Piątek, 10 maja – Dzień Pracownika Gospodarki Komunalnej, Europejski Dzień Profilaktyki Udarowej, Światowy Dzień Tocznia, Międzynarodowy Dzień Kierowcy Zawodowego, Polski Dzień Sauny

Wydarzyło się:

(1932) Pieśń Het Wilhelmus została ustanowiona hymnem Holandii

(1984) W Szwecji utworzono Park Narodowy Skuleskogen

Urodzili się:

(1899) Fred Astaire – amerykański aktor i tancerz

(1949)  Miuccia Prada – włoska projektantka mody

(1960)  Bono – irlandzki wokalista lider zespołu U2

Dzisiejsze święta nietypowe to:

Dzień Pracownika Gospodarki Komunalnej

Europejski Dzień Profilaktyki Udarowej

Światowy Dzień Tocznia

o których pisałam  (TUTAJ) ,

oraz

Międzynarodowy Dzień Kierowcy Zawodowego

którego opis znajdziecie  (TUTAJ) .

Również  dzisiaj, po raz piąty, obchodzony jest

Polski Dzień Sauny

Polski Dzień Sauny został uchwalony w 2015 roku przez Polskie Towarzystwo Saunowe. Po raz kolejny chcemy obchodzić go w całej Polsce w najlepszych obiektach oferujących kąpiele saunowe.

Polski Dzień Sauny to nie tylko dzień, w którym obchodzi się powstanie Polskiego Towarzystwa Saunowego, ale przede wszystkim dzień, w którym uroczyście promuje się zdrowe, zgodne z zasadami kultury i poprawne saunowanie wśród polskiego społeczeństwa.

Oprócz Członków wspierających i Partnerów, Polskie Towarzystwo Saunowe zaprosiło do obchodów Polskiego Dnia Sauny wiele liczących się obiektów saunowych w Polsce z prośbą o zorganizowanie w swoim obiekcie wydarzenia promującego zdrowe, zgodne z zasadami kultury i poprawne saunowanie wśród klientów danego obiektu.

Przysłowie na dzisiaj: Słowa ulatują, pismo pozostaje.

Mam taką nadzieję!    😉

Dzisiaj obrodziło w ciekawe wydarzenia z przeszłości.

Uważam, że to co przygotowałam – może was zainteresować.

***

10 maja 1932 roku

pieśń Het Wilhelmus została ustanowiona hymnem Holandii

Wilhelmus van Nassouwe (Wilhelm z Nassau) jest hymnem państwowym Holandii. Nazwa ta jest często skracana do „Het Wilhelmus” (Wilhelm).

Tekst został napisany pomiędzy 1568 a 1572 rokiem ku czci Wilhelma Orańskiego podczas powstania Holendrów przeciwko Hiszpanom, w czasie wojny osiemdziesięcioletniej. Autorem jest prawdopodobnie Philipps van Marnix, pan na Sint-Aldegonde.

Gdy Holandia stała się królestwem w 1815 r. pieśń nie została wybrana hymnem ze względów politycznych. Jednakże jej popularność nigdy nie malała i 10 maja 1932 została hymnem państwowym, zastępując pieśń Hendrika Tollensa „Wien Neêrlands bloed door d’aderen vloeit”.

Hymn holenderski jest jednym z najstarszych na świecie, korzeniami sięga średniowiecza. Wywodzi się ze starej francuskiej piosenki żołnierskiej. Pomimo iż nie był uznawany oficjalnie, aż do roku 1932, ludność uważała go za jedyny prawdziwy hymn już wcześniej.

Hymn składa się z 15 zwrotek. Zwrotka 8 stanowi „serce” hymnu a śpiewa się zwrotkę 1 i 6.

Hymn Holandii

***

10 maja 1984 roku

w Szwecji utworzono Park Narodowy Skuleskogen

Park Narodowy Skuleskogen to park narodowy leżący na środkowo-wschodnim wybrzeżu Szwecji, koło miasta Örnsköldsvik, w gminach Örnsköldsvik i Örnsköldsvik, w regionie Västernorrland. Utworzony został w 1984 i rozszerzony w 1989. Bogaty jest we florę i faunę, również w gatunki rzadkie, oraz w charakterystyczny granit rapakiwi. Stanowi cześć obszaru Höga Kusten wpisanego na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

Znajdują się tam również ślady osadnictwa z epoki brązu. Między drzewami można czasem zobaczyć pozostałości po ludziach – głównie kurhany z 1500-500 roku p.n.e..

Teren parku, w latach 1860-1900, był silnie eksploatowany. Przez te lata wycięty został niemal cały przemysłowo użyteczny las. Dzięki sprzyjającemu klimatowi i urodzajnej glebie, w ciągu 100 lat zdążył się odrodzić do pierwotnego stanu.

W parku znajdują się niskie góry pokryte w połowie powierzchni gołoborzami i pierwotnym lasem oraz unikalne w skali światowej wybrzeże, stanowiące część wpisanego na listę światowego dziedzictwa UNESCO obszaru Höga Kusten („wysokie wybrzeże”).

Szlify polodowcowe na szkierowym wybrzeżu. Gładko wypolerowane skały budujące linię brzegową Ptasiej Wyspy.

Teren parku został ukształtowany przez lodowiec, około 9 000 lat temu. Na obszarze Höga Kusten napierał tak mocno, że ląd został wciśnięty około 280 metrów pod poziom mórz. Na ich poziom wystawało jedynie kilka szczytów. Od tego czasu z powrotem się wypiętrza. Przez pierwsze 400 lat, o około 60 metrów. Potem wypiętrzał się z szybkością około 1 m na 100 lat (jeden z najszybciej wypiętrzających się obszarów Szwecji). Tempo to jest zachowane do dziś, a najwyższe szczyty mają już około 300 m wysokości.

Charakterystycznymi elementami krajobrazu parku jest wąwóz Slåttdalsskrevan (200 metrów długości, 40 metrów głębokości i 7 m szerokości) oraz góra Kalottberget, o zalesionym szczycie i niezadrzewionych zboczach oraz obficie tutaj występujący granit rapakiwi.

Park leży na pograniczu kilku stref wegetacyjnych, co czyni jego florę i faunę bardzo bogatą i zróżnicowaną.

Gleba na terenie parku jest wyjątkowo żyzna. Żyzność zawdzięcza najpewniej stałej erozji skał, co dostarcza roślinom wielu składników mineralnych. W środkowej części parku występują również bagna.

Najbardziej znaczącym gatunkiem roślinności parku jest rzadki porost brodaczka najdłuższa (Usnea longissima) – rosnący wyłącznie na starych świerkach i wrażliwy nawet na najmniejsze ilości zanieczyszczeń.

• Drzewa: świerk, sosna, lipa, klon, leszczyna
• Trawy: kostrzewa
• Inne: modrzyk górski, Tofieldia pusilla, firletka alpejska, paprotnik kolczysty

Bogata populacja ptactwa, m.in.:

• Dzięcioły: zielonosiwy, czarny, trójpalczasty, duży, białogrzbiety i dzięciołek
• Głuszcowate: głuszec, jarząbek, cietrzew, pardwa mszarna
• Śpiewające: jemiołuszkowate, strzyżyki, świstunka leśna, kapturka, sikora sosnówka, sikora czubatka, sójka syberyjska

Do spotykanych ssaków należą: łoś, sarna, ryś, lis, suseł, gronostaj, kuna leśna, łasica, zając bielak, wiewiórka pospolita

Park jest dostępny do zwiedzania przez cały rok. Położony jest niedaleko międzynarodowej trasy E4, około 40 km na południe od Örnsköldsvik. W parku wytyczono około 32 km szlaków turystycznych i umieszczono czynne cały rok chatki (trzy: Näskebodarna, Skrattabbortjärn, Lillruten) i schrony (dwa).

Przez park przechodzi regionalny szlak turystyczne „Höga Kustenleden”. Kemping z namiotami jest dozwolony wyłącznie we wschodniej części parku i na łące Skrattabbortjärn, tylko przez jedną noc w danym miejscu.

***

10 maja 1899 w Omaha, przyszedł na świat

Fred Astaire – amerykański aktor i tancerz

Fred Astaire a właściwie Frederick Austerlitz to amerykański aktor, tancerz i wokalista. Był najpopularniejszym aktorem wśród tancerzy i najlepszym tancerzem wśród aktorów XX wieku. American Film Institute umieścił go na 5. miejscu na liście największych aktorów wszech czasów.

Był synem żydowskiego imigranta z Austrii, Friedricha i Niemki, Johanny z domu Geilus. Zaczął występować już w wieku 7 lat z siostrą Adele w duecie, który rozpadł się dopiero po jej zamążpójściu w 1931. Jego partnerkami były między innymi Joan Crawford, w Tańczącej Wenus (1933), Ginger Rogers, z którą nakręcił aż dziewięć filmów oraz Rita Hayworth, z którą grał w Marzeniach o karierze (1941) i w Mojej najmilszej (1942). Występował też z Judy Garland w Paradzie wielkanocnej (1948) oraz w kilku filmach z Cyd Charisse.

Przyczynił się do zasadniczej zmiany formuły musicalu filmowego. W jego filmach narracja jest prowadzona środkami muzycznymi, a postacie wypowiadają się w romantycznych sekwencjach tanecznych, filmowanych w długich płynnych ujęciach bez zbliżeń. Styl taneczny Astaire’a powstał z połączenia stepowania, tańca towarzyskiego i baletowego.

Astaire przez całe życie był konserwatystą, zwolennikiem Partii Republikańskiej chociaż nigdy nie ujawnił publicznie swoich poglądów politycznych. Wraz z Bingiem Crosby, Georgiem Murphym, Ginger Rogers i innymi aktorami był członkiem-założycielem Hollywoodzkiego Komitetu Republikańskiego. Był praktykującym katolikiem, wspierał amerykańskie działania wojskowe oraz ignorował rosnącą otwartość seksualną w filmach z lat siedemdziesiątych.

Fred Astaire i Cary Grant uznawani byli za najlepiej ubranych aktorów w filmach amerykańskich. Astaire pozostał ikoną męskiej mody nawet w starszym wieku, rezygnując ze swojego znaku rozpoznawczego – białej muszki i fraka na rzecz przewiewnego stylu codziennego – dopasowanych kurtek sportowych, kolorowych koszulek i spodni – używał starego krawata lub jedwabnej apaszki zamiast paska od spodni.

Fred Astaire w 1933 ożenił się z Phyllis Potter, która zmarła w 1954 roku. Mieli syna Freda i córkę Avę. Był oddanym ojcem i często o poranku tańczył na schodach w domu rodzinnym, by zabawiać dwójkę swoich dzieci. Jego przyjaciel, David Niven, określił go mianem „nieśmiałego chłopaka”, zawsze serdecznego, z zamiłowaniem do dowcipów szkolnych. Astaire był przez całe życie entuzjastą golfa i koni wyścigowych. W 1946 jego koń Triplate wygrał w Hollywood Gold Cup i Handicap San Juan Capistrano.

Pozostał aktywny fizycznie do osiemdziesiątki. W wieku siedemdziesięciu ośmiu lat złamał lewy nadgarstek podczas jazdy na deskorolce wnuka.

Zmarł 22 czerwca 1987 w Los Angeles w wieku 88 lat.

Był natchnieniem dla Michaela Jacksona, George’a Gershwina, Cole’a Portera, Jerome Kerna.

Singing In The Rain – Singing In The Rain (Gene Kelly) [HD Widescreen]

***

10 maja 1949 w Mediolanie przyszła na świat

Miuccia Prada – włoska projektantka mody

Miuccia Prada to nie tylko projektantka mody ale bizneswoman i wnuczka założyciela Domu Mody Prada, dzięki której marka ta stała się znana na całym świecie.

Największa intelektualistka świata mody ma tytuł doktora nauk politycznych, w młodości chciała zostać mimem, a jako komunistka i feministka protestowała na barykadach. Miuccia Prada, która kończy dziś 70 lat, zarządza wartym miliardy dolarów imperium.

Ludzi, którzy źle się ubierają, nazywa ignorantami. Z kolei o projektowaniu mówi, że jest idiotyczne, ale to jej praca. Miuccia Prada może sobie na takie dictum pozwolić. 70-letnia Włoszka nigdy nie była klasyczną pięknością, ale zawsze ubierała się tak, że trudno było od niej oderwać wzrok. A jednocześnie daleko jej stylowi do przesady. Nigdy nawet nie ociera się o wulgarność. Klasyczne spódnice midi łączy z grubymi swetrami oraz rzucającą się w oczy biżuterią ze swojej sporej kolekcji. A także butami na klockowatym obcasie, które stały się wielkim sukcesem jej marki. Modowe imperium Miuccii jest dziś warte grube miliardy dolarów, a ją samą magazyn „Forbes” umieścił na liście stu najbardziej wpływowych kobiet świata.

Urodzona w Mediolanie 10 maja 1949 roku Maria Bianchi Prada modę miała we krwi. Jej dziadek, Mario Prada, tworzył skórzane dodatki i luksusowe akcesoria podróżnicze, na długo zanim jego wnuczka pojawiła się na świecie. W dawnym butiku w mediolańskiej Galleria Vittorio Emanuele II dziś mieści się flagowy sklep Prady. Mario cieszył się taką renomą, że zyskał nawet status oficjalnego dostawcy włoskiej rodziny królewskiej.

Miuccia planowała dla siebie inną karierę. Ddorastając, nie interesowała się zbytnio rodzinną firmą. Miała za to poczucie misji. Chciała robić coś, co się liczy, dlatego na kierunek studiów wybrała nauki polityczne. Obroniła nawet doktorat, a następnie wstąpiła do partii komunistycznej. Karierę projektantki uważała za najgorsze, co mogłoby się jej przydarzyć. Ale pomimo lewicowych poglądów nigdy nie wyzbyła się zamiłowania do luksusu. Na barykady protestować przeciw establishmentowi chodziła w eksperymentalnych projektach Yves’a Saint Laurenta, André Courrèges’a czy Pierre’a Cardina.

Od zawsze interesowała się też sztuką. Kiedy poznała dziewczynę, która była mimem, sama zapragnęła pójść w jej ślady. Okazało się, że praca sprawia jej przyjemność. Początkująca aktorka miała też talent, dzięki któremu dostała pracę w mediolańskim Piccolo Teatro. I być może kontynuowałaby karierę, gdyby nie oburzenie rodziny, która uważała takie zajęcie za niestosowne dla dobrze urodzonej panienki. Zbuntowaną dziedziczkę przywołano więc do porządku. Kiedy zmarł jej dziadek, Miuccia, uginając się pod namowami krewnych, przejęła jego butik. Zaczęła tworzyć autorskie projekty, które szybko zyskały uznanie klientów.

Razem z mężem, biznesmenem Patrizio Bartellim rozwinęli działalność rozszerzając dorobek o nowe wzory i wprowadzając produkty gotowe oraz akcesoria. Kombinacja artystycznego zacięcia Miuccii i chłodnego, biznesowego podejścia Bertellego bywa mieszanką wybuchową. Jednak to właśnie połączenie dwóch tak różnych osobowości o skrajnie innych wizjach zapewniła marce sukces.

Miuccia Prada i Patrizio Bertelli w wielu kwestiach różnią się jak ogień i woda. Ale tym, w czym zawsze są zgodni, jest miłość do sztuki i chęć inwestowania w nią. O ile tworząc ubrania i akcesoria, Miuccia musi znaleźć złoty środek pomiędzy tym, co komercyjne, a tym, co awangardowe, a własną wizję dostosować do wymagań rynku, w przypadku sztuki może pozwolić sobie na absolutną wolność. Ona i Bertelli są posiadaczami ogromnej kolekcji sztuki współczesnej. W jej skład wchodzą dzieła ulubionych artystów pary, takich jak Francesco Vezzoli, Damien Hirst, Brice Marden czy Walter De Maria. Spora część ich zbiorów znajduje się w posiadłości małżeństwa w Mediolanie.

Jej marka jest elitarna, balansująca na granicy artystycznej ekspresji, dziewczęcego uroku i elementów konserwatywnego stylu. Tylko Miuccia potrafi elementy tej układanki poskładać w taki sposób, że wszystkich wprawiają w zachwyt. Nic więc dziwnego, że Pradę nazywa się cesarzową włoskiej mody.

Miuccia Prada | Outstanding Achievement Award | The Fashion Awards 2018

***

59 lat temu, 10 maja 1960 roku w Dublinie urodził się

Bono – irlandzki wokalista, lider zespołu U2

Bono, a właściwie Paul David Hewson to nie tylko muzyk ale i filantrop.

Bono dorastał wraz ze swym starszym o siedem lat bratem Normanem. Pochodził z rodziny mieszanej wyznaniowo. Ojciec z zawodu urzędnik pocztowy był katolikiem, a matka protestantką. Ojciec uczęszczał do kościoła katolickiego, gdy Bono z matką i bratem brali udział w nabożeństwach w kościele protestanckim. W kościele, w psalmach i hymnach Bono znalazł pierwsze inspiracje do swoich późniejszych utworów. Ze względu na swoich rodziców i ich wiarę, nie określa swojego wyznania, ma wątpliwości odnośnie do samego systemu religijnego.

10 września 1974 roku zmarła matka Bono. Piosenkarz napisał z myślą o niej kilka utworów, takie jak m.in. „Mofo”, „Lemon” i „I Will Follow”.

Jego kariera muzyczna zaczęła się od odpowiedzi na anons zamieszczony na szkolnej tablicy ogłoszeń. Poszukiwani byli chętni do założenia zespołu muzycznego. Autorem ogłoszenia był perkusista Larry Mullena Junior a poza Paulem odpowiedzieli David Evans (The Edge), jego brat Dik oraz Adam Clayton. Tak powstał zespół Feedback z czasem przemianowany na The Hype. Po opuszczeniu grupy przez Dika Evansa zespół ponownie zmienił nazwę, pod którą funkcjonuje po dziś dzień, U2.

Początkowo Bono, bo taki Paul przyjął pseudonim sceniczny, rywalizował z Evansem o pozycję gitarzysty, ostatecznie przegrał ten wyścig i został wokalistą oraz głównym autorem tekstów.

Zespół zdobył ogromną popularność na całym świecie, albumy zespołu sprzedały się w wielomilionowym nakładzie, na koncerty po dziś dzień przychodzą nawet setki tysięcy ludzi.

Poza działalnością artystyczną Bono od lat jest bardzo mocno zaangażowany w działalność charytatywną, społeczną, a nawet polityczną. Uczestniczył, czasem wspólnie z zespołem w akcjach organizowanych przez Amnesty International. W czasie największej plagi głodu w Etiopii w latach 80. w tajemnicy przed światem wspólnie z żoną pomagał na miejscu jako wolontariusz. Głównie skupia się na Afryce, jest gorącym zwolennikiem umorzenia afrykańskich długów, działa na rzecz walki z AIDS. Za swoją społeczną działalność wielokrotnie był odznaczany i znalazł się na liście nominowanych do Pokojowej Nagrody Nobla. Prospołeczną aktywność łączy z występami, cały czas jest w trasie, pisze teksty, występuje, nagrywa nowe albumy, na scenie od lat obowiązkowo w okularach przeciwsłonecznych, które są jego symbolem i znakiem rozpoznawczym. Nie nosi ich dla szpanu, choruje na jaskrę.

U2 – One

Czy chcecie jeszcze dzisiaj wysłuchać lekcji nie tylko historii?

Zainteresowanych zapraszam  (TUTAJ) .

A może jeszcze  (TUTAJ) część 1 i 2.

I  (TUTAJ) .

* Na drodze do grafenowej potęgi Polski stanęły zakulisowe rozgrywki polityków, potem brak zainteresowania władz, brak funduszy na rozwój, brak przemysłu w Polsce, który chciałby i mógłby inwestować w grafen, a także osobiste ambicje i niechęci.

Źródło:   https://pl.wikipedia.org;   http://www.polskietowarzystwosaunowe.pl;   rozgrywkapodcast.pl;  https://www.vogue.pl;