Sobota, 27 kwietnia –  Światowy Dzień Grafika, Dzień Florysty, Światowy Dzień Lekarzy Weterynarii, Światowy Dzień Tapira

Wydarzyło się:

(1810)  Ludwig van Beethoven skomponował utwór Dla Elizy

Urodzili się:

(1940)  Calypso Rose – trynidadzko-tobagijska piosenkarka

(1942)  Carlos Gavito – argentyński tancerz tanga

Światowy Dzień Grafika

Dzień Florysty

Światowy Dzień Lekarzy Weterynarii Dzień Tai-Chi

Światowy Dzień Tapira

O wszystkich tych dniach pisałam (TUTAJ)  .

Dzisiaj świętujemy również

Dzień Tai-Chi i Qigong

Obchody Światowego Dnia Tai Chi i Qigong zapoczątkowane zostały w USA w roku 1999. Inicjatorem był Bill Douglas ze szkoły Guangping Tai Chi w Kalifornii. Podstawową formą obchodów stały się otwarte plenerowe spotkania, organizowane niezależnie przez różne szkoły Tai Chi, Qigong i podobnych chińskich systemów, tak by było jak najwięcej miejsc, gdzie ludzie ćwiczą, i by jak najwięcej osób mogło dołączyć do wspólnych ćwiczeń. Tego dnia „fala Tai Chi” przetacza się przez cały glob.

Początkowo imprezy odbywały się w przedostatnią sobotę kwietnia, potem zostały przeniesione na ostatnią sobotę kwietnia, gdy łatwiej o ładną pogodę.

W Polsce święto zaczęła propagować w roku 2003 Akademia Yiquan Andrzeja Kalisza. Inicjatywę podjęły wówczas także dwie grupy w Białymstoku. W kolejnych latach swoje otwarte plenerowe spotkania zaczęły organizować także inne szkoły w całej Polsce.

Światowy dzień Tai Chi w Dolinie Chochołowskiej.

***

Mija właśnie 209 lat od momentu kiedy to

Ludwig van Beethoven skomponował utwór Dla Elizy

„Dla Elizy” („Für Elise”) to popularny tytuł Bagateli a-moll WoO 59, jednej z najbardziej znanych w literaturze muzycznej miniatur fortepianowych, którą skomponował Ludwig van Beethoven. Utwór powstał około 1810 roku.

Biografowie Beethovena nie są zgodni co do tego, kim była tytułowa Eliza.

Według jednej z teorii, oryginalny tytuł brzmiał „Für Therese”, jako że adresatką utworu miała być znajoma kompozytora i córka jednego z lekarzy wiedeńskich, Therese Malfatti. W 1810 r. kompozytor oświadczył się jej, ona zaś oświadczyny odrzuciła, a w roku 1816 została żoną szlachcica i urzędnika Wilhelma von Droßdika.

Inna wersja mówi, że Eliza była słynną „Nieśmiertelną Ukochaną”, do której Beethoven napisał swój słynny list, a której tożsamości biografom nigdy nie udało się ustalić.

Kiedy kompozycję opublikowano w 1865 roku, jej odkrywca Ludwig Nohl nadał jej tytuł „Dla Elizy”, pod którym znana jest do dziś.

Według innej teorii Elizą była sopranistka Elisabeth Röckel.

A komu przed siedmioma laty dedykował takie piękne wykonanie mały Wiktorek Sommer?

Wiktor Sommer – Ludwig Von Beethoven: „Dla Elizy”

***

Swoje święto obchodzi dziś, urodzona 27 kwietnia 1940 roku

Calypso Rose – trynidadzko-tobagijska piosenkarka

Calypso Rose pisanie piosenek rozpoczęła już w wieku 15 lat i do tej pory napisała ich ponad 800. W 1966 napisała piosenkę Fire in Me Wire, która od tamtej pory stała się hymnem Calypso. Wygrała Calypso Crown i Road March w 1978, Sunshine Award w 1989, Trinidad i Tobago Hummingbird Medal w 2000.

Calypso Rose, 79-latka o niespożytej energii, scenicznej charyzmie i wielkim talencie od czterech dekad jest królową muzyki calypso i najsłynniejszą, najczęściej odznaczaną obywatelką Trynidadu i Tobago. Występowała na jednej scenie z Bobem Marleyem, Michaelem Jacksonem, Miriam Makebą, Mahalią Jackson i Robertą Flack. Śpiewa o codziennym życiu, duchowości, polityce, miłości i zabawie. W jej repertuarze są m.in. pieśni gospel, ska, soul, reggae, utwory taneczne, hymny polityczne i feministyczne.

Dzięki niej rytmy, które narodziły się w XIX wieku wśród Afrykanów mieszkających na Trynidadzie i Tobago, zyskały światową popularność. Początkowo utwory calypso wykonywali uczestnicy karnawałowych maskarad i ulicznych orkiestr, śpiewali je w kreolskiej odmianie francuskiego, a później po angielsku. W latach 20. XX wieku piosenki zaczęły przypominać ballady, nabrały też charakteru komentarza politycznego. Moda na calypso rozkwitła w latach 30. w USA, ale dopiero w latach 60. m.in. dzięki Calypso Rose, gatunek zyskał światowy rozgłos.

Naprawdę nazywa się McArtha Lewis, urodziła się 27 kwietnia 1940 r. w Bethel na wyspie Tobago, jako jedna z trzynaściorga rodzeństwa. Gdy miała dziewięć lat, przeniosła się do ciotki na sąsiedni Trynidad i dzięki niej zainteresowała się muzyką. Śpiew stał się lekarstwem na nieśmiałość i kłopoty z jąkaniem. Pierwszy własny utwór „My Tobagonian Boys” napisała, gdy jako piętnastolatka była świadkiem kradzieży ulicznej w San Juan na wyspie Trynidad. Ostrzegała w nim sąsiadów, by lepiej zostali w bezpiecznych domach. Kiedy skończyła 23 lata, pojechała w trasę koncertową po Karaibach, rozpoczynając błyskotliwą karierę.

Śpiewała calypso – gatunek zastrzeżony dla mężczyzn – i zdobywała nagrody wcześniej dla kobiet nieosiągalne. Jej optymistyczny song „Fire in Me Wire” w 1966 r. osiągnął niespotykany sukces – przez dwa lata był przebojem karnawału, a ona – najważniejszą piosenkarką regionu. W 1978 r. prestiżowe muzyczne wyróżnienie Króla Calypso trzeba było przemianować, bo gatunek po raz pierwszy zyskał swoją królową. Calypso Rose otrzymywała ten tytuł przez kolejne pięć lat, aż zrezygnowała z udziału w konkursie, by otworzyć drogę innym muzykom. Dla niej otworzyły się wtedy sceny świata – do dziś koncertuje w prestiżowych salach Europy, USA, Australii i mimo upływu lat nie zwalnia śpiewając „Gimme More Tempo”. Na scenie porusza się jak młoda dziewczyna, porywa do tańca albo pokazuje polityczny pazur, w piosenkach ostro komentując rzeczywistość.

Calypso Rose – Calypso Blues

***

27 kwietnia 1942 roku w Avellaneda (na przedmieściu Buenos Aires), urodził się

Carlos Gavito – argentyński tancerz tanga

Carlos Gavito, znany także jako Carlito, swą karierę taneczną rozpoczął w 1965 r. właśnie w Buenos Aires.

Nigdy tak naprawdę nie uczył się tanga. Tango było częścią argentyńskiej kultury, a kiedy był chłopcem, było modne. Kiedy miał siedem lat, chodził na boisko do koszykówki klubu sportowego w swoim mieście, Avellaneda, gdzie trzy razy w tygodniu odbywały się tangowe „practicas”. W tamtych czasach tango praktykowane było tylko między mężczyznami. Starsi mężczyźni wykorzystywali młodszych chłopców, ustawiali ich tak by naśladowali kobietę a wtedy oni próbowali nowych kroków i nowych rozwiązań. Dopiero kiedy skończył 15 lat sam mógł ćwiczyć w ten sposób.

Zawsze interesowała go muzyka. Kiedy był nastolatkiem, wszyscy słuchali i tańczyli rock ‚n’ roll’a, ale wszystkie kluby w mieście nadal grały tango. Ono zawsze było obecne. Od początku do niego trafiało. Uważał, że muzyka tanga jest piękna, więc zawsze chciał ją tańczyć; nie jako zawodowy tancerz, nie na scenie, ale właśnie w towarzyskiej, społecznej formie. Życie jednak tak się potoczyło, że zaczął je tańczyć zawodowo.

W 1974 r. zaczął pracować z zespołem Copesa (tancerza i choreografa tanga argentyńskiego, który to w latach 70. XX wieku przyczynił się do ponownego rozwoju tanga na świecie).

Pierwszą zawodową partnerką Carlosa Gavito była Cristina Rey. Większość swojej kariery spędził tańcząc poza Argentyną. Występował w spektaklu na Broadwayu Forever Tango z Marcelą Durran gdzie tańczył A Evaristo Carriego oraz S.V.P. Rola ta przyniosła mu sławę na świecie i w rodzimej Argentynie. Był uważany za jednego z ostatnich wielkich przedstawicieli milonguero – stylu tanga argentyńskiego.

Zmarł 1 czerwca 2005 roku, przeżywszy tylko 63 lata. Jest pochowany w Cementerio de la Chacarita tam gdzie leży większość wielkich tangueros – wielkich miłośników tanga.

Wszystkich zainteresowanych tym gatunkiem tańca zapraszam do wcześniejszego wpisu  (TUTAJ) .

Carlos Gavito and Marcela Duran – A Evaristo Carriego (E. Rovira)

Źródło:   https://pl.wikipedia.org;   https://www.artrock.pl;   http://tangonuestro.pl;