modelki w pracowni, krajobrazy, które czasami wykorzystywał w swych pracach.

Aby artysta mógł malować na ogromnych płótnach (mówimy tu o takich rozmiarach obrazów jak 6,10 x 8,10 m, 4,05 × 6,20 m czy 4,80 × 4,05 m), potrzebne było specjalne do tego miejsce – wysokie, obszerne i dobrze oświetlone. Mucha wybrał na swoją pracownię czeski zamek Zbiroh. Mieszkał w nim już jego przyjaciel, więc miał ułatwione zadanie. Główna sala zamkowa nadawała się idealnie do malowania olbrzymich płócien. Dużą część zamku Mucha wynajął nie tylko na potrzeby pracowni, ale również na miejsce do mieszkania. Spędził tu z rodziną aż 20 lat.

Choć miał to być dowód silnych więzi łączących artystę z jego ukochaną ojczyzną, dzieło nie zostało zbyt dobrze przyjęte przez rodaków, bowiem postrzegali oni Muchę bardziej jako Francuza niż Czecha. Czeska krytyka oceniła jednak cykl jako reakcyjny akademizm, a jego temat jako nacjonalistyczną interpretację faktów, choć w Stanach Zjednoczonych prace podziwiane były entuzjastycznie. Dla nas, jeśli chodzi o historię, ciekawy będzie obraz “Po bitwie pod Grunwaldem“. Alfons Mucha, ze swoim pacyfistycznym podejściem do świata, traktuje tę scenę jak kontemplację nad skomplikowanym losem zwycięzców i pokonanych.

Epopeja słowiańska: Po bitwie pod Grunwaldem

Gdy rozpoczęła się pierwsza wojna światowa, artysta nie przerwał pracy. Zajął się wówczas projektowaniem biżuterii oraz rzeźb. Resztę swego życia Mucha spędził tworząc dzieła, którym krytyka zarzucała anachronizm. W 1931 namalował witraż dla nowej kaplicy arcybiskupiej w katedrze św. Wita w Pradze. W 1938 rozpoczął pracę nad tryptykiem Wiek rozumu, Wiek mądrości i Wiek miłości, którego nie udało mu się skończyć. Zmarł załamany w kilka tygodni po wkroczeniu w 1939 wojsk hitlerowskich do Pragi, po przesłuchaniu przez gestapo. Miał 79 lat. Został pochowany na Slavinie na Wyszehradzie w Pradze. Na pogrzeb, mimo zakazu niemieckich władz, przyszły setki tysięcy osób.

Styl Muchy, „le style Mucha”, powstawał na drodze ewolucji z tworzonych na zlecenie ilustracji do książek, kalendarzy, różnych czasopism. Jego cechami charakterystycznymi są piękne, wystylizowane postacie kobiet, często otoczone kwiatami, arabeskami i różnymi symbolami. To rozpoznawalna miękka, płynna linia, ciepłe kolory, mistrzowskie połączenie motywów bizantyjskich ze współczesnymi. Jego przepiękne ilustracje zdobiły plakaty firmowe, pocztówki, broszury oraz np. blaszane pudełka z ciastkami. Alfons Mucha był wszędzie. Ten niezwykły artysta był znanym niemal na całym świecie ilustratorem – i pozostaje nim do dziś. Odniósł prawdziwie komercyjny sukces. Jego prace, a więc i sam artysta, są nieśmiertelne – piękne, ponadczasowe i rozpoznawalne przez wszystkich.

 

Alfons Mucha’s art – Serenade

 

***

24 lipca 1900 w Warszawie, urodził się

Aleksander Żabczyński – polski aktor teatralny, estradowy, kabaretowy i filmowy

W tym wypadku od razu ustępuję pola jak zwykle wspaniałemu  Stanisławowi Janickiemu :

 

W ILUZJONIE: Aleksander Żabczyński (część 1)

Zmarł nagle na atak serca 31 maja 1958 w wieku 58 lat. Wraz z żoną Marią Żabczyńską – również aktorką – spoczywa na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.

***

24 lipca 1933 w Puławach, przyszedł na świat

Jerzy Harasymowicz – polski poeta

Jerzy Harasymowicz-Broniuszyc  pochodził z rodziny o mieszanych ukraińsko, polsko-niemieckich korzeniach.

Należał do pokolenia „Współczesności”, debiutował w 1953 w tygodniku „Życie Literackie”, publikując wiersze i prozę poetycką.

Jego twórczość charakteryzowała się „przesyceniem” opisów, co czyniło wymyślone przez niego mitologie niezwykle szczegółowymi i sprawiającymi wrażenie realnych. Interesował się kulturą Łemków oraz słowiańsko-chrześcijańską, do których to zainteresowań często odnosił się w swoich utworach.

Z poezji Jerzego Harasymowicza wywodzi się termin kraina łagodności, do którego w swoich piosenkach nawiązywał Wojciech Belon, a który bywał później utożsamiany z poezją śpiewaną.

Harasymowicz był pisarzem płodnym, umierając zostawił po sobie ponad 40 tomów wierszy, liczne wybory wierszy i 2 baśnie dla dzieci sprzedane łącznie w liczbie ponad 700 tys. egzemplarzy.

Pod koniec życia, ciężko chory, korzystał z gościny Nadleśnictwa Komańcza, mieszkając w należącym do nadleśnictwa budynku w Mikowie niedaleko Komańczy. Stamtąd po raz ostatni oglądał swoje ukochane Bieszczady.

Jego prochy rozsypano nad bieszczadzkimi połoninami.

 

ELŻBIETA ADAMIAK – JESIENNA ZADUMA    (słowa: Jerzy Harasymowicz)

***

24 lipca 1969 w Nowym Jorku, przyszła na świat

Jennifer Lopez – amerykańska modelka, piosenkarka i aktorka pochodzenia portorykańskiego

Jennifer Lynn Lopez, znana także jako J.Lo, to także tancerka, projektantka mody, producentka i businesswoman. Urodziła się i wychowała w Bronksie, okręgu Nowego Jorku, a w wieku siedemnastu lat zagrała pierwszą rolę w niskobudżetowym filmie Moja mała dziewczynka. Później wzięła udział w kilku mniejszych produkcjach, równocześnie rozwijając karierę tancerki u boku New Kids on the Block i Janet Jackson, a także w serialu In Living Color. W 1997 zagrała pierwszoplanową rolę w filmie Selena, za którą zdobyła nominację do Złotego Globu. Od tego czasu pojawiła się w kilkudziesięciu produkcjach, wśród których największy sukces odniosły Anakonda (1997), Cela (2000), Powiedz tak (2001), Pokojówka na Manhattanie (2002), Zatańcz ze mną (2004), Sposób na teściową (2005) i Jak urodzić i nie zwariować (2012). Lopez specjalizuje się w komediach romantycznych, choć grała również w dramatach i dreszczowcach. Od 2006 zajmuje się także produkcją filmów i seriali.

W 1999 aktorka zadebiutowała w roli piosenkarki albumem On the 6, który, podobnie jak promujące go single, zdobył na całym świecie sukces. W kolejnych latach ukazywały się jej kolejne nagrania i piosenki, które zdobywały pierwsze miejsca list przebojów. Po świetnie sprzedających się płytach J.Lo (2001), J to tha L-O! The Remixes i This Is Me… Then (oba 2002), za sprawą kolejnych projektów muzycznych Lopez zaczęła sobie radzić komercyjnie coraz gorzej. Po zmianie wytwórni, w 2011 artystka wydała album Love?, z którym ponownie osiągnęła sukces. Promujący go singel „On the Floor” był międzynarodowym przebojem, a obecnie znajduje się na liście najlepiej sprzedających się singli wszech czasów. Lopez zasiada w jury programu American Idol (2011–2012, od 2014). Szacuje się, że jej nagrania rozeszły się na całym świecie w około 75 milionach egzemplarzy. Artystka jest laureatką nagród takich jak American Music Award i MTV Video Music Award oraz dwukrotną nominowaną do Grammy.

Lopez jest nie tylko aktorką, piosenkarką i tancerką, ale również businesswoman. Posiada własną kolekcję ubrań i kilkanaście zapachów, a także liczne kontrakty reklamowe. Jest znana jako ikona mody oraz filantropka, a poza tym jest najlepiej opłacaną latynoską aktorką w Hollywood. W 2011 zdobyła tytuł najpiękniejszej kobiety na świecie według magazynu People, a rok później Forbes nazwał ją najbardziej wpływową gwiazdą. Jej majątek szacowany jest na 150 milionów dolarów. Obiektem zainteresowania mediów przez całą karierę Lopez jest jej życie prywatne.

Była trzykrotnie zamężna. Jej pierwszym mężem był Kubańczyk Ojani Noà, którego poznała, gdy ten pracował jako kelner w restauracji w Miami – w 1998 wzięli rozwód. W 1998 poznała Seana „P. Diddy’ego” Combsa, z którym przez dwa i pół roku (do 2001) była w nieformalnym związku. Po rozstaniu poświęcił jej piosenki „I Need A Girl Part 1” i „I Need A Girl Part 2”  Jej drugim małżeństwem był związek z byłym tancerzem Crisem Juddem. Poznali się podczas kręcenia teledysku do piosenki Jennifer „Love Don’t Cost a Thing”. Para pobrała się 29 września 2001 w domu na przedmieściach Los Angeles. Małżeństwo zakończyło się w lipcu 2002 po tym, jak Lopez zaczęła spotykać się z aktorem Benem Affleckiem. Związek aktorów był jednym z najbardziej upublicznionych związków w historii. 20 stycznia 2004 media ogłosiły oficjalnie rozstanie pary. Następnie poślubiła Marca Anthony’ego, a w 2008 urodziła bliźnięta, Maximiliana i Emme. Po 7 latach małżeństwa para się rozstała, a w 2014 sformalizowała rozwód. W 2017 Lopez związała się z baseballistą Alexem Rodriguezem.

W biznesie działa w wielu branżach. Posiada własną linię perfum, ubrań, butów oraz własną restaurację „Madre’s” (zamknięta w 2008). Produkuje reality show DanceLife. Planuje wypuścić kolekcję akcesoriów, zegarków i biżuterii. Jennifer nie jest autorką wyżej wymienionych gadżetów, lecz nabywczynią praw autorskich do tych, które zleciła zaprojektować artystom. Potocznie jednak utarło się, że sama jest projektantką mody czy perfum, co jest nieprawdą. 18 maja 2012 została uznana za najbardziej wpływową gwiazdę według magazynu „Forbes”, pokonując m.in. Oprah Winfrey czy Justina Biebera.

Jennifer Lopez świętuje dzisiaj 50 urodziny. Z tej okazji jej narzeczony zrobił dla niej niespodziankę. Stworzył specjalne nagranie, w którym dziękuję swojej partnerce za udany związek   (ORYGINAŁ)  .

 

Jennifer Lopez – On The Floor ft. Pitbull

 

 

 

 

Źródło:    https://pl.wikipedia.org;   https://szwedacz.com;    https://frasco.pl;    https://architrav.pl; 

Dodaj komentarz