Środa, 6 marca – Europejski Dzień Pamięci o Sprawiedliwych, Europejski Dzień Logopedy, Dzień Olimpijczyka, Dzień Czystego Stołu
Wydarzyło się:
(1853) W Wenecji odbyła się premiera opery La Traviata Giuseppe Verdiego
Urodzili się:
(1937) Walentina Tierieszkowa – pierwsza kobieta w kosmosie
(1947) Tadeusz Woźniak – polski piosenkarz gitarzysta i kompozytor
(1950) Joanna Żółkowska – polska aktorka teatralna i filmowa
Europejski Dzień Pamięci o Sprawiedliwych
Europejski Dzień Logopedy
Dzień Olimpijczyka
Dzień Czystego Stołu
Witam Was serdecznie w kolejnym, szóstym dniu marca, dniu prawdziwie wiosennym, choć to jeszcze różnie może być.
O bliskiej wiośnie świadczą jednak dzikie gęsi, które właśnie powróciły do Kiszkowa 😉
Gęsi – Kiszkowo- 2.03.2019
Dzisiejsze święta nietypowe znajdziecie (TUTAJ) , a teraz przejdźmy do wydarzeń, które uważam za właściwe przypomnieć.
***
6 marca 1853 w Wenecji
odbyła się premiera opery La Traviata Giuseppe Verdiego
Traviata jest operą opartą na Damie kameliowej A. Dumasa.
Aleksander Dumas (syn) powieść Dama kameliowa napisał pod wpływem osobistych przeżyć. Książka została opublikowana w 1848 r. i okazała się sporym sukcesem. Namawiany przez Paula Siraudina Dumas adaptował swoją powieść do wystawienia na deskach scenicznych. 2 lutego 1852 r. wystawiono Damę kameliową w teatrze Vaudeville w Paryżu. Sztuka odniosła spory sukces.
Verdi zetknął się ze sztuką Dumasa podczas swojej wizyty w Paryżu w 1852 r. i od razu uznał, że świetnie nadaje się na libretto opery. Mimo to przez pewien czas wahał się, czy jej tematyka nie zrazi publiczności. Ostatecznie librecista i przyjaciel Verdiego Francesco Piave złagodził obyczajowy wydźwięk oryginału. Nadał jej całkiem nowy tytuł (traviata czyli po włosku zabłąkana) pod którym wystawiono ją w Wenecji. Okazała się skandalem – publiczność nie przywykła jeszcze do oglądania kurtyzan na scenach operowych. Współczesny widzom czas akcji też wpłynął na ocenę spektaklu. Dramat Violetty był jawną krytyką ówczesnych pruderyjnych stosunków panujących. Szokowało ukazanie kurtyzany jako postaci szlachetnej, zdolnej w imię miłości do największego poświęcenia. Do fiaska sztuki przyczynił się ponadto dobór wykonawców. Przed premierą Verdi otrzymał anonimowy list, w którym przestrzegano go przed klęską prapremiery, jeżeli nie znajdzie innego basa, a zwłaszcza lepszej primadonny. Istotnie, śpiewacy Fanny Salvini-Donatelli, Lodovico Graziani i Felice Varesi, śpiewali fatalnie. Sam Verdi w liście do Emanuela Muzio napisał tak: „Traviata wczoraj wieczorem – fiasko. Moja wina czy śpiewaków? Czas to osądzi”. Autor nie poddał się. Dokonał drobnych zmian, które dotyczyły przede wszystkim umiejscowienia akcji we wcześniejszej epoce, realiach z czasów Ludwika XIV, zmienił tytuł na Violetta i 6 maja 1854 r. wystawił spektakl w weneckim Teatro San Benedetto. Tym razem opera odniosła sukces i na stałe wpisała się w kanon operowy.
Dzisiejsza krytyka uważa Traviatę za najdoskonalsze i zupełnie nowatorskie dzieło kompozytora. Podkreślana jest kameralna atmosfera opery, wartość literacka libretta oraz nastrojowość muzyki, która świetnie wyraża i podkreśla uczucia bohaterów.
1993 Pavarotti Verdi La Traviata – Brindisi
***
6 marca 1937 w Bolszoju Maslenikowie, przyszła na świat
pierwsza kobieta w kosmosie – Walentina Tierieszkowa – radziecka kosmonautka, inżynier i posiadaczka odznaki Lotnik Kosmonauta ZSRR
Choć urodziła się w małej radzieckiej wsi Bolszoje Maslennikowo, odległej o 40 kilometrów od Jarosławia w obwodzie jarosławskim w ZSRR, jej kariera potoczyła się iście „amerykańsko”.
Jej ojciec, Władimir Aksionowicz Tierieszkow, był traktorzystą i poległ na fińskim froncie, matka była kołchoźnicą. Wtedy pozostała część rodziny przeprowadziła się do Jarosławia, gdzie matka Walentiny pracowała jako robotnica w fabryce. Po ukończeniu szkoły młoda Tierieszkowa sama została włókniarką. W trakcie pracy w kombinacie ukończyła zaoczne technikum włókiennicze.W fabryce Krasnyj Pieriekop w Jarosławiu wstąpiła do Komsomołu i aktywnie w nim działała (była sekretarzem). Od 1958 roku należała do sekcji spadochronowej aeroklubu w Jarosławiu. Pierwszy skok wykonała 21 maja 1959 roku. Łącznie wykonała 126 skoków. Po locie Gagarina napisała list, w którym wyraziła nadzieję, że być może ona także poleci kiedyś w kosmos. List zwrócił uwagę komisji wybierającej przyszłych kosmonautów. Potrzebowano kobiet mających doświadczenie w skokach ze spadochronem, ponieważ w ten sposób wracali na ziemię piloci statków Wostok. Choć było kilka bardziej doświadczonych dziewczyn, wybrano Tiereszkową. O tym, że to właśnie ona będzie pierwszą kobietą w kosmosie zadecydował Nikita Chruszczow, wszechwładny I sekretarz Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego. „Poleci tkaczka” – zakomunikował przywódca szefom programu kosmicznego. Była przecież robotnicą i córką żołnierza Armii Czerwonej, który poległ na froncie.
Wraz z nowym zadaniem otrzymała stopień porucznika lotnictwa i przeszła intensywne przeszkolenie na dwumiejscowym MiG-u, jednak nie odbyła ani jednego samodzielnego lotu. 16 lutego 1962 została wybrana jako kandydatka na kosmonautkę i skierowana na szkolenie dla kosmonautów.
16 czerwca 1963 r., o godz. 10.30, z kosmodromu Bajkonur wystartował statek Wostok-6, z Walentiną Tierieszkową na pokładzie. Równocześnie na orbitę bliźniaczym statkiem Wostok-5 udał się Walery Bykowski. Lot statku Wostok 6 trwał 2 doby 22 godziny 50 minut i 8 sekund. Lądowanie miało miejsce 19 czerwca 1963 roku po okrążeniu Ziemi 48 razy. Nikita Chruszczow po locie zauważył, że lot trwał dłużej niż wszystkie dotychczasowe loty astronautów amerykańskich razem wzięte. Powróciła do Moskwy na czas, żeby przemówić na forum obradującego na Kremlu Międzynarodowego Kongresu Kobiet. Następnie wyruszyła w podróż po świecie, odwiedzając Indie, Pakistan, Stany Zjednoczone oraz Polskę (23 października 1963). Po powrocie z kosmosu została uhonorowana tytułem Bohatera Związku Radzieckiego. Pomimo wcześniejszych planów, kolejna kobieta poleciała w kosmos dopiero 19 lat później (Swietłana Sawicka).
Po locie Tierieszkowa studiowała w Wojskowym Instytucie Lotnictwa im. Żukowskiego w Moskwie, który ukończyła w 1969 roku jako inżynier kosmonauta, a w 1977 roku obroniła pracę doktorską. W 1967 roku została wybrana do Rady Najwyższej ZSRR, a w 1974 roku została członkiem prezydium Rady Najwyższej ZSRR.
Miała szczęście – 22 stycznia 1969 roku wyszła bez szwanku z zamachu na Breżniewa, gdy zamachowiec pomylił samochody i ostrzelał ten, w którym na uroczyste spotkanie na Kremlu podążała grupa kosmonautów.
Od 1971 do 1991 roku była członkiem Komitetu Centralnego Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego. W 1989 roku została wybrana do Rady Narodowości ZSRR. W 1997 roku przeszła na emeryturę w randze generała lotnictwa.
W 2003 była kierownikiem rosyjskiego rządowego Centrum Współpracy Międzynarodowej.
W 2007 roku podczas obchodów swoich 70. urodzin w rezydencji Władimira Putina w Nowo Ogarowie oświadczyła, że chce umrzeć na Marsie.
W listopadzie 1963 r. Tierieszkowa stanęła na ślubnym kobiercu. Męża wybrał jej… Chruszczow, który stwierdził, że ze względów propagandowych gwiazda powinna wyjść za kosmonautę. Jedynym wolnym wówczas kawalerem był Andrian Nikołajew. „Jak mogliśmy mu odmówić? Nie mieliśmy śmiałości urazić Chruszczowa” – wspominał później „wybranek”. Ślub okazał się wielkim wydarzeniem towarzyskim. Panna młoda była ubrana w suknię specjalnie uszytą na tę okazję przez włókniarki z Łodzi, a w ceremonii uczestniczyli najwyżsi dostojnicy i naukowcy. Rok później Tierieszkowa urodziła córkę Jelenę, ale sztucznie zaaranżowany związek nie był szczęśliwy. Rozstali się dość szybko, choć formalny rozwód uzyskali dopiero w 1982 r., ponieważ wcześniej napotykali opór władz, które obawiały się skandalu. Pogromczyni kosmosu wyszła później za mąż po raz drugi, za Julija Szaposznikowa który zmarł w 1999 roku.
Na cześć pierwszej kosmonautki napisano piosenkę pt. Wala twist, która w 1964 roku stała się przebojem w całej Polsce. Wykonywała ją żeńska grupa wokalna – Filipinki.
Valentina Vladimirovna Tereshkova – The First Woman in Space (Filipinki – Walentyna Twist)
***
6 marca 1947 w Warszawie, urodził się
Tadeusz Woźniak – polski muzyk, kompozytor oraz wokalista
Tadeusz Woźniak debiutował w 1966 pod pseudonimem „Daniel Dan” w zespole Dzikusy podczas I Radiowej Giełdy Piosenki. Występował m.in. z Niebiesko-Czarnymi i Czesławem Niemenem, śpiewał z grupą Czterech i z tą grupą dokonał pierwszych nagrań archiwalnych dla 3 programu PR oraz płytowych. Jako kompozytor zadebiutował w 1967 roku, pisząc muzykę do wierszy Juliana Tuwima, Bolesława Leśmiana, Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego. Od 1968 występuje jako solista, śpiewając najczęściej melodyjne ballady własnej kompozycji i akompaniując sobie na gitarze. Komponuje także muzykę teatralną i filmową, tworzy spektakle muzyczne i musicale. Jako wykonawca największe sukcesy odnosił pod koniec lat 60. i w latach 70.
Najpopularniejsze piosenki: Hej, Hanno, Smak i zapach pomarańczy, To będzie syn, Zegarmistrz światła – nagrodzona na Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu w 1972 r. Jest również autorem muzyki i wykonawcą piosenki Pośrodku świata, otwierającej każdy odcinek popularnego serialu Plebania. Wystąpił również w kilku odcinkach tego serialu.
14 stycznia 2014 roku został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi za osiągnięcia artystyczne.
Tadeusz Woźniak, prywatnie jest mężem pianistki i piosenkarki Jolanty Majchrzak-Woźniak, z którą od 1989 roku ściśle współpracuje przy swoich pracach teatralnych i filmowych, sesjach nagraniowych, koncertach i programach telewizyjnych. Mają wspólnego syna Filipa, cierpiącego na Zespół Downa.
Często koncertuje w zespole rodzinnym, w składzie: Tadeusz Woźniak (śpiew, gitara), Jolanta Majchrzak-Woźniak (śpiew, klawisze), syn Tadeusza – Piotr Woźniak (śpiew, gitara), syn Jolanty – Mariusz Jagoda (skrzypce).
Elwira Mejk & Tadeusz Woźniak – Smak i zapach pomarańczy – OFFICIAL VIDEO 2015 (Foxbeat)
***
6 marca 1950 w Siedlcach, przyszła na świat
Joanna Żółkowska – polska aktorka teatralna i filmowa
Jest siostrą aktorki Jolanty Żółkowskiej i matką aktorki Pauliny Holtz. Jej partnerem życiowym jest Robert Gliński – rektor PWSFTviT. W 2013 roku została odznaczona Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.
Należy do najbardziej popularnych polskich aktorek, z powodzeniem łączy pracę w teatrze z występami w popularnych serialach i komediach telewizyjnych.
Skończyła Państwową Wyższą Szkołę Teatralną w Warszawie. Dyplom uzyskała w 1972 roku. Jest związana z Teatrem Powszechnym w Warszawie, gościnnie występuje w Teatrze Scena Prezentacje w Warszawie. Po studiach rozpoczęła pracę w zespole Starego Teatru w Krakowie. Zadebiutowała w słynnej inscenizacji Dziadów Adama Mickiewicza przygotowanej przez Konrada Swinarskiego (1973). Zagrała Zosię. Jej pojawienie się na krakowskiej scenie stało się wydarzeniem z pogranicza sztuki i skandalu. Zosia w wykonaniu Żółkowskiej pozbawiona była poetycko-lirycznych cech. Przykuwała uwagę erotyzmem.
W filmie debiutowała w 1972 roku epizodem w Iluminacji Krzysztofa Zanussiego. W tym samy roku zagrała też w Szklanej kuli Stanisława Różewicza. W filmie Strach Antoniego Krauzego (1975) wcieliła się natomiast w postać młodej dziewczyny podejrzanej o zabójstwo swojego narzeczonego. W 1979 roku aktorka wystąpiła w historycznym serialu Najdłuższa wojna nowoczesnej Europy w reżyserii Jerzego Sztwiertni. W tym samym roku Piotr Szulkin obsadził ją w roli Miriam w wykorzystującym fantastyczne wątki filmie Golem. O aktorstwie Żółkowskiej mówiono, że jest szczere i spontaniczne. Ujmowała publiczność żywiołowością swoich postaci, jak chociażby w Barbarzyńcach, gdzie „błyszczała temperamentem jako kozakowaty, dziarski, podlotek. Jej temperament i komiczny zmysł sprawiły, że z powodzeniem grała Fredrowskie bohaterki. Bardzo dobrze czuła się w konwencji przedstawień komediowych i muzycznych.
Rolą, która w dużym stopniu odmieniła jej sceniczny wizerunek, była Ona w Ławeczce Aleksandra Gelmana w reżyserii Macieja Wojtyszki (1986). Żółkowska, której partnerował Janusz Gajos, zagrała rozgoryczoną, przegraną kobietę. Budowała swoją rolę kontrastowo zróżnicowanymi środkami pokazującymi neurotyczną zmienność stanów psychicznych tej postaci. Była agresywna a zarazem uległa, bezradna a jednocześnie przebiegła, oschła i czuła.
Ławeczka idiotka
W filmie Żółkowska nie miała okazji stworzyć ról tak istotnych jak w teatrze. W 1991 roku wystąpiła w Rozmowach kontrolowanych Sylwestra Chęcińskiego, później m.in. w Balandze Łukasza Wylężałka (1993) i Młodych wilkach Jarosława Żamojdy (1995). Grała też w serialu telewizyjnym Zespół adwokacki w reżyserii Andrzeja Kotkowskiego (1994) i telenoweli Klan (1997-2004). Była współscenarzystką i zagrała w Matce swojej matki w reżyserii Roberta Glińskiego (1996) i Na koniec świata Magdaleny Łazarkiewcz (1999).
Od 1999 roku ponownie jest związana z Teatrem Powszechnym. Można ją było tutaj zobaczyć m.in. w Białym małżeństwie Tadeusza Różewicza w reżyserii Grzegorza Wiśniewskiego (2003), przedstawieniu, w którym grała ze swoją córką – Pauliną Holtz. W 2011 roku wystąpiła w spektaklu męża – Roberta Glińskiego Po co są matki na scenie Teatru Polonia w Warszawie. W przedstawieniu podejmującym temat więzi między matką a córką, wystąpiła ponownie z Pauliną Holtz.
Z okazji Dnia Matki, matka – Joanna Żółkowska i córka – Paulina Holtz aulina wzięły udział w specjalnej sesji zdjęciowej dla Gali.
Paulina Holtz i Joanna Żółkowska w sesji dla Gali
Źródło: https://pl.wikipedia.org; https://kobieta.wp.pl; https://culture.pl;