Sobota, 11 maja –  Dzień bez Śmiecenia, Dzień Doradcy Podatkowego, Światowy Dzień Ptaków Wędrownych, Światowy Dzień Sprawiedliwego Handlu

Urodzili się:

(1924)  Marino Marini – włoski piosenkarz

(1930)  Xiomara Alfaro – kubańska piosenkarka

(1947)  Elżbieta Zapendowska – polska krytyk muzyczna nauczycielka śpiewu i specjalistka od emisji głosu

(1978)  Perttu Kivilaakso – fiński wiolonczelista, kompozytor, członek zespołu Apocalyptica

Dzisiejsze święta nietypowe to:

Dzień bez Śmiecenia

Dzień Doradcy Podatkowego

które znajdziecie   (TUTAJ) , oraz dwa następne

Światowy Dzień Ptaków Wędrownych

Światowy Dzień Sprawiedliwego Handlu

które znajdziecie opisane dnia następnego –  (TUTAJ) .

A teraz przedstawię jeszcze szanownych jubilatów którzy mieli przyjemność urodzić się właśnie 11 maja.

***

11 maja 1924 w Seggiano (Włochy) urodził się:

Marino Marini – włoski piosenkarz i kompozytor

Marino Marini ukończył Konserwatorium w Bolonii na kierunku skrzypce. Zdobył także dyplom z elektrotechniki. Do czasu powołania do służby wojskowej uczył muzyki. W 1947 został dyrektorem artystycznym Metropolitan music-hall w Neapolu. W 1949 odwiedził Stany Zjednoczone (popłynął tam polskim statkiem „Sobieski”, na którym pracował jako muzyk), gdzie poznał muzyków jazzowych: Dizzy Gillespiego, Stana Kentona i Charliego Venturę. Po powrocie zaczął tworzyć muzykę do filmów oraz grał w kabaretach w Rzymie i w Neapolu (La Conchiglia).

W 1954 ogłosił nabór młodych muzyków do swojego pierwszego zespołu. Rok później nagrał pierwszą płytę dla włoskiej wytwórni Durium, a w 1956 wystąpił po raz pierwszy we włoskiej telewizji.

W 1957 odniósł wielki sukces podczas koncertów w Europie, USA i Japonii.

W 1960 współpracował z Mikisem Theodorakisem przy muzyce do filmu „Honeymoon”. W listopadzie 1961 kwartet „Marino-Marini” zaprezentował w Sali Kongresowej piosenki włoskie i taniec twist. W następnym roku odbył tournée ze swoim zespołem po Europie, odwiedził także Polskę i ZSRR. W Wielkiej Brytanii jego zespół koncertował m.in. w Liverpoolu, gdzie na widowni był obecny Paul McCartney, przyszły członek zespołu The Beatles.

W 1966 zakończył swoje występy estradowe, zajmując się wyłącznie komponowaniem (między innymi dla Louisa Armstronga). W Polsce znany jest głównie dzięki przebojowi „Nie płacz kiedy odjadę” do którego tekst napisała Wanda Sieradzka de Ruig.

Zmarł 20 marca 1997 w Mediolanie. Miał 73 lata.

Marino-Marini – Nie Płacz Kiedy Odjadę – 1961 – H264 – Bibloteka – BICEPS

***

11 maja 1930 w Hawanie przyszła na świat na przedmieściach Hawany, w Marianao

(1930)  Xiomara Alfaro – kubańska piosenkarka

Xiomara Alfaro to kubańska piosenkarka i śpiewaczka operowa. W latach 50. zasłynęła na scenie muzycznej śpiewając bolero swoim sopranowym głosem.

Xiomara Alfaro przyszła na świat  w 1930 r. Przedrewolucyjna Kuba, podporządkowana w całości Stanom Zjednoczonych, słynęła z kabaretów i klubów nocnych, w których występowali znakomici artyści. Nie musieli oni wyjeżdżać do USA, gdzie byliby narażeni na zetknięcie się z segregacją rasową, Hawana oferowała całkiem niezłe pieniądze dla tych, którzy umieli śpiewać, grać lub tańczyć. Alfaro zaczynała właśnie od występów w takich przybytkach, ze słynnym lokalem Tropicana na czele. Jej debiutem był musical „Batamú” autorstwa Afrokubańczyka Obdulio Moralesa, pokazywany w teatrze muzycznym Martí. Z trupą artystów występujących w „Sans Souci” w nocnym lokalu Bondelle Xiomara odbyła nawet podróż do Las Vegas.

Dziewczyna dysponowała najwyższym kobiecym głosem, czyli sopranem, co sprawiło, że szybko została dostrzeżona. Najpierw przez radiową stację Radio Progreso i telewizję, a zaraz potem przez wytwórnie płytowe. Aranżerem artystki był jej partner życiowy, pochodzący z Panamy pianista Rafael Benitez.
Xiomara Alfaro była jedną z największych gwiazd muzyki kubańskiej lat 50. XX w. Nazywano ją słowikiem (El Ruiseñor) albo skowronkiem (La Alondra) piosenki. Oprócz występowania w nocnych klubach, dawania koncertów oraz nagrywania płyt Xiomara grała także w w filmach. Debiutowała we włosko-amerykańskim filmie „Mambo” w reżyserii Roberta Rossena, kręconym na przełomie 1952 i 1953 r. (premiera odbyła się 18 września 1954 r.). W 1955 r. wystąpiła w chilijskim komediodramacie „El Gran Circo Chamorro” (reż. José Bohr), zaś rok później w głośnym meksykańskim filmie „Yambaó”, w reżyserii Alfredo B. Crevenny, którego akcja toczyła się w połowie XIX w. na Kubie. Przy okazji pobytu we Włoszech Xiomara Alfaro odbyła tournée po kilku europejskich krajach, m.in. Szwajcarii, Niemczech i Grecji. W 1956 r. Xiomara odwiedziła Buenos Aires, gdzie nagrała kilka piosenek w języku włoskim, m.in. „Luna Rosa” i „Amena e Core”, co nie powinno dziwić, bo Argentyna to największe skupisko emigrantów włoskich na kontynencie południowoamerykańskim. Po Argentynie przyszła pora na triumfalne występy w Chile, Ekwadorze i Peru.
W 1957 r. Xiomara Alfaro wróciła na Kubę i dla wytwórni RCA Victor nagrała pierwszą profesjonalną płytę długogrającą „Siboney”, ze słynną tytułową piosenką, o której wspomniałem na początku – zamieszczam ją na dole wpisu.

Kiedy w 1959 r. do władzy na Kubie doszedł Fidel Castro Xiomara wzorem wielu artystów opuściła wyspę. Udała się do Europy, gdzie spędziła 5 lat, przebywając głównie w Paryżu. Potem rozpoczęła się prawdziwa wędrówka po niemal całym świecie: Stany Zjednoczone, Wenezuela, Wielka Brytania (i występ podczas wieczoru panieńskiego księżniczki Małgorzaty), Panama, Kostaryka, Skandynawia… W 1979 r. Xiomara Alfaro miała na koncie 28 płyt, nadal koncertowała, choć mieszkając w Stanach Zjednoczonych była rozpoznawalna głównie wśród imigrantów z Kuby. Kilka lat wcześniej siostra Xiomary, Olympia Alfaro, będąca kapłanką Regla del Ocha (ruch religijny Afrokubańczyków znany na świecie jako santeria) namówiła ją do wstąpienia w szeregi wyznawców kultu bogini Oszun, boga Oguna czy boga-uzdrowiciela Babalu-Aye.

Lata 80. XX w. w Stanach Zjednoczonych zdecydowanie nie były czasem popularności Latynosów. Właściwie jedynie Gloria Estefan osiągnęła sukces i do czasów Ricky’ego Martina, Seleny, Jennifer Lopez i Shakiry nikt inny nie mógł się przebić. Ludzie powoli zapominali o Xiomarze Alfaro, a ci, którzy znali jej utwory nie spodziewali się, że wielka gwiazda bolero jeszcze żyje. Żyła do 24. czerwca tego roku odchodząc niemalże w zapomnieniu w wieku 88 lat.

https://youtu.be/tAb4H6H7gPM

XIOMARA ALFARO: SIBONEY

***

11 maja 1947 w Starachowicach urodziła się

Elżbieta Zapendowska – polska krytyk muzyczna, nauczycielka śpiewu, specjalistka od emisji głosu

Elżbieta Zapendowska to także osobowość telewizyjna.

W sezonie 1969 była adeptką Państwowego Teatru Lalek w Wałbrzychu. Jest absolwentką Akademii Muzycznej w Warszawie.

Udzielała lekcji śpiewu wykonawcom, takim jak m.in.: Edyta Górniak, Maryla Rodowicz, Dorota „Doda” Rabczewska, Małgorzata Gadzińska, Viola Brzezińska, Natasza Urbańska, Katarzyna Zielińska, Marta Moszczyńska, Katarzyna Groniec, Marta „Mandaryna” Wiśniewska, Mela Koteluk, Ryszard Rynkowski, Robert Janowski czy Łukasz Zagrobelny.

Od 2002 związana jest z telewizją Polsat. W latach 2002–2005 oraz w 2017 była jurorką programu Idol, w latach 2007–2009 jurorowała w Jak oni śpiewają, a w latach 2011–2016 pełniła funkcję jurorki w Must Be the Music. Tylko muzyka.

Błyskawicznie potrafi stwierdzić, czy ktoś się nadaje na estradę, czy nie. Słuch i głos ocenia w parę sekund. Na rozeznanie w możliwościach ogólnoartystycznych potrzebuje pół minuty. Musi być blisko tej osoby. Patrzeć na postać, ruch ciała, sposób interpretacji. I zagląda mu w oczy.

W 2008 była jurorem Międzynarodowego Festiwalu Carpathia.

Prowadziła klasę wokalu na warsztatach muzycznych m.in. w Muzycznej Owczarni w Jaworkach i w Końskich.

Była związana z Andrzejem Krukiem, z którym rozstała się w 2015 po 27 latach związku.

Ma poważne problemy ze wzrokiem, cierpi m.in. na krótkowzroczność, zaćmę i jaskrę. Wsparła kampanię firmy SeeYou produkującej telefony komórkowe dla osób z dysfunkcjami wzrokowymi.

• 2002–2005, 2017: Idol – juror programu
• 2007–2009: Jak oni śpiewają – juror programu
• 2011–2016: Must Be the Music. Tylko muzyka – juror programu

Zapendowska: Nie śpiewam, bo mam brzydki głos

***

11 maja 1978 w Helsinkach urodził się

Perttu Kivilaakso – fiński wiolonczelista, kompozytor, członek zespołu Apocalyptica

Właściwie: Perttu Paivo Kullervo Kivilaakso. Jest absolwentem Akademii Sibeliusa w Helsinkach. Gatunki muzyki którą uprawia to metal symfoniczny, metal alternatywny, opera. Jest członkiem zespołu Apocalyptica, w którym gra od 1999r. Do zespołu dołączył przed nagraniami trzeciego albumu studyjnego formacji Cult (2000). Od 2003 roku zespół tworzą trzej wiolonczeliści – absolwenci Akademii Sibeliusa: Eicca Toppinen, Paavo Lötjönen i Perttu Kivilaakso oraz perkusista Mikko Sirén.

W roku 1996 zajął 3. miejsce w International Paulo Cello Competition. Miał wtedy 18 lat. Niedługo po tym otrzymał dożywotnie miejsce w Helsińskiej Filharmonii, gdzie gra również jego ojciec. Skomponował motyw przewodni do gry Max Payne 2: The Fall of Max Payne, oraz muzykę do dwóch filmów dokumentalnych „Uhrit 1918” (2008) i „Jään yli” (2005).

W latach 2011-2014 był w związku z fińską modelką Anne-Mari Berg.

https://youtu.be/meto1l5ENr0

Perttu kivilaakso

Źródło:  https://pl.wikipedia.org;   https://slynne-cytaty.pl;