Sobota, 12 stycznia – zmarła Irena Dziedzic – ikona dziennikarstwa polskiego

Zmarła Irena Dziedzic – ikona dziennikarstwa, legenda i Królowa Telewizji Polskiej

Irena Dziedzic, a właściwie Sylwia Irena Dziedzic, urodziła się 20 czerwca 1925 w ukraińskim mieście Kołomyi. Przed II wojną światową była uczennicą żeńskiej szkoły podstawowej, wychowanką w internacie sióstr Felicjanek we Lwowie.

Po zajęciu we wrześniu 1939 miasta przez wojska radzieckie, uczęszczała do koedukacyjnej szkoły średniej w gimnazjum żeńskim SS. Notre Dame przy ul. Ochronek 8. Maturę zdała eksternistycznie w Krakowie.

Pracę zawodową rozpoczęła 1946 w „Echu Krakowa” jako redaktor depeszowy. Później krótko pracowała we wrocławskim „Słowie Polskim”. Od 1948 w Warszawie, gdzie początkowo pracowała jako depeszowiec w „Głosie Ludu”, a następnie w „Expressie Wieczornym”. Od 1952 w Polskim Radio.

Od 1956 roku pracowała w Telewizji Polskiej, gdzie przez 25 lat prowadziła program publicystyczno-rozrywkowy Tele-Echo, pierwszy rodzimy talk-show. „Żeby być sobą, to najpierw trzeba być kimś’ – mawiała. Program prowadziła z taką energią i wdziękiem, że oglądała ją cała Polska.

W latach 1965–1968 była także jedną z trojga osób prowadzących Dziennik Telewizyjny. Równocześnie (w latach 1977–1981) była twórczynią i kierowniczką redakcji kulturalnej w Dzienniku Telewizyjnym.

Mimo niegasnącej popularności w 1981 roku Irena Dziedzic sama zdjęła swój program z anteny. Niestety, zachowało się bardzo mało odcinków, bo taśmy były wielokrotnie wykorzystywane i na jednych materiałach nagrywano kolejne.

Po dwuipółrocznej przerwie od października 1983 do września 1991 prowadziła program Wywiady Ireny Dziedzic. Nie zostały takim hitem, jak „Tele-Echo”, ale były na antenie przez osiem lat i zapewniły swojej twórczyni tytuł „mistrzyni telewizyjnego wywiadu”.

Wystąpiła w dwóch filmach: Jutro premiera (1962) i Polowanie na muchy (1969). Grała siebie samą w produkcjach filmowych i telewizyjnych, m.in. Wojna domowa (1965), Kłopotliwy gość (1971) i Szczur (1995).

Jest autorką książki Teraz Ja. 99 pytań do mistrzyni telewizyjnego wywiadu (1992).

W latach 1977–1980 była gospodynią Festiwalu Interwizji w Sopocie. Każda rola, w którą wchodziła, była ciekawa i wyrazista. Tak jak ona.

Przez 4 lata (2002–2006) co tydzień można było słuchać jej publicystycznych felietonów Punkt widzenia w Programie I Polskiego Radia (w audycji: Muzyka i aktualności). Po felietonie, w którym mówiła o lustracji, ze współpracy zrezygnowano.

Wychowano mnie tradycyjnie, na przyszłą żonę i matkę, i dlatego zrobiłam wiele, aby stać się kobietą niezależną. Przede wszystkim – niezależną od mężczyzny – mówiła. Wolno mi było pracować pięć razy tyle, co inni, zwłaszcza mężczyźni, ale zarabiać pięć razy mniej. A ja na wszystko zapracowałam sama!

O żadnej dziennikarce nie plotkowano tyle, co o niej. Ale nawet najwięksi zawistnicy musieli przyznać, że robiła program na najwyższym poziomie. Na ekranie była czarująca i błyskotliwa, ale też autorytarna. Mawiano o niej „Żelazna Irena”.

 – Nie można mieć osobowości na ekranie telewizora, nie mając jej poza ekranem – mówiła. – To nie jest kostium. Osobowość w wielu zawodach się przydaje, ale też i drażni. Drażnienie jest też sposobem na obecność.

Zmarła 5 listopada 2018 roku, ale jej śmierć ujawniono 2 miesiące później, czyli dzisiaj – 12 stycznia 2019 roku.

Obejrzyjmy małe fragmenty Tele-Echa i zobaczmy, jak profesjonalnie (w sposób wręcz wytworny), można prowadzić program telewizyjny

PRL 1968 Tele-Echo Irena Dziedzic. 'Lalka’ Prusa

Źródło:   https://pl.wikipedia.org;   https://film.wp.pl;   https://film.interia.pl;