Wagary to zjawisko i zachowanie  dobrze znane  zarówno uczniom, nauczycielom, jak i rodzicom oraz  wychowawcom różnych  placówek opiekuńczo-wychowawczych. Biorąc pod uwagę skalę tego zjawiska, stało się ono plagą dzisiejszych czasów, która dotyka  nie tylko młodzież z  gimnazjów czy szkół ponadgimnazjalnych ale również uczniów szkół podstawowych.

Od dawna określa się  wagary jako zjawisko z dziedziny patologii życia szkolnego, polegające na samowolnym opuszczaniu przez uczniów zajęć szkolnych i spędzaniu poza domem i szkołą czasu przeznaczonego na naukę.

Wagary to nie tylko absencja ucznia w szkole,  ale przede wszystkim zachowanie prowadzące do poważnych konsekwencji, takich jak narastanie zaległości w nauce,  „wypadnięcie” z życia szkoły, kształtowanie nawyku lenistwa, zaburzenia w organizacji czasu, wzrost ryzyka podejmowania nieprawidłowych zachowań.  To także niekontrolowane przez dorosłych spędzanie „czasu wolnego”, które może prowadzić do udziału w różnego rodzaju grupach nieformalnych, włączając w to grupy przestępcze czy narkomańskie.

Można wyróżnić wagary konfliktowe występujące na podłożu wadliwego układu stosunków między uczniem  a szkołą, gdzie można wskazać na  szereg powodów ucieczek z zajęć szkolnych, takich jak: lęk, poczucie bezradności, brak zainteresowania przedmiotem, lenistwo, antypatia wobec nauczyciela, brak poczucia bezpieczeństwa w szkole; wagary koleżeńskie, bo tak można określić wagary będące wyrazem lub następstwem układu stosunków koleżeńskich między  rówieśnikami z klasy. Motywem opuszczania lekcji może być opinia społeczna określonej grupy koleżeńskiej. Uczeń bądź nie chce przeciwstawiać się tej opinii, gdyż zależy mu  na pozytywnych układach z grupą (nawet za cenę przyjęcia jej negatywnych postaw życiowych), bądź obawia się poniesienia konsekwencji w postaci dyskryminacji wyrażającej  się w upokarzających przezwiskach lub innej formie manifestowania pogardy z odrzuceniem z grupy włącznie; oraz wagary przestępcze gdy uczniowie podejmują wagary w celu stworzenia warunków dla aktywizacji swoich potrzeb i skłonności (najczęściej negatywnych pod względem moralnym). Podejmują wówczas zachowania ryzykowne a nawet przestępcze, np. kradzieże w supermarketach.

Wagary są często ukierunkowane na pewne cele, potrzeby, które uczeń chce osiągnąć.  Są formą działań instrumentalnych, wówczas  gdy uczeń  pragnie np. uniezależnić się od nadzoru dorosłych, uniknąć odpowiedzialności za brak pracy domowej czy przygotowania się do lekcji, budować swoją pozycje w grupie rówieśniczej. Są także przejawem manifestowania  opozycji wobec dorosłych i ich systemu wartości i norm społecznych. W dzisiejszych czasach nauka i praca, odpowiedzialność i obowiązek straciły na swej wartości – liczy się łatwy zysk bez wkładanego wysiłku, stąd łatwość w podejmowaniu decyzji o wagarach „bo po co się uczyć?”

Uciekanie z zajęć może być również działaniem ukierunkowanym na redukcję lęku, frustracji i obaw przed szkołą, nauczycielami, rówieśnikami czy niepowodzeniami szkolnymi. Wagary mogą być także wyrazem naśladownictwa rówieśników i sposobem wyrażania solidarności z nimi. Godząc się na propozycje kolegów, czy samemu inicjując pomysł „zwiania z budy” może uzyskać sympatię grupy, jej szacunek, uwagę i przynależność do nich. Można  też, sobie i innym poprzez takie zachowanie, udowodnić, zademonstrować ważne atrybuty własnej tożsamości, czyli pokazać, że jest się odważnym, niezależnym, dorosłym.

Nierealizowanie obowiązku szkolnego może być również sposobem na osiągnięcie pozornie wyższego poziomu rozwoju szczególnie w rodzinach, gdzie praca, odpowiedzialność i nauka to wartości nic nie znaczące, zdewaluowały się, a na plan pierwszy wysunęły się: lenistwo, pasożytnictwo,  przestępczość i łatwy zysk. Gdy w rodzinie jest akceptowanie i przyzwalanie na tego typu zachowania, jak niewypełnianie obowiązków szkolnych to dziecko nie chodząc do szkoły uzyskuje poczucie bycia dorosłym, niezależnym, samodzielnym.

Wagarowanie, jak widzimy, to problem bardzo poważny. Dlatego dzisiaj, aby pierwszy dzień wiosny nie stał się dodatkową okazją do wagarowania i chodzenia bez opieki po ulicach, szkoły organizują dla uczniów specjalne zajęcia. Wśród najbardziej popularnych rozwiązań są klasowe wyjścia do kina i teatru, wycieczki i zawody sportowe.

Światowy Dzień Zespołu Downa, (World Down Syndrome Day, WDSD) to święto obchodzone corocznie 21 marca z inicjatywy Europejskiego Stowarzyszenia Zespołu Downaustanowione w 2005 roku. Od 2012 roku pod patronatem Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Pomysłodawcą był Stylianos E. Antonarakis – genetyk z uniwersytetu w Genewie. Inauguracja WDSD miała miejsce w Singapurze 21 marca 2006 roku zorganizowana przez angielską organizację Down’s Syndrome Association (DSA).

Data obchodów nie jest przypadkowa – dzień 21 marca patronuje rozpoczynającej się wiośnie i narodzinom ludzi niezwykłych. Data wiąże się również z istotą zaburzenia – trisomią 21 chromosomu.

Z tej okazji na całym świecie odbywają się imprezy, których celem jest zwiększenie świadomości społecznej dotyczącej zespołu Downa, propagowanie praw i dobra ludzi z tą wadą genetyczną i integracja z nimi.

W grudniu 2011 Zgromadzenie Ogólne ONZ potwierdziło celowość obchodów na arenie międzynarodowej rezolucją A/RES/66/149. Od 2012 roku obchody odbywać się będą po raz pierwszy oficjalnie pod auspicjami Organizacji Narodów Zjednoczonych.

W Polsce pierwszą organizacją, która włączyła się w obchody w 2006 roku było Stowarzyszenie Pomocy Dzieciom i Młodzieży Specjalnej Troski „Jeden Świat” w Białymstoku (od 2009 roku: Integrujące Stowarzyszenie Jeden Świat im. prof. Zbigniewa Religi).

Aktualnie w Polsce obchody są organizowane przez wiele stowarzyszeń, m.in. „Jeden Świat” i Stowarzyszenie Rodzin i Opiekunów Osób z Zespołem Downa „Bardziej Kochani”

Organizacja Narodów Zjednoczonych do spraw Wyżywienia i Rolnictwa (FAO) zachęca kraje całego świata do propagowania idei i działalności związanej z lasami (sadzenie drzew, sprzątanie lasów). Zachęca również ludzi do częstego przebywania na łonie lasu.

Międzynarodowy Dzień Walki z Dyskryminacją Rasową to święto obchodzone corocznie 21 marca, ustanowione przez Zgromadzenie Ogólne ONZ w 1966 roku.

Święto obchodzone jest w dniu w którym wydarzyła się masakra w Sharperville w 1960 (Południowa Afryka) – w pokojowej demonstracji przeciwko „przepisom przepustkowym” apartheidu policjanci zastrzelili 69 osób, które brały w niej udział.

Obchody mają na celu uczczenie pamięci ofiar masakry i innych incydentów na tle rasistowskim oraz wzmożenie działalności społeczeństwa na rzecz eliminacji wszelkich form rasizmu, ksenofobii i dyskryminacji na świecie.

Nouruz (w zależności od języka również zapisywane jako Nevruz, Newroz, Navruz, Nowruz, Naurız, Nooruz, Novruz, Navrez), to tradycyjne irańskie święto nowego roku, obchodzone w dniu równonocy wiosennej, a od 2010 roku obchodzone jest na arenie międzynarodowej (International Nowruz Day).

Nazwa święta pochodzi z języka staroperskiego od słów nava (nowy) i rəzaŋh (dzień), i zachowuje swoje znaczenie również we współczesnym języku perskim. Obecnie święto Nouruz oprócz Iranu jest obchodzone także w Afganistanie, Tadżykistanie, Azerbejdżanie, Turkmenistanie, Kazachstanie, Tatarstanie, Sudanie, Indiach, Pakistanie, Bangladeszu, Bhutanie, Nepalu i Tybecie, na Zanzibarze, w wielu regionach Bliskiego Wschodu, Bałkanów, Kaukazu, a także w części Chin i Ameryki Północnej.

10 maja 2010 zostało proklamowane przez Zgromadzenie Ogólne ONZ rezolucją A/RES/64/253, jako święto międzynarodowe i obchodzone jest 21 marca. W 2009 roku Nouruz zostało wpisane na listę niematerialnego dziedzictwa UNESCO

Lalka teatralna jest to lalka przystosowana do występów w teatrze lalek i innych rodzajach widowisk. Poruszana zazwyczaj jest przez niewidocznego animatora. Wyróżnia się kilka typów lalek: pacynki, nakładane na dłoń aktora i poruszane palcami, marionetki poruszane od góry nitkami i drucikami, jawajki poruszane od dołu ręką animatora oraz za pomocą drutów, kukiełki poruszane od dołu, lalki teatru cieni poruszane za pomocą kijów i widzialne na oświetlonym ekranie. Innym typem lalek teatralnych o odmiennym sposobie animacji jest bunraku – trzech lub czterech mężczyzn ubranych na czarno odgrywa wspólnie marionetki, które dzięki temu mogą osiągać do trzech metrów wysokości.

Teatr lalek jest to rodzaj teatru, w którym zamiast aktorów w spektaklach grają lalki. Głównym środkiem wyrazu w takim teatrze jest lalka teatralna animowana przez aktora-lalkarza, najczęściej ukrytego za parawanem, czasem występującego razem z lalką na scenie. Lalki mogą też być poruszane przez mechanizm (mechaniczny teatr lalek). Teatr lalek wywodzi się z obrzędów kultowych, najwcześniejsze jego ślady znajdujemy w starożytnym Egipcie, później w Azji, Europie i na kontynencie amerykańskim. Teatr lalek rozwijał się równolegle z teatrem żywego aktora i przechodził te same fazy rozwoju.

Dzisiejszy dzień, tj. 21 marca, został ustanowiony Światowym Dniem Lalkarstwa mocą decyzji Międzynarodowej Unii Lalkarskiej UNIMA. Dzień ten obchodzony jest od 2003 roku. UNIMA to największa organizacją skupiająca lalkarzy – twórców i teoretyków teatru lalek. Jej nazwa jest skrótem od „Union Internationale de la Marionnette” (Międzynarodowa Unia Lalkarska). Stałym pracom organizacji towarzyszy odbywający się raz na cztery lata Kongres UNIMA, przybierający formułę Festiwalu.

Każdego roku władze UNIMA proszą wybitnych przedstawicieli świata sztuki lalkarskiej o wystosowanie orędzia na ten szczególny dzień. Poniżej cytuję fragment tegorocznego przesłania na Światowy Dzień Lalkarstwa UNIMA 2018 autorstwa iworyjsko-kameruńskiej artystki Werewere-Liking Gnepo:

„… Animujemy lalkę…

Może być laską,

Parasolem, ręką czy stopą.

Tak długo, jak możemy ją animować,

Tworzyć złudzenie, że ma własne życie,

Osobowość, charakter,

Plan, cel, swój własny los,

Życie które wiedzie, jak wszystkie inne byty

Życie złączone ze swoim animatorem, swoim Twórcą …”

La double vie de Veronique