Niedziela, 16 grudnia – Dzień Pokrywania Wszystkiego Czekoladą, 1969 – premiera musicalu filmowego Hello, Dolly! w reżyserii Gene’a Kelly’ego, 1970 – premiera filmu Love Story w reżyserii Arthura Hillera, 1916 – urodził się Edward Dziewoński, polski aktor, reżyser i satyryk,
Dzień Pokrywania Wszystkiego Czekoladą
O święcie tym pisałam w zeszłym roku (TUTAJ) .
Jak się bawić, to się bawić i pokrywać czekoladą co się da!
Nawet asfalt!
Wypadek Cysterny na A2 „CZEKOLADOWA AUTOSTRADA”
***
16 grudnia 1969 roku odbyła się
premiera musicalu filmowego Hello, Dolly! w reżyserii Gene’a Kelly’ego
Hello, Dolly! to amerykański film – romantyczna komedia muzyczna – oparty na broadwayowskim musicalu pod tym samym tytułem, autorstwa Michaela Stewarta. Film opowiada historię Dolly Levi (w tej roli Barbra Streisand) – swatki, która podróżuje do Yonkers w stanie Nowy Jork, aby znaleźć partnerkę dla „skąpego, niezamężnego pół-milionera”, Horacego Vandergeldera (którego gra Walter Matthau).
Barbra Streisand – Hello Dolly
Akcja filmu rozgrywa się w 1890 r. Dolly Levi, pośredniczka matrymonialna i właścicielka szkoły tańca jedzie do miasteczka w pobliżu Nowego Jorku w gościnę do Horacego Vandergeldera – bogatego i skąpego kupca. Dolly zamierza zdobyć Horacego dla siebie, mimo że jest on o krok od oświadczenia się pewnej modystce. W uknuciu sprytnej intrygi pomaga Dolly nieświadoma swej roli siostrzenica i jej nieśmiały adorator. Kiedy Horacy zostaje przekonany o niewierności wybranki Dolly umawia go na spotkanie z bogatą kandydatką do małżeństwa…
Krytyka pisała: „Hello, Dolly” pojawia się w samą porę aby przywrócić hierarchię zagubionych we współczesnym musicalu wartości: jest widowiskową komedią muzyczną, jaką można sobie tylko wymarzyć.
W 1970 roku film otrzymał 3 Oscary – za najlepszą scenografię, dźwięk i adaptację muzyczną i „Złoty Globus” dla Barbry Streisand.
***
Rok później, 16 grudnia 1970 roku, odbyła się
premiera filmu Love Story w reżyserii Arthura Hillera
Scenariusz napisał Erich Segal, autor bestsellerowego opowiadania Love Story. W rolach głównych wystąpili Ali MacGraw i Ryan O’Neal.
Andy Williams – (Where Do I Begin) LOVE STORY 1970 (High Quality)
„Love Story” był filmem, przy którym łzami wzruszenia zalewali się wszyscy widzowie dorastający na początku lat 70.
Opowiada historię romansu dwójki młodych kochanków, którzy wbrew woli rodziców postanawiają wieść wspólne życie. Pochodzący z zamożnej rodziny Oliver (Ryan O’Neal) zakochuje się w studentce muzyki i córce piekarza – Jenny (Ali MacGraw). Bohaterowie szybko decydują się na ślub. Nie podoba się to jednak ojcu Olivera, który nie zgadza się na związek syna z ubogą Ali. Chłopak zrywa kontakty ze swoją rodziną i żeni się z ukochaną. Początkowo wszystko układa się po myśli młodego małżeństwa, jednak z czasem sielankę przerywa niespodziewana tragedia.
Film Arthura Hillera to już prawdziwy klasyk wśród produkcji opowiadających o nieszczęśliwej miłości. Obraz na swoim koncie ma kilka prestiżowych nagród – m.in. Oscara za najlepszą muzykę (Francis Lai) oraz pięć Złotych Globów w kategoriach: najlepszy dramat, najlepsza aktorka w dramacie (Ali MacGraw), najlepszy reżyser (Arthur Hiller), najlepszy scenariusz (Erich Segal) i najlepsza muzyka – Francis Lai.
Snow Frolic (Love Story)—Francis Lai
***
16 grudnia 1916 roku, w Moskwie
urodził się Edward Dziewoński, polski aktor, reżyser i satyryk
– pseudonim Dudek.
Urodził się w Moskwie, jako syn Janusza Dziewońskiego, cenionego aktora i reżysera. Od dzieciństwa poznawał teatralne środowisko i ludzi związanych ze sztuką, nic więc dziwnego, że sam zapragnął pójść w ślady słynnego ojca.
Maturę zdał w Berlinie. Tuż przed II wojną światową wrócił do Polski, gdzie został przyjęty na Wydział Aktorski w warszawskim Państwowym Instytucie Sztuki Teatralnej. Dyplom otrzymał dopiero po wojnie i wtedy też zadebiutował na scenie.
Jak głosi plotka, zaangażowano go, bo miał prawdziwy tupet. Dziewoński stanął przed dyrektorem teatru i oznajmił, że słyszał, iż ten poszukuje zdolnego aktora. – Ma go pan przed sobą – dodał na koniec. Dyrektor nie miał innego wyjścia, jak zatrudnić pewnego siebie młodzieńca. Od tamtej pory Dziewoński jeździł po kraju, grywając w różnych teatrach. Ciągnęło go zwłaszcza do repertuaru komediowego. W 1954 r. zaczął występować w kabarecie „Szpak”.
Później pojawiał się w telewizyjnym „Kabarecie Starszych Panów” (kreował m.in. postać Dosmucacza, operatywnego Kuszelasa czy frywolnego sędziego Kocia) u boku Jeremiego Przybory i Jerzego Wasowskiego, aż wreszcie w 1964 r. w warszawskiej kawiarni zainicjował powstanie kabaretu „Dudek”.
Nie tylko w nim występował, ale i pisał teksty, zdobywając tym samym ogromną sympatię zachwyconych widzów. Kabaret istniał do 1975 roku.
Najbardziej słynny skecz w wykonaniu Edwarda Dziewońskiego i Wiesława Michnikowskiego:
Kabaret Dudek – Sęk
Na ekranie zadebiutował w 1946 r., jako gestapowiec w „Zakazanych piosenkach” – wszystko dlatego, że doskonale znał język niemiecki. Rok później wystąpił u Wandy Jakubowskiej w „Ostatnim etapie”.
Być może kariera filmowa Dziewońskiego potoczyłaby się zupełnie inaczej, gdyby nie śmierć Andrzeja Munka. Reżyser podobno był zachwycony Dudkiem i widział, że aktor oprócz komediowego, posiada też wielki talent dramatyczny. Munk planował zresztą obsadzić go w kilku swoich kolejnych filmach, ale los zadecydował inaczej. Dziewoński nie mógł jednak narzekać. Wiodło mu się na scenie, został dyrektorem Teatru Kwadrat.
I tylko czasami złościł się, kiedy nazywano go „aktorem komediowym”, stanowczo sprzeciwiając się takiemu zaszufladkowaniu.
W swym dorobku aktorskim zgromadził 31 ról filmowych. W filmie zagrał po raz ostatni w Strasznym śnie Dzidziusia Górkiewicza (1993).
Dziewoński zaczął się wycofywać z życia zawodowego na przełomie lat 70. i 80., kiedy stracił pracę w Teatrze Kwadrat. Był to dla niego bolesny cios, który wpłynął negatywnie na zdrowie artysty. Dudek nie odszedł jednak na emeryturę – w latach 90. nadal grał i reżyserował spektakle telewizyjne. W 1997 r. otrzymał Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, a trzy lata później odcisnął swoją dłoń na Promenadzie Gwiazd w Międzyzdrojach.
Zmarł 17 sierpnia 2002 r. w wieku 86 lat.
Źródło: https://pl.wikipedia.org; https://film.wp.pl;