Środki masowego przekazu (mass media, media, publikatory) to środki społecznego komunikowania o szerokim zasięgu, czyli prasa, radio, telewizja, Internet, a w szerszym znaczeniu także książka, film, plakat, kino.

Początki prasy sięgają IV wieku – pierwszym wydawcą był chiński dwór cesarski. Pierwsza drukowana gazeta ukazała się ok. roku 700 w Pekinie. Ponownie prasę zaczęto wydawać w XVI/XVII w. Pomysł ten szybko przyjął się w całej Europie. Pierwszą gazetą wydawaną w języku polskim były Nowinki z Konstantynopola, a pierwszą polską gazetą był Merkuryusz Polski Ordynaryjny.

Pierwsze regularne programy radiowe nadane zostały w 1920 roku. Kroniki filmowe wyświetlano od 1927. Telewizja w Polsce narodziła się w 1937 roku, ale prawdziwą popularność zyskała po II wojnie światowej. W 1971 roku pojawiła się kolorowa telewizja.

Funkcje środków masowego przekazu przed 1948 rokiem to takie funkcje komunikowania w społeczeństwie jak:

• koordynacja elementów systemu społecznego,
• transmisja kultury, czyli transmisja dziedzictwa społecznego następnym pokoleniom oraz rozrywka.

Obecnie jednak mówi się raczej o funkcji: informatywnej, interpretującej oraz kulturowej. Rozrywka jest częścią transmisji kultury, ale posiada też wymiar psychologiczny – dostarcza ludziom relaksu i redukuje napięcia, co ułatwia im radzenie sobie z problemami życiowymi, a społeczeństwu unikanie rozpadu. Dodając piątą funkcję – mobilizację, a w jej obrębie wykorzystanie mediów do politycznej i handlowej promocji, można wyróżnić następujący zestaw zadań i funkcji mediów w społeczeństwie:

• Informacja
  • dostarczanie informacji o wydarzeniach i sytuacji w społeczeństwie, kraju i na świecie,
  • wskazywanie rozkładu sił we władzy politycznej,
  • ułatwianie innowacji, adaptacji i rozwoju.
• Korelacja
  • wyjaśnianie, interpretowanie oraz komentowanie znaczenia i sensu wydarzeń i informacji,
  • popieranie ustalonych norm i autorytetów,
  • socjalizacja.
  • koordynowanie jednostkowych i zbiorowych działań społecznych,
  • tworzenie consensusu społecznego i politycznego,
  • ustalanie autorytetów i nadawanie statusu społecznego.
• Kontynuacja
  • wyrażanie dominującej kultury oraz subkultur i nowych wydarzeń kulturalnych,
  • wytwarzanie i utrzymywanie wspólnoty wartości.
• Rozrywka
  • organizowanie zabawy, odprężenia i relaksu,
  • redukowanie napięcia społecznego.
• Mobilizacja
  • kampanie publiczne w sferze polityki, wojny, rozwoju ekonomicznego i religii.

Zespół Möbiusa to rzadko występujący zespół wad wrodzonych, który charakteryzuje się różnymi zaburzeniami neurologicznymi. Najczęściej są to porażenia nerwów czaszkowych jak np. nerwu VI (odwodzącego) i VII (twarzowego). Prawidłowe funkcjonowanie tych nerwów warunkuje mimikę twarzy, mruganie powiekami, czy też boczne ruchy oczu. Osoby z zespołem Möbiusa, z uwagi na patologię nerwów VI i VII, nie są w stanie uśmiechać się, poruszać oczami, marszczyć brwi, a nawet mrużyć powiek. Ponadto, niekiedy u pacjentów występują dodatkowe wady wrodzone jak rozszczep podniebienia oraz deformacje rąk i stóp. Cechy zespołu dostrzegalne są już od urodzenia, choć bywa, że osoba zdiagnozowana jest wiele lat później. Na chwilę obecną zespół jest niewyleczalny.

Dzień Wiedzy o Zespole Möbiusa ma na celu podnoszenie świadomości na temat choroby, ale i upamiętnia rocznice urodzin Paula Juliusa Möbiusa, który jako pierwszy ją opisał.